Για το ζήτημα των σχολιασμένων κωδίκων που μας έχει διανείμει η σχολή και την απαγόρευση χρήσης τους στην εξεταστική + Το κείμενο που κατεβάσαμε στο Δ.Σ. για το ίδιο ζήτημα

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα στη σχολή μας, κυρίαρχα εν όψει εξεταστικής, να λαμβάνουν χώρα όλο και πιο πολλά και πιο "χτυπητά" φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η στάση του κύριου Μυλωνόπουλου ("οι καταλήψεις είναι φασιστικές"), η στάση της κυρίας Παπαρσενίου (που δεν επέτρεπε την χρήση σχολιασμένων κωδίκων στο Κληρονομικό), η στάση της κυρίας Δακορώνια ("οι φοιτητές είναι προνομιούχος τάξη"), οι υστερικές κορώνες περί μαζικών κοψιμάτων και οι προσβολές από πλευράς του κυρίου Ευστρατίου, οι απειλές της κυρίας Μουζουράκη για "ξύλο" αν ο φοιτητικός σύλλογος ξαναποφασίσει να διεξάγει Γενική Συνέλευση στην αίθουσα 1 και, τελευταία, η προφανής άρνηση των καθηγητών να δώσουν παράταση στην εξεταστική προκειμένου να καλυφθούν πιο ανθρώπινα οι αναπληρώσεις με γελοίες και ανεδαφικές προφάσεις, έχει οδηγήσει πολλούς φοιτητές να προβληματίζονται για το ποιον ρόλο έρχονται τελικά να παίξουν οι καθηγητές εδώ μέσα.

Για εμάς, ο ρόλος αυτός είναι ξεκάθαρος: πλάι στο να μας διδάσκει την ύλη του κάθε μαθήματος, το καθηγητικό σώμα προσπαθεί να εγγράψει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στη φοιτητική νεολαία, χαρακτηριστικά πειθαρχίας, τυφλής υποταγής στην αυθεντία της "έδρας", ανταγωνισμού, μηδενικής διεκδίκησης και προσκόλλησης στην διδακτέα ύλη.

Αν το φοιτητικό σώμα θέλει να συγκροτηθεί σε ένα συλλογικό υποκείμενο διεκδίκησης καλύτερων όρων φοίτησης και καλύτερης εργασιακής προοπτικής είναι λοιπόν επόμενο ότι πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με κάθε μορφή καθηγητικής αυθαιρεσίας.

Έτσι, κάνοντας την αρχή για αυτήν την εξεταστική, καταθέσαμε ως ΕΑΑΚ το παρακάτω κείμενο στο Δ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου ζητώντας να επιτραπεί η χρήση των ήδη διανεμηθέντων σχολιασμένων κωδίκων σε οποιοδήποτε μάθημα καθώς είναι απαράδεκτο να απαγορεύονται από τη στιγμή που η ίδια η σχολή μας τους έχει διανείμει. Απαγορεύοντάς τους ουσιαστικά μας καλεί να τους ξαναγοράσουμε. Την παρακάτω απόφαση μπορεί να την επικαλεστεί (και να την φωτοτυπήσει) οποιοσδήποτε φοιτητής κατα τη διάρκεια της εξεταστικής.

Κείμενο για το ζήτημα των αναπληρώσεων

(ΑΝΑ)ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ

[ή αλλιώς ένα κείμενο για το ζήτημα των αναπληρώσεων]

 

Το τελευταίο εξάμηνο υπήρξε ιδιαίτερα ταραχώδες για τους φοιτητές Νομικής: φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας στη σχολή, περικοπές συγγραμμάτων, κατάθεση του σχεδίου «Αθηνά» στη Βουλή και ψήφιση του Νέου Κώδικα Δικηγόρων δημιούργησαν ένα κλίμα ανασφάλειας στους φοιτητές, οι οποίοι ήρθαν αντιμέτωποι με την κατάργηση στην πράξη των κεκτημένων τους φοιτητικών δικαιωμάτων. Και λίγο πριν την εξεταστική και, επιτέλους, τις καλοκαιρινές διακοπές, άλλο ένα περιστατικό έρχεται να ταράξει τα νερά της φοιτητικής καθημερινότητας: το πρόγραμμα αναπλήρωσης των «χαμένων» μαθημάτων, που για τις επόμενες δύο εβδομάδες αναγκάζει τους φοιτητές να μεταναστεύσουν στο κτίριο της Νομικής, προκειμένου να παρακολουθούν τη μία παράδοση μετά την άλλη, τρέχοντας από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο ή πολλές φορές αναγκασμένοι να επιλέξουν αν θα παρακολουθήσουν καινούρια παράδοση ή αναπλήρωση, εφόσον γίνονται τις ίδιες ώρες.

Το συγκεκριμένο γεγονός φέρνει στην επιφάνεια το εξής ερώτημα: γιατί αναπληρώσεις; Και δεν εννοούμε την προφανή αφορμή, δηλαδή τις ώρες μαθημάτων που χάθηκαν από τις καταλήψεις του Μαρτίου, αλλά το λόγο για τον οποίο οι αναπληρώσεις μπαίνουν στο πρόγραμμα σπουδών τη συγκεκριμένη στιγμή και με το συγκεκριμένο τρόπο. Φαίνεται, αρχικά, όπως έχει γίνει και σε προηγούμενα εξάμηνα, πως το Τμήμα Νομικής (δηλ. οι υπεύθυνοι των τομέων) χρησιμοποιεί τις αναπληρώσεις ως «τιμωρία» για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Με άλλα λόγια, γίνεται προσπάθεια να αποδοθούν οι αναπληρώσεις στις μέρες συνελεύσεων και καταλήψεων, προκειμένου να αποθαρρυνθούν οι φοιτητές από κάθε προσπάθεια διεκδίκησης ή υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους (βλ. κινητοποιήσεις ενάντια στο σχέδιο Αθηνά και την υποβάθμιση του πτυχίου που αυτό επέφερε). Από εκεί, λοιπόν, που οι αναπληρώσεις μαθημάτων αποτελούσαν μια εξαίρεση στο πρόγραμμα σπουδών, γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν εθιμικά ως συνέπεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων, προκειμένου να φιμώσουν τις φωνές των φοιτητών, να τους εκφοβίσουν και να εξασφαλίσουν την παθητική αποδοχή κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στο μέλλον.

 

Αυτό, βέβαια, γίνεται αντιληπτό και από την προβολή, ακριβώς, των καταλήψεων ως αιτία των πολύωρων αναπληρώσεων. Το εξάμηνο που πέρασε, η Νομική παρέμεινε έξι μέρες κλειστή με απόφαση του ίδιου του Φοιτητικού Συλλόγου, ως αντίδραση στο σχέδιο Αθηνά. Οι ίδιοι οι φοιτητές επέλεξαν συνειδητά να χάσουν ορισμένες μέρες παραδόσεων, προκειμένου να μην εφαρμοστεί το συγκεκριμένο σχέδιο, πράγμα που εν τέλει κατάφεραν, αφού αποσύρθηκε το σχέδιο Αθηνά για ολόκληρο το ΕΚΠΑ. Ωστόσο, πολύ περισσότερες μέρες η Νομική έμεινε κλειστή με απόφαση της Κοσμητείας (τα γνωστά lock out), η οποία ανακοίνωνε την αναστολή των μαθημάτων χωρίς κανένα προφανή λόγο και, φυσικά, χωρίς τη συγκατάθεση των ίδιων των φοιτητών. Επομένως, η στοχοποίηση των κινητοποιήσεων ως αιτία των αναπληρώσεων, δεν έχει κανένα απολύτως έρεισμα στην πραγματικότητα και αποτελεί στην ουσία μια πρόφαση για να φορτωθεί στις πλάτες των φοιτητών το βάρος των αποφάσεων της Κοσμητείας.

 

Επιπλέον, οι ίδιες οι αναπληρώσεις, είτε με τη μορφή πρόσθετων μαθημάτων στο ήδη υπάρχον πρόγραμμα είτε με τη μορφή παράτασης του εξαμήνου και καθυστέρησης της εξεταστικής (που επίσης είχε ακουστεί ως πιθανό ενδεχόμενο) αντιβαίνουν σε προηγούμενες αποφάσεις του Φοιτητικού Συλλόγου για έναν πολύ απλό λόγο: γιατί αποτελούν εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, ενάντια στον οποίο είχε κινητοποιηθεί η ισχυρή πλειοψηφία των φοιτητών την περασμένη χρονιά. Συγκεκριμένα, ο νόμος αυτός επέβαλλε ως προϋπόθεση για τη διεξαγωγή των εξετάσεων 13 εβδομάδες παραδόσεων, προκειμένου φυσικά να εκφοβίσει τους φοιτητές, οι οποίοι θα ήξεραν ότι οποιαδήποτε κινητοποίησή τους ενδεχομένως θα ανέβαλλε την εξεταστική και θα έχαναν ένα εξάμηνο σπουδών. Εφόσον, λοιπόν, οι φετινές κινητοποιήσεις εμπόδισαν τη συμπλήρωση των 13 αυτών εβδομάδων, και παρά τη σθεναρή αντίσταση των φοιτητών στο νόμο Διαμαντοπούλου, το Τμήμα τον εφαρμόζει «από την πίσω πόρτα», επιβάλλοντας τις αναπληρώσεις και αδιαφορώντας, για ακόμη μία φορά, για την απόφαση τόσο του Φ.Σ. Νομικής όσο και των υπόλοιπων Φ.Σ. της Ελλάδας.

 

Επομένως, οι αναπληρώσεις αποτελούν άλλη μια έκφανση της εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών, αφού οι φοιτητές αναγκάζονται, είτε εξαιτίας της πύκνωσης των παραδόσεων τις επόμενες δύο εβδομάδες είτε διαβάζοντας μέχρι τέλη Ιουλίου για την εξεταστική, να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στα μαθήματα, χωρίς να έχουν χρόνο για οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση. Παρά, λοιπόν, την αντίδραση του Συλλόγου στο τρίπτυχο «σκάσε-διάβαζε-πλήρωνε», το Τμήμα χρησιμοποιεί τις αναπληρώσεις ως μοχλό πίεσης και πειθάρχησης των φοιτητών, προκειμένου αφενός να εφαρμόσει τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις των τελευταίων ετών στο σύνολό τους, αφετέρου να τρομοκρατήσει τους φοιτητές και να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο την πειθήνια υποταγή τους σε κάθε μελλοντική αναδιάρθρωση και να τους απομακρύνει από τις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις, αποστειρώνοντας το πανεπιστήμιο από κάθε είδους πολιτικοποίηση και καθιστώντας το ένα χώρο στείρας ακαδημαϊκής εκπαίδευσης.

 

Εμείς θεωρούμε από την πλευρά μας ότι δεν πρέπει να σταματήσουμε να διεκδικούμε αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε τόσα χρόνια, δηλαδή ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, τη δυνατότητα ενασχόλησης, πέρα από τα μαθήματα, με τα ζητήματα της σχολής και, σίγουρα, τη δυνατότητα διεκδίκησης ενός πτυχίου με αξία, μιας θέσης στην αγορά εργασίας και ενός μέλλοντος με αξιοπρέπεια!

Για το ζήτημα του καθηγητή κ. Ευστρατίου + Το κείμενο που καταθέσαμε ως ΕΑΑΚ στο Διοικητικό Συμβούλιο του Φοιτητικού Συλλόγου. Στο τέλος ακολουθούν οι τοποθετήσεις της ΔΑΠ και της ΠΚΣ (ΜΑΣ) οι οποίοι δεν υπέγραψαν το κείμενο

"εγώ εδώ ασκώ δημόσια εξουσία,θα τη νιώσετε την εξουσία μου τον Ιούνιο"

Με φράσεις τέτοιου τύπου και μια σειρά άλλων προσβολών και εκφοβισμών συνοδεύει το μάθημά του ο καθηγητής κ. Ευστρατίου στις Εφαρμογές Δημοσίου Δικαίου.

Ως ΡΑΠαΝ - ΣΑΦΝ, μπροστά σε τέτοια φαινόμενα η στάση μας ήταν και είναι πάντα μία: καμία ανοχή του φοιτητικού συλλόγου σε οποιοδήποτε τέτοιο φαινόμενο, αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών, υπεράσπιση του δικαιώματος σε σπουδές με ανθρώπινους ρυθμούς και αξιοπρέπεια.

Θεωρούμε ότι περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας δεν χωράνε στο φοιτητικό μας σύλλογο, δεν αξίζουν σε κανέναν φοιτητή, πόσο μάλλον στην παρούσα συγκυρία που, αφενός, είμαστε (δυστυχώς) αναγκασμένοι να υπερβαίνουμε ένα σωρό άλλα εμπόδια στις σπουδές μας (διαγραφές, περικοπές σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα), αφετέρου η εργασιακή μας προοπτική συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.

Προφανώς και το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, απλώς αποτελεί τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μέσα στη χρονιά υπήρχαν καθηγητές που μας χαρακτήριζαν "προνομιούχα τάξη" (κ. Δακορώνια), καθηγητές που μας έλεγαν "φασίστες" επειδή αποφασίζαμε καταλήψεις μέσα απο Γενικές Συνελεύσεις (κ. Μυλωνόπουλος), καθηγητές που δεν άφηναν φοιτητές να δώσουν με σχολιασμένους κώδικες που είχαν μοιραστεί από την ίδια τη σχολή (κ. Παπαρσενίου).

Στα πλαίσια μίας τάσης αποστείρωσης του πανεπιστημίου από κάθε στοιχείο κοινωνικοπολιτικών διεργασιών και συλλογικών διαδικασιών, το καθηγητικό σώμα πολώνεται προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια κατεύθυνση που στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί παντελώς για τα δικαιώματα των φοιτητών (βλ. συμμετοχή στη συγκρότηση των Συμβουλίων Ιδρύματος).

Για όλα τα παραπάνω, καταθέσαμε κείμενο στο ΔΣ του συλλόγου προκειμένου

1) ο συγκεκριμένος καθηγητής ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙ προφορικά σε αυτήν την εξεταστική

2) σε κάθε περίπτωση να δεσμευτεί το τμήμα σε δικαίωμα επανεξέτασης στο μάθημα των Εφαρμογών Δημοσίου Δικαίου εάν το κόψιμο ξεπεράσει το 50%

Με τα συγκεκριμένα αιτήματα καλούμαστε όλοι να συμμετέχουμε σε παράσταση διαμαρτυρίας στον Πρόεδρο του Τμήματος την Τρίτη 21/5 ώρα 12.00

 

Όσον αφορά στην τοποθέτηση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Θεωρούμε ότι η τοποθέτησή της αποτελεί από την αρχή μέχρι το τέλος μια υπεκφυγή. Η ΔΑΠ ουσιαστικά αποφεύγει να έρθει σε οποιαδήποτε σύγκρουση με τους καθηγητές (ξέροντας την αντίδραση του τομέα Δημοσίου) προτάσσοντας το "μπέρδεμα" από την αλλαγή των εξεταστών την τελευταία στιγμή ή λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθεί ο συγκεκριμένος καθηγητής. Σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτούμε ότι σε ολόκληρο το τμήμα Νομικής δεν υπάρχει έστω και ένας καθηγητής ο οποίος να μπορεί να αντικαταστήσει τον Ευστρατίου ή ότι δεν μπορεί απλώς να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο καθηγητή του ίδιου μαθήματος. Πρόκειται απλώς για μία υπεκφυγή και μία σιωπηρή συναίνεση σε αυτήν την κατάσταση, χωρίς να προτείνει κάποια απάντηση από πλευράς φοιτητικού  συλλόγου.

 

Όσον αφορά στην τοποθέτηση της ΠΚΣ: μιλάμε για την συνηθισμένη πλέον στάση του ΜΑΣ (ΠΚΣ), αυτή δηλαδή του απομονωτισμού, της επιβολής ενός και μόνο πολιτικού περιεχομένου (ΚΝΕ, ΚΚΕ) χωρίς κανένα περιθώριο σύνθεσης και συνδιαμόρφωσης και της άρνησης της συμμετοχής σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία και κινητοποίηση του φοιτητικού συλλόγου εάν αυτή δεν έχει το παραπάνω πολιτικό περιεχόμενο (δηλ. της ΚΝΕ). Είναι φαιδρό και εντελώς αναντίστοιχο της πολιτικής συγκυρίας το να δίνεται "στήριξη στα λόγια" όταν αυτή η στήριξη δεν αποτύπωνεται στην πράξη (ούτε καν μέσω μιας υπογραφής!) στο όνομα της πολιτικής καθαρότητας. Πόσο μάλλον όταν δεν επιχειρήθηκε καν η επιβολή ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου από πλευράς μας, αλλά επισημάνθηκαν στοιχεία που αν δεν συνείχαν τους πάντες, τότε σίγουρα τέλος πάντων συνείχαν σε σημαντικό βαθμό την πολιτική τοποθέτηση του ΜΑΣ για την κατάσταση εντός των πανεπιστημίων.

κείμενο για την επιστράτευση των καθηγητών

Back to school:

ή αλλιώς, η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών και η προσπάθεια της κυβέρνησης

 να επιστρέψει άλλος ένας κλάδος εργαζομένων στην «Τάξη»…

Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ μαζί με μια σειρά σκληρών μέτρων λιτότητας επιβάλλει και σκληρά μέτρα καταστολής και τρομοκρατίας. Τα  ΜΑΤ πιο εξοπλισμένα από ποτέ, η αστυνομική βία εντείνεται [βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και διαπόμπευση των συλληφθέντων], τα δακρυγόνα καλά κρατούν [ρίψη χημικών στις Σκουριές], ενώ η ιδεολογική τρομοκρατία υπό το πρόσχημα της  ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας πάει χέρι-χέρι με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καταπάτηση κάθε συλλογικής διεκδίκησης. Στο πλαίσιο αυτής της «δημοκρατικής και αναπτυξιακής»-αυταρχικής θα λέγαμε εμείς-πολιτικής της κυβέρνησης εντάσσονται και οι επιτάξεις κάθε κλάδου απεργών. Πρώτα ήταν οι χαλυβουργοί, μετά οι ναυτεργάτες, ύστερα οι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ. και τώρα οι εκπαιδευτικοί.

Λίγες μέρες πριν τις Πανελλαδικές εξετάσεις οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να απεργήσουν, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές, τις απολύσεις, τις υποχρεωτικές μεταθέσεις, την ανεργία και την ελαστική εργασία στον κλάδο τους, καθώς και την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση και στα ελληνικά σχολεία, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τους μαθητές τους. Πριν καν οριστικοποιηθούν οι απεργιακές τους κινητοποιήσεις η κυβέρνηση, με πιστούς συμμάχους της  τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. , έσπευσε να διασφαλίσει ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις  θα διεξαχθούν κανονικά και ότι δε θα επιτραπεί σε κανέναν ‘’να παίζει με το μέλλον των παιδιών’’ που αγωνιούν να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κατηγορώντας τους εκπαιδευτικούς για συντεχνιακούς και μόνο λόγους κήρυξης της απεργίας και προχωρώντας εν τέλει στην επίταξή τους.

«να παίζει με το μέλλον των παιδιών»

Θεωρούμε απαραίτητο να σταθούμε σ’ αυτήν ακριβώς τη φράση που συμπυκνώνει τις κυβερνητικές επιλογές και να ρωτήσουμε «Ποιο μέλλον;»… Το μέλλον που οραματίζεται ο Σαμαράς για τους μαθητές που δίνουν τώρα εξετάσεις είναι ένα Πανεπιστήμιο με μηδαμινές φοιτητικές παροχές, με διαγραφές φοιτητών, με καταπάτηση ασύλου, με σχολές που συγχωνεύονται και καταργούνται, με πρόγραμμα σπουδών έρμαιο στις βουλές του Αρβανιτόπουλου και κάθε Αρβανιτόπουλου [τελευταία ρύθμιση που ψηφίστηκε για το Σχέδιο Αθηνά], με αυταρχικές διοικήσεις και καθηγητές-τσιράκια του Υπουργείου, με πειθαρχικά για τους φοιτητές που συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες. Ένα Πανεπιστήμιο-αυταρχικό εκπαιδευτήριο, που θα δίνει πτυχία-κουρελόχαρτα, χωρίς κανένα επαγγελματικό αντίκρισμα, που θα δημιουργεί τους ελαστικούς, πειθήνιους εργαζόμενους του αύριο.

Κι όσον αφορά το παρόν των μαθητών, για το οποίο η κυβέρνηση «δεν βγάζει κιχ», είναι σχολεία χωρίς υποδομές, με παιδιά να στοιβάζονται στις αίθουσες και να λιποθυμούν από την ασιτία, με χαμένες ώρες διδασκαλίας εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών, με βιβλία δανεικά για ένα χρόνο, με αίθουσες χωρίς καλοριφέρ και διδακτικό εξοπλισμό. Κι αυτό το παρόν των μαθητών και των καθηγητών τους είναι μέρος μιας κοινωνικής πραγματικότητας, διαμορφωμένης από την ίδια την κυβέρνηση υπό τις επιταγές της Ε.Ε. Μιας  πραγματικότητας που περιλαμβάνει την εκτίναξη της ανεργίας  στο 64 % για τους νέους, την ανασφάλιστη ή επισφαλή εργασία για 400 ευρώ, τη λιγότερο δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και υγεία, την καταπάτηση των συλλογικών διεκδικήσεων, την φυσική και ιδεολογική καταστολή.

Και επειδή ακριβώς οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται ενάντια στο παρόν και το μέλλον που θέλει η κυβέρνηση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, ο αγώνας τους είναι δίκαιος όπως και κάθε συλλογικός αγώνας των εργαζομένων, των φοιτητών και των μαθητών. Επειδή παρά την επίταξή τους από την κυβέρνηση θα απεργήσουν για μια αξιοπρεπή δουλειά και ζωή, για να σταματήσει αυτή η αντιλαϊκή πολιτική, για να ανατραπεί αυτό το καθεστώς που είτε δέρνει, είτε τρομοκρατεί, είτε επιστρατεύει όποιον τολμάει να σηκώσει κεφάλι, πρέπει ο αγώνας τους να συνολικοποιηθεί και να αγκαλιαστεί από όλη την κοινωνία. Όπως έδειξαν και οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των χαλυβουργών, των ναυτεργατών και των εργαζομένων στα Μ.Μ.Μ, οι επιμέρους αγώνες δεν μπορούν να πετύχουν  αν δεν συνολικοποιηθούν και δεν έχουν στο πλάι τους κάθε πληττόμενο κομμάτι του λαού από την  πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Προπάντων αυτός ο αγώνας των εκπαιδευτικών πρέπει να έχει συμμάχους και συνοδοιπόρους, μαζί με το σύνολο των εργαζομένων και των φοιτητών, τους ίδιους τους μαθητές που είναι ανάγκη να καταλάβουν (όσο δύσκολο και αν φαίνεται) ότι δεν είναι ο αποστειρωμένος θεσμός των πανελληνίων αυτός που μπορεί να απαντήσει στο άγχος τους για μια θέση στην αγορά εργασίας αλλά ότι μόνο ο μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας στο πλευρό των καθηγητών τους (αλλά και των φοιτητών και των υπόλοιπων εργαζομένων) είναι αυτός που μπορεί να δώσει προοπτική στις προσδοκίες για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια.

 

Όλοι στην κινητοποίηση στα γραφεία της ΟΛΜΕ (Ερμού & Κορνάρου)

σήμερα στις 7.00 μμ