κειμενο για τη συνέλευση της Τετάρτης και την στάση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Σχετικά με τη Συνέλευση της Τετάρτης 20/3 και την ανακοίνωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ όπως το συνηθίζει άλλωστε μετά από κάθε Γενική Συνέλευση έβγαλε διαδικτυακά μια ανακοίνωση στην οποία απευθύνει το λόγο [ξανά] στις «δυνάμεις της μιζέριας και της κινδυνολογίας», φωτογραφίζοντας τις κινηματικές δυνάμεις του Ενιαίου Αγωνιστικού Πλαισίου.

Σε αυτήν την ανακοίνωση-καταγγελία γίνεται λόγος για νόθευση του αποτελέσματος από τις δυνάμεις του Ενιαίου Αγωνιστικού Πλαισίου και για «μειοψηφίες» που κλείνουν τη σχολή. Επειδή, λοιπόν, συμφωνούμε με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο ότι όντως όλοι γίναμε μάρτυρες του τι συνέβη στη συνέλευση της Τετάρτης, τοποθετούμαστε για τα παρακάτω:

-          Όσον αφορά στο ζήτημα της λεγόμενης νοθείας στη Γενική Συνέλευση: όντως θεωρούμε ότι γίνανε αλλεπάλληλες απόπειρες νόθευσης του αποτελέσματος, όμως όχι από την πλευρά του Ενιαίου Αγωνιστικού Πλαισίου. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήταν αυτή που αποδεδειγμένα είχε φέρει φοιτητές από άλλες σχολές (Πάντειο, ΑΣΠΑΙΤΕ κ.ά.), οι οποίοι και δήλωσαν σε συναδέρφους μας ότι όντως δεν ανήκουν στο φοιτητικό σύλλογο και αποχώρησαν μετά από τις επίμονες παρεμβάσεις των δυνάμεων του Εν.Αγ. Πλαισίου. Αλλά νοθεία δεν είναι μόνο αυτό. Νοθεία είναι το να μη σέβεσαι και να παρακάμπτεις μια ολόκληρη διαδικασία, χλευάζοντας ουσιαστικά τον πολιτικό διάλογο που διεξάγεται εντός της και να την αντιμετωπίζεις ως γήπεδο αναμέτρησης κομματικών μπλοκ. Γιατί είναι γνωστή πλέον η τακτική της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, τα περιβόητα τρένα, φοιτητές δηλαδή μιλημένοι από τη ΔΑΠ που έρχονται στη συνέλευση 2 λεπτά πριν την ψηφοφορία μόνο και μόνο για να ψηφίσουν αυτό που τους έχει δασκαλέψει από πριν η ΔΑΠ. Για αυτό και οι πόρτες με πρωτοβουλία των δυνάμεων του Εν.Αγ. Πλαισίου έκλεισαν στην τελευταία τοποθέτηση πριν την ανάγνωση των πλαισίων.

 

-          Όσον αφορά στο ζήτημα των όρων διεξαγωγής της συνέλευσης: να μας συγχωρέσει η «υπεύθυνη δύναμη της σχολής» αλλά δεν ξέραμε ότι πρέπει να πάρουμε την άδειά της για να κάνουμε ερωτήσεις στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Πόσο μάλλον δεν ξέραμε ότι πρέπει ο οποιοσδήποτε φοιτητής είτε ανήκει σε κάποια πολιτική συλλογικότητα είτε όχι να πάρει την άδεια της ΔΑΠ για να πει τη γνώμη του στη συνέλευση επειδή οι συνάδερφοι από την ΔΑΠ ανησυχούνε μήπως φυλλορροήσει ο κόσμος που έχουνε φέρει από την Πάντειο και την ΑΣΠΑΙΤΕ.

 

-          Όσον αφορά στο ζήτημα του καταστατικού: το λέμε ξανά ότι σε μια συζήτηση για τη διαμόρφωση ενός καταστατικού το οποίο επιχειρείται να αξιοποιηθεί από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με όρους επιβολής ως μέσο για τον τερματισμό οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας εντός του συλλόγου δεν μπαίνουμε και ούτε πρόκειται να μπούμε. Η διαμόρφωση ενός καταστατικού είναι μια κουβέντα που πρέπει να αξονίζεται γύρω από την αναβάθμιση της οργάνωσης και του διαλόγου εντός του συλλόγου και όχι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

 

Εν κατακλείδι, σχετικά με το επιχείρημα περί «μειοψηφιών που παίζουν με το δικαίωμά μας στην εκπαίδευση» εμείς απαντάμε ότι ο μόνος που πραγματικά παίζει αυτή τη στιγμή με το δικαίωμά μας στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση με ανθρώπινους όρους και ρυθμούς και με επαγγελματικά δικαιώματα είναι το υπουργείο και η συγκυβέρνηση.

 

Αντί να φαντάζεται «μίζερες μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές» και να περιορίζει τον λόγο της στη διασφάλιση γενικά και αόριστα της «ανοιχτής σχολής», εμείς καλούμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να μας περιγράψει πως θα είναι μια ανοιχτή νομική σχολή την επόμενη μέρα με την εφαρμογή όλων των νομοθετημάτων που έχουν ψηφιστεί και μένουν να ψηφισθούν (βλ. σχέδιο Αθηνά), ή καλύτερα να μας περιγράψει πως θα ήταν μια ανοιχτή νομική σχολή αν εφαρμόζονταν όλα όσα προβλέπει στις θέσεις της για την παιδεία (αναθεώρηση του άρθρου 16, πανεπιστημιακή αστυνομία).

Γιατί όπως η "κατάληψη για την κατάληψη", δηλαδή με όρους αυταξίας, δεν μπορεί να προβάλλεται (και δεν προβάλλεται) ως πολιτική πρόταση, έτσι και η ανοιχτή σχολή  δεν μπορεί να προβάλλεται αυταξιακά και ως αυτοσκοπός. Πόσο μάλλον όταν συνεπάγεται άμεσα την υποταγή και την παθητική συναίνεση σε μια κατάσταση που υποθηκεύει το παρόν και το μέλλον μας.

Ας μας πει λοιπόν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε ποια προοπτική μας καλεί εμάς τους "κινδυνολόγους" και τους "μίζερους" που "τολμήσαμε" να μιλήσουμε για καταλήψεις και πορείες; Μπορεί να εγγυηθεί το ο,τιδήποτε πλέον για τους φοιτητές της σχολής ή τους καλεί απλά να σκύψουν το κεφάλι στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται;

Εμείς ως σχήμα καλούμε όλους τους φοιτητές της σχολής να συμμετέχουν στις Γενικές Συνελεύσεις κόντρα σε όσους τις υπονομεύουν συμμετέχοντας και μη, για να συνεχίσουμε ως σύλλογος σε μια κατεύθυνση αγωνιστικών αποφάσεων και να δούμε εκεί στην τελική ποιος είναι ή δεν είναι μειοψηφία.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ Φ.Σ. ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20/3

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 20/3:

ΕΝΙΑΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ (Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν. [εαακ], ΑΡΕΝ, ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ): 234

ΔΑΠ - ΝΔΦΚ: 210

ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ ΝΟΜΙΚΗΣ (ΜΑΣ): 50

ΠΑΣΠ: 5

ΛΕΥΚΑ: 5

ΣΥΝΟΛΟ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ: 504

ΑΠΟΦΑΣΗ Φ.Σ. ΝΟΜΙΚΗΣ:
- ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21/3 ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/3 (η κατάληψη θα ξεκινήσει από το βράδυ της Τετάρτης μετά τη λήξη των μαθημάτων)
- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21/3 ΜΕ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 12 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΕΩΝ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/3
- ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21/3 ΣΤΙΣ 10 ΤΟ ΠΡΩΙ

οταν ο συλλογικός δρόμος παραμερίζει τον ατομικό τότε η προοπτική νίκης προβάλει ξανά για το φοιτητικό σώμα

Άρθρο για το σύστημα υποχρωτικής εργασίας για τους ανέργους στη Βρετανία, το ζήτημα της "εργασιακής ηθικής" και της "τεμπελιάς" - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ EAGAINST

URL:    http://eagainst.com/?p=47157

 

Δωρεάν εργασία για όλους

Υποχρεωτική, αλλά και εθελοντική (!!!), ταυτόχρονα εργασία επιβάλει στους ανέργους η Βρετανική κυβέρνηση. Το περιβόητο Mandatory Work Activity εφαρμόζεται πλέον εδώ και δύο χρόνια σε όλη την Βρετανική επικράτεια. Το πρόγραμμα αυτό πλασάρεται ως μή έμμισθη εξασφάλιση εργασιακής εμπειρίας για κάθε άνεργο που λαμβάνει κρατικό επίδομα συντήρησης, το γνωστό Job Seekers Allowance για χρονικό διάστημα πάνω από τρεις μήνες, γεγονός που αφορά πλέον όλους καθώς οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και η εύρεση εργασίας έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για μια θέση ξεπερνά τα 100 άτομα.

Μέχρι στιγμής χιλιάδες άνεργοι έχουν σταλεί να προσφέρουν υπηρεσίες δωρεάν σε πολυκαταστήματα όπως τα Poundland, ή σε εταιρείες που αναλαμβάνουν καθαρισμούς χώρων ή εργοστάσια, προκειμένου να συνεχίσουν να εισπράττουν τις 70 λίρες την εβδομάδα που προβλέπει το επίδομα ανεργίας και ταυτόχρονα το επίδομα ενοικίου που πλέον δεν ξεπερνά τις 300 λίρες μηνιαίως. Οποιαδήποτε άρνηση συμμετοχής στο πρόγραμμα ‘εθελοντικής’ εργασίας οδηγεί σε ποινικές κυρώσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα την παύση πληρωμών στον άνεργο και, ταυτόχρονα, τον εξάμηνο αποκλεισμό του από την κοινωνική πρόνοια.

 

Πρόσφατα, μάλιστα, η νεαρή απόφοιτος γεωλογίας Cait Reilly που λόγω της έλλειψης θέσεων εργασίας για πτυχιούχους συμμετείχε στο Job Seekers Allowance κλήθηκε για δωρεάν εργασία στα Poundland αλλά κινήθηκε δικαστικά ενάντια στην κυβέρνηση, κερδίζοντας δικαστήριο που έκρινε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι παράνομο. Η ενέργειά της αμέσως καλωσορίστηκε από τους εκατομμύρια ανέργους του νησιού που καθημερινά αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και την περιφρόνηση της Βρετανικής κοινωνίας, όμως βρήκε απέναντί τα διάφορα προτεσταντικά εργασιακά ταμπού που έχουν ριζώσει βαθιά στην συνείδηση των περισσότερων Βρετανών: πως η εργασία, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή είναι αρετή, και πως ο άνθρωπος θα πρέπει ακόμα και δίχως πληρωμή να εργάζεται. H Cait Reilly λοιδωρήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης ως «άτομο που δεν εκτιμά την εργασιακή αρετή και ρέπει προς την τεμπελιά», «που επιθυμεί τα πάντα δωρεάν», και που, τέλος, «ζει εις βάρος άλλων ανθρώπων». Μάλιστα οι υπερσυντηρητικές εφημερίδες Telegraph και Daily Mail έφταναν σε σημείο συνεχώς να δημοσιεύουν άρθρα εναντίον της, προκειμένου να τονώσουν τον Βρετανικό κομφορμισμό και την θεσμισμένη εθελοδουλία της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, ενώ ταυτόχρονα αντιστάσεις έχουν ξεπηδήσει, με αποκορύφωμα την ομάδα Boycott Workfare και διάφορες συλλογικότητες όπως το Solidarity Federation που προσπαθούν με κάθε μέσο να σταματήσουν αυτήν την ολοφάνερη εκμετάλλευση (και μέχρι στιγμής κατάφεραν να θέσουν την αλυσίδα καταστημάτων Vegan προϊόντων Holland and Barret εκτός του προγράμματος) δίχως ωστόσο να λαμβάνουν υποστήριξη από το Βρετανικό κοινό, καθώς οι επίσημες στατιστικές της υπηρεσίας Yougov δείχνουν ότι α) το 76% των ερωτηθέντων αναφορικά με το αν θα πρέπει να σταματήσουν οι πληρωμές σε αυτούς που αρνούνται να εργαστούν ενώ β) το 55% απαντά θετικά στο ερώτημα αν θα πρέπει η κυβέρνηση να σταματήσει να πληρώνει τους ανέργους που αρνούνται να συμμετάσχουν στα προγράμματα μη αμειβόμενης εργασίας, και, τέλος γ) μόνο το 34% διαφωνεί με αυτά.

 

Παρόμοια προγράμματα εκμετάλλευσης ανέργων συναντά κανείς και στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία όπου μάλιστα είχε γίνει λόγος για πληθυσμιακές μετακινήσεις των ανέργων σε ειδικά χωριά όπου θα απασχολούνται σε εργοστάσια, ενώ σκέψεις έχουν ακουστεί και για την εφαρμογή του στην Ελλάδα καθώς ο ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο προτάσεων για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση δήλωσε τα εξής:

Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κλπ). Ακόμα και οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου και οι πρωτοετείς και δευτεροετείς των ΑΕΙ, κλπ., να εργάζονται το καλοκαίρι πέντε βδομάδες σε αντίστοιχες εργασίες για να αποκτήσουν κάποια στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία.

Κοινωνική πρόοδος μόνο στη θεωρία

Οι Συντηρητικοί Βρετανοί, όπως και όλοι οι Νεοφιλελεύθεροι εργατιστές, διατείνονται ότι το Mandatory Work Activity (και τα διάφορα παρόμοια προγράμματα για τα οποία όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται υπέρ της εφαρμογής τους καί στην Ελλάδα) βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν μείνει εκτός εργασίας για πολύ καιρό μέσω της παροχής τους υπηρεσιών να μην δημιουργήσουν κενά στο βιογραφικό τους, πράγμα που στη θεωρία φαντάζει λογικό, καθώς η αγορά εργασίας (ιδιαίτερα στη Βρετανία) δίνει προτεραιότητα πρόσληψης σε άτομα με εμπειρία, και η αποχή από την εργασία (για οποιονδήποτε λόγος) πάνω από ένα τρίμηνο, συνήθως εκλαμβάνεται ως μείωση της απόδοσης του υποψήφιου/ας ο οποίος/α έχε πάψει πλέον στις καθημερινές του/της δραστηριότητες να χρησιμοποιεί τις τεχνικές γνώσεις που είχε προηγουμένως αποκομίσει ενώ εργαζόταν. Στην πραγματικότητα, όμως, το Mandatory Work Activity υποχρεώνει τους ανέργους να απασχολούνται σε κάθε εργασία, ανεξαρτήτως κατάρτισης, σπουδών και προϋπηρεσίας. Για παράδειγμα, κάποιος που εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και απολύθηκε λόγω περικοπών, θα σταλθεί να αναλάβει υπηρεσίες είτε στα McDonalds, είτε σε άλλου είδους παρόμοιες θέσεις, ακόμη και εκεί που απαιτούνται χειρωνακτικές δραστηριότητες. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι πιθανότητες το άτομο αυτό να επαναπροσληφθεί ως πολιτικός μηχανικός είναι χαμηλότερες μιας από την προηγούμενή του απασχόληση οι γνώσεις που έχει αποκομίσει είναι άλλες από αυτές του πολιτικού μηχανικού τις οποίες πιθανότατα να θεωρηθεί ότι τις έχει ξεχάσει.

 

Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι στη Βρετανία (αναλόγως και στις περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης) τα πτυχία πανεπιστημίου ελάχιστα αναγνωρίζονται από τους εργοδότες οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στην εμπειρία και την προϋπηρεσία, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως πλέον ένας τεράστιος αριθμός εκμεταλλεύσιμων ανθρώπων γίνεται διαθέσιμος, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγαλο-επιχειρήσεων, ενώ ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τις επιστημονικές τους γνώσεις που στο παρελθόν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια λιγότερο επίπονη επιβίωση. Ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε και τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα Βρετανικά πανεπιστήμια (που πλέον αγγίζουν το ποσό των 9.000£ τον χρόνο για προ-πτυχιακές σπουδές), την επιβολή διδάκτρων σε χώρες με ισχυρές εκπαιδευτικές δομές όπου η δωρεάν εισαγωγή στα τριτοβάθμια ινστιτούτα θεωρούνταν για χρόνια ως κάτι δεδομένο και αυτονόητο, τότε γίνεται ολοφάνερο πως από εδώ και στο εξής στρατιές δούλων θα αναπαράγονται συνεχώς από τους μηχανισμούς του συστήματος, ενώ η πρόσβαση στην γνώση (και συνεπώς στην άνετη διαβίωση) θα αποτελεί ‘δικαίωμα’ μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας.

 

Δουλεία ή ελευθερία;

Η εφαρμογή τέτοιου είδους προγραμμάτων εκμετάλλευσης φανερώνει πέρα για πέρα την πολιτική οπισθοδρόμηση της εποχής μας, ως αποτέλεσμα όχι μόνο της ήττας του εργατικού κινήματος εξ’ αιτίας του οποίου μέχρι και μερικά χρόνια πριν μπορούσαμε να απολαμβάνουμε κάποια σχετικά προνόμια, αλλά πάνω απ’ όλα, αντανακλά το γενικευμένο κλίμα απάθειας που κυριαρχεί στην Δύση, την απο-πολιτικοποίηση που οδηγεί όλο και περισσότερο στην εδραίωση και διαιώνιση του πιο ακραίου αντιδραστικού ελιτισμού (όπως θα έλεγε και ο Finley) που συναντά κανείς τα τελευταία 30 χρόνια στον «ελεύθερο κόσμο». Η δικαίωση της Βεμπεριανής αυθαίρετης αντίληψης του «όποιος δεν δουλέψει δεν θα φάει» αποτελεί πεμπτουσία του, καθώς βάζει τα θεμέλια για την ηθικοποίηση της εκμετάλλευσης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να καταστήσει ως κοινή λογική την ποινικοποίηση κάθε είδους αυτονόητης αντίδρασης.

 

Καλό θα ήταν στο σημείο αυτό να γνωρίζουμε ότι η ηθική της εργασίας (την οποία είχα αναλύσει και σε προηγούμενο άρθρο) και η χρήση της λέξης «τεμπέλης» σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιούνταν από τις εκάστοτε θεσμισμένες ολιγαρχίες ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες για περισσότερα δικαιώματα. Από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι τις απεργίες του Σικάγο, από τον Μάη του 68 μέχρι και τις φοιτητικές διαδηλώσεις στην Βρετανία και το Occupy Wall Street, χαρακτηρισμοί όπως «τεμπέλης», «χαραμοφάης», «καταχραστής της ελευθερίας» και «τρομοκράτης» εναντίον όλων αυτών που συμμετείχαν στα κινήματα αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγάνδας των ολιγαρχιών. Η παρότρυνση υποψηφίων για το χρίσμα του αμερικανικού ρεπουμπλικανικού κόμματος προς τους συμμετέχοντες στο Occupy Wall Street «πηγαίνετε να βρείτε καμιά δουλιά αφού κάνετε μπάνιο», η διεθνής μιντιακή καμπάνια μίσους των «lazy Greeks» υποδηλώνουν ξεκάθαρα ότι η προσκόλληση στην ηθική της εργασίας όχι μόνο χρησιμοποιείται από τις κυρίαρχες τάξεις οι οποίες στρουθοκαμηλίζοντας επιδιώκουν την εξουδετέρωση των πολιτικών τους αντιπάλων στο επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεί και βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που δεν καταφέρνει να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές θεσμισμένες (στην καπιταλιστική περίπτωση προτεσταντικές) αξίες, να έρθει σε ρήξη με τον κοινωνικο-κεντρισμό της προσπαθώντας να δει τα δρώμενα από μια άλλη οπτική γωνία, και να προσεγγίσει διαφορετικά τους σκοπούς και τους λόγους κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η δαιμονοποίηση της φτώχειας και η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους αναξιοπαθούντες δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το συναντάμε πάντοτε σε εποχές όπου οι αντιστάσεις και τα κοινωνικά κινήματα άφηναν ανοιχτό το πεδίο για όλες τις συντηρητικές κοινωνικές εκφάνσεις να κυριαρχήσουν, τάσεις που αντανακλούν την προ-πολιτική πλευρά των Δυτικών παραδόσεων οι οποίες πηγάζουν από τις καταπιεστικές κοινωνίες του μεσαίωνα και επιβιώνουν μέχρι και σήμερα.

 

Αυτού του είδους οι παραδόσεις εκφράστηκαν στο παρελθόν μέσα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις δικτατορίες, μέσα από την καταστολή και την ανελευθερία, και σήμερα μέσω του επικοινωνιακού πολέμου των Μέσων Ενημέρωσης επιστρατεύεται η αναντίρρητη υπακοή στους ισχύοντες νόμους με την ηθική της εργασίας να παίζει καταλυτικό ρόλο στην ολοένα και συνεχόμενη σπατάλη ενέργειας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μόχθου είτε για χάρη της δραστηριότητας αυτής είτε με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προς αυτούς που βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες της εξουσιαστικής πυραμίδας. Στην αντίθετη πλευρά έχουμε την κληρονομιά του προτάγματος της αυτονομίας, της δημοκρατίας, που συμπληρώνει το δίπολο των Δυτικών παραδόσεών. Όσο οι συνειδήσεις θα δηλητηριάζονται από το ατομικιστικό φαντασιακό της κοινωνικής ανόδου, του prestige, από τον κρετίνικο καταναλωτισμό και την πλαστική κομφορμιστική κουλτούρα, τόσο το πρόταγμα της αυτονομίας θα περιορίζεται, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας.

 

Βλέποντας τις καταστάσεις να φτάνουν πλέον σε οριακό επίπεδο και τον καριερισμό να καταρρέει δεν μας μένει τίποτα παραπάνω παρά να διαλέξουμε: θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι ή σαν ελεύθεροι άνθρωποι; Αν η επιλογή μας είναι η δεύτερη τότε μάλλον ήρθε η στιγμή να αποδεχτούμε ότι η επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες», στον καπιταλισμό «με το ανθρώπινο πρόσωπο» αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, προωθώντας έτσι την αυτο-οργάνωση και την απο-ανάπτυξη ως ριζικές απαντήσεις στην βαθιά κρίση της εποχής μας. Αν πραγματικά θέλουμε να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, μάλλον θα πρέπει να αποβάλουμε πέρα για πέρα το καπιταλιστικό φαντασιακό. Ή θα αμφισβητήσουμε την προπαγάνδα τρόμου και θα συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αξίες που διέπουν την κοινωνία μας (το κέρδος και την αλόγιστη συσσώρευση κεφαλαίων), με τους θεσμούς που διαιωνίζουν την θεσμισμένη ετερονομία (όπως το κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις) απαιτώντας άμεση δημοκρατία και ισότητα σε όλα τα εισοδήματα, ή θα υπομένουμε μαρτυρικά και σιωπηλά τις συνέπειες της απάθειάς μας. Καί τα δυο μαζί δεν γίνονται…

 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12/3:

 

 ΕΝΙΑΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ (ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ, ΑΡΕΝ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ) : 200

ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ ΝΟΜΙΚΗΣ: 50

ΛΕΥΚΑ : 4

ΣΥΝΟΛΟ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ: 254

 

 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΟΜΙΚΗΣ:

- ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 13/3 ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/3 (η κατάληψη θα ξεκινήσει την Τρίτη το βράδυ μετά την λήξη των μαθημάτων)

- ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΗ Γ.Σ. ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 13/3 ΣΤΙΣ 9.30 ΣΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ

- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 14/3 ΣΤΙΣ 10.00 ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΑΣΠΑΙΤΕ ΓΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ 18.00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ

- ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 13/3 ΜΕΤΑ ΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

- ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ

 

 ΟΛΟΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ Γ.Σ. ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ 9.30 ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ!

 

 ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ!

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΚΛΕΙΣΤΗ ΣΧΟΛΗ!

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ Ν.ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ Α. ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ "ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ" ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ TVXS

Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού». Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού. Του Ν. Μπογιόπουλου

 

Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης».
Ως εκ τούτου:

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του«ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61.

 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής.

 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής (σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα).

 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς, διακήρυττε: «Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Ελλην»...

 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957.

 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα».

 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν«Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια:
«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας τηςεπαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της».

Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν...

 

Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60;

Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο.

 

Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως:
«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998),
έχουμε να επισημάνουμε:

Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί.

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού.

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία».

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών.

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.:«πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του καθεστώτος της.

 

Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη «σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός προϋπολογισμός.

Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την προσταγή:«Λιτότης»!

 

Εν κατακλείδι: Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι των «εθναρχών».

 

«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός» - Καραμανλής, αλλά: «Ποιου έθνους εθνάρχης;».

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, και για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους προλετάριους.

«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο για το ένα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ Φ.Σ. ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΗ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 7/3

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 6/3

«Παρωδία» η ΓΣ της Τετάρτης;

«Θεατρίνοι» οι φοιτητές;

[μια απάντηση στην ανακοίνωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για τη συνέλευση της Τετάρτης 6/3]

Για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά μετά τη διεξαγωγή της ΓΣ της Τετάρτης 6/3 η οποία πραγματοποιήθηκε με την μαζική παρουσία των φοιτητών της σχολής (214 οι ψηφίσαντες χωρίς τους φοιτητές που παρευρέθηκαν και επέλεξαν να μην ψηφίσουν), η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επέλεξε να κυκλοφορήσει ένα κείμενο στην ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο, στο οποίο αυτή τη φορά καταγγέλλει συνολικά τη διαδικασία της συνέλευσης, τις παρευρισκόμενες πολιτικές συλλογικότητες και τους συμμετέχοντες σε αυτή φοιτητές.

Είναι αυτονόητο ότι μπροστά σε άλλο ένα κείμενο καταγγελίας από τη ΔΑΠ το οποίο αυτή τη φορά δε στοχοποιεί μόνο συγκεκριμένες πολιτικές συλλογικότητες του κινήματος αλλά και μια ολόκληρη διαδικασία, όπως η ΓΣ καθώς και όλο εκείνο το κομμάτι φοιτητών το οποίο τάσσεται με τις συνελεύσεις και βρισκόταν στο αμφ.1 την Τετάρτη 6/3, καλούμαστε να απαντήσουμε και για έναν επιπλέον λόγο: ότι αυτή τη φορά δηλαδή η χυδαιότητα της φοιτητικής παράταξης της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ ξεπέρασε κάθε όριο.

-          Όσον αφορά στο ζήτημα της νομιμοποίησης: δεν αντιλαμβανόμαστε πραγματικά το πώς γίνεται μια διαδικασία συνέλευσης να χαρακτηρίζεται «παρωδία» ή «πανηγυράκι» ή οι συμμετέχοντες σε αυτήν «γνωστοί θεατρίνοι», όταν και απόφαση από το Δ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου υπήρχε και η προσέλευση των φοιτητών αρκούσε για καλύψει και με το παραπάνω τη συνήθη απαρτία (214 ψηφίσαντες). Το γεγονός ότι ορισμένες πολιτικές δυνάμεις επέλεξαν να μην εμφανιστούν, είτε η ΔΑΠ, επειδή δεν συμφωνούσε εξαρχής και ακολουθεί μια πάγια τακτική αποσυγκρότησης των ΓΣ, είτε το ΜΑΣ επειδή επέλεξε να παρευρεθεί την ίδια ώρα σε δική του ξεχωριστή κινητοποίηση, είτε η ΠΑΣΠ λόγω της γενικότερης απουσίας της από τις υποθέσεις του συλλόγου, είναι πρόβλημα αυτών των πολιτικών δυνάμεων και δεν επηρεάζει καθόλου το γεγονός ότι η ΓΣ της Τετάρτης παρόλα αυτά ήταν μαζική και μπορούσε να πάρει αγωνιστική απόφαση. Βέβαια, αν όπως λέει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, «Γενικές Συνελεύσεις θα γίνονται με την παρουσία όλων των πολιτικών δυνάμεων και μεγάλου αριθμού φοιτητών και για σοβαρά ζητήματα μόνο», τότε αυτό σημαίνει ότι η στάση της ΔΑΠ να μη θεωρεί σημαντικό το σχέδιο Αθηνά, την περικοπή των συγγραμμάτων και τη διαγραφή φοιτητών και να απέχει έτσι από τη συνέλευση θα είναι αρκετή προκειμένου να παρακωλύει κάθε διαδικασία του συλλόγου.

 

-          Όσον αφορά στη σύνθεση των ατόμων της συνέλευσης: σε αυτό το σημείο δε θέλουμε να αναλωθούμε ιδιαίτερα. Όλοι όσοι ήτανε στο αμφ.1 την Τετάρτη 6/3 στη ΓΣ μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι δεν επρόκειτο για 50-60 άτομα αλλά για 214 και πλέον και ότι αυτά τα άτομα ήταν φοιτητές της σχολής και όχι κάποια παρέλαση από ΕΜΠ, Φιλοσοφική ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό που επίσης μπορούν να διαβεβαιώσουν είναι ότι δεν εμφανίστηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΔΑΠίτης προκειμένου να έχει η ΔΑΠ και άποψη όσον αφορά στη σύνθεση της συνέλευσης. Οπότε απλώς αφήνουμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να γελοιοποιείται με βλακείες και ψέματα τα οποία ο ίδιος ο φοιτητικός σύλλογος μπορεί πολύ εύκολα να διαψεύσει.

 

-          Όσον αφορά στη κατάληψη το σχέδιο Αθηνά και τα συγγράμματα: ας μας εξηγήσει η ΔΑΠ πώς το σχέδιο Αθηνά δεν μας επηρεάζει καθόλου όταν αφενός απομακρύνει το κέντρο λήψης των αποφάσεων από το Τμήμα στην Κοσμητεία (με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τη δυνατότητα παρέμβασης των φοιτητικών συλλόγων) και όταν, αφετέρου, έχουν ήδη ξεκινήσει οι συζητήσεις για εισαγωγή κατευθύνσεων στο πτυχίο στον τομέα Α’ και Β’ Ιδιωτικού. Ας μας εξηγήσει η ΔΑΠ πώς λύθηκε ξαφνικά το ζήτημα των συγγραμμάτων όταν ο Εύδοξος δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να μοιράσει παραπάνω από ένα σύγγραμμα ανά μάθημα χωρίς τους κώδικες εννοείται. Και αφού μας εξηγήσει όλα αυτά τότε να μας πει αν ο φοιτητικός σύλλογος έπρεπε ή όχι να αποφασίσει κλειστή σχολή την Πέμπτη 7/3 προκειμένου μαζικά να συμμετάσχει στην πανεκπαιδευτική πορεία.

 

-          Όσον αφορά στο ζήτημα του καταστατικού: ξεκαθαρίζουμε από τώρα ότι αν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ βλέπει το ζήτημα του καταστατικού αφενός ως ένα ζήτημα επιβολής των δικών της συσχετισμών και αφετέρου ως ένα εργαλείο προκειμένου να τερματίσει κάθε συλλογική διαδικασία εντός του συλλόγου τότε αυτό να το ξεχάσει από τώρα. Το ζήτημα του καταστατικού ενός συλλόγου δεν μπορεί να γίνεται εργαλείο στα χέρια μιας πολιτικής δύναμης προκειμένου να επιβάλει την μη διεξαγωγή συνελεύσεων, μέσω π.χ. μιας τεράστιας απαρτίας ή ενός περιορισμού στη δυνατότητα σύγκλησης συνελεύσεων.

 

Εν ολίγοις, να είναι σίγουρη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ότι όλα αυτά τα «πανηγυράκια» στο αμφ.1 (βλ. ΓΣ) στα οποία αναφέρεται και τα οποία της χαλάνε τη σούπα της απάθειας και του ατομικισμού που προσπαθεί να προωθήσει μέσα στο σύλλογο, όσο ο σύλλογος θα είναι ζωντανός και όσο περνάει από το χέρι των κινηματικών συλλογικοτήτων της σχολής θα γίνονται και θα συνεχίσουν να οδηγούν σε αγωνιστικές αποφάσεις.

 

Όσοι επιλέγουν συστηματικά να απέχουν από τις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου δεν έχουν δικαίωμα ούτε να συκοφαντούν ούτε να κουνάνε το δάκτυλο ούτε να αμφισβητούν την νομιμοποίηση των διαδικασιών αυτών.

 

Όταν θα επιλέξουν να πουν τις εξυπνάδες τους συμμετέχοντας σε κάποια συλλογική διαδικασία του συλλόγου, εμείς εκεί θα είμαστε και θα τους περιμένουμε…

 

 

Κείμενο απάντησης σε κείμενο της ΔΑΠ ΝΔΦΚ που κυκλοφόρησε την Τετάρτη 6/3 με τίτλο: "Απέναντι στο μηδενισμό και τη μιζέρια εμείς όντως μπορούμε"

Απέναντι στον ατομικισμό και την ηττοπάθεια…

ο σύλλογος Νομικής όντως μπορεί

[ μια απάντηση στο κείμενο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ]

 

Ο φοιτητικός σύλλογος Νομικής ύστερα από πρόταση στο Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε τη διεξαγωγή συνέλευσης την Τετάρτη 6/3 προκειμένου όλοι οι φοιτητές της σχολής να συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις όσον αφορά: το σχέδιο Αθηνά και τη διάσπαση των ενιαίων πτυχίων, τις περικοπές συγγραμμάτων και κωδίκων, τις διαγραφές φοιτητών στα ν+2 (6) και 2ν (8) χρόνια και την πρόσφατη ψήφιση του νέου κώδικα δικηγόρων που προβλέπει ανάμεσα σε άλλα αμισθί μαθητεία. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ διαφώνησε με την πρόταση διεξαγωγής αυτής της συνέλευσης και αποφάσισε (αντίθετα με την απόφαση του συλλόγου) να μην συμμετάσχει σε αυτήν καθώς, όπως δηλώνει εκπρόσωπός της, δεν υπάρχει λόγος προκειμένου να πραγματοποιηθεί συνέλευση.

Πέρα από αυτό, την ημέρα της συνέλευσης η ΔΑΠ αποφάσισε μετά από πολύ καιρό, που αναλωνόταν στην διοργάνωση πάρτυ, εκδρομών και σεμιναρίων, να μοιράσει ένα πολιτικό κείμενο - καταγγελία με σαφές πολιτικό περιεχόμενο, το οποίο ανακοινώνει πανηγυρικά την έναρξη της διανομής συγγραμμάτων από τον Εύδοξο, καταγγέλλοντας με διάφορους χαρακτηρισμούς τις πολιτικές συλλογικότητες που έκαναν λόγο για την περικοπή τους.

Χαιρετίζοντας αυτή την προσπάθεια άρθρωσης πολιτικού λόγου από την «υπεύθυνη» δύναμη της σχολής και επειδή θεωρούμε το σχήμα μας μία από τις «μίζερες», «φαντασιόπληκτες» και «τρομολάγνες» συλλογικότητες με τον τρόπο που το θέτει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, επιθυμούμε να δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση στα παρακάτω:

1)    «Μιζέρια, μαύρη προπαγάνδα»:  να θυμίσουμε εδώ τα εξής στη ΔΑΠ. Αφενός, οι δηλώσεις για περικοπή όλων των συγγραμμάτων από το εαρινό εξάμηνο είχαν γίνει από την αρχή της χρονιάς και μάλιστα δια στόματος του υπουργού της ΝΔ, κομματικού φορέα της ΔΑΠ, Γ. Στουρνάρα, ενώ αυτή ήταν και η τοποθέτηση στην αρχή αυτού του εξαμήνου μεγάλης μερίδας των καθηγητών. Αφετέρου, και πιο σημαντικό, να θυμίσουμε στη ΔΑΠ, ότι τα συγγράμματα και οι κώδικες έχουν ήδη πε­ρικοπεί και ότι κάποτε τα παίρναμε ΟΛΑ και ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ, όπως επίσης παίρναμε και τους κώδικες. Και ΟΧΙ δεν μας φτάνει μόνο ένα σύγγραμμα για παράδειγμα στο Ειδικό Ποινικό (όπου μοιράζεται 1 από τα 4 συγγράμματα) ΟΥΤΕ μπορούμε σε κάθε εξάμηνο να δίνουμε λεφτά για κώδικες (π.χ. Εμπορικό, Διοικητική Δικονομία). Αν αυτό είναι μιζέρια και μαύρη προπαγάνδα τότε είμαστε πλεονέκτες τι να κάνουμε, συγγνώμη που ζητάμε πολλά από τον Α. Σαμαρά…

2)    «δυσαρεστήθηκαν»: στο κείμενο αναφέρεται ότι οι πολιτικές συλλογικότητες που μιλούσαν για περικοπή στα συγγράμματα, όπως και το σχήμα μας, δυσαρεστήθηκαν επειδή τελικά ανακοινώθηκε η διανομή τους (ποιων συγγραμμάτων ακόμα δεν ξέρουμε βέβαια…). Εμείς απαντάμε ότι σε κάθε περίπτωση η διανομή των συγγραμμάτων (και εννοούμε ΟΛΩΝ των συγγραμμάτων) θα είναι μια νίκη των φοιτητικών συλλόγων μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες, μια νίκη για την οποία εμείς θα είμαστε ευχαριστημένοι στο βαθμό που ως σχήμα προωθούμε τις συλλογικές διαδικασίες ως το μόνο μέσο υπεράσπισης των φοιτητικών συμφερόντων και του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που δεν προωθεί τίποτα από αυτά και δεν έχει πει κουβέντα για την περικοπή των συγγραμμάτων όλη την χρονιά μπορεί να εξακολουθήσει να είναι όσο αδιάφορη ήταν εξαρχής.

3)    «έμπαιναν στα αμφιθέατρα με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ως πάνσοφοι διδάσκαλοι»: παρακάμπτοντας τους χαρακτηρισμούς, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται να απολογηθούμε σε κανέναν για το γεγονός ότι από την αρχή της χρονιάς κάνουμε ως σχήμα πολιτικές ανακοινώσεις προσπαθώντας να κινητοποιήσουμε το σύλλογο επάνω σε ζητήματα που τον αφορούν. Αυτοί που θα πρεπε να απολογηθούν είναι οι πραγματικά «ανύπαρκτοι», αυτοί δηλαδή που μια χρονιά ολόκληρη, την ίδια στιγμή που οι φοιτητές καλούνταν να βγάλουν λεφτά από την τσέπη τους για τις σπουδές τους, να διαγραφούν στα 6 χρόνια και να πάρουν ένα πτυχίο πλήρως απαξιωμένο, μοίραζαν φυλλάδια για τον Κιάμο και τον Οικονομόπουλο.

4)    «τεχνητό κλίμα φόβου»: είναι πραγματικά χυδαίο να μιλάει η ΔΑΠ για τεχνητό κλίμα φόβου και για κάποιους που προσπαθούν να το δημιουργήσουν, όταν κλίμα φόβου υπάρχει και δεν είναι τεχνητό αλλά πραγματικό. Είναι ο φόβος της διαγραφής από τη σχολή, της μη δυνατότητας ολοκλήρωσής της, της λήψης ενός πτυχίου που δεν θα σημαίνει τίποτα, της ελαστικής εργασίας και της ανεργίας. Και αυτό το κλίμα φόβου δεν το συντηρεί και δεν το αναπαράγει κανένας άλλος από την ίδια τη ΔΑΠ, ως εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Μιλάει για τρομοκρατία η κομματική νεολαία της ΝΔ, που πρωτοστατεί σε μια κυβέρνηση που έχει σπείρει τον τρόμο σε μια ολόκληρη κοινωνία (δόγμα «ησυχία, τάξης, ασφάλειας»).

5)    «σύγχρονο, ευρωπαϊκό, δημόσιο, ελληνικό πανεπιστήμιο»: Εδώ βλέπουμε σε 4 λέξεις τη συμπύκνωση της αντίληψης της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ (νεολαία της ΝΔ) για το πανεπιστήμιο (ας μας προβληματίσει ότι λείπει η λέξη «δωρεάν»).  Συγκεκριμένα, οι «υπερασπιστές» κατά τα άλλα των συγγραμμάτων είναι αυτοί που χρόνια τώρα, και ακόμα και τώρα, μιλάνε για αναθεώρηση του άρθρου 16, για τολμηρά βήματα ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης στα πρότυπα του εξωτερικού. Δεν μας λένε βέβαια τι εννοούν με αυτό… δεν μας λένε τι συμβαίνει στα περισσότερα πανεπιστήμια του εξωτερικού όπου οι φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν δίδακτρα και να παίρνουν φοιτητικά δάνεια (άλλη μια πρόταση της ΔΑΠ) τα οποία τα αποπληρώνουν με την ένταξή τους στην αγορά εργασίας (σημ. 54% ανεργία στους νέους στην Ελλάδα).

Εμείς, λοιπόν, λέμε το εξής στους καλοθελητές της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ:  Δεν πρόκειται να ανεχτούμε μια λογική που καλεί τον φοιτητικό σύλλογο να ζητιανέψει την μία ή την άλλη αυτονόητη παροχή, να πανηγυρίσει με το ένα σύγγραμμα του Εύδοξου και να πει και ευχαριστώ. Δεν πρόκειται να απολογηθούμε στο σύλλογο για το γεγονός ότι κάνουμε μια πολιτική παρέμβαση με στόχο την κινητοποίηση γύρω από τα ζητήματα που τον αφορούν.

Συνεχίζουμε να προτάσσουμε ως μόνη λύση στα ατομικά μας αδιέξοδα τον συλλογικό δρόμο, τον δρόμο των Γενικών Συνελεύσεων, κόντρα στον ατομικισμό, την απάθεια, τον ωχαδελφισμό και τη λογική που διαχέει η ΔΑΠ αποτρέποντας τους φοιτητές από τη συμμετοχή στις συνελεύσεις.

Στο περιθώριο τίθεται όποιος συντάσσεται με τα σχέδια της κυβέρνησης, όποιος στην παρούσα συγκυρία δεν μπορεί να απαντήσει στις ανησυχίες του φοιτητικού σώματος και καλύπτει την αδυναμία του αυτή καταγγέλλοντας όσες δυνάμεις προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το σύλλογο σε μια κατεύθυνση διεκδίκησης όσων του ανήκουν, ακριβώς επειδή δεν έχει καμία απολύτως απάντηση να δώσει πέρα από τις πελατειακές σχέσεις, τις σημειώσεις και τη «γραμματειακή υποστήριξη».

Καλούμε τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να βγάζει πιο συχνά τέτοιου τύπου ανακοινώσεις, για να φαίνεται εν τέλει ποιος είναι ανύπαρκτος και εκτός τόπου και χρόνου και ποιος δεν είναι, ποιον αφήνει η συγκυρία στο περιθώριο και ποιον όχι, ποιος μιλάει με ευχολόγια και ποιος προσπαθεί όντως να προωθήσει τα συμφέροντα των φοιτητών.

Εμείς εδώ θα είμαστε να απαντάμε με τον πολιτικό μας λόγο και τις αποφάσεις των μαζικών συλλογικών διαδικασιών…

ΚΟΙΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 6/3

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ VS ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

Τη στιγμή που μια σειρά από ζητήματα απασχολούν τους φοιτητικούς συλλόγους όλων των σχολών, ζητήματα που πηγάζουν από την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση με τις επιταγές της ΕΕ, τη στιγμή που χιλιάδες φοιτητές πετιούνται έξω από τη σχολή τους ενώ οι περικοπές σε σίτιση και στέγαση οδηγούν μέχρι και σε φαινόμενα όπως το περιστατικό των 3 φοιτητών στη Λάρισα που πέθαναν χρησιμοποιώντας για θέρμανση ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων και λήψης αποφάσεων, βρισκόμαστε μπροστά στη διεξαγωγή άλλης μια Γενικής Συνέλευσης, την Τετάρτη 6/3.

Συγκεκριμένα, ο Φοιτητικός Σύλλογος Νομικής καλείται να συνεδριάσει, να συζητήσει και να αποφασίσει για τα εξής ζητήματα:  την περικοπή συγγραμμάτων και κωδικών, τις διαγραφές φοιτητών στα ν+2 (6) και στα 2ν (8) χρόνια, την ψήφιση του νέου κώδικα δικηγόρων που εισάγει αμισθί μαθητεία, με κυρίαρχο την επικείμενη ψήφιση του Σχεδίου Αθηνά, που συγχωνεύει και κλείνει τμήματα και σχολές, διασπώντας τα πτυχία και διαλύοντας την εργασιακή προοπτική χιλιάδων φοιτητών και το οποίο ανοίγει το δρόμο για την εισαγωγή κατευθύνσεων και τη διάσπαση του πτυχίου και στη Νομική.

Σε αυτό το φόντο, οι καθεστωτικές παρατάξεις και κυρίαρχα στο σύλλογό μας η ΔΑΠ, διαδραματίζουν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην αποσυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών, στο σαμποτάρισμα κάθε προσπάθειας διεξαγωγής Γενικής Συνέλευσης, μην υπογράφοντας όλη τη χρονιά τα κείμενα Δ.Σ. που καλούν σε αυτές και διαχέοντας στο φοιτητικό σώμα μια λογική ατομικισμού, απάθειας και καριερισμού προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την παθητική συναίνεση των φοιτητών στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Συνεπώς, είναι χρέος όλων των κινηματικών δυνάμεων του συλλόγου να ορθώσουν αντιστάσεις απέναντι σε μια τέτοια κατεύθυνση αποσυγκρότησης των συλλογικών διαδικασιών συμμετέχοντας και υποστηρίζοντας με κάθε τρόπο την διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων.

Θεωρούμε, λοιπόν, βαθιά προβληματικό το γεγονός ότι μια κινηματική δύναμη, όπως το ΜΑΣ, επιλέγει για άλλη μια φορά με τη στάση του να υπονομεύσει τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης διακηρύσσοντας ότι δεν θα συμμετάσχει στη ΓΣ της Τετάρτης 6/3 καθώς τελικά θα συμμετέχει σε δικιά του αυτοτελή κινητοποίηση, την ίδια ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των Φοιτητικών Συλλόγων της Αθήνας θα πραγματοποιούν ΓΣ. Έτσι, φαίνεται για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά με τον πιο καταφανή τρόπο, το πως το ΜΑΣ ιεραρχεί την συγκρότηση και την ενδυνάμωση του δικού του περιχαρακωμένου κομματικού μπλοκ πάνω από την δυνατότητα και την ανάγκη οι φοιτητές να αποφασίζουν και να δρουν συλλογικά και ενιαία.

Αυτή η τακτική αποκτά πάγια χαρακτηριστικά, καθώς παρόμοια ήταν η στάση του ΜΑΣ και στην προηγούμενη ΓΣ στις 19/2 όπου αποχώρησε καταγγέλλοντας τη διαδικασία χωρίς να δεχτεί καν να γίνει καταμέτρηση των παρευρισκομένων φοιτητών. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι το ΜΑΣ είτε συμμετέχει στις συνελεύσεις χρησιμοποιώντας τες ως πεδίο στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης και ανταλλαγής καταγγελιών είτε απέχει από αυτές συγκροτώντας τις δικές του παράλληλες, πιο στενές, «πιο αριστερές» δομές, όπως οι Επιτροπές Αγώνα και οι Συνελεύσεις Ετών ως υποκατάστατο της ΓΣ, διασπώντας έτσι το σύλλογο. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το κάλεσμά του σε εκλογοαπολογιστική συνέλευση, ανάγοντας σε μεγαλύτερη αναγκαιότητα την «αποτίμηση του έργου» των πολιτικών δυνάμεων από τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων και την ένταξη του συλλόγου σε κινηματική τροχιά.

Εμείς, ως ΕΑΑΚ, καταγγέλλουμε τη συγκεκριμένη απόφαση του ΜΑΣ να απέχει από τη ΓΣ της Τετάρτης γιατί θεωρούμε ότι σε μια τέτοια συγκυρία τόσο κρίσιμη για τους φοιτητικούς συλλόγους και το λαϊκό κίνημα είναι αναγκαίο οι φοιτητές να παλεύουν για τα δικαιώματά τους συλλογικά και ενιαία μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις Γενικές Συνελεύσεις, πόσω μάλλον εν όψει της πανεκπαιδευτικής πορείας της Πέμπτης 7/3 αλλά και της αδυναμίας του συλλόγου να τοποθετηθεί για τα ζητήματα που τον αφορούν για μεγάλο διάστημα.

Είναι, τέλος, αναγκαίο οι κινηματικές πολιτικές δυνάμεις κάθε συλλόγου να συσπειρώνονται γύρω από τα ζητήματα που πλήττουν άμεσα τους φοιτητές και να έχουν έναν ενιαίο βηματισμό προκειμένου έτσι να μπορούν να δώσουν μια μαχητική απάντηση και μια προοπτική νίκης στο φοιτητικό σώμα απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης σε εργαζομένους και νεολαία με τον τρόπο που αυτή εξειδικεύεται στο χώρο της εκπαίδευσης.

 

Ρ.Α.Πα.Ν. – Σ.Α.Φ.Ν. / ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ

ΕΑΑΚ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ

 

ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ

　

TEACHER LEAVE US

KIDS ALONE 

Για ακόμη μία φορά στην εξεταστική που πέρασε πολλοί από μας αναρωτηθήκαμε αν υπάρχει έστω και ο στοιχειώδης σεβασμός των καθηγητών προς τους φοιτητές και αν ο πληθυντικός και το «συνάδελφε» με τα οποία μας απευθύνονται έχουν όντως κάποιο νόημα. Το γεγονός ότι στην εξεταστική κάθε ένας από μας αντιμετωπιζόταν ως ύποπτος αντιγραφής με τους επιτηρητές και τους επιβλέποντες καθηγητές να παίρνουν “δρακόντεια μέτρα”, μάλλον μας θύμισε εποχές λυκείου διαλύοντας αυταπάτες περί ισότιμης σχέσης καθηγητή- φοιτητή.

Πέρα όμως από συνήθεις πρακτικές, τις οποίες για ακόμα μία φορά είδαμε: αλλαγή αίθουσας, απαίτηση να αφήνουμε τις τσάντες μας στο διάδρομο, έλεγχος στους κώδικες η καθηγητική αυθαιρεσία όσον αφορά την επιτήρηση έβαλε φέτος πολύ ψηλά τον πήχυ. Πιο συγκεκριμένα ζητήθηκε από τους φοιτητές να μην χρησιμοποιήσουν τους διανεμηθέντες από τη σχολή(!) κώδικες, γιατί είναι σχολιασμένοι. Μάλιστα η κυρία Παπαρσενίου μην αντέχοντας άλλο την “αναξιοκρατία’” σημείωσε πάνω στο γραπτό φοιτήτριας στην εξέταση του κληρονομικού ότι χρησιμοποιεί κώδικα που περιέχει σχολιασμό-νομολογία. Σε μία περίοδο που τα δωρεάν διανεμόμενα συγγράμματα περικόπτονται και από αυτό το εξάμηνο είναι ορατός ο κίνδυνος να μην πάρουμε κανένα δωρεάν σύγγραμμα , οι καθηγητές με την “αυστηρή πλην αξιοκρατική” επιτήρησή τους μας εξωθούν στο να ξαναγοράσουμε τα βιβλία τα οποία η σχολή ήδη μας έχει διανείμει!.

Δεδομένης μάλιστα αυτής της στάσης της κυρίας Παπαρσενίου δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός, ότι υπέδειξε στους φοιτητές που παρακολουθούν το Ειδικό Ενοχικό να αγοράσουν τα συγγράμματά τους,γιατί από αυτό το εξάμηνο δεν θα διανεμηθεί τίποτα. Προφανώς η προτροπή αυτή δεν αποτελεί απλώς μία απαισιόδοξη οπτική πάνω στα πράγματα , αλλά και μία πολιτική θέση, η οποία ταυτίζεται με την κυβερνητική πολιτική περικοπών στο πανεπιστήμιο. Φαίνεται συνεπώς πως οι καθηγητές παρότι διακηρυκτικά αγωνιούν για την πρόοδο μας, εν τέλει όχι μόνο επιδεικνύουν σιωπηρή ανοχή απέναντι στη αναδιαρθρωτικές αλλάγές του Υπουργείου Παιδείας, αλλά επιπλέον επιτείνουν το πρόβλημα των κομμένων συγγραμμάτων με τέτοιου είδους συμπεριφορές και απαιτήσεις.

 

Οι πλήρως αυταρχικές πρακτικές επιτήρησης σε συνδυασμό με τα αδικαιολόγητα και μαζικά κοψίματα, για τα οποία άλλωστε φημίζεται η σχολή μας αναδεικνύουν μία νέα προσέγγιση της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας από τους καθηγητές μας. Για τους καθηγητές ακαδημαϊκή ελευθερία είναι το να διαβάζουμε από πολλά εγχειρίδια για κάθε μάθημα (ειδικά όταν τίθεται υπό διαπραγμάτευση η διανομή ακόμη και των βασικών συγγραμμάτων). Για μας όμως η έννοια αυτή είναι μία δημοκρατική παρακαταθήκη των φοιτητικών αγώνων, που εξασφαλίζει ότι ο φοιτητής δεν θα είναι έρμαιο των απαιτήσεων κάθε καθηγητή και ότι δεν θα του συμπεριφέρονται σαν να βρίσκεται σε τάξη φροντιστηρίου. Συνεπώς η διεκδίκηση ανθρώπινων όρων εξέτασης δεν είναι για μας ένα συντεχνιακό αίτημα, ένα κεκαλυμμένο στην ουσία αίτημα για αντιγραφή αλλά ένα αίτημα για την προάσπιση του των δημοκρατικών στοιχείων το¬υ χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Καμία ανοχή σε κανένα δείγμα καθηγητικής αυθαιρεσίας!

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΣΙΟΥΤΗ: <<ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΙ ΕΓΩ>>

(ή αλλιώς οι καθηγητές της Νομικής πρώτοι διδάξαντες στα Συμβούλια Ιδρύματος)

 

Η καθηγήτρια Δημοσίου Δικαίου, Γλυκερία Σιούτη, η οποία διατηρεί δικηγορική εταιρεία (!) με τον επίσης καθηγητή μας, Σπ. Φλογαϊτη  (ιδρυτή ιδιωτικής νομικής σχολής στο Σούνιο), έχει αξιομνημόνευτο παρελθόν στη πολιτική ζωή της χώρας -κυρίως δε στη κυβερνητική, ενώ το μέλλον της στην  «εξυγίανση» των Ελληνικών Πανεπιστημίων διαγράφεται ακόμη πιο λαμπρό, καθώς η ίδια πρωτοστάτησε στη συγκρότηση των Συμβουλίων Ιδρύματος, με την υποψηφιότητά της και τη μετέπειτα εκλογή της στο Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΚΠΑ.

Η κ. Σιούτη έχει εμπλακεί κατά καιρούς σε ποικίλης φύσεως οικονομικά σκάνδαλα, καθώς είχε χειριστεί ως νομικός τόσο την υπόθεση Τοπλού, δηλαδή την μεταβίβαση με παράνομο τρόπο από τη μονή Τοπλού της περιοχής Κάβο Σίδερο, όσο και υποθέσεις που αφορούσαν στη SIEMENS και την νομική κάλυψη του κ. Χριστοφοράκου. Το κυριότερο βέβαια σε όλη την ακαδημαϊκή της καριέρα ήταν ότι διορίστηκε νομικός σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, μέχρι που παραιτήθηκε όταν βγήκαν στη φόρα οι παραπάνω νομικές της επιτυχίες. Είχε δηλώσει όμως τότε ότι αν της ζητηθεί θα προσφέρει αμέσως τις υπηρεσίες της στην κυβέρνηση.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα  κάνει πράξη αυτή της την υπόσχεση, καθώς μαζί με τους λοιπούς καθηγητές μας συμμετέχει στα Συμβούλια Ιδρύματος, υλοποιώντας τις επιταγές της κυβέρνησης για διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του ελληνικού Πανεπιστημίου. Η σύσταση των Συμβουλίων πλέον αποτελεί πραγματικότητα ,αφού η εκλογή των μελών τους έγινε ηλεκτρονικά, εντελώς αντιδημοκρατικά, κάτω από τη μύτη των φοιτητών και παρά την ή μάλλον λόγω της εκφρασμένης αντίδρασης του φοιτητικού σώματος. Έτσι δίνεται πλέον ο χώρος για την πλήρη αλλαγή του εκπαιδευτικού χάρτη και την μετατροπή του Πανεπιστημίου σ ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο-στα πρότυπα πάντα του εξωτερικού.

 

Με την εισαγωγή των Συμβουλίων καταργείται η κεκτημένη δυνατότητα των φοιτητών να διαμορφώνουν το πρόγραμμα και τους ρυθμούς σπουδών τους και να θέτουν αναχώματα σε κάθε προσπάθεια κατάργησης του δημόσιου, δωρεάν και κυρίως δημοκρατικού χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, μέσω των συλλογικών τους διεκδικήσεων και της συμμετοχής τους στις συνεδριάσεις των καθηγητών και της διοίκησης. Μ’ αυτό τον τρόπο ανάγεται ο ατομικός δρόμος ως η μοναδική λύση για τη σίγουρη έξοδο από το Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα την επιστροφή στων φοιτητών στα αμφιθέατρα [αφού δε θα έχουμε ούτε και συγγράμματα], την πειθάρχηση στις βουλές των καθηγητών και άρα την εντατικοποίηση μας στα πλαίσια του όλο και πιο αυταρχικού πλαισίου σπουδών [διαγραφές, αλυσίδες μαθημάτων, εισαγωγή κατευθύνσεων, αυστηρά εξεταστικά φίλτρα, διάσπαση πτυχίων].

 

Κι όλα αυτά, γιατί; Για να γίνουμε οι φοιτητές -ρομπότ του νέου Πανεπιστημίου που ξετυλίγεται μπροστά μας και αργότερα οι πειθήνιοι, ελαστικοί εργαζόμενοι των αναγκών της αγοράς, χωρίς ενιαία πτυχία, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, που θα εργάζονται αμισθί [βλ. νέο κώδικα δικηγόρων] και βλέποντας πλέον τον συνάδελφό μας ως εμπόδιο στη ατομική επαγγελματική μας σταδιοδρομία δε θα μπορούμε να διεκδικήσουμε με μια φωνή αυτά που μας ανήκουν.

 

Επειδή όμως από τα Συμβούλια Ιδρύματος, όπως και από κάθε άλλη πτυχή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και του Σχεδίου Αθηνά,και ευρύτερα από την κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική πληττόμαστε ενιαία, οφείλουμε να απαντήσουμε και ενιαία. Πρέπει λοιπόν να πάρουμε σαφή θέση ενάντια στο Πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν για μας χωρίς εμάς και με όπλο τις συλλογικές μας διαδικασίες να διεκδικήσουμε ένα Πανεπιστήμιο με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, ενιαία πτυχία, κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, ένα Πανεπιστήμιο στα χέρια των ίδιων των φοιτητών.  ­