Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΡΕΥΝΕΣ, ΟΙ ΔΑΠΙΤΕΣ ΝΙΩΘΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ «ΑΣΦΑΛΕΙΑ» ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ…


Μία από τις κύριες στοχεύσεις των κυβερνήσεων, όπως εκφράζεται από τις επανειλημμένες προσπάθειες εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ήταν η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Σήμερα, λοιπόν, που προωθείται με κάθε μέσο η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ως εκφραστής της πολιτικής της ΝΔ στα πανεπιστήμια, επικροτεί την κατάργηση του «ασύλου της ανομίας» και προτείνει τη σύσταση ιδιωτικών ομάδων φύλαξης (security) σε συνεργασία με την ΕΛ.ΑΣ., που θα φροντίζουν για την επιβολή του τρίπτυχου «ησυχία-τάξη-ασφάλεια» εντός του πανεπιστημίου.

Τη στιγμή, λοιπόν, που η κυβέρνηση Σαμαρά, στην προσπάθεια επιβολής της μνημονιακής πολιτικής, χτυπάει κάθε φωνή αντίστασης, επιστρατεύει εργαζόμενους και ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση (συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ), εγκαθιδρύοντας ένα κλίμα τρομοκρατίας, θέτει στο στόχαστρο τον τελευταίο εναπομείναντα χώρο ελευθερίας πολιτικής δράσης και κινητοποιήσεων στο πλαίσιο συλλογικών διεκδικήσεων. Όταν, λοιπόν, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προωθεί την πειθάρχηση των φοιτητών σε ένα αυταρχικό πλαίσιο σπουδών, οριοθετείται το φοιτητικό κίνημα, που μέχρι τώρα προβάλλει αντιστάσεις. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία η τοποθέτηση της ΔΑΠ για το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, για τη δημιουργία ιδιωτικών σωμάτων ασφάλειας, τα οποία θα λογοδοτούν στον κοσμήτορα (του οποίου ο ρόλος ενισχύεται και από το σχέδιο Αθηνά) και θα συνεργάζονται με την αστυνομία. 

Επί της ουσίας, πρόκειται για μια ολοκληρωτική αλλαγή της φοιτητικής καθημερινότητας, εφόσον τα σώματα ασφαλείας δεν θα υπάρχουν για να καταστέλλουν εγκληματικές πρακτικές (οι οποίες μάλιστα δεν έχουν παρατηρηθεί και στο χώρο του πανεπιστημίου), αλλά για να περιορίζουν κάθε πολιτική δράση αντίθετη στις επιταγές της κυβέρνησης. Ακόμη περισσότερο, πρόκειται για μια επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα ελευθερίας λόγου και άλλων δημοκρατικών δικαιωμάτων, εφόσον η παρουσία της αστυνομίας στη σχολή θα καθορίζει με τρόπο αυταρχικό το ποιες απόψεις θα μπορούν να ακούγονται και ποιες όχι. Αυτό αποτελεί και ένα χτύπημα στις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού σώματος, καθώς η υλοποίηση κινηματικών αποφάσεων θα κρίνεται ως παράνομη, στο άσυλο «νομιμότητας» που η ΔΑΠ οραματίζεται. 

Ωστόσο, το άσυλο δεν αντλεί τη νομιμοποίησή του από τυπικούς νόμους, που το κατοχυρώνουν ή το καταργούν ανάλογα με τα συμφέροντα των κυβερνήσεων, αλλά από την ίδια τη δράση των φοιτητών για την υπεράσπισή του. Επιπλέον, και χωρίς να επιχειρούνται ακραίοι παραλληλισμοί, παρουσία της αστυνομίας στο άσυλο έχει να παρατηρηθεί από την εποχή της 7ετίας, γεγονός που δηλώνει το φόβο των αυταρχικών κυβερνήσεων απέναντι στο φοιτητικό σώμα, που ανέκαθεν αποτελούσε ένα αγκάθι στην απαρέγκλιτη εφαρμογή των κυβερνητικών επιταγών. Είναι χρέος, λοιπόν, των φοιτητών να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο, όχι το «άσυλο ανομίας» της ΔΑΠ, αλλά το άσυλο που διαχρονικά αποτελεί πεδίο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης της νεολαίας, το άσυλο που δίνει στους φοιτητές τη δυνατότητα να διεκδικούν συλλογικά τα συμφέροντά τους, το άσυλο που δίνει στη νεολαία τη δυνατότητα να παλεύει για το μέλλον της, το άσυλο που εν τέλει έριξε μια Χούντα!

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΚΟΣΜΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ!

MA ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ;;;




Με έκπληξη διαβάσαμε το νέο κείμενο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, το οποίο παραδόξως, αντί να προσκαλεί σε κάποιο πάρτυ ή σε κάποια εκδρομή, εκφράζει την ανησυχία της για το ζήτημα των πτυχίων.  Συγκεκριμένα, η ΔΑΠ αναφέρεται στην απόφαση της ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας για την κατάργηση των εξετάσεων ΔΟΑΤΑΠ (εξετάσεις αναγνώρισης ακαδημαϊκών τίτλων στους αποφοίτους σχολών από χώρες της ΕΕ), η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα (σύμφωνα πάντα με τη ΔΑΠ!) την υποβάθμιση των πτυχίων μας, στοχοποιώντας μάλιστα τους αποφοίτους των σχολών αυτών ως υπευθύνους της υποβάθμισης, καθώς αυτοί «θα έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους των Νομικών Σχολών της Ελλάδας και ειδικά τους πτυχιούχους της Νομικής Αθήνας που διαθέτει ασύγκριτα υψηλότερο επίπεδο σπουδών(!)». 

Ποιος, όμως, ευθύνεται για την υποβάθμιση των πτυχίων μας; Ευθύνονται οι απόφοιτοι των σχολών άλλων χωρών; Μάλλον η απάντηση δε βρίσκεται εκεί, όπως διατείνεται η ΔΑΠ, αλλά στον ίδιο το ν. Αρβανιτόπουλου, στο σχέδιο «Αθηνά», ειδικότερα δε για τη Νομική και στο νέο κώδικα δικηγόρων, που προωθούνται από την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας και είναι αυτά τα οποία έρχονται να αλλάξουν ριζικά το χάρτη της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και να σαρώσουν κάθε κεκτημένο του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος των τελευταίων δεκαετιών. Αυτοί ακριβώς είναι οι λόγοι που θα οδηγήσουν στην υποβάθμιση τα πτυχία μας και θα «βάλουν ταφόπλακα» στο μέλλον μας, τους οποίους έρχεται να εφαρμόσει η ΔΑΠ μέσα στα πανεπιστήμια, ως εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής, ως πιστή νεολαία του κομματικού της φορέα (Ν.Δ.), κι ως πάντα πρόθυμος συνδιαλεγόμενος και συνεργάτης στις πιο αντιδραστικές κινήσεις Κυβέρνησης, Υπουργείου, αλλά και θεσμικών οργάνων.

Αρχικά, το σχέδιο «Αθηνά», το οποίο παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες, έρχεται να «εξορθολογήσει» την τριτοβάθμια εκπαίδευση καταργώντας τμήματα και συγχωνεύοντας σχολές, αφήνοντας κάποιους υποψηφίους εκτός πανεπιστημίου και δημιουργώντας συνθήκες τόσο για τους εν ενεργεία φοιτητές όσο και για τους αποφοίτους, σε συνδυασμό με τις απανωτές αντιδραστικές μεταβολές στο εργασιακό επίπεδο, οι οποίοι θα καθιστούν και για αυτούς εξαιρετικά αμφίβολη την δυνατότητα εργασίας στο αντικείμενό τους . Το σχέδιο αυτό, λοιπόν, δεν αποσκοπεί μόνο στην εξοικονόμηση χρημάτων, αλλά στη δημιουργία ενός «νέου» πανεπιστημίου. Στόχος της κυρίαρχης πολιτικής είναι η δημιουργία μέσω αυτού ενός ευέλικτου εργατικού δυναμικού χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, το οποίο δε θα μπορεί να διεκδικήσει και να κατοχυρώσει αξιοπρεπείς όρους εργασίας και αμοιβής, και θα έχει εμπεδώσει ήδη ως φοιτητικό σώμα προκειμένου να αποκτήσουν πτυχίο (καθώς προ των πυλών είναι και η εφαρμογή των διαγραφών κι αυτό δεν θα είναι πια αυτονόητο) αποξενωμένο από κάθε συλλογική παράσταση και διεκδίκηση πως μόνη , προφανώς αδιέξοδη, οδός θα είναι η ατομική διαπραγμάτευση με τον εκάστοτε εργοδότη. Η συγχώνευση αυτή θα έχει ως λογικό επακόλουθο την αλλαγή του προγράμματος σπουδών (σε σχολές με παρεμφερές αντικείμενο), οδηγώντας στον κατακερματισμό του γνωστικού αντικειμένου, με αποτέλεσμα τη διάσπαση του ενιαίου πτυχίου. Παράλληλα, με το σχέδιο αυτό, προλειαίνεται το έδαφος για την εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνια και της Λισσαβόνας (στων οποίων την εφαρμογή πρωτοστατούσε η ΔΑΠ ) για τη δημιουργία δύο κύκλων σπουδών (bachelor και master) σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Συγκεκριμένα, στη Νομική, η διάσπαση του πτυχίου μπορεί να εξυπηρετηθεί με την εισαγωγή κατευθύνσεων στο πρόγραμμα σπουδών με αποτέλεσμα να μην παρέχεται ενιαίο πτυχίο αλλά αυτός που θα αποφοιτά θα είναι αστικολόγος, ποινικολόγος κλπ., περιορίζοντας έτσι το πεδίο των επαγγελματικών μας επιλογών, αφήνοντας μας έρμαιο στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Παράλληλα η διάλυση των πτυχίων και η ρευστοποίηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων με την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων σε αυτά, ανοίγει το δρόμο για τον εγκλωβισμό του φοιτητικού σώματος στο κύκλο της ειδίκευσης-αποειδίκευσης-επανειδίκευσης και στο συνεχές κυνήγι συλλογής προσόντων και δεξιοτήτων για ένα πιο ανταγωνιστικό πτυχίο από του συμφοιτητή του. Το πτυχίο λοιπόν θα είναι πλέον ένας ατομικός φάκελος συσσώρευσης δεξιοτήτων και προσόντων. Σε συνδυασμό μάλιστα με την από διετίας εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των ΑΕΙ με αυτά των ΚΕΣ το φοιτητικό σώμα θα έχει ένα σίγουρο μέλλον στην ανεργία. Συνεπώς, το σχέδιο Αθηνά προαπεικονίζει ένα πανεπιστήμιο συμμορφωμένο με τις ανάγκες του μνημονίου, ένα πανεπιστήμιο δηλαδή που θα διαμορφώνει τον μελλοντικό πειθήνιο εργαζόμενο που θα είναι πολλών ταχυτήτων και ειδικεύσεων και θα ανταποκρίνεται στην εργασιακή πραγματικότητα των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Όχημα εφαρμογής αυτής της κατεύθυνσης για τη διάλυση των ενιαίων πτυχίων αποτελεί η αξιολόγηση και η εισαγωγή του συστήματος των πιστωτικών μονάδων στο πρόγραμμα σπουδών. Η αξιολόγηση, «εσωτερική και εξωτερική», με στόχο τη «βελτίωση της ποιότητας» των πανεπιστημίων, κάνοντάς τα πιο αποδοτικά, θα σημάνει πολύ πρακτικά αλλαγές στα προγράμματα σπουδών και στους όρους φοίτησης, εις βάρος του φοιτητικού σώματος, εντείνοντας το σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στα ιδρύματα και την άμεση μετακύλιση του μεταξύ τους ανταγωνισμού στους φοιτητές, μέσα από την αυταρχικοποίηση των συνθηκών φοίτησης. Η αξιολόγηση, λοιπόν, όπως προβλέπεται από τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό, λαμβάνει το χαρακτήρα ιδεολογικής συμμόρφωσης και ελέγχου, με σκοπό την αυστηρότερη στοίχιση όλων των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία πίσω από την προσπάθεια της κυβερνητικής πολιτικής να τους εγγράψει, ως μελλοντικούς εργαζόμενους, τα ιδεολογήματα του ατομικού δρόμου και του ανταγωνισμού. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα εκβιαστικό δίλλημα που θέτει το κράτος, αφού απεκδύεται τις ευθύνες για τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων και εκβιάζει την εναρμόνισή τους με τις αναδιαρθρωτικές κατευθύνσεις καθώς αυτές θα συνοδεύουν την παροχή κονδυλίων, κάτι το οποίο θα επιταχύνει τις αντιδραστικές αλλαγές στο εσωτερικό τους. Μάλλον, λοιπόν, αυτή η αξιολόγηση, ως μόνος τρόπος για την εφαρμογή του σχεδίου Αθηνά στη σχολή μας, για να επιτευχθεί η διάσπαση του κύκλου σπουδών και να δημιουργηθούν πτυχία πολλαπλών ταχυτήτων και κατευθύνσεων, είναι κι ο απώτερος στόχος της ΔΑΠ μιλώντας για το επίπεδο των σπουδών μας. Τελικά όμως η αξιολόγηση είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να  αποδείξει το ασύγκριτα υψηλότερο επίπεδό μας, προς τέρψη κι επιβεβαίωση του συναδελφικού λόγου της ΔΑΠ, ή η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την οριστική ισοπέδωση πτυχίων και επαγγελματικών δικαιωμάτων, προς τέρψη κι επιβεβαίωση της πολιτικής πρακτικής και των πολιτικών επιδιώξεων της ΔΑΠ;

Μέσα σε όλα αυτά εντάσσεται και ο «νέος κώδικας δικηγόρων» ο οποίος προβλέπει το θεσμό της άμισθης εργασίας των φοιτητών σε δικηγορικά γραφεία στα πλαίσια της μαθητείας αλλά και την εισαγωγή πανελλαδικών εξετάσεων ασκουμένων, σύμφωνα με τις οποίες, αν κάποιος κοπεί τρεις φορές δε θα μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου. Συμπλέουσες, μάλιστα, με τον κώδικα δικηγόρων είναι και οι δηλώσεις του Φορτσάκη, βάσει των οποίων, μόνο το 10% των επιτυχόντων θα λαμβάνουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα θεσμό που νομιμοποιεί τη «μαθητεία», τη «μαύρη εργασία» επί της ουσίας κατά τη διάρκεια της φοίτησης, γεγονός που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη εντατικοποίηση της φοιτητικής καθημερινότητας καθώς και στη δημιουργία δυσχερών συνθηκών εργασίας για τους ασκούμενους και τους νέους δικηγόρους, οι οποίοι θα εξωθούνται σταδιακά από το επάγγελμα. Φαίνεται, λοιπόν, πως κι αν ακόμη καταφέρουμε να πάρουμε πτυχίο και περάσουμε τις εξετάσεις μετά την άσκηση, έχοντας ένα πτυχίο κουρελόχαρτο, που δε θα εξασφαλίζει τίποτα, το φάσμα της ανεργίας θα βρίσκεται συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας. Έκδηλη, λοιπόν, απορία  μας προκαλεί κατά τους προηγούμενους μήνες  η στάση της ΔΑΠ, η οποία τηρούσε σιγή ιχθύος για όλα αυτά, και κατόρθωσε να εστιάσει τον προβληματισμό της για την στάση των δικηγορικών συλλόγων σε ότι έχει να κάνει με τους συναδέλφους από τα ξένα πανεπιστήμια. Μάλιστα αν δεν μας απατά η μνήμη μας ο Πρόεδρος του ΔΣΑ, Αδαμόπουλος, ανήκων κι ο ίδιος στην παράταξη της Ν.Δ., που τώρα η ΔΑΠ κατακεραυνώνει μαζί με τους υπόλοιπους προέδρους, ήταν ο επίτιμος καλεσμένος στην εκδήλωσή της πέρυσι στην οποία προσπαθούσε να πείσει για την εξέχουσα επαγγελματική προοπτική που πρέπει να προσδοκάμε μετά την Νομική.
 
Φαίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρα πως οι φοιτητές, ακόμη και αν καταφέρουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους μέσα σε αυτό το αυταρχικό πλαίσιο, το οποίο περιλαμβάνει ασφυκτικούς ρυθμούς σπουδών, με υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, αλυσίδες μαθημάτων, κατάργηση συγγραμμάτων και όλα αυτά με τη «δαμόκλειο σπάθη» των διαγραφών να βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια τους, βγαίνοντας στην αγορά εργασίας, αυτό που θα έχουν να αντιμετωπίσουν θα είναι η ανεργία και η ανασφάλεια, όχι εξαιτίας  των αποφοίτων των άλλων σχολών που θα τους υποβαθμίζουν τα πτυχία, αλλά γιατί το πτυχίο το οποίο θα έχουν δε θα τους εξασφαλίζει κανένα επαγγελματικό δικαίωμα. Οι απόφοιτοι μάλιστα των σχολών που αναφέρει η ΔΑΠ, όπως και οι απόφοιτοι των ΚΕΣ, θα είναι αυτοί που θα βιώσουν την πιο έντονη αγριότητα των εργασιακών σχέσεων κι αν εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα υπερασπιστούμε τα πτυχία μας, όχι απέναντι σε αυτούς, αλλά απέναντι στα αντιδραστικά νομοθετήματα του Υπουργείου, τον εργασιακό μεσαίωνα που χτίζει η κυβέρνηση, την αδηφάγο αγορά εργασίας του μνημονίου και τους υποστηρικτές όλων αυτών εντός της σχολής (ΔΑΠ!), θα συρθούμε συνολικά και μαζί με αυτούς τους αποφοίτους στο ίδιο ζοφερό εργασιακό μέλλον.   
Και , εν τέλει, ας μη γελιόμαστε! Δεν έχει δικαίωμα η ΔΑΠ που τα τελευταία 10 χρόνια προσπαθεί να εφαρμόσει την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική μέσα στα πανεπιστήμια, με την υλοποίηση των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, είτε αυτό λέγεται αξιολόγηση (2003), είτε εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνια και της Λισσαβόνας και νόμος Γιαννάκου (2006-2007) είτε ΚΕΣ (2008), είτε Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων (η πρώτη ουσιαστικά πράξη της υποβάθμισης των πτυχίων με την ιεραρχική αξιολόγηση των διαφόρων τίτλων σπουδών) (2009) είτε νόμος Διαμαντοπούλου (2011), να διαρρηγνύει ξαφνικά τα ιμάτιά της για τα πτυχία μας. Να μιλάει για τα πληρωμένα πτυχία η πολιτική δύναμη των πελατειακών σχέσεων, των προνομιακών σχέσεων με μερίδες του καθηγητικού σώματος, η πολιτική δύναμη που λίγο καιρό αφότου δηλώσει κάτι αυτό γίνεται πρόταση του Φορτσάκη ή απόφαση του τμήματος, η πολιτική δύναμη που υπόπτως ξέρει πάντα πότε θα κλείσουν την σχολή τα θεσμικά όργανα ή το Υπουργείο Προ.Πο.. Δεν  έχει τελικά δικαίωμα να μιλάει για φοιτητές που «ματώνουν» η ΔΑΠ που σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στην υπαρκτή ισοπέδωση του παρόντος και του μέλλοντός τους, γιατί όχι μόνο δεν επιδιώκει να θέσει αναχώματα σε αυτές της πολιτικές, αλλά απεναντίας αποτελεί τον πιο συγκροτημένο εκφραστή τους εντός των σχολών.

 Κι εντέλει η ΔΑΠ ποιο ακριβώς υψηλό επίπεδο της Νομικής Αθήνας υπερασπίζεται; Αυτό που οι φοιτητές πληρώνουν κώδικες και συγγράμματα κι αυτή δεν κάνει τίποτα; Αυτό που στις εξεταστικές οι καθηγητές παίρνουν τους σχολιασμένους κώδικες των φοιτητών ως «απαγορευμένους» (αυτούς που ευλόγησε η σχολή να μας δώσει μόνη της!) κι αυτή δεν κάνει τίποτα; Αυτό που θα επιβάλλει να διαγράφονται στα 6 χρόνια φοιτητές όταν αυτοί μπορεί να δουλεύουν, όταν αυτοί πληρώνουν συγγράμματα και κώδικες, κυρίως δε όταν ο μέσος όρος αποφοίτησης στη νομική είναι τα 6,5 χρόνια και η ΔΑΠ δεν κανει τίποτα; Ή μήπως πιστεύει κανείς πως η ΔΑΠ θα κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα αν περάσει και στη Νομική το σχέδιο Αθηνά αντί να τρίβει τα χέρια της που θα έχει επιτευχθεί η αναδιάρθρωση του καλού της υπουργού Αρβανιτόπουλου που πρόσκεινται στον ίδιο πολιτικό χώρο;

 Κι αυτοί που κατηγορούνται από την ΔΑΠ ότι γίνονται ουρά στις απεργίες της «ξεπουλημένης» ΓΣΕΕ, είναι το φοιτητικό κίνημα που τόσα χρόνια, μέσα από τους συλλογικούς του αγώνες έθετε και οφείλει να συνεχίσει να θέτει ανάχωμα στις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που έρχονται να ισοπεδώσουν κάθε κεκτημένο δικαίωμά μας. Το φλέγον, λοιπόν, ζήτημα, όπως αναφέρει και η ΔΑΠ στο κείμενό της, δεν είναι η ανάδειξη της υποβάθμισης των πτυχίων μας, η οποία θα συντελεστεί με τη κατάργηση των εξετάσεων ΔΟΑΤΑΠ, αλλά πως η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έρχεται να ισοπεδώσει τη γενιά μας, οδηγώντας μας σε ένα μέλλον ανασφάλειας και ανεργίας.

Η ΔΑΠ ούτε μπορεί αλλά προφανώς ούτε και θέλει να διασφαλίσει τίποτα για κανέναν, παρά μόνο πως ο καθένας μας βυθισμένος στην ατομική του αγωνία είτε θα πνιγεί μόνος του, είτε θα διαπραγματευτεί μόνος του πως το εργασιακό του μέλλον θα είναι λίγο λιγότερο ζοφερό από του άλλου. Κι αυτό γιατί τα ακριβώς παραπάνω αποτελούν αρκετά για την αγόγγυστη εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Το μόνο που σαφώς τρέμει η ΔΑΠ είναι η δύναμη των συλλογικών αποφάσεων, για αυτό και δεν αναφέρει τίποτα για όσα διαλύουν όντως το Πανεπιστήμιο, για αυτό απέχει από τις συλλογικές διαδικασίες και τις συνελεύσεις του συλλόγου, για αυτό το 06-07 όταν οι συνελεύσεις στο αμφιθέατρο 1 είχαν 1000 και 1500 άτομα που πάλευαν για την μη ισοπέδωση των πτυχίων τους οι μπράβοι της ΔΑΠ τους μάτωναν κυριολεκτικά! Είναι ,λοιπόν, χρέος όλων των κινηματικών πολιτικών δυνάμεων και όλου του φοιτητικού συλλόγου ,καθώς καμία ΔΑΠ δεν θέλει και κανένας ατομικά δεν μπορεί, να προτάξουμε τη συλλογική διεκδίκηση και τον συλλογικό αγώνα απέναντι στην ατομική διαπραγμάτευση, για να διασφαλίσουμε με ενιαίο τρόπο τα ενιαία φοιτητικά μας συμφέροντα και να διασφαλίσουμε πως θα έχουμε ενιαία πτυχία που θα μας παρέχουν αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική, κι όχι ατομικούς φάκελους προσόντων – διαβατήρια στην ανεργία. Οι φοιτητές που «ματώνουν» λοιπόν, δεν έχουν ανάγκη από επιθέσεις της ΔΑΠ απέναντι σε άλλους φοιτητές, αλλά έχουν ανάγκη να «εξοντώνουν» οριστικά τα σχέδια όσων τους «ματώνουν», συμπεριλαμβανόμενης και της ΔΑΠ! 

ΗΣΥΧΙΑ - ΤΑΞΗ - ΑΣΦΑΛΕΙΑ .... για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο!

Η κυβερνητική πολιτική που επέβαλλε το μνημονιακό καθεστώς των 3 τελευταίων ετών είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία μάλιστα ταχεία οδηγούν πολλά κοινωνικά στρώματα σε φτωχοποίηση και εξαθλίωση. Πάγια τακτική αποτελεί το τσάκισμα λαϊκών κεκτημένων και δικαιωμάτων ετών, με την πρόφαση πάντα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και εξόδου από αυτή, η οποία ωστόσο ολοένα και βαθαίνει, ενώ άρρηκτα εντείνεται και ο κρατικός αυταρχισμός. Αυτός στοχεύει στο να αποσπαστεί η συναίνεση του κόσμου στα εκάστοτε νέα μέτρα που καλούνται να υποστούν και μακροπρόθεσμα στη σταδιακή ''αναίμακτη'' επιβολή της υπακοής και της πειθαρχίας. Η εκβιαστική στάση της κυβέρνησης και των συμμάχων της είναι πλέον εξόφθαλμη: ακριβώς επειδή τα εφαρμοστέα-κατά μνημονιακή επιταγή-μέτρα δε βρίσκουν κανένα νόμιμο έρεισμα, οι κυβερνητικές δυνάμεις προσπαθούν πάση θυσία να τα ενσωματώσουν στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας χτυπώντας παράλληλα οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτά! Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της αυστηρότερης θωράκισης απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό, ο κρατικός αυταρχισμός αντικατοπτρίζεται πλέον σε κάθε όψη της κοινωνικοπολιτικής ζωής.


Εν τω μεταξύ, από την αυταρχική αυτή πολιτική της κυβέρνησης πριμοδοτείται αντικειμενικά η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Όταν ο κυρίαρχος λόγος αξονίζεται γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα, όταν διασύρονται οροθετικές γυναίκες και αποθεώνονται σεξιστικά πρότυπα, όταν οι κινητοποιήσεις του λαού και οι απεργίες ταυτίζονται και ανάγονται σε τρομοκρατικές πρακτικές, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος ώστε οι φασίστες της ΧΑ να υλοποιούν τις εγκληματικές πρακτικές τους υπό το πρόσχημα ότι καλύπτουν ένα κενό, που δημιουργεί η δεξιά μετατόπιση του πολιτικού συστήματος. Η ύπαρξη και η δράση της ΧΑ οξύνει αντιδραστικά αντανακλαστικά στην κοινωνία, εντείνοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Συγκεκριμένα, κοινός πλέον τόπος είναι το ότι κάθε κινηματική πρωτοβουλία πλέον χτυπιέται βάναυσα τόσο σε φυσικό (καταπνίγεται από τη ρίψη χημικών, από άγριους ξυλοδαρμούς, συνοδεύεται δε και από προσαγωγές ατόμων που έτυχε να βρίσκονται ''στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή'' ή επειδή φέρουν κάποια ''ύποπτα διακριτικά χαρακτηριστικά'', όπως μακριά μαλλιά, ενδυμασία, σακίδια κ.ο.κ), όσο και ιδεολογικό επίπεδο (τρομοκρατία ΜΜΕ για απεργίες, απειλές με απολύσεις συνδικαλιστών και απεργών, κλπ). Η αστυνομοκρατία δεσπόζει σήμερα σε όλο της το μεγαλείο. Αν μάλιστα συνδυαστεί και με την εφαρμογή των λεγόμενων ''τρομονόμων'', νόμοι χουντικής εμπνεύσεως το περιεχόμενο των οποίων αποβλέπει στην κατατρομοκράτηση και στην καταστολή οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας (βλ. κατατεθέν νομοσχέδιο του Υπουργείου «προστασίας του πολίτη» περί ποινικοποίησης παραδοσιακών μορφών πάλης, σαν τις απεργίες), γίνεται αντιληπτό πως αυτή αποτελεί το πλέον αποτελεσματικότερο μέσο εκφοβισμού του κόσμου με σκοπό την αποσόβηση μιας διευρυμένης αγανάκτησης και πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και του κράτους είναι ξεκάθαρη: να περιθωριοποιήσει το λαϊκό αγώνα και να τον προβάλλει ως κοινωνικό ''καρκίνωμα'', ώστε έτσι να τον καταστείλει! Στο σαμποτάρισμα αυτό κάθε κοινωνικής αντίδρασης δε μπορεί φυσικά να παραλειφθεί και η συμβολή των ΜΜΕ τα οποία με κάθε ευκαιρία συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα, συντασσόμενα μετά εκάστοτε κυβερνητικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν. Παράλληλα διαστρεβλώνουν την κοινή γνώμη φορτώνοντας τις ευθύνες για την υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική συγκυρία σε διάφορες κοινωνικές ομάδες (δημόσιοι υπάλληλοι, μετανάστες, φοιτητές) και στρέφοντας τη μια κατά της άλλης, χωρίς ποτέ να κάνουν λόγο για τους πραγματικούς υπαίτιους, τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες.

Βιώσαμε σχετικά πρόσφατα ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα της αυταρχικής πολιτικής των συγκυβερνώντων κομμάτων, πολιτική η οποία μας φέρνει εικόνες από μαύρες εποχές της ιστορίας πίσω στα χρόνια της χούντας. Η επίταξη των απεργών στο Μετρό και κατ’ επέκταση λύση της απεργίας τους αρχικά με τους ναυτεργάτες να ακολουθούν στη συνέχεια όχι μόνο αποτελεί μια κατάφωρη παράβαση της συνταγματικής επιταγής του άρθρου 23 παρ.2 του Συντάγματος «περί καθολικότητας του δικαιώματος στην απεργία και απονομιμοποίησης οποιουδήποτε περιορισμού ο οποίος τείνει να το καταργήσει» (σε συνδυασμό μάλιστα με το άρθρο 11 της ΕΣΔΑ περί ελευθερίας του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι»), αλλά καθιστά μία ακόμη πρακτική φίμωσης, αποθάρρυνσης και τρομοκρατίας των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων στην οποιαδήποτε αντίστασή τους κόντρα σε μια σειρά μέτρων που επιβάλλονται σε αυτούς. Μια πρακτική η οποία στο πέρασμα του χρόνου θα εγχαραχθεί σχεδόν αυτόματα στη συνείδηση του κόσμου ως πλήρως νομιμοποιημένη, αν δεν υπάρξει η αναγκαία και άκρως επιτακτική αντίσταση σε φαινόμενα καταστρατήγησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπέρ της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.

Χωρίς να πάμε πολύ μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε και μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, για να δούμε ότι ο κρατικός αυταρχισμός διοχετεύεται και στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια, περικοπές συγγραμμάτων, εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών με αυστηρότερους όρους φοίτησης που καθιστούν έτσι τους φοιτητές «ρομποτάκια» και «θαμώνες των αμφιθεάτρων», εισαγωγή του θεσμού των Συμβουλίων Διοίκησης, συγχωνεύσεις των τμημάτων βάσει του σχεδίου «Αθηνά», απότοκο των οποίων είναι η διάσπαση του ενιαίου πτυχίου και η «υποχρεωτική» ειδίκευση-αποειδικευση και επανειδίκευση των φοιτητών (αφού το πτυχίο μπορεί να απαξιώνεται ανά πάσα στιγμή), που θα καθιστά τους τελευταίους έρμαιο της αυθαιρεσίας και εκμετάλλευσης του εκάστοτε εργοδότη, είναι μερικές από τις εκφάνσεις του κρατικού αυταρχισμού στο χώρο του Πανεπιστημίου και τις οποίες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το αμέσως επόμενο διάστημα!

     Η κρατική ασυδοσία, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην καταστολή οποιασδήποτε κινηματικής πρωτοβουλίας. Κορωνίδα αποτέλεσε η επίσης πρόσφατη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των συλληφθέντων της ληστείας στο Βελβεντό, στις οποίες μάλιστα απεικονίζονται τα φρικαλέα και αποτρόπαια βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθησαν οι συλληφθέντες κατά τη διενέργεια της προανάκρισης από τους αστυνομικούς υπαλλήλους. Η ενέργεια αυτή όχι μόνο δεν βρίσκει καμία σχετική νομιμοποίηση (αφενός γιατί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την βασική αρχή περί μυστικότητας της προανακριτικής διαδικασίας του άρθρου 241 ΚΠΔ βάσει της οποίας απαγορεύεται η οποιαδήποτε δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων του κατηγορουμένου αλλά και δεδομένων που αφορούν την απαγγελθείσα σε αυτόν κατηγορία, εωσότου η εισαγγελία αποφανθεί περί εισαγωγής της υπόθεσης στο ακροατήριο, αφετέρου δε γιατί παραβιάζει την καθολικής ισχύος αρχή περί απαγορεύσεως των βασανιστηρίων του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ σε συνδυασμό με το άρθρο 6 παρ.1 περί προσήκουσας μεταχείρισης των κατηγορουμένων), αλλά αποτελεί εν γένει μέρος της συνολικής κατασταλτικής στρατηγικής, η οποία αποσκοπεί στην σταδιακή εκβιαστική παγίωση της αντίληψης «αυτά θα παθαίνει στο εξής όποιος συλλαμβάνεται»! Μια κατάσταση φυσικά άκρως βολική υπό το πρίσμα της συγκεκριμένης κοινωνικοοικονομικοπολιτικής συγκυρίας, όταν οι προσαγωγές και συλλήψεις σε κάθε πορεία ή απεργία ξεπερνούν κάθε «προσδοκία» ή γίνονται ακόμη και προληπτικά. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα ανάλογα περιστατικά διασυρμού τον περασμένο χρόνο των συλληφθέντων σε πανεργατική απεργία διαδηλωτών (οι οποίοι είχαν προσαχθεί προληπτικά απλώς ως ύποπτοι για επεισόδια και των οποίων τα προσωπικά στοιχεία είχαν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης στην οποία υπήρχε το αίτημα επικοινωνίας εκείνων των πολιτών που γνώριζαν κάτι σχετικό με τους προσαχθέντες), καθώς επίσης και των οροθετικών ιεροδούλων «επειδή αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και μετέδιδαν ανεξέλεγκτα τον ιό του AIDS», όλα αυτά πάντα «προς προάσπιση της κοινωνικής ασφάλειας»(!). Επιχειρείται, έτσι, ένας σταδιακός ακρωτηριασμός οποιασδήποτε επιχείρησης λαϊκού ξεσηκωμού σε μέτρα δυσβάστακτα με την απειλή μιας ενδεχόμενης προσαγωγής ή σύλληψης και στη συνέχεια δημοσιοποίησης των προσωπικών δεδομένων, μια τρομοκράτηση του κινήματος και ποινικοποίηση της συλλογικής διεκδίκησης. Γίνεται αντιληπτό, δηλαδή, ότι ο νόμος δεν είναι στην πραγματικότητα κάτι ουδέτερο, που βρίσκεται πάνω από την εκάστοτε κυβέρνηση και περιορίζει τις εξουσίες της, αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με τους πολιτικούς συσχετισμούς που παρατηρούνται σε κάθε κοινωνία και χρησιμοποιείται εργαλειακά από το πολιτικό σύστημα. Ιστορικά, μόνο όταν το κίνημα βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο μπορεί να θέτει αναχώματα στις κυβερνητικές πολιτικές!


 Το τρίπτυχο ΗΣΥΧΙΑ (ώστε να μην αντιδρούμε σε όσα μέτρα σκοπεύουν να μας περάσουν), ΤΑΞΗ (την οποία σκοπεύουν να επιβάλλουν με κάθε κόστος) και ΑΣΦΑΛΕΙΑ (για τους φορείς της κρατικής εξουσίας ώστε να δρουν ανενόχλητοι) όχι μόνο δεν πρέπει να το ανεχθούμε με απάθεια αλλά συλλογικά, μαζικά και ριζοσπαστικά να το ανατρέψουμε! Η ύπαρξη, λοιπόν, μιας ασπίδας υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που θα απαντάει στα φαινόμενα του κρατικού αυταρχισμού, τόσο από πολιτικές δυνάμεις όσο και από κοινωνικούς φορείς που θα δρουν μετωπικά, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!


Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΠΑΛΗ ΘΑ ΤΗ ΣΠΑΣΕΙ!

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

 
λίγα λόγια
για τη συνέλευση της Τρίτης 19/2
και τη στάση που κράτησε το ΜΑΣ
 
 
Στη συνέλευση της Τρίτης 19/2  για άλλη μια φορά δυστυχώς ο σύλλογος δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε ουσιαστική συζήτηση και απόφαση επί των ζητημάτων που μας απασχολούν. 
 
Το θέμα, όμως, είναι να δούμε γιατί συνέβη αυτό, αν πρόκειται δηλαδή απλά για άλλο ένα δείγμα της γενικότερης τάσης αποστοίχισης από τις συλλογικές διαδικασίες που ομολογουμένως επικρατεί στον φοιτητικό σύλλογο [και δεν αρνούμαστε ότι το βαθύτερο αίτιο εξακολουθεί να είναι αυτό] ή αν, όσον αφορά στη συγκεκριμένη συνέλευση, ήρθαν να επιδράσουν και μια σειρά από άλλα αίτια, που έχουν να κάνουν με την πολιτική στάση που έχουν επιλέξει να κρατήσουν κάποιες κατά τα άλλα αριστερές πολιτικές δυνάμεις μέσα στο σύλλογο.
 
Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στις δυνάμεις του ΜΑΣ και στη στάση που κράτησαν στην τελευταία συνέλευση όπου, όταν η συμπλήρωση των ατόμων για την απαρτία ήταν αμφισβητούμενη, αρνήθηκαν να παραμείνουν στη διαδικασία έως ότου μετρηθούν τα άτομα και δούμε πράγματι αν υπάρχει απαρτία ή όχι και αποχώρησαν [για άλλη μια φορά] από τη διαδικασία της συνέλευσης, χωρίς να παραλείψουν προφανώς να καταγγείλουν τις πολιτικές δυνάμεις που πρέσβευαν εκείνη τη στιγμή μια αντίθετη άποψη.

Για να γίνουμε πιο σαφείς, εμείς ως σχήμα εκτιμούσαμε ότι το αμφιθέατρο της συνέλευσης ενδέχεται να συμπλήρωνε την απαρτία.
 
Και σε κάθε περίπτωση δεν ήμασταν διατεθειμένοι να "πουλήσουμε" τη διαδικασία της ΓΣ και την ευκαιρία να πάρει ο σύλλογος απόφαση μετά από μία παρατεταμένη περίοδο σιωπής, επειδή το αμφιθέατρο δεν γέμισε μέσα στην πρώτη ώρα, ή επειδή η απαρτία ενδέχεται και να ήταν οριακή.
 
Για αυτό το λόγο, αφενός δεν προκαταβάλαμε την αδυναμία διεξαγωγής ΓΣ, (πράγμα που από οποιαδήποτε δύναμη και αν εκφράστηκε θεωρούμε ότι ήταν λάθος) και αφετέρου όταν η απαρτία ήταν αμφισβητούμενη ζητήσαμε να μετρηθούν τα παρευρισκόμενα μέλη του συλλόγου.
 
Για εμάς, η στάση αυτή του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο της συνολικότερης απαξίωσής του προς τις διαδικασίες του συλλόγου, πράγμα το οποίο εκφράζεται πρώτα και κύρια με την συγκρότηση της Επιτροπής Αγώνα ως μια δομή από γεννησιμιού της παράλληλη και ξέχωρη από το φοιτητικό σύλλογο και από την απόλυτα εργαλειακή αντιμετώπιση των Γενικών Συνελεύσεων, ως διαδικασιών δηλαδή που η μόνη τους χρησιμότητα είναι η διάχυση της στεγανοποιημένης πολιτικής αντίληψης της ΚΝΕ.
 
Αυτή η στρεβλή πολιτική στάση περιχαράκωσης είναι εν τέλει η αιτία που, σε μία τόσο κρίσιμη συγκυρία για τους φοιτητικούς συλλόγους εν γένει και για την υπεράσπιση των συμφερόντων των φοιτητών απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, το ΜΑΣ επιλέγει να "πάρει διαζύγιο" με τα Ενιαία Αγωνιστικά Πλαίσια, να χρησιμοποιεί τις ΓΣ ως ένα βήμα για να καταγγείλει με όρους "μικρογραφίας του κοινοβουλίου" τις  δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτά, καταλήγοντας εν τέλει να αντιπροτάσσει τις συνελεύσεις ετών ως λύση στα προβλήματα των φοιτητών γιατί η ΓΣ είναι μια διαδικασία "εκφυλισμένη".
 
Αυτό που σίγουρα δεν μας λείπει, λοιπόν, σύμφωνα και με τα παραπάνω, είναι οι συνελεύσεις ετών.
Συνελεύσεις που κατά τη συνήθη στάση του ΜΑΣ, καλούνται από το ίδιο (άσχετα από το γεγονός ότι μόνο ο φοιτητικός σύλλογος μπορεί να καλεί σε συνελεύσεις και όχι όποια πολιτική δύναμη το κρίνει σκόπιμο), διασπά το φοιτητικό σώμα (αυτή τη φορά σε πρωτοετείς και μη) και λειτουργεί ως διαδικασία υποκατάστατο της ΓΣ.
 
Πριν όμως βιαστεί οποιαδήποτε πολιτική δύναμη και πιο συγκεκριμένα το ΜΑΣ να στήσει το δικό του στενότερο χώρο διάχυσης της κομματικής του γραμμής προεξοφλώντας την αναποτελεσματικότητα των συλλογικών διαδικασιών του συλλόγου, ας αναλογιστεί το δικό του μερίδιο ευθύνης (πέρα από την κύρια ευθύνη προφανώς που φέρει η ΔΑΠ με τη διαλυτική στάση που κρατά στο σύλλογο) για το τι σημαίνουν για τους φοιτητές πλέον οι ΓΣ, ειδικά στο βαθμό που κατέχει τα πρωτεία στον αποπροσανατολισμό της κουβέντας, στην καταγγελία της διαδικασίας, στην αποχώρηση από αυτήν και στον απομονωτισμό, με αυτόν τον τελευταίο να έχει στοιχίσει πολλές φορές την ήττα στο Ενιαίο Αγωνιστικό Πλαίσιο.   

 
Η συγκυρία δεν μας δίνει το χώρο και το χρόνο ούτε για "ελαφρά τη καρδία" αποχωρήσεις από μαζικές διαδικασίες, ούτε για μικροπολιτικές κόντρες, ούτε για διασπασμένα πλαίσια στη βάση μιας πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας.
 
 
Για την ακρίβεια, το βάρος που πέφτει στην πλάτη των αγωνιστικών ριζοσπαστικών δυνάμεων στο τώρα είναι το πως θα μπορέσουν να μιλήσουν στην ουσία, να εκφράσουν το συμφέρον όλων των φοιτητών ενιαιομετωπικά, μαχητικά και ανυποχώρητα υπερβαίνοντας κομματικούς πατριωτισμούς και επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, να κάνουν τις συλλογικές διαδικασίες και τον αγώνα υπόθεση όλων.
 

Για αυτό το λόγο και εμείς, ως Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν. επιλέγουμε καλώς ή κακώς να είμαστε εκείνοι οι "γραφικοί τύποι" που πιστεύουν ακόμα στις ΓΣ με την πραγματική τους σημασία, όχι δηλαδή ως πεδίο μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων και μάχης εντυπώσεων, αλλά ως ένα όπλο στα χέρια μας για να συζητάμε και να αποφασίζουμε για την υπεράσπιση των ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων.
 
Για αυτό το λόγοθεωρούμε αναγκαία και παλεύουμε για μια κατεύθυνση συσπείρωσης των αγωνιστικών πολιτικών δυνάμεων της σχολής γύρω από την υπεράσπιση των φοιτητικών δικαιωμάτων και κεκτημένων, καλώντας πάγια το ΜΑΣ σε συμμετοχή στα Ενιαία Αγωνιστικά Πλαίσια.
 
Από κει και πέρα, η στάση της κάθε πολιτικής δύναμης είναι τελικά και αυτή που την κρίνει και από αυτήν όντως ο καθένας "βγάζει τα συμπεράσματά του"...
 
        
 
 
 
 


 


Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013


Το μέλλον

διαγράφεται

δυσοίωνο??

Από τις αρχές της μεταπολίτευσης, όταν και ξεκίνησε η προσπάθεια αναδιάρθρωσης του ελληνικού πανεπιστημίου, μία από τις κύριες πτυχές στα σχέδια του εκάστοτε Υπουργείου Παιδείας ήταν πάντα η διαγραφή των περιβόητων «αιώνιων» φοιτητών. Τώρα, που όλοι κηρύσσουν το τέλος της μεταπολίτευσης και έχουμε μπροστά μας ένα ακόμα σχέδιο αναδιάρθρωσης (νόμος Διαμαντοπούλου, τροποποίηση Αρβανιτόπουλου και σχέδιο «Αθηνά») ήρθε [για ακόμα μια φορά] η ώρα οι «αιώνιοι» να αποτελέσουν όντως παρελθόν με σκοπό την εξυγίανση του ελληνικού πανεπιστημίου. Και εδώ αναρωτιέται κανείς: οι διαγραφές στοχεύουν όντως στη βελτίωση των σπουδών μας ή τελικά εντάσσονται στο πλαίσιο ριζικής αλλαγής του πανεπιστημίου, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα;
Σήμερα, λοιπόν, οι διαγραφές βρίσκονται πάλι στην ημερήσια διάταξη των ελληνικών πανεπιστημίων καθώς προβλέπεται από Σεπτέμβρη, μέσω της αλλαγής του εσωτερικού κανονισμού κάθε σχολής:
1. η διαγραφή όσων έχουν συμπληρώσει το 9ο έτος της σχολής (2ν+1) μετά το τέλος του 2014.
2. η διαγραφή όσων έχουν συμπληρώσει το 6ο έτος (ν+2) μετά το τέλος του 2015.
3. ότι όσοι δεν έχουν συμπληρώσει ακόμη το ν+2, δηλαδή τα 6 έτη, έχουν περιθώριο μέχρι να συμπληρωθεί το χρονικό περιθώριο των 8 ετών (2ν) και
4. τέλος, όσοι γράφτηκαν κατά το 2011-2012 εντάσσονται στο νόμο Διαμαντοπούλου, δηλαδή διαγράφονται στα 6 έτη (ν+2).
Όμως, αυτό δεν είναι ένα γεγονός που πρέπει να εξεταστεί ανεξάρτητα από τις συνολικές ρυθμίσεις που προβλέπονται στο νόμο Διαμαντοπούλου και την τροποποίηση του Αρβανιτόπουλου και φυσικά δεν αποτελεί μία ρύθμιση που δε θα μας αγγίξει γιατί θα διαβάσουμε και με λίγη παραπάνω προσπάθεια θα τελειώσουμε τη σχολή μέσα σε αυτά τα χρονικά όρια (τα οποία φαίνεται να μην είναι και τόσο στενά!). Αντίθετα, τα 6 χρόνια είναι πολύ στενά αν συνδυαστούν με το γεγονός πως οι ρυθμοί σπουδών αλλάζουν άρδην, με την περικοπή των παροχών και με τη σκλήρυνση των όρων φοίτησης.
Πιο συγκεκριμένα, από το τρέχον εξάμηνο, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του υπουργείου, περικόπτονται πλήρως τα δωρεάν συγγράμματα, βασικό κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος, γεγονός που εξωθεί τους φοιτητές στη επιστροφή στο αμφιθέατρο, με εντατικές παρακολουθήσεις και στη διαρκή αναζήτηση σημειώσεων, ως υποκατάστατο (από όπου κι αν αυτές προέρχονται, είτε από τους καθηγητές, είτε από τους «φίλους και σωτήρες» Δαπίτες), προκειμένου να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των εξεταστικών.
Παράλληλα, εντείνεται όλο και περισσότερο η καθηγητική αυθαιρεσία, αφού σκληραίνουν οι όροι εξέτασης (μαζικά κοψίματα, αυστηρή επιτήρηση, έλεγχος κωδίκων), με αποτέλεσμα τις επανειλημμένες αποτυχίες στα μαθήματα –επισήμανση: αν κοπείς τρεις φορές σε ένα μάθημα περνάς από ειδική επιτροπή που θα κρίνει αν τελικά μπορείς να το ξαναδώσεις ή όχι – ενώ την ίδια στιγμή, από το νόμο Διαμαντοπούλου, καταργείται στους επί πτυχίω η δυνατότητα να δίνουν μαθήματα οποιουδήποτε εξαμήνου. Ακόμη, προβλέπεται από το νόμο, η υποχρεωτική εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων, που σημαίνει ότι με οποιαδήποτε αποτυχία αμέσως θα μένεις πίσω στις σπουδές σου αφού δε θα μπορείς να δώσεις μαθήματα του εξαμήνου που διανύεις(π.χ. αποτυχία στο γενικό ποινικό σημαίνει αδυναμία να δώσεις ειδικό ποινικό). Έτσι, εξηγείται γιατί το χρονικό πλαίσιο είναι στενό και είναι μεγαλύτερη η πιθανότητα να μην κατορθώσεις να φτάσεις στο πολυπόθητο πτυχίο!
Αν το προηγούμενο διάστημα εντοπίζαμε ότι το ασφυκτικό πλαίσιο σπουδών μαζί με τις περικοπές των φοιτητικών παροχών εν καιρώ κρίσης είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εντατικοποιημένων και πειθαρχημένων φοιτητών (οι οποίοι δεν έχουν ελεύθερο χρόνο και η μόνη δραστηριότητα στη ζωή τους είναι το πέρασμα από το σύγγραμμα στον κώδικα!), που έβλεπαν ως μοναδική διέξοδο τον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό, τώρα με το νέο καθεστώς, το αποτέλεσμα θα είναι αυτοί οι φοιτητές- ρομποτάκια, ακόμη και οι πιο πειθαρχημένοι, να μη μπορούν να βγάλουν τη σχολή και να διαγράφονται. Στις νέες αυτές συνθήκες συντείνει και η εισαγωγή κατευθύνσεων στο νέο πρόγραμμα σπουδών (και άρα, δε βγαίνεις πλέον νομικός, βγαίνεις ήδη αστικολόγος, ποινικολόγος κλπ) και, συνεπώς, ένα διασπασμένο πτυχίο, που θα εξασφαλίζει μηδαμινά επαγγελματικά δικαιώματα. Άρα, αυτοί που εν τέλει θα κατορθώσουν να ανταπεξέλθουν θα είναι οι πιο εντατικοποιημένοι, οι πιο πειθήνιοι, οι πιο ελαστικοί, και αυτοί που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες του μνημονίου και της υποσχόμενης ανάπτυξης
Γιατί, όμως, αφού, όπως προαναφέρθηκε, οι διαγραφές, που ήταν πάγια τακτική των κυβερνήσεων, δεν κατάφεραν ποτέ να επιβληθούν, τώρα είναι ένα φλέγον ζήτημα που, όχι μόνο επιβάλλεται, αλλά αποτελεί και τη «δαμόκλειο σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των φοιτητών; Τόσα χρόνια, το φοιτητικό κίνημα συλλογικά και μαζικά έβγαινε στο προσκήνιο και διασφάλιζε τα φοιτητικά κεκτημένα χρόνων, χωρίς να επιτρέπει στο Υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει σε οποιαδήποτε αλλαγή που θα έκανε το πανεπιστήμιο ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο. Τώρα, οι φοιτητές, λόγω της πίεσης που προκύπτει από την οικονομική κρίση και την ανάγκη επιβίωσης που αυτή δημιουργεί, γίνονται ολοένα πιο παθητικοί και υπάκουοι. Στρέφονται, λοιπόν, σε ατομικές λύσεις, αφού λόγω των διαφορετικών κριτηρίων για τα χρονικά περιθώρια φοίτησης όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, όχι μόνο αδιαφορούν για τους άλλους, αλλά τους βλέπουν και ανταγωνιστικά, γεγονός που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να ευοδωθεί αυτό το σχέδιο. Στο σημείο αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΔΑΠ, η οποία συστηματικά προωθεί τον ατομικό δρόμο ως λύση, απαξιώνοντας τις συλλογικές διαδικασίες διεκδίκησης αιτημάτων, με το να μην προβάλει ξεκάθαρη θέση κατά των διαγραφών, ουσιαστικά τις προωθεί, υλοποιώντας την κυβερνητική πολιτική του μνημονίου.
Ποιον, τελικά, όμως δρόμο καλούνται οι φοιτητές να ακολουθήσουν προκειμένου να θέσουν ανάχωμα στην υλοποίηση του σχεδίου αυτού; Ο μοναδικός δρόμος για να μπορέσουν οι φοιτητές να εξασφαλίσουν τα υλικά τους συμφέροντα, δηλαδή καμία περικοπή φοιτητικών παροχών, ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και εν τέλει τη σίγουρη έξοδο από το πανεπιστήμιο με ισχυρά και ενιαία πτυχία είναι ο δρόμος της συλλογικής διεκδίκησης. Γι’ αυτό είναι καθήκον όλων μας ανεξαιρέτως να δώσουμε τους αγώνες της γενιάς μας που θα προασπίζουν το δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου και θα μας εξασφαλίσουν ένα μέλλον με προοπτική και όχι ακόμη ένα ψηφίο στο ποσοστό ανεργίας.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

ΠΡΟΤΑΣΗ - ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΓΩΝΑ Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν.

ΠΡΟΤΑΣΗ - ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΓΩΝΑ Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν.
[το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια πρόταση του σχήματος της Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν. προς το σύλλογο και τις υπόλοιπες κινηματικές δυνάμεις]


Νόμος και τάξη: to be continued?

Και ενώ σ' όλη τη διάρκεια της εξεταστικής διαβάζαμε είτε στο συνταγματικό, είτε στην ποινική δικονομία το πως δήθεν ο νόμος  διασφαλίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα, η κυβέρνηση καθημερινά φρόντιζε να διαλύει κάθε αυταπάτη επ’ αυτού. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κατ' επιταγή της ΕΕ και του ΔΝΤ όλο το προηγούμενο διάστημα σκηνοθέτησε με αριστοτεχνικό τρόπο ένα αστυνομικό θρίλερ, στο οποίο ο “καλός” αστυνομικός πράκτορας Δένδιας συσπειρώνει όλες τις δυνάμεις βίαιης καταστολής εναντίον του “κακού” λαού και της “ανυπάκουης” νεολαίας, που επιβουλεύονται την τάξη και την ασφάλεια και απειλούν να βγάλουν τη χώρα απ' την τροχιά ανάπτυξης. Η νέα “αναπτυξιακή” πολιτική της κυβέρνησης με αιχμές την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, που θα συμπιέσει προς τα κάτω τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την ακόμα βαρύτερη φορολογία θωρακίζεται κατασταλτικά με πλήρως αντιδημοκρατικά μέτρα  προκειμένου να μην βρει κανένα εμπόδιο στην εφαρμογή της. Στα πλαίσια του κρατικού αυταρχισμού εντάσσονται η εισβολή στο πανεπιστημιακό άσυλο της ΑΣΟΕΕ, η εκκένωση καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας (villa amalias, Σκαραμαγκά), η επίταξη των απεργών στα μέσα μεταφοράς και των ναυτεργατών, η άγρια κακοποίηση των συλληφθέντων στην Κοζάνη και οι συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ έξω  από το υπουργείο εργασίας.

 
Απέναντι σ' αυτή την πολιτική κατασταλτικής σκλήρυνσης είναι αναγκαιότερο από ποτέ να συγκροτηθεί ένα αντικατασταλτικό μέτωπο για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, το οποίο θα ενσωματώνει το αντιφασιστικό στοιχείο για την αντιμετώπιση του “χαϊδεμένου παιδιού” της κυβέρνησης, της ΧΑ, η οποία αντικειμενικά πριμοδοτείται από τις πρακτικές μηδενικής ανοχής.

 
Για μας οι συλλογικοί αγώνες, οι κινητοποιήσεις και η αντίσταση στο μέλλον που μας ετοιμάζουν δεν είναι εξτρεμιστικές πράξεις βίας, αλλά η μόνη ρεαλιστική απάντηση στα αδιέξοδα ,στα οποία μας εγκλωβίζουν. Βέβαια, για να ανασυνταχθεί το λαϊκό κίνημα σε μια νικηφόρα τροχιά θα πρέπει να υπερβεί τον αποσπασματικό χαρακτήρα που τον τελευταίο καιρό έχει πάρει, υπό την έννοια ότι δεν αρκούν μεμονωμένες κινητοποιήσεις ανά εργασιακό κλάδο (μετρό, λιμάνι Πειραιά) αλλά χρειάζεται οι επιμέρους κινητοποιήσεις να συνολικοποιηθούν σε ένα μαχητικό κίνημα ανατροπής της πολιτικής τους.

 
Κεντρικό ρόλο στην αναγκαία σύγκλιση των μετώπων αντίστασης μπορεί και πρέπει να παίξει ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο της αριστεράς, το οποίο με πυλώνα την έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ και τη διαγραφή του χρέους θα ριζώσει μέσα σε κάθε κοινωνικό χώρο (γειτονιές, πανεπιστήμια, χώροι δουλειάς) μεταφέροντας τους επιμέρους κοινωνικούς αγώνες στο πολιτικό πεδίο και οδηγώντας τους σε κεντρική πολιτική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική της ΕΕ και των μνημονίων. Στη βία τους απαντάμε με το συλλογικό και ανυποχώρητο αγώνα, σπάζοντας το φόβο! Γιατί η διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση, δεν υποχωρεί μπροστά στην πολιτική του αυταρχισμού και του φόβου!

 
Σχέδιο Αθηνά

Το σχέδιο Αθήνα, το οποίο πρόσφατα ανακοινώθηκε από τον υπουργό Παιδείας, Αρβανιτόπουλο αποτελεί μία ρύθμιση, η οποία έρχεται να «εξορθολογήσει» το χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης των ΑΕΙ και ΤΕΙ καταργώντας και συγχωνεύοντας τμήματα, σχολές και ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα,  εξοικονομώντας έτσι 50 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα χιλιάδες φοιτητές της επαρχίας να αναγκάζονται εν μέσω των σπουδών τους και εν μέσω κρίσης να αλλάζουν γνωστικό αντικείμενο και πόλη σπουδών με αυτούς που προέρχονται από φτωχότερες οικογένειες να μην μπορούν προφανώς να ανταπεξέλθουν. Ωστόσο, μία συνολικότερη ανάγνωση του σχεδίου Αθηνά δείχνει ότι δεν πρόκειται τόσο για ένα σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής, όσο για ένα σχέδιο-συμπλήρωμα των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου,  το οποίο επιχειρεί να εναρμονίσει το πανεπιστήμιο με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας εν καιρώ κρίσης. Πιο συγκεκριμένα κλείνουν τμήματα χωρίς αντίκρισμα στο νέο “αναπτυξιακό” όραμα της κυβέρνησης, ενώ από την άλλη συγχωνεύονται τμήματα με παρεμφερές (όχι πάντα) γνωστικό αντικείμενο, εισάγοντας έτσι κατευθύνσεις ειδίκευσης. Οι κατευθύνσεις μπορεί για τον κυβερνητικό αντίλογο να αποτελούν  τομή εκσυγχρονισμού, αλλά στην πραγματικότητα διασπούν τα πτυχία και συνακόλουθα περιορίζουν το πεδίο επαγγελματικών μας επιλογών με αποτέλεσμα να γινόμαστε έρμαιο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Αν και η σχολή μας προς το παρόν φαίνεται να μένει αλώβητη από το σχέδιο Αθηνά, το γεγονός ότι γίνεται αυτοτελής σχολή στρώνει το χαλί για την κατάτμηση του αντικειμένου μέσω κατευθύνσεων(master) που δεν θα μας δίνουν καμία συλλογική κατοχύρωση, αλλά αντίθετα τίτλους αστικολόγου, ποινικολόγου κοκ. Συνολικότερα, το σχέδιο Αθηνά προαπεικονίζει ένα πανεπιστήμιο συμμορφωμένο με τις ανάγκες του μνημονίου στο οποίο οι όροι φοίτησης γίνονται όλο και δυσχερέστεροι λόγω των μέτρων της αναδιάρθρωσης.

 
Διαγραφές

Σύμφωνα με τους νέους εκπαιδευτικούς νόμους (Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου) η προώθηση της ρύθμισης των διαγραφών φοιτητών είναι θέμα χρόνου (ελλείψει μιας αντίρροπης κίνησης προφανώς), πόσω μάλλον στο βαθμό που αυτή έρχεται να εφαρμοστεί με την αλλαγή των εσωτερικών κανονισμών των ιδρυμάτων από Σεπτέμβρη. Με τη ρύθμιση αυτή συγκεκριμένα:

-          Όσοι φοιτητές εγγράφθηκαν από την περσινή χρονιά και μετά, δηλαδή το σημερινό 1ο και 2ο έτος, έχουν περιθώριο να τελειώσουν τα 6 χρόνια.

-          Για τους υπόλοιπους ισχύει το περιθώριο των 2ν ετών (8 χρόνια), ενώ για όσους ήδη έχουν ξεπεράσει τα ν+2 και 2ν έτη δίνεται διορία 2 και ενός χρόνου αντίστοιχα.

 
Για να είμαστε σαφείς, πέρα από το «δικαίωμα στη τεμπελιά», πλέον, στο βαθμό που ο μέσος όρος αποφοίτησης από τη σχολή είναι τα 6,5 χρόνια, και στο βαθμό που δεν έχουμε ούτε τις στοιχειώδεις φοιτητικές παροχές (βλ. συγγράμματα, κώδικες) για να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας, μιλάμε με πολύ ξεκάθαρους όρους για την υπεράσπιση του αυτονόητου δικαιώματος μας σε σπουδές με ανθρώπινους όρους και συνθήκες και, πολύ παραπάνω, την υπεράσπιση του δικαιώματος μας στο να μπορούμε να τελειώσουμε ακόμα ακόμα τη σχολή μας και να πάρουμε κάποια στιγμή το πτυχίο μας.

 

Συγγράμματα, Κώδικες

Στο φόντο του νόμου Διαμαντοπούλου, ο οποίος καταργεί κάθε υποχρέωση του κράτους στην παροχή τυπωμένου συγγράμματος (βλ. υποκατάσταση από ηλεκτρονικό σύγγραμμα) αλλά και του περιβόητου μνημονίου 3, το οποίο έκοψε ουσιαστικά από το φετινό προϋπολογισμό τα κονδύλια για τα φοιτητικά συγγράμματα, οι δυσκολίες που προκύπτουν για όλους μας μέσα στη σχολή είναι ήδη εμφανείς. Ήδη από πέρσι είχαμε την διανομή ενός μόνο βιβλίου σε μαθήματα με ύλη τριών και τεσσάρων, ενώ φέτος ακολούθησε η περικοπή των κωδίκων. Αυτό είχε ως άμεσο αποτέλεσμα, δεδομένων και των νομικών μεταρρυθμίσεων σε μια σειρά μαθήματα (βλ. διοικητική/ ποινική δικονομία, εταιρίες κ.ά.) που απαιτούσαν νέους κώδικες, να αναγκαστούμε να αγοράσουμε όλους αυτούς τους κώδικες προκειμένου να διαβάσουμε και να δώσουμε σε μια σειρά μαθήματα. Όσον αφορά τώρα στην περίφημη δωρεά του ΔΣΑ, το γεγονός ότι ο ΔΣΑ τύπωσε τον αναθεωρημένο κώδικα ποινικού και ποινικής δικονομίας παραγγέλνοντας κάποιες εκατοντάδες παραπάνω για να εξυπηρετήσει κάποιους από εμάς (όταν όλα τα καταστήματα νομικών συγγραμμάτων γύρω από τη Νομική είχαν ξεπουλήσει από κώδικες ποινικής), δεν μας λέει τίποτα, είναι κάτι εντελώς ασταθές και αποτελεί κάτι λιγότερο από άμβλυνση του προβλήματος. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ασφυκτική (και τραγική) όταν και τους λίγους δωρεάν διανεμηθέντες κώδικες που έχουμε οι καθηγητές και οι επιτηρητές δεν τους δέχονται ως σχολιασμένους! Για αυτό θεωρούμε πως πρέπει άμεσα να επαναφέρουμε το αίτημα του συλλόγου για ενεργοποίηση του τυπογραφείου του ΕΚΠΑ και δωρεάν διανεμόμενα συγγράμματα και κώδικες.

 

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ – ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

 
-          Να μη περάσει το Σχέδιο Αθηνά – Κανένα τμήμα να μη κλείσει - Καμία σκέψη για αλλαγή του προγράμματος σπουδών και διάσπαση του πτυχίου

-          Κανένας φοιτητής να μη διαγραφεί

-          Δωρεάν όλα τα συγγράμματα και οι κώδικες – Σύγκληση Γ.Σ. Τμήματος για το ζήτημα αυτό και εν όψει της απόφασης του τμήματος για την ενεργοποίηση του τυπογραφείου του ΕΚΠΑ [12/12/12]

-          Κατοχύρωση ορίου δήλωσης 12 μαθημάτων για τους επί πτυχίω

-          Δεκτοί στις εξετάσεις οι δωρεάν διανεμηθέντες από τη σχολή σχολιασμένοι κώδικες – καμία ανοχή σε περιστατικά αυθαιρεσίας καθηγητών-επιτηρητών όσον αφορά αυτό το θέμα

-         Κλειστή σχολή την Τετάρτη 20/2 για τη συμμετοχή του συλλόγου την ίδια μέρα στην πανεργατική απεργία



 

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΦΟΔΟ ΣΤΙΣ 6 ΚΑΙ 7 ΦΛΕΒΑΡΗ  ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ, ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ, ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.
 
ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ


Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

 

Στο Δ.Σ. της Τετάρτης 6/2 ο εκπρόσωπος της ΔΑΠ αρνήθηκε να υπογράψει το κείμενο αλληλεγγύης στους απεργούς ναυτεργάτες τους οποίους η κυβέρνηση απειλεί με επιστράτευση.

Πίσω από τα παρτάκια, τις σημειώσεις, τα σεμινάρια και τις εκδρομές, η ΔΑΠ δεν μπορεί, όσο και να θέλει, να κρύψει την κομματική ταυτότητα της νεολαίας του Σαμαρά, της νεολαίας που στηρίζει μια κυβέρνηση που σπέρνει τον τρόμο σε ολόκληρη την κοινωνία.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 9/2

ΟΛΟΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΦΛΕΒΑΡΗ 
ΚΗΦΙΣΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΣΤΙΣ 13.00
ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ
ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ
 
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ!
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ/ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΣΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ!
 

ΓΙΑΤΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΜΜ


Οι επαναλαμβανόμενες απεργίες των εργαζομένων στο μετρό την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ένα γεγονός που σε αντίθεση με άλλες κινητοποιήσεις εργαζομένων που γίνονται κατά καιρούς διείσδυσε άμεσα και αναγκαστικά στην καθημερινότητα λίγο πολύ του καθενός. Ήρθε, έτσι, να μας θυμίσει, ως μια πρώτη παρατήρηση, ότι δεν είμαστε άτομα ανεξάρτητα, “περαστικά” μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο αλλά ότι οι ζωές μας τέμνονται μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου άμα δεν δουλέψει π.χ. ο σκουπιδιάρης δεν μπορούμε να σταθούμε από τη βρώμα και άμα δεν δουλέψει ο εργαζόμενος του μετρό και των υπόλοιπων ΜΜΜ η Αθήνα μας φαίνεται ξαφνικά τεράστια και χαοτική. Μια τέτοια απεργία δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Για τους ίδιους λόγους, μια τέτοια απεργία δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και από μια κυβέρνηση, ειδικά όταν μιλάμε για την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ η οποία έχει επιβάλλει το δόγμα της νομιμότητας και της μηδενικής ανοχής κηρύττοντας εδώ και πολλούς μήνες τον πόλεμο σε ότι απειλεί αυτό το σχήμα σταθερότητας [βλ. “ησυχία, τάξη, ασφάλεια”]. Έτσι εξηγείται και η αντίδραση της απέναντι στην απεργία, κηρύττοντας την παράνομη και προχωρώντας στο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης.
 
Μια διαφορετική προσέγγιση από τα δελτία των 8
Πριν αναφερθούμε, όμως, στην αντίδραση της κυβέρνησης, είναι σημαντικό να γίνει λόγος για το: ποιοι είναι τελικά οι απεργοί; γιατί γίνεται αυτή η απεργία; Ερωτήματα με απαντήσεις που είτε τείνουν να παραποιούνται τελείως από τα περισσότερα ΜΜΕ και την κυβερνητική προπαγάνδα είτε να αγνοούνται.
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο μετρό ξεκίνησαν ως αντίδραση στην υπαγωγή τους στο ενιαίο μισθολόγιο σύμφωνα με το νόμο 4024/11 και 4093/12 [μνημόνιο 3] που καταργεί επιδόματα και συρρικνώνει τους μισθούς τους [κατά μέσο όρο κατά 25%], πιέζοντας τον βασικό μισθό στα 700 ευρώ.

Αυτή η ρύθμιση εντάσσεται στην πολιτική λιτότητας που ακολουθούν εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις για “διέξοδο από την κρίση και επιστροφή στην ανάπτυξη”, “αναδιάρθρωση του χρέους” και “σωτηρία της χώρας”,
την πολιτική δηλαδή που δεν έχει αφήσει κανένα εργασιακό δικαίωμα όρθιο, που καθηλώνει τους μισθούς σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα ενώ αυξάνει τους φόρους, που ξεπουλάει το δημόσιο τομέα και -στο χώρο των σχολών- περικόπτει όλο και περισσότερο τις δωρεάν παροχές [βλ. περικοπή συγγραμμάτων].

Αυτή η απεργία, λοιπόν, δεν έγινε επειδή οι εργαζόμενοι του μετρό είχαν κάποια σατανική επιθυμία να “ταλαιπωρήσουν το επιβατικό κοινό” όπως μας το παρουσιάζουν τα περισσότερα ΜΜΕ, ούτε αποτελεί μια “επαναστατική γυμναστική κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών”, όπως υποστηρίζει ο κρατικός λόγος που για άλλη μια φορά επινοεί μια «μειοψηφία» εκεί όπου δεν υπάρχει [βλ. μειοψηφίες ταραχοποιών σε περιόδους φοιτητικών κινημάτων].

Είναι χαρακτηριστικό ότι με την ευγενική χορηγία ΜΜΕ, γνωστών για τον φαρισαϊσμό τους και τη στάση τους απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων (βλ. MEGA, ΣΚΑΙ) έχουμε φτάσει στο σημείο οι «εργαζόμενοι» να είναι συνώνυμοι των “εργατοπατέρων”, τα εργασιακά δικαιώματα να θεωρούνται “παράλογες απαιτήσεις” και “συντεχνιακά προνόμια”, η κινητοποίηση σε ένα εργασιακό χώρο να είναι μια “βίαιη ακρότητα” και η απεργία “μια άναρθρη κραυγή κάποιων φτωχοπερίεργων” ή τουλάχιστον μια ταλαιπωρία.

Νόμος και Τάξη: Ο Καλός, ο Κακός και ο Παράνομος
 
Μπροστά σε μια παρατεταμένη απεργία που έπαιρνε σταδιακά χαρακτηριστικά συνολικότερης αντίστασης στη κυβερνητική πολιτική και δεδομένου ότι μια υποχώρηση στο ζήτημα του ενιαίου μισθολογίου για τους εργαζόμενους στο μετρό θα σήμαινε ευρύτερη αποσταθεροποίηση εν όψει του ξεσηκωμού και άλλων σωματείων εργαζομένων και μιας πρώτης ρωγμής στο δόγμα των μηδενικών παραχωρήσεων, ο κρατικός μηχανισμός πήρε για άλλη μια φορά την επιλογή της «ράβδου» κηρύττοντας παράνομη την απεργία και προχωρώντας σε επίταξη εργασίας ή “πολιτική επιστράτευση” των εργαζομένων.
Πρόκειται για ένα μέτρο που προβλέπει τη διανομή “φύλλων πορείας” στους εκάστοτε εργαζομένους των οποίων απαιτούνται οι υπηρεσίες. Η άρνηση παραλαβής επιφέρει ποινικές και διοικητικές ευθύνες, κοινώς σύλληψη.

Η εισβολή των ΕΚΑΜ με πολιορκητικό κριό στο αμαξοστάσιο των Σεπολίων τα ξημερώματα της Παρασκευής έβαλε και επίσημα τη σφραγίδα του αυταρχισμού σε άλλη μια εκστρατεία της κυβέρνησης απέναντι σε ένα κέντρο ανομίας, αυτή τη φορά μια παράνομη απεργία.

Μιλώντας στο σημείο αυτό για ανομία, καλό θα ήταν να αναφερθούν ορισμένες παρατηρήσεις -ίσως πιο νομικού χαρακτήρα- όχι για να μπούμε, βέβαια, σε αντιπαράθεση δικανικού τύπου με τη κυβέρνηση αλλά αν μη τι άλλο για να αποδείξουμε πως στην τελική το «νόμιμο» και το «παράνομο» είναι χαρακτηρισμοί πολύ πιο σχετικοί, χαρακτηρισμοί που σε τελική ανάλυση κουβαλάνε το στίγμα και τις επιδιώξεις του εκάστοτε πολιτικού εκφραστή τους. Έτσι, είναι άξιο να σημειωθεί, ειδικά στη περίπτωση μιας κυβέρνησης με μόττο το “νομιμότητα παντού”, ότι η πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων του μετρό ήταν απολύτως παράνομη καθώς σύμφωνα με το διάταγμα 17/1974 (διάταγμα που έχει εκδοθεί με βάση το παρασύνταγμα του 1952) το μέτρο της
επίταξης για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών σε περίοδο ειρήνης επιτρέπεται αποκλειστικά και μόνο για αμυντικές ανάγκες, για ανάγκες που προκαλούνται από φυσικές καταστροφές, και λόγω κινδύνων της δημόσιας υγείας και κανένας από τους παραπάνω λόγους δεν συντρέχει στην περίπτωση των εργαζομένων του μετρό.

Μπροστά στη μανιώδη προσπάθεια να καταπνίξει κάθε εστία αντίστασης η κυβέρνηση παραβιάζει ακόμα και τους κανόνες του δικού της παιχνιδιού.

Μετά από τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των ΟΤΑ, μετά από τις επιθέσεις στο πανεπιστημιακό άσυλο στην ΑΣΟΕΕ και τις προάλλες στην Πολυτεχνειούπολη με τον ξυλοδαρμό ενός φοιτητή από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, μετά από τις επιθέσεις στις καταλήψεις, μετά από τη σύλληψη 22 φοιτητών στο Ιόνειο Πανεπιστήμιο επειδή απλώς «τόλμησαν» να κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας στο κτήριο της πρυτανείας, η νέα επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης Σαμαρά αποτελεί άλλο ένα δείγμα της κατεύθυνσης της αυταρχικής θωράκισης του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους εργαζομένους και τη νεολαία, απέναντι στα ίδια τα λαϊκά αιτήματα που αρθρώνονται στο φόντο της κρίσης. Το κράτος των κοινωνικών συμβιβασμών [του κοινωνικού συμβολαίου] έχει τελειώσει και τη θέση του παίρνει ένας κρατικός μηχανισμός έτοιμος να πέσει με όλες του τις δυνάμεις πάνω σε κάθε φωνή αντίρρησης, πάνω σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας.

Αν μπορούμε να εξάγουμε κάτι εν τέλει από την απεργία στο μετρό και τον τρόπο με τον οποίο αυτή κατεστάλη, είναι αφενός ότι όσο δυνατή και αν δείχνει η κυβέρνηση μέσα από την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων, αυτές μπορούν ακόμα να ανοίγουν ρήγματα στην κυβερνητική πολιτική [πράγμα που φαίνεται και από τις αγχωμένες αντιδράσεις του κυβερνητικού επιτελείου] και αφετέρου ότι όσο δυναμική και αν φαίνεται μια απεργιακή κινητοποίηση, αν αυτή δεν καταφέρει να συνδεθεί και με άλλα κομμάτια εργαζομένων, αν δεν καταφέρει να κάνει τον αγώνα των εργαζομένων αγώνα όλης της κοινωνίας τότε είναι αδύναμη τόσο απέναντι στον κυβερνητικό λόγο, τα ΜΜΕ και τον κοινωνικό αυτοματισμό όσο και στη κρατική καταστολή.

Το μεγάλο ερώτημα για όλους εμάς που “ταλαιπωρούμαστε”, που πληρώνουμε 0,70 και 1,40 τα εισητήρια στο μετρό και τα υπόλοιπα μέσα, που βλέπουμε τα δικαιώματα μας να διαλύονται μέρα με τη μέρα, είναι αν θα επιλέξουμε να βάλουμε απέναντι μας έναν αγώνα επειδή μας ξεβόλεψε για κάποιες μέρες ή αν θα αγκαλιάσουμε αυτή την έξοδο από την κανονικότητα, αν θα τον κάνουμε τελικά δικό μας αγώνα καθημερινό, για εργασιακά δικαιώματα, δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες και μια ζωή με αξιοπρέπεια
 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 12/2/12


ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΧΟΛΗ Ν.Ο.Π.Ε

ΤΜΗΜΑ ΝΟΜΙΚΗΣ

Αθήνα, 19-12-2012

 

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ (12-12-2012)

Η Γενική Συνέλευση του Τμήματός μας, στη συνεδρία της 12-12-2012 λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη τους περιορισμούς στη διανομή συγγραμμάτων και Κωδίκων, ομόφωνα αποφάσισε:

 

α) να ζητήσει για άλλη μία φορά από το Πρυτανικό Συμβούλιο, να ενεργοποιήσει αμέσως τις δυνατότητες του Πανεπιστημιακού Τυπογραφείου για εκτύπωση των συγγραμμάτων

β) να υπενθυμίσει στα μέλη ΔΕΠ ότι η παροχή συγγράμματος προς μελέτη στους φοιτητές, που να καλύπτει όλη την εξεταστέα ύλη, περιλαμβάνεται στις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του διδάσκοντα. Το μέγεθος των συγγραμμάτων δεν είναι σκόπιμο να υπερβαίνει τις 135.000 λέξεις για ένα εξαμηνιαίο μάθημα. Στην περίπτωση που το σύγγραμμα ενός μαθήματος δεν διανέμεται, οι διδάσκοντες καλούνται να αναρτήσουν το περιεχόμενο του στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου και να δώσουν άδεια έντυπης έκδοσης από το Πανεπιστημιακό Τυπογραφείο.

 

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ