κοινό κείμενο ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ / ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ για τον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ

Για να πιάσετε σήμα πάρτε αποχουντοποιητή…

Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και μετά, ήταν πλέον πιο σαφές από ποτέ ότι είχαμε και έχουμε να κάνουμε με μια κυβερνητική πολιτική που επιτίθεται με τον πιο σκληρό τρόπο στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Αυτή η πολιτική της λιτότητας και του αυταρχισμού αναιρεί δικαιώματα και κοινωνικούς συμβιβασμούς του παρελθόντος με πρωτοφανή τρόπο.

Έτσι, μετά από μια σειρά κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων (βλ. πολιτική μέσα από Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου), μετά τις επιστρατεύσεις των εργαζομένων του μετρό και των ναυτεργατών, μετά την προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, το επόμενο χτύπημα απέναντι στους εργαζομένους συντελέστηκε με το αιφνίδιο κλείσιμο της ΕΡΤ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και την απόλυση μέσα σε μία μέρα 2650 εργαζομένων.

Συγκεκριμένα, μετά από ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Ν. Κεδίκογλου, γνωστοποιήθηκε η βούληση της κυβέρνησης να καταργηθεί εν μια νυκτί η ΕΡΤ ως κέντρο αδιαφάνειας και στα πλαίσια της δημοσιονομικής πολιτικής όπως την επιτάσσουν Τρόικα και ΕΕ και στη θέση της να ιδρυθεί μια νέα δημόσια(?) τηλεόραση (ΝΕΡΙΤ) με λίγους (και καλούς - προφανώς) εργαζομένους. Αυτή η χουντικής εμπνεύσεως κίνηση από πλευράς κυβέρνησης μπορεί να αναλυθεί από πολλές πλευρές:

1)  Είναι πλήρως εναρμονισμένη με την πολιτική κυβέρνησης τρόικας και ΕΕ, δηλαδή με την πολιτική της συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα, των ιδιωτικοποιήσεων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της τσάκισης των εργασιακών δικαιωμάτων και των μαζικών απολύσεων (15.000 απολύσεις αναμένονται να γίνουν μόνο στους καθηγητές μέχρι το τέλος του 2013).

2) Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ίδιοι που επικαλούνται την αδιαφάνεια είναι αυτοί που την προωθούσαν και την συντηρούσαν στην ΕΡΤ (και γενικά στο δημόσιο τομέα), δηλαδή οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, διορίζοντας «φιλαράκια» τους με παχυλούς μισθούς ώστε τώρα να κατηγορούν χιλιάδες εργαζόμενους ως «αντιπαραγωγικούς» και περισσευούμενους.

3) Το μαύρο στην οθόνη της ΕΡΤ μέσα σε μια μέρα ουσιαστικά σημαίνει ακόμη δύο πράγματα. Αφ’ ενός, σηματοδοτεί το νέο, αυταρχικό τρόπο τύπου «αποφασίζουμε και διατάζουμε», με τον οποίο η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει να παίρνει από εδώ και πέρα τις αποφάσεις, χωρίς να αναγνωρίζει στο λαϊκό παράγοντα κανένα δικαίωμα  αμφισβήτησης της άσκησης της πολιτικής της. Αφ’ ετέρου, το γεγονός ότι η ΕΡΤ δεν είχε μια σαφή τοποθέτηση υπέρ του κυβερνητικού σχεδίου (ενδεικτική η απεργία των δημοσιογράφων και η μη προβολή της άφιξης Ωλάντ) πράγμα που την καθιστούσε μη προνομιακό συνομιλητή της συγκυβέρνησης και άρα την έβαζε στη λίστα των «εκκαθαρίσεων».

Η κίνηση αυτή από πλευράς κυβέρνησης πυροδότησε την αντίδραση των εργαζομένων της ΕΡΤ οι οποίοι προχώρησαν σε κατάληψη του ραδιομεγάρου στην Αγ. Παρασκευή απαιτώντας την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και την επαναπρόσληψη του συνόλου των εργαζομένων. Αμέσως, η αντίδραση αυτή αγκαλιάστηκε από ένα πλατύ κύμα αλληλεγγύης στον αγώνα αυτό, βλέποντας την ΕΡΤ ως τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έτσι, εδώ και δύο εβδομάδες το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ έχει μετατραπεί σε χώρο συγκέντρωσης των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας με συζητήσεις, συνελεύσεις και εκδηλώσεις πολιτικού και πολιτιστικού τύπου με στόχο την προώθηση του αγώνα αλλά και την περιφρούρησή του από τις δυνάμεις καταστολής (ήδη έχει ανακοινωθεί από την κυβέρνηση η βούληση για εκκένωση του χώρου).

Όπως είπαμε και πριν, η ΕΡΤ είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ως συνέχεια μιας πολιτικής που εξαθλιώνει εργαζόμενους και νεολαία τα τελευταία χρόνια. Έτσι, το ζήτημα δεν περιορίζεται στην ΕΡΤ αλλά το πραγματικό διακύβευμα είναι να γίνει η ΕΡΤ ένα κέντρο αγώνα όλων των εργαζομένων, των ανέργων, των φοιτητών και ευρύτερα της νεολαίας με στόχο την ανατροπή αυτής της συγκυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που ασκεί την ίδια πολιτική. Πρέπει, δηλαδή, η ΕΡΤ να αποτελέσει την αφορμή, τον χρόνο και το χώρο για την δικαίωση όλων των αγώνων του τελευταίου διαστήματος βάζοντας ως πρώτο στόχο το τσάκισμα της κυβέρνησης Σαμαρά, χωρίς προφανώς να πηγαίνει πίσω από την επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων της ΕΡΤ, χωρίς ημίμετρα και συμβιβασμούς, μακριά από τις κατευθύνσεις που βάζουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Μέσα σε όλα αυτά και εν μέσω εξεταστικής πολλοί μπορεί να αναρωτιούνται τι ρόλο καλούνται να παίξουν οι φοιτητές σε αυτήν την υπόθεση. Καταρχάς, ως φοιτητές έχουμε και εμείς δεχθεί τα τελευταία χρόνια μια πολύ μεγάλη επίθεση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (περικοπές φοιτητικών παροχών, διαγραφές φοιτητών [βλ. ν.Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου], διάσπαση πτυχίων και συγχώνευση/κλείσιμο σχολών με το σχέδιο Αθηνά), η οποία προφανώς δεν είναι ξεκομμένη από την κυβερνητική πολιτική και τις επιταγές της ΕΕ. Το στοίχημα, λοιπόν, για το φοιτητικό κίνημα είναι να καταφέρει να συσπειρωθεί γύρω από τα αιτήματα που το ενοποιούν αποκρούοντας από τις δικές του «θέσεις μάχης» αυτήν την πολιτική με προοπτική να συνδεθεί με τους εργαζομένους και την υπόλοιπη αγωνιζόμενη κοινωνία για τη συνολικότερη ανατροπή της.

Κρίσιμο είναι, λοιπόν, αυτές τις μέρες, κόντρα στην εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό που διαχέεται στο φοιτητικό σώμα στις εξεταστικές περιόδους, να δώσουμε δυναμικά το παρόν μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους και να σταθούμε στο πλευρό αυτού του αγώνα παλεύοντας ενάντια σε μια πολιτική που τσακίζει τους εργαζομένους και επιστρατεύει μια ολόκληρη γενιά,

 

για να μη χαθεί άλλη μια ευκαιρία

για να γίνει η ΕΡΤ η σπίθα που θα βάλει στον κάμπο φωτιά…

 

Ρ.Α.Πα.Ν. – Σ.Α.Φ.Ν / ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ

EAAK

κείμενο για τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ

Για τον αγώνα του τουρκικού λαού στην πλατεία Ταξίμ­

 

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

 

Ο Ταγίπ Ερντογάν,­­ πρόεδρος του κυβερνόντος στην Τουρκία κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), έχοντας κερδίσει δύο δημοψηφίσματα και τρεις βουλευτικές εκλογές, τις τελευταίες μάλιστα με ποσοστό 50% ,κατόρθωσε να θέσει υπό τον έλεγχό του τόσο τους Κεμαλιστές, όσο και τους στρατιωτικούς και τους δικαστικούς. Έχοντας εγκαθιδρύσει στην Τουρκία ένα καθεστώς «νεοφιλελεύθερου εξισλαμισμού» και απολυταρχισμού προχωρούσε με σιγουριά προς την προεδρία του 2014,προσδοκώντας μέσω μιας συνταγματικής αναθεώρησης να καθιερώσει ένα αυστηρά προεδρικό σύστημα.

 

Η ΣΠΙΘΑ ΠΟΥ ΕΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ

 

Τα σχέδια του Ερντογάν να λύνει και να δένει σαν σουλτάνος στο τουρκικό πριγκιπάτο, χάλασε μια περιβαλλοντική διαμαρτυρία λίγων εκατοντάδων ακτιβιστών εναντίον του σχεδίου «ανάπλασης» του πάρκου Γκεζί, η οποία μετά από τη βάναυση επέμβαση της αστυνομίας στις 30/5 μετατράπηκε σε μαζικό κίνημα αντίστασης εναντίον τόσο του εξισλαμισμού της τουρκικής κοινωνίας, όσο και κυρίαρχα του κρατικού αυταρχισμού και των κυβερνητικών επιλογών. Στην πλατεία Ταξίμ συγκεντρώνονται εδώ και βδομάδες φοιτητές και νεολαία, η μεσαία τάξη της Τουρκίας, η οποία νιώθει ότι όλο και περισσότερο περιθωριοποιείται λόγω του εξισλαμισμού, καθώς και οι μειονότητες των Αλεβιτών και των Κούρδων που μαζί αντιπροσωπεύουν το 30% του πληθυσμού παρά το γεγονός ότι οι μεν τάσσονται υπέρ του Οτσαλάν και οι δε υπέρ του Κεμάλ.

 

Ταυτόχρονα σ αυτό το ανομοιογενές πλήθος της πλατείας Ταξίμ πρωτοστατούν αντικαπιταλιστικές οργανώσεις της Αριστεράς, ενώ κάθε μέρα πραγματοποιούνται διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν σε όλη την Τουρκία.

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ VS ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

 

Ήδη από την πρώτη εβδομάδα οι αστυνομικές δυνάμεις προσπαθούν με ρίψη χημικών και νερού να ανακαταλάβουν την πλατεία. Ο Ερντογάν, αφού αρχικά πρότεινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το επίμαχο πάρκο και ανακοίνωσε την αναστολή των εργασιών για την «ανάπλαση» του εν αναμονή δικαστικών αποφάσεων, όταν είδε ότι οι συγκεντρώσεις μαζικοποιούνται και ότι το κίνημα καθίσταται επικίνδυνο, άφησε τους άρτους και τα θεάματα και επέστρεψε στη σκληρή καταστολή. Ταυτόχρονα επιχειρεί να συσπειρώσει τη λαϊκή βάση του ΑΚΡ με αντισυγκεντρώσεις των οπαδών του σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, ενώ με δηλώσεις του στα Μ.Μ.Ε προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό λέγοντας ότι οι συγκεντρώσεις στην Ταξίμ δεν έχουν στο πλευρό τους τον λαό.

 

Στις 16/6 κορυφώθηκε η σύγκρουση των διαδηλωτών με την αστυνομία αφού όταν αυτή με εντολή του Ερντογάν εκκένωσε την πλατεία, οι διαδηλωτές έστηναν οδοφράγματα για να την επανακαταλάβουν.

Μέχρι στιγμής αστυνομία και κυβέρνηση έχουν σκοτώσει τουλάχιστον 5 διαδηλωτές, έχουν τραυματίσει δεκάδες ακόμη, έχουν απαγάγει και βασανίσει με τη βοήθεια της ελληνικής αστυνομίας έναν αγωνιστή που κατέφυγε στην Ελλάδα για πολιτικό άσυλο, ενώ οι εθελοντές γιατροί που βοηθούν τους τραυματίες διαδηλωτές τίθενται υπό κράτηση.

Στο πολιτικό επίπεδο, ο απολυταρχισμός της κυβέρνησης έχει προκαλέσει αντιδράσεις όχι μόνο-που είναι και το κρίσιμο- από την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά και από την τουρκική ελίτ, ακόμη και στο εσωτερικό του ΑΚΡ. Εν τούτοις, το κίνημα δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να διεμβολίσει τα εργατικά λαϊκά στρώματα, όπου η υπεροπλία του ΑΚΡ διατηρείται, αν και ευάλωτη, γεγονός το οποίο οφείλεται εν μέρει και στο ότι η πολιτική και συνδικαλιστική Αριστερά έχασε θέσεις μάχης και κοινωνικής απεύθυνσης μετά και τη χούντα του Εβρέν τη δεκαετία του ’80.

 

Από την άλλη πρέπει να ληφθούν υπόψη τόσο η οικονομική καταστροφή του 2001-αποτέλεσμα του ΔΝΤ, που μετατόπισε την εργατική βάση από τους κεμαλικούς στους νεοϊσλαμιστές, όσο και κυρίαρχα ότι η τουρκική οικονομία μετά κυβερνήσεως του Ερντογάν λαχανιάζει και προετοιμάζεται το ξέσπασμα μιας κρίσης ίσης με αυτή του 2001, κάτι που κάνει την προεδρική καρέκλα του Ερντογάν να τρίζει υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα.

 

Συν τοις άλλοις, όσον αφορά τη νεολαία, η πολιτική λιτότητας μετά και την επέλαση του ΔΝΤ και την ραγδαία αύξηση της ανεργίας στους νέους την τελευταία δεκαετία, μαζί με την αυταρχική θωράκιση του τουρκικού κράτους και την καταστρατήγηση στοιχειωδών ελευθεριών (π.χ. απαγορεύονται τα φιλιά στους δρόμους της Τουρκίας) γεννούν τόσο στους φοιτητές, όσο και ευρύτερα στη νεολαία της Τουρκίας ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Η νεολαία ενσωματώνει κοινωνικά αιτήματα ανατροπής του πολιτικού καθεστώτος.

 

Όταν η εξέγερση των φοιτητών και των κοσμικών μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων συναντηθεί με τον βραδυφλεγή, αλλά και πιο επικίνδυνο ξεσηκωμό των πιο εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων και με μια πολιτική ξεριζώματος του πολιτικού καθεστώτος, τότε η ηγεμονία του νέο-οθωμανισμού, πολύ περισσότερο η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αφήγηση θα αποτελεί παρελθόν και το μέλλον θα γράψουν ριζικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές!

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΛΑΟ!

 

Κύρια πηγή πληροφοριών αποτελεί το απεργιακό φύλλο των εργαζομένων της ΕΡΤ «Αδέσμευτη  Γνώμη»