Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Κείμενο καταγγελίας στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής 26/2/14


Καταγγελία στη ΔΑΠ –ΝΔΦΚ

Η πολιτική δύναμη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ στη σχολή μας, μένει για ακόμη μια φορά πιστή στην πολιτική ρητορεία του κομματικού της φορέα, της ΝΔ, και των πολιτικών πατέρων της, Σαμαρά, Βορίδη και Γεωργιάδη. Συγκεκριμένα, μέλος της ΔΑΠ σχολίασε με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς μέλος του φοιτητικού μας συλλόγου κατά τη διάρκεια παρέμβασης αντισεξιστικού περιεχομένου για το ζήτημα της στάσης του κράτους και της ακροδεξιάς απέναντι στους ομοφυλόφιλους, αναπαράγοντας μέσα στο φοιτητικό μας σύλλογο κομμάτι μιας ακροδεξιάς ρητορείας που εκπορεύεται από τη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή.

Μάλιστα, η συγκεκριμένη πολιτική δύναμη δεν είναι η πρώτη φορά που προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες και χαρακτηρισμούς καθώς ένα προηγούμενο διάστημα υποστήριξε τον κοσμήτορα της σχολής όταν απεύθυνε σεξιστικούς χαρακτηρισμούς («σκάσε τσουλάκι») σε αγωνίστρια του συλλόγου, τη στιγμή που ο ίδιος ο σύλλογος καταδίκασε το χυδαίο χαρακτηρισμό σε συλλογική του διαδικασία. Τα έργα και ημέραι όμως της ΔΑΠ δε σταματούν εδώ καθώς σε Δ.Σ. του συλλόγου η εν λόγω πολιτική δύναμη έχει αποκαλέσει ξανά αγωνιστή του συλλόγου «φασίστα» αναπαράγοντας ξανά τη κυβερνητική προπαγάνδα της ΝΔ περί της θεωρίας των δύο άκρων.

 Όλα αυτά αναφέρονται όχι εν είδη περιπτωσιολογίας αλλά γιατί ακριβώς η ΔΑΠ αποτελεί αυτή τη στιγμή στο σύλλογο μια πολιτική δύναμη από την οποία εκπορεύεται η ίδια η ακροδεξιά ρητορεία της συγκυβέρνησης και της Χρυσής Αυγής, που περιέχει έντονα φασιστικά, ρατσιστικά και σεξιστικά στοιχεία, απέναντι στα οποία ο σύλλογός μας έχει επανειλημμένα οριοθετηθεί. Είναι πραγματικό ζήτημα ο σύλλογός μας να καταδικάσει, όπως έχει καταδικάσει μέχρι τώρα, την αναπαραγωγή, ανοχή κι επικρότηση τέτοιων χαρακτηρισμών και πρακτικών.

Ως φοιτητικός σύλλογος έχουμε σημαντικές παρακαταθήκες δημοκρατίας και καταδίκης του φασισμού, του σεξισμού και του ρατσισμού και δε θα αφήσουμε καμιά νεολαία του Σαμαρά να απευθύνει τέτοιας φύσης χαρακτηρισμούς  σε βάρος μελών του φοιτητικού συλλόγου.

Εμείς οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι κανένας φασίστας δε χωρά στη σχολή μας και να καταδικάσουμε τόσο την ίδια την εκφορά τέτοιας ρητορείας, όσο και την πολιτική δύναμη από την οποία εκπορεύεται. Καμιά ΔΑΠ δε θα υπονομεύσει τις δημοκρατικές παρακαταθήκες του συλλόγου μας, κανένας ΔΑΠίτης δε θα αποκαλεί με σεξιστικούς ή άλλους ακροδεξιούς όρους τα μέλη του συλλόγου μας.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Μετά τι σχολή τι; Ένα κείμενο που εξηγεί γιατί δεν μας περιμένει όλους μια δικηγορική καριέρα αλά Boston Legal

Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές του ΔΣΑ και στο φόντο ενός εργασιακού μεσαίωνα που επικρατεί αυτή τη στιγμή σε όλους τους χώρους δουλειάς, ανοίγει σχεδόν μόνο του το ζήτημα για τις συνθήκες που επικρατούν και στο δικό μας επάγγελμα, αυτό του δικηγόρου - ναι, αυτού του τύπου που έγραψε 19.000 μόρια στις Πανελλαδικές κι όλοι οι συνομήλικοί του τον ζήλευαν για τη δουλειά που θα πιάσει και τα χρήματα που θα παίρνει. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα στο «νομικό κόσμο» αυτή την περίοδο; Τι αντιμετωπίζει ένας νέος δικηγόρος με το που τελειώσει τη σχολή και βγει στη αγορά εργασίας;


Οι συνθήκες έμμισθης εργασίας έχουν γίνει πλέον καθεστώς στον κλάδο, χωρίς οι έμμισθοι «συνεργάτες» κι οι ασκούμενοι να προστατεύονται με κάποιο τρόπο ή το στοιχειώδες, να μπορούν να αντιδράσουν, με αποτέλεσμα ο παράγοντας της αγοράς να τους επιβάλλει μισθούς και κάτω των 300€! Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μηδαμινή κοινωνική ασφάλιση και η πλήρης αναλωσιμότητα των εργαζομένων εξυπηρετεί αφάνταστα τις δικηγορικές εταιρείες και τους δικηγόρους εργοδότες, οι οποίοι θέλουν εργαζόμενους που παρέχουν φτηνή και χωρίς δικαιώματα εργασία. Έτσι, υπό το μανδύα της άσκησης (λέγε με «μαθητεία», γιατί ακόμα δε ξέρεις το επάγγελμα και τώρα το μαθαίνεις…) δικαιολογούνται απόλυτα και το εξοντωτικό ωράριο και οι μηδαμινές αμοιβές.



Τι συμβαίνει όμως όταν «μάθεις» το επάγγελμα, τελειώσεις την άσκηση και ψάξεις για … «πραγματική» δουλειά κι όχι «μαθητεία»; Μη περιμένετε και κανένα «Boston Legal»… Κανένα φίξ ωράριο (το 9π.μ.-5μ.μ έχει… πεθάνει εδώ και πολύ καιρό), κανένας θεσπισμένος μισθός, λύση της συνεργασίας αζημίως ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι μόνο μερικά που μας περιμένουν αφού… «μάθουμε» το επάγγελμα. Και σε όλα αυτά έρχονται να κουμπώσουν τέλεια τόσο ο φορολογικός συντελεστής του 26% από το 1ο ευρώ και οι ετήσιες ασφαλιστικές εισφορές που αναλογούν σε 1686,3€ για δικηγόρους 1-5 ετών. Και για να μιλήσουμε με νούμερα και να γίνουμε πιο σαφείς: αν παίρνεις, ως νέος δικηγόρος, 700€ το μήνα, το 26%... πέταξε, δηλαδή 182€ για φόρο και περίπου 140€ το μήνα για τις ασφαλιστικές εισφορές- κάντε μόνοι σας την αφαίρεση για να δείτε τι μένει για ενοίκια, διατροφή, λογαριασμούς και …διασκέδαση.



Ασφαλώς όλα αυτά μόνο ξέχωρα δεν είναι από την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε εμείς ως φοιτητές Νομικής αλλά και ως μελλοντικοί δικηγόροι. Στο παρόν όμως, τα ήσυχα (;) νερά του ελληνικού Πανεπιστημίου έρχονται να ταράξουν οι Πρότυποι Εσωτερικοί Κανονισμοί που στοχεύουν στην (περαιτέρω, όπως συμπεραίνετε από τα προηγούμενα) διάσπαση των πτυχίων μας, στη ρευστοποίηση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων και στη δημιουργία μιας ολόκληρης νέας γενιάς από πειθήνιους, πλήρως εντατικοποιημένους εργαζόμενους που θα δουλεύουν όλη μέρα, θα παίρνουν τρείς κι εξήντα (377 βγαίνει περίπου από την παραπάνω αφαίρεση αλλά… χαλάλι τα 17€) και δε θα μιλάνε κιόλας, γιατί εποφθαλμιούν πολλοί τη θέση τους.


Όπως και στο ΔΣΑ όμως, έτσι και στη Νομική οι «υπεύθυνοι» (λέγε με Ιωάννης Αδαμόπουλος, με το χρίσμα της Ν.Δ. και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αντίστοιχα) σιωπούν εκκωφαντικά. Στα χνάρια του «Προέδρου», η «υπεύθυνη δύναμη» της σχολής προσπαθεί με κάθε τρόπο να απονεκρώσει το Σύλλογο, να απαξιώσει τις συλλογικές του διαδικασίες και να φέρει ένα Πανεπιστήμιο όπου όχι μόνο δε θα χωράμε αλλά θα πετιόμαστε κι έξω αν δεν τηρούμε τις προϋποθέσεις (λέγε με διαγραφές στα ν+2 χρόνια).


Αυτό, λοιπόν, είναι το περίφημο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Σε αυτό, εμείς απαντάμε πως όχι μόνο δε μας κάνει η… εφεύρεσή τους, αλλά δεσμευόμαστε μάλιστα πως θα παλέψουμε με όσες δυνάμεις έχουμε για το μέλλον που εμείς θέλουμε, για ένα μέλλον με δουλειά κι αξιοπρέπεια.

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

κείμενο σχετικά με την καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου

in dubio pro re publica*
"εν αμφιβολία υπέρ του κράτους" ή αλλιώς το χρονικό της καταδίκης του Τ. Θεοφίλου
 
*για όποιον δεν την παλεύει και πολύ με τα ποινικά...in dubio pro reo: αρχή με βάση την οποία η αμφιβολία είναι υπέρ του κατηγορούμενου
 
 

 
Λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει την υπόθεση του αναρχικού Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξης για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία και για κλοπή με καλυμμένα χαρακτηριστικά. Να δούμε κάποιες αντιφάσεις που αποκρύφτηκαν από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Αρχικά, υπήρχαν 19 (!) μάρτυρες, κάποιοι εκ των οποίων αυτόπτες και μέλη της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, κανείς όμως δεν τον αναγνώρισε και μάλλον κατέληξαν στο ότι δεν ήταν σίγουροι αν ήταν αυτός. Το πιο εξόφθαλμο ήταν το γεγονός ότι η καταδίκη του βασίστηκε σε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, το οποίο ανέφερε ότι κάποιος Τάσος συμμετείχε στη ληστεία στην Πάρο. Η αντιτρομοκρατική δήλωσε ότι δεν διαθέτει σύστημα αναγνώρισης κλήσεων και έτσι δεν μπορούσε να γνωρίζει ποιος έκανε το τηλεφώνημα. Η παραπάνω δήλωση φαίνεται, επίσης, αντιφατική όταν στις παραγράφους 1,2 του άρθρου 253Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αναφέρεται ότι σε περιπτώσεις τρομοκρατικής δράσης επιτρέπεται η άρση απορρήτου, η κατ’ οίκον παρακολούθηση και η καταγραφή συνομιλιών, πράγματα που προφανώς υλοποιεί με τα μέσα που διαθέτει η αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο σε βάρος του Θεοφίλου αποτελεί ένα καπέλο στο οποίο βρέθηκε το DNA του, όμως τόσο το γεγονός ότι αυτό το καπέλο δεν υπήρχε στην επί τόπου φωτογράφηση του εγκλήματος, όσο και οι ισχυρισμοί των επιστημόνων ότι μάλλον δεν είναι επαρκές για την απόδειξη της ενοχής του, δεν φαίνεται να πτόησαν τον δικαστή, ο οποίος είχε αντίθετη άποψη εξαρχής. Τέλος, η σύλληψή του ήταν τραγελαφική, καθώς μετά από παρακολούθησή του από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία συνελήφθη στο μετρό Κεραμεικός, επειδή φόραγε την εξαιρετικά ασυνήθιστη τσάντα με τη στάμπα «Πάρος».



Αυτή η αυταρχική, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, απόφαση του δικαστηρίου συνδέεται με έναν ευρύτερο αυταρχισμό που είναι διάχυτος σε όλη την κοινωνία. Όλοι μας έχουμε δει την βίαιη καταστολή των πορειών μεταξύ των οποίων και των φοιτητικών, ενώ πρόσφατα αποκορύφωμα αποτέλεσε η βίαιη και απρόκλητη διάλυση της αντιφασιστικής πορείας στο Μοναστηράκι, όταν την ίδια ώρα η δράση των Χρυσαυγιτών παραμένει ανεμπόδιστη (χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαρακώλυτη επίθεση στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Ρεσάλτο στο Κερατσίνι). Ο αυταρχισμός αυτός παίρνει και ιδεολογική μορφή με την καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται και με τη σαθρή θεωρία των δύο άκρων. Από αυτό το ευρύτερο πλαίσιο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται οι τελευταίες τροπολογίες στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, σχετικά με το πώς δηλαδή γίνεται η ποινική διαδικασία όπως προβλέπεται από το άρθρο 12 του νόμου 4236/14, ο οποίος τροποποιεί το άρθρο 101 ΚΠΔ και πιο συγκεκριμένα τις παραγράφους 3,4,5, αποτελώντας ευθυγράμμιση του ελληνικού δικαίου προς το ευρωπαϊκό δίκαιο.



Πιο συγκεκριμένα, με βάση το νέο νόμο προβλέπεται ότι ένας κατηγορούμενος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στη δικογραφία, κάτι που είναι βασική αρχή της ποινικής δικονομίας, εφόσον υπάρχει υποψία ότι από κάτι τέτοιο παραβιάζεται το δημόσιο συμφέρον και η εθνική ασφάλεια. Αυτές οι δύο έννοιες είναι που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από την κυβέρνηση και αποτελούν τον πυρήνα της κυρίαρχης πολιτικής. Δημόσιο συμφέρον είναι η φτώχια μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, η άγρια καταστολή όποιου αγωνίζεται και η απαγόρευση πορειών, η κρίση παράνομων και καταχρηστικών όλων των απεργιών και η εισβολή σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Μάλλον, η δικαιοσύνη δεν είναι και τόσο ανεξάρτητη, ούτε ουδέτερη από πολιτικό χρωματισμό, αλλά είναι ο πυρήνας της επιβολής της κρατικής ισχύος. Εν τέλει ίσως να μην απέχουμε και τόσο πολύ από καταστάσεις αντίστοιχες της αμερικανικής κοινωνίας του 1920 όπου καταδικάστηκαν σε θάνατο δύο αναρχικοί (Σάκο και Βαντσέτι) όχι επειδή ήταν ένοχοι ως αυτουργοί κάποιος αξιόποινης πράξης αλλά επειδή θεωρήθηκαν «ηθικοί αυτουργοί ως εχθροί των υπαρχόντων θεσμών».



Βλέποντας τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι η εν αμφιβολία καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου αλλά και το γεγονός ότι δεν του αναγνωρίστηκε ούτε καν το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου είναι μια σαφέστατα πολιτική απόφαση. Είναι μάλλον εκείνος ο πρότερος βίος του (δήλωση του ίδιου ότι είναι αναρχικός και στενός φίλος με τον Κώστα Σακκά) και όχι τα «αδιάσειστα» αποδεικτικά στοιχεία, που τον καταδίκασαν σε 25 χρόνια κάθειρξης. Πρόκειται για μία δίκη πολιτικών φρονημάτων, μία ακόμα προσπάθεια φίμωσης όποιου σηκώνει κεφάλι και προσπαθεί να αντισταθεί στον αυταρχισμό της κυρίαρχης πολιτικής ή ακόμα απλώς σκέφτεται να το κάνει.



Από τον Σάκο και τον Βαντσέτι μέχρι τον Σακκά και τον Θεοφίλου οι αντιφρονούντες αντιμετωπίζουν μεν τον πέλεκυ του νόμου, δείχνουν δε και πόσο «ανεξάρτητη» είναι η δικαιοσύνη και πως το δίκαιο εν τέλει δεν είναι αυτό που ορίζουν οι νόμοι, αλλά όσοι αγωνίζονται.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

κείμενο σχετικά με τις συνελεύσεις ετών

Λίγα λόγια για τη συνέλευση του πρώτου έτους


Η επόμενη μέρα των διαθεσιμοτήτων των διοικητικών υπαλλήλων βρίσκει το πανεπιστήμιο σε μία φάση μετάβασης από το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και από τα δημοκρατικά κεκτημένα των φοιτητών σε ένα κολλεγιοποιημένο εκπαιδευτήριο. Οι περικοπές στη σίτιση, τα συγγράμματα, η πλήρης αποδιάρθρωση των διοικητικών υπηρεσιών είναι μόνο μία εικόνα από το όραμα του υπουργείου για το νέο πανεπιστήμιο. Η διάσπαση των πτυχίων, οι διαγραφές και τα λοιπά πειθαρχικά μέτρα που θα φέρουν οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί θα διαμορφώσουν ένα ασφυκτικό παρόν εντατικοποίησης και ένα μέλλον εργασιακής επισφάλειας. Ο αστάθμητος παράγοντας σ' αυτή την εξίσωση του υπουργείου είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί δεν είμαστε απλοί θεατές της μετάβασης αυτής αλλά αυτοί που την υφίστανται. Και σε εμάς πέφτει το βάρος να διαλέξουμε την υποταγή και άρα τον εξοντωτικό ανταγωνισμό με τον διπλανό μας ή τη συλλογική δράση. Η πρώτη επιλογή είναι στην ουσία μια σιωπηρή συναίνεση, η δεύτερη επιλογή δύσκολη μεν αλλά η μόνη που έχει μία προοπτική νικηφόρας διεξόδου από το αδιέξοδο που πάνε να μας εγκλωβίσουν. Καλούμαστε, λοιπόν, να επανενεργοποιήσουμε τις συλλογικές μας δράσεις και όλοι μαζί να δώσουμε την απάντηση.

Η συνέλευση του πρώτου έτους μπορεί να μην προωθεί μία κατεύθυνση πλήρους εξατομίκευσης και ξεκάθαρης προβολής της ατομικής επίλυσης συλλογικών προβλημάτων αλλά παρόλα αυτά αποτελεί μια σχετική υποχώρηση από το συλλογικό (όλοι οι φοιτητές της σχολής) προς το πιο εξατομικευμένο (οι φοιτητές ενός έτους). Είναι μία αποσπασματική και αντικειμενικά συρρικνωμένη έκφραση του φοιτητικού συλλόγου, του οποίου μέλη είναι όλοι οι φοιτητές ανεξαρτήτως σε ποιό έτος βρίσκονται. Η συρρίκνωση αυτή δεν είναι μόνο αριθμητική (αφού προφανώς στη συνέλευση ενός έτους δεν εκφράζονται όλοι οι φοιτητές) αλλά και πολιτική, αφού λείπει η ανάδραση μεταξύ των φοιτητών και η κρίσιμης σημασίας μεταφορά εμπειρίας ανάμεσα στα έτη. Η έλλειψη ενός διευρυμένου πολιτικού διαλόγου ανάμεσα σε φοιτητές διαφορετικών ετών θα οδηγήσει αντικειμενικά σε μία αποπτωχευμένη κουβέντα εντός της συνέλευσης έτους, εφόσον θα θιγούν μόνο τα ζητήματα που οι πρωτοετείς γνωρίζουν, αφήνοντας άλλα που σύντομα θα τα βρουν μπροστά τους στο περιθώριο της συζήτησης.

Από την άλλη μία διευρυμένη και παγιωμένη πρακτική διαχωρισμού των φοιτητών σε συνελεύσεις ετών σίγουρα θα αποδυνάμωνε τη συλλογική πάλη, αφού πιθανώς να γεννούσε αντιφατικές αποφάσεις προκαλώντας χαοτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των ετών. Στο βαθμό που τα συμφέροντα μας είναι ενιαία πρέπει να αποτυπώνονται με ενιαίο τρόπο. Όλοι μας από το πρώτο μέχρι το τέταρτο έτος χάσαμε το εξάμηνο, πληρώνουμε για τα βιβλία, προσπαθούμε να μπούμε στο “γκρουπ” των δικαιούμενων σίτισης, όλοι μας απειλούμαστε με διαγραφές. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν διαφαίνεται να διαμορφώνεται μία ιδιαίτερη πολιτική ατζέντα για το πρώτο έτος. Ακόμη όμως κι αν ένα πρόβλημα εμφανίζεται αυτοτελώς σε ένα έτος (πχ στο πρώτο έτος δεν έχουν δοθεί κωδικοί για το mystudies και τον Εύδοξο) θα πρέπει όλοι μαζικά και ενιαία να διεκδικήσουμε την αντιμετώπισή του, όχι απλά λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι τα επιμέρους προβλήματα είναι όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Σε αντίστοιχη κατάσταση με τους πρωτοετείς συναδέλφους μας που δεν έχουν ηλεκτρονικούς κωδικούς βρίσκονται οι τεταρτοετείς που δεν μπορούν να πάρουν αναλυτικές βαθμολογίες. Ο κοινός παρονομαστής είναι η απόλυση του διοικητικού προσωπικού και η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου πίσω από αυτή. Τα ζητήματα είναι, λοιπόν, στη βάση τους κοινά κι αν η διαπραγμάτευση τους μεταφερθεί στο κάθε έτος χωριστά κινδυνεύουμε να μπούμε σε συντεχνιακές λογικές. Αν σπάσουμε τους δεσμούς μεταξύ των φοιτητών και διεκδικούμε αυτοτελώς τα συγγράμματα του έτους μας, τους κωδικούς του έτους μας κ.ο.κ. πλησιάζουμε μία αντίληψη “ο σωζων εαυτώ σωθήτω”. Και η αντίληψη αυτή του συντεχνιασμού όχι μόνο αποπολιτικοποιεί την κουβέντα, αφού τα αιτήματα υπό αυτό το πρίσμα προβάλλονται αυτοτελώς χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και υπόβαθρο, αλλά μετατρέπει μία συλλογική προσπάθεια σε μία “μαζική ατομικότητα”. Γιατί πράγματι η επικράτηση μίας συντεχνιακής λογικής θα κάνει τη συνέλευση έτους απλά μια συνισταμένη ατομικοτήτων απέναντι στο συλλογικό όργανο των γενικών συνελεύσεων. Ο σύλλογος με αυτή την έννοια θα διασπαστεί σε τέσσερις “ατομικότητες”.

Είναι, λοιπόν, διακύβευμα να μην επιτρέψουμε να κατακερματιστεί ο σύλλογος σε τέσσερις ομαδοποιήσεις, αλλά όλοι μαζί να αναζωπυρώσουμε τη γενική συνέλευση, να την τροφοδοτήσουμε με τα πολιτικά μας αιτήματα και τις τοποθετήσεις μας και να την μαζικοποιήσουμε. Αναγνωρίζουμε πράγματι ότι η συνέλευση του πρώτου έτους ενεργοποιείται σαν μία συλλογική προσπάθεια, σαν ένα εγχείρημα αυτοργάνωσης ενός κόσμου που επιθυμεί να τροφοδοτήσει τις συλλογικές διαδικασίες, ωστόσο θεωρούμε ότι μέσω αυτής της συγκεκριμένης δομής δεν μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο αλλά ίσα ίσα θα καταλήξει σε ακριβώς αντίστροφα αποτελέσματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι άλλες μορφές αυτοργάνωσης του κόσμου της σχολής που επιθυμεί να συμβάλει στις συλλογικές διαδικασίες δεν είναι προφανώς θεμιτές, όπως πχ η συγγραφή κειμένων από ανένταχτο κόσμο που θα καλούν στις Γενικές Συνελεύσεις.

 Η λήψη αποφάσεων και η ανάληψης δράσης από ένα μόνο έτος διακινδυνεύει την ενιαία στάση μας, είναι αναποτελεσματική (αφού διαφορετικές πιέσεις μπορούμε να παράγουμε όλοι μαζί) και εν τέλει αποδυναμώνει τη γενική συνέλευση. Απέναντι στο αυταρχικοποιημένο κολλέγιο που ετοιμάζονται να κάνουν το πανεπιστήμιο να αντισταθούμε συλλογικά, να ξεπεράσουμε το “εγώ” χάριν του “εμείς”, να μην κλειστούμε ο καθένας στο αμφιθέατρο του έτους του, αλλά να ενώσουμε τις φωνές μας σε ένα μαζικό αμφιθέατρο κάνοντας τις παρακαταθήκες αλληλεγγύης και ενιαίας δράσης όπλα μας στο σήμερα.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Κείμενο για το ζήτημα της σίτισης




Από το 2011 και μετά, μετά την εμφάνιση στο προσκήνιο του ν. Διαμαντοπούλου, το Πανεπιστήμιο μεταλλάχθηκε σημαντικά ως προς το δημόσιο-δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του. Πέρα από το κομμάτι που αφορά τις διασπάσεις πτυχίων σε μια κατεύθυνση ρευστοποίησης των επαγγελματικών δικαιωμάτων και την πλήρη εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών με αποτέλεσμα την πλήρη μεταβολή του σημερινού νεολαίου, ένα σημαντικό τμήμα του νόμου αφορά και τις φοιτητικές παροχές. Πιο συγκεκριμένα, στο πλαίσιο αυτής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης προβλεπόταν δραστική μείωση των δαπανών για φοιτητικές παροχές (συγγράμματα, σίτιση, στέγαση) ως και πλήρης εκμηδενισμός αυτών των παροχών. Αυτό εντάσσεται σε μια συνολικότερη κίνηση του κράτους υποχώρησης από τομείς, όπως η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα και το νερό. Στα πλαίσια δηλαδή της οικονομικής κρίσης και της δημοσιονομικής προσαρμογής παραχωρούνται , όλο και συχνότερα, κομμάτια της κρατικής μέριμνας και εν προκειμένω της φοιτητικής σε ιδιώτες.



Για να γίνουμε ακόμα πιο συγκεκριμένοι, ας δούμε το ζήτημα της σίτισης, της δυνατότητας δηλαδή των φοιτητών να τρέφονται δωρεάν με δαπάνη του ιδρύματος στο οποίο σπουδάζουν. Ίσως οι πιο νέοι φοιτητές να μην γνωρίζουν ότι μέχρι προ διετίας όλοι και μόνο με τη φοιτητική τους ιδιότητα μπορούσαν να σιτίζονται δωρεάν. Πέρυσι, όμως για πρώτη φορά μπήκε εισοδηματικό κριτήριο, το οποίο όφειλε να πληροί όποιος ήθελε να κάνει αίτηση για κάρτα σίτισης (45.000 ευρώ ετήσιο οικογενειακό εισόδημα). Η περικοπή αυτή μάλιστα δεν περιορίζει τις θέσεις των δικαιούχων σε έναν «ανοιχτό αριθμό» με βάση την πλήρωση των κριτηρίων αλλά ο αριθμός είναι «κλειστός», δηλαδή συγκεκριμένος και ουσιαστικά η ξεκάθαρη μείωση των δικαιούχων φοιτητών ντύνεται με ένα πέπλο «δίκαιης ρύθμισης» απέναντι στα φτωχά παιδιά. Λες και το ζήτημα του φτωχού φοιτητή είναι να μην τρώει ο συμφοιτητής του με 46.000 ευρώ εισόδημα π.χ.



Για μας, ιδιαίτερα στην σημερινή συγκυρία ,όπου πολλές οικογένειες δυσκολεύονται να συντηρήσουν τους νέους, που σπουδάζουν στην ίδια πόλη, πολλώ δε μάλλον αυτούς που σπουδάζουν σε διαφορετική, είναι δυσβάσταχτο να ξοδεύουν για τη διατροφή τους σε καθημερινή βάση. Σε αυτά τα πλαίσια η δωρεάν σίτιση δεν μπορεί να θεωρείται πολυτέλεια ούτε να παραχωρούνται οι λέσχες σίτισης σε εργολάβους λειτουργώντας ως επιχειρήσεις, μετακυλίοντας έτσι το κόστος σπουδών από το κράτος στους ίδιους τους φοιτητές.



Για μας όχι μόνο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ακόμα είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας να τρεφόμαστε δωρεάν με μοναδικό «κριτήριο» την φοιτητική μας ιδιότητα, όπως ακριβώς γινόταν μέχρι πριν 2 χρόνια. Και καθόλου παράλογοι δεν είμαστε όταν τα λέμε αυτά, καθώς αντίστοιχη άποψη φαίνεται να έχουν και οι συμφοιτητές μας στη Φυσικομαθηματική και στο ΕΜΠ, όπου μετά από διαδοχικές κινητοποιήσεις των εκεί συλλόγων κατάφεραν να αφαιρεθούν τα εισοδηματικά κριτήρια και να τρέφονται όλοι δωρεάν.



Σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και ο δικός μας σύλλογος κατόπιν απόφασης του ΔΣ, που υπεγράφη από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Απέναντι σε αυτήν μας την κίνηση ήρθαμε αντιμέτωποι με μια σύμβαση - «φάντασμα» αντί της οποίας λάβαμε ένα έγγραφο στο οποίο ήταν σημειωμένο με στυλό(!) το κονδύλι για τη σίτιση.



Όταν δε, πήγαμε στη λέσχη σίτισης για κατάληψη προκειμένου να εξασφαλίσουμε με την φυσική μας παρουσία την δωρεάν σίτιση όλων των φοιτητών απειληθήκαμε με επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους μετά από εκκλήσεις του διευθυντικού προσωπικού.



Εν τέλει, όπως προαναφέρθηκε δεν θεωρούμε ότι κινείται εκτός λογικής αυτή η διεκδίκηση και μάλλον είναι αυτονόητη. Όπως μας έχει δείξει, όμως, η πείρα από διάφορες κινητοποιήσεις, το «κλειδί της επιτυχίας», αν υπάρχει κάτι τέτοιο, αυτό βρίσκεται στη μαζικότητα και στο να κάνει ο καθένας κτήμα του αυτόν τον αγώνα. Το ζήτημα δεν λύνεται με ένα απλό «κλείσιμο του ματιού» στον Πρύτανη ή με υποσχέσεις για παράκαμψη του νόμιμου εισοδηματικού ορίου. Το ζήτημα θα λυθεί μόνο με το διαρκή και ανυποχώρητο αγώνα μας για να μπορούμε να σιτιζόμαστε όλοι ΔΩΡΕΑΝ στις λέσχες του Πανεπιστημίου.

κείμενο για την ανακοίνωση του τμήματος στις 4/2 και πρόταση της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ για τις εξεταστικές


CLOSE ENOUGH

[ένα κείμενο για όσα πετύχαμε με τις συλλογικές μας κινητοποιήσεις και για όσα μένει ακόμα να επιτευχθούν]

 


Πολλά κείμενα έχουν γραφτεί για το «χαμένο» χειμερινό εξάμηνο, πολλές απόψεις έχουν ακουστεί, πολλές κινητοποιήσεις έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα… και δεν είναι τυχαίο. Η απώλεια του χειμερινού εξαμήνου αποκλειστικά για τη Νομική είχε πολύ συγκεκριμένες αιτίες και πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα, τόσο καταστροφικά για το φοιτητικό σύλλογο, ώστε αυτός να διεκδικήσει από την αναίρεση της απόφασης μέχρι τροποποιητικούς όρους, οι οποίοι θα καθιστούσαν πιο ανθρώπινους τους ρυθμούς σπουδών και θα εξασφάλιζαν ότι στην ουσία «δεν θα χαθεί κανένα εξάμηνο». Μετά την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης Τμήματος, που πραγματοποιήθηκε στις 4/2, μπορούμε να πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό η συλλογική διεκδίκηση καλύτερων όρων φοίτησης επέφερε αποτελέσματα, και γι αυτό αξίζει να αναλυθεί τόσο ως προς τα θετικά της σημεία, όσο και ως προς τα αρνητικά –που προφανώς δεν λείπουν.



Το πρώτο σημείο στο οποίο στεκόμαστε είναι ότι για άλλη μια φορά η Συνέλευση Τμήματος πραγματοποιήθηκε χωρίς την παρουσία και, πολύ περισσότερο, χωρίς την ενημέρωση των φοιτητών. Παρά την αντίδραση του φοιτητικού συλλόγου στον αποκλεισμό του από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, ο πρόεδρος της Νομικής, Φορτσάκης, η αντιπρόεδρος, Καλλινίκου, και οι καθηγητές που συμμετέχουν στη Συνέλευση Τμήματος, τον αγνόησαν για ακόμη μια φορά και μας ενημέρωσαν εκ των υστέρων τόσο για τη διεξαγωγή της Συνέλευσης όσο και για τις αποφάσεις της περί του εξαμήνου. Και μπορεί να αποτιμούμε θετικά το ότι, μετά από πολλές πιέσεις εκ μέρους των φοιτητών, το Τμήμα συνεδρίασε ξανά, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την Καλλινίκου, στην παράσταση διαμαρτυρίας της προηγούμενης εβδομάδας, να επιμένει ότι δεν μπορεί να γίνει συνέλευση, λόγω ελλείψεων στο διοικητικό προσωπικό, κοροϊδεύοντας ουσιαστικά όλους τους φοιτητές που βρίσκονταν εκεί, εφόσον η ημερομηνία της συνέλευσης είχε προφανώς μέχρι τότε οριστεί.



Επιπλέον, η απόφαση του Τμήματος είναι εξαιρετικά αντιφατική και αναιρεί όλη τη στάση που είχαν κρατήσει τα θεσμικά όργανα και το καθηγητικό σώμα ένα προηγούμενο διάστημα, σχετικά με τους λόγους για τους οποίους χάθηκε το εξάμηνο. Συγκεκριμένα, ένα από τα επιχειρήματα που «φορέθηκαν πολύ» το τελευταίο διάστημα, και ήταν και από τα αγαπημένα του «νομιμόφρονα» προέδρου μας, ήταν ότι δεν μπορεί να γίνει κανονικά το εξάμηνο, γιατί ο ν. Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου ορίζει 13 εβδομάδες διδασκαλίας για κάθε εξεταζόμενο μάθημα. Μάλιστα, η εφαρμογή του νόμου αυτού ήταν τόσο σημαντική για το καθηγητικό σώμα, που το έκανε να προσπεράσει εντελώς το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος νόμος έχει αποδοκιμαστεί από όλους τους φοιτητικούς συλλόγους πανελλαδικά (βλ. φοιτητικό κίνημα του 2011) και έχει μείνει σε πολύ μεγάλο μέρος του ανεφάρμοστος, καθώς και το ότι ο ίδιος ο φοιτητικός σύλλογος, μετά από συνεδρίασή του, είχε προτείνει την διεξαγωγή και των δύο εξαμήνων με 10 εβδομάδες παραδόσεων στο καθένα. Παρόλα αυτά, με τη νέα απόφαση που πάρθηκε για το εξάμηνο, το Τμήμα αυτοαναιρείται, εφόσον τα δύο μαθήματα του χειμερινού εξαμήνου που θα εξεταστούν τον Απρίλιο έχουν διδαχτεί σε όλα τα έτη, πλην του πρώτου, 10 εβδομάδες. Γίνεται, λοιπόν, για άλλη μια φορά ξεκάθαρος ο ρεβανσιστικός χαρακτήρας της απόφασης για απώλεια του εξαμήνου, εφόσον και το ίδιο το Τμήμα δεν θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εξέταση των μαθημάτων τη διδασκαλία τους σε διάστημα «τουλάχιστον» δεκατριών εβδομάδων, γι αυτό και δεν τις εφαρμόζει.



Πολύ περισσότερο, μεγάλη απορία μας προκαλεί το γεγονός ότι μ’ έναν μαγικό τρόπο το χειμερινό εξάμηνο, το οποίο χάθηκε γιατί «δεν μπορούσε να διεξαχθεί κανονικά», δεν θεωρείται χαμένο για το τέταρτο έτος, το οποίο δίνει κανονικά και τα 8 υποχρεωτικά μαθήματα που προβλέπονται. Με άλλα λόγια, το Τμήμα έχει πάρει μια απόφαση πρωτοφανή, σύμφωνα με την οποία τα τρία πρώτα έτη χάνουν το χειμερινό εξάμηνο, αλλά το τέταρτο όχι! Ο διαχωρισμός αυτός, πέρα από το ότι δείχνει πως αυτό που έλειπε για την κανονική διεξαγωγή και των δύο εξαμήνων δεν ήταν ο χρόνος, αλλά η πρόθεση των θεσμικών οργάνων και του καθηγητικού σώματος, σημαίνει για εμάς ακόμη ένα πολύ σημαντικό πράγμα: την αλλαγή του προγράμματος σπουδών –και εξηγούμαστε. Ήδη από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης για απώλεια του εξαμήνου, είχε επίσης ανακοινωθεί ότι τα δύο μαθήματα που δεν διδάσκονται στο πρώτο έτος (ιστορία και εισαγωγή στην επιστήμη του δικαίου) θα συμπτυχθούν από την επόμενη χρονιά με άλλα ή θα γίνουν προαιρετικά, υπό τη μορφή σεμιναρίων. Ακόμη, το συλλογικό εργατικό, για το τέταρτο έτος, από του χρόνου θα αντικατασταθεί από το ναυτικό δίκαιο, ενώ, σύμφωνα με την έκθεση αξιολόγησης της Νομικής, υπάρχει κατεύθυνση η φιλοσοφία του δικαίου να γίνει μάθημα επιλογής. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι καθόλου τυχαία δεν ήταν η επιλογή του ποια μαθήματα θα δοθούν και ποια όχι, καθώς με την απόφαση για απώλεια του εξαμήνου (ή μάλλον του μισού εξαμήνου, καθώς 2 από τα 4 μαθήματα δίνονται κανονικά) το Τμήμα «ξεφορτώθηκε» τα μαθήματα που δεν θέλει να διδάσκονται στο πρώτο έτος (και που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα διδάσκονται ούτε του χρόνου), ενώ η δυνατότητα του τέταρτου έτους να εξεταστεί τελικά στο συλλογικό εργατικό νομιμοποιεί την αντικατάστασή του με το ναυτικό, εφόσον το πρόγραμμα σπουδών του φετινού τέταρτου έτους το προβλέπει αναγκαστικά και, αν δεν το εξέταζαν, θα έπρεπε να διδαχτεί και του χρόνου (πράγμα που τώρα δεν θα γίνει, αφού τη θέση του παίρνει το ναυτικό) και πετάει, κατ’ αντιστοιχία με την ιστορία και την εισαγωγή στην επιστήμη του δικαίου, τη φιλοσοφία του δικαίου έξω από το πρόγραμμα σπουδών. Και μπορεί τα τρία από τα τέσσερα αυτά μαθήματα να είναι όντως ότι πιο άχρηστο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο πρόγραμμα σπουδών της Νομικής, αλλά το γεγονός ότι το Τμήμα μπορεί τόσο εύκολα να εισάγει και να αφαιρεί μαθήματα, χρησιμοποιώντας μάλιστα ακόμη και την απώλεια του εξαμήνου για να το πετύχει, καθόλου δεν μας εφησυχάζει, εφόσον μας θυμίζει πάρα πολύ την αλλαγή του προγράμματος σπουδών που απαιτούν οι Πρότυποι Εσωτερικοί Κανονισμοί.




Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τα θετικά αποτελέσματα που έφεραν οι επανειλημμένες κινητοποιήσεις από πλευράς συλλόγου σε σχέση με το εξάμηνο και οι πιέσεις που αυτές άσκησαν σε θεσμικά όργανα και σε καθηγητές. Είμαστε σίγουροι ότι η εμβόλιμη εξεταστική τον Απρίλιο και η διπλή εξεταστική το καλοκαίρι δεν μας χαρίστηκαν και σίγουρα δεν μας δόθηκαν γιατί τα θεσμικά όργανα μας σέβονται και μας φροντίζουν. Αντιθέτως, ήταν αίτημα του φοιτητικού συλλόγου, το οποίο διεκδικήθηκε μέσα από συνελεύσεις, αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων και μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, και όχι μέσω αιτημάτων στη Γραμματεία, όπως ευαγγελίζεται και «βλογάει τα γένια της» η ΔΑΠ. Παρόλα αυτά, και αν θέλουμε να μην πάμε βήμα πίσω από το αρχικό αίτημα του συλλόγου μας, και συγκεκριμένα από το να μη χαθεί εξάμηνο, έχουμε ακόμη ορισμένες προτάσεις.

 ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ:

Πιο αναλυτικά, τα μαθήματα του εαρινού εξαμήνου, των οποίων οι παραδόσεις έχουν ήδη ξεκινήσει, θα έχουν διδαχτεί με το υπάρχον πρόγραμμα για 17 εβδομάδες μέχρι την καλοκαιρινή εξεταστική. Απέναντι σε αυτό, μπορούμε να διεκδικήσουμε να ολοκληρωθεί η παράδοσή τους σε 10 εβδομάδες (εφόσον και το Τμήμα φαίνεται να τις θεωρεί αρκετές με την απόφαση που έβγαλε) και τις υπόλοιπες 7 να διδάσκονται αποκλειστικά τα υπολειπόμενα 2 μαθήματα του χειμερινού εξαμήνου για κάθε έτος, ώστε να υπάρχει και περισσότερος χρόνος μέσα στην εβδομάδα για να ολοκληρωθεί η ύλη τους. Έτσι, στη διπλή εξεταστική του καλοκαιριού θα μπορούν να εξεταστούν 8 βασικά μαθήματα από κάθε έτος και ουσιαστικά όντως δεν θα έχει χαθεί κανένα εξάμηνο. 



Ωστόσο, αυτή είναι μια μάχη που έχουμε ακόμη να δώσουμε και μόνο συλλογικά, όπως δηλαδή προχωρήσαμε μέχρι τώρα, μπορούμε να την κερδίσουμε. Με νέες Γενικές Συνελεύσεις και πιο μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι στην τελική για θέματα που μας αφορούν και μας επηρεάζουν τόσο άμεσα μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίζουμε. Είναι στο χέρι μας να δείξουμε στον Φορτσάκη, και στον κάθε Φορτσάκη, ότι έχουμε διάθεση και επιμονή ώστε να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Και ότι δεν θα σταματήσουμε, μέχρι να τα κερδίσουμε!

Χιουμοριστική αφίσα επ' αφορμή της εκδρομούλας που κανονίζει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής στον Παντελίδη και την Πάολα την Παρασκευή 21/2



Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Κείμενο καταγγελίας στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ [3/2/14]


ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ
«είσαι φασίστας»
ή αλλιώς, πως απαντάει η νεολαία Σαμαρά (ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ) σε πολιτικές καταγγελίες για δολοφονικές επιλογές και δη­λώσεις του κομματικού της φορέα (ΝΔ)
 
Μετά τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι, την υπεράσπιση των συνόρων μας από το «αξιότιμο» λιμενικό σώμα με αποτέλεσμα τον πνιγμό 12 μεταναστών, 9 παιδιών και 3 γυναικών, αποκαλύφθηκε πιο πολύ από ποτέ ότι η πολιτική της λιτότητας, της ΕΕ, του ρατσισμού και των «επαναπροωθήσεων», είναι μια πολιτική που ματώνει τους εργαζομένους, ντόπιους και ξένους, είτε καταδικάζοντάς τους στην ανεργία και την εξαθλίωση είτε πετώντας στους στα νερά του Αιγαίου όπως έχει συμβεί σύμφωνα με έρευνες και σε άλλες 160 περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια.
Η λυσσαλέα προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης προς όφελος των εχόντων αφήνει μόνο ένα δρόμο για πολιτικές δυνάμεις όπως η ΝΔ. Τον αυταρχισμό, την ακροδεξιά ρητορεία, τις ακροδεξιές πολιτικές επιλογές, την αμείλικτη καταστολή όποιου αγωνίζεται.
Αυτό φάνηκε και λίγες μέρες μετά, όταν συναγωνιστές φοιτητές της Αριστερής Ενότητας σε κινητοποίησή τους στο γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, δέχθηκαν επίθεση από διμοιρίες της ομάδας ΔΕΛΤΑ την ώρα που κρατούσαν ένα πανό φωνάζοντας συνθήματα. Τον ξυλοδαρμό ακολούθησαν δεκάδες προσαγωγές καθώς και η σύλληψη ενός συναδέρφου, μέλους της ΑΡΕΝ στο ΕΜΠ.
Η υπόθεση όμως είχε συνέχεια και στα πανεπιστήμια. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε κείμενο για την καταγγελία του γεγονότος που κατέβηκε στους Μηχανολόγους ΕΜΠ αρνήθηκε να υπογράψει ενώ κατέβασε το κείμενο καταγγελίας από τους χώρους της τραυματίζοντας μια συναγωνίστρια φοιτήτρια.
Με συνέπεια στη στάση της, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο Διοικητικό Συμβούλιο που συγκλήθηκε στη σχολή μας την Δευτέρα 3 του μήνα αρνήθηκε να υπογράψει επειδή το κείμενο καταγγελίας καταδίκαζε την πολιτική του κομματικού της φορέα και της μέχρι τώρα στάσης της σε μια πλειάδα σχολών. Επιπρόσθετα σε αυτό, αποκάλεσε ένα μέλος του Συλλόγου και συνδικαλιστή των ΕΑΑΚ «φασίστα», όταν ο ίδιος αρνήθηκε η καταδίκη στην παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να βγει από το κείμενο καταγγελίας. Στα πλαίσια αυτά, τα μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου και, συγκεκριμένα, συνδικαλιστές της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ και των ΕΑΑΚ, πήραν την πολιτική επιλογή να τους απωθήσουν από το χώρο του ασύλου τόσο για την προάσπιση της συνδικαλιστικής τους δράσης όσο και για την υπεράσπιση του ίδιου του πανεπιστημιακού ασύλου ως χώρου μέσα στον οποίο δεν χωράνε οι ακροδεξιές απόψεις και τοποθετήσεις, καθώς και οι εκφραστές τους.
Είμαστε φυσικά έτοιμοι να αντιπαρατεθούμε με την θεωρία των δύο άκρων και οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα σκαρφιστούν οι νεολαίοι του Σαμαρά για να παρουσιαστούν ως θύματα κάποιου αδυσώπητου θύτη. Η θεωρία αυτή άλλωστε δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο πέρα από την ταύτιση της ακροδεξιάς ρητορείας και πρακτικής με αυτή των κοινωνικών αγώνων και της αριστεράς για να στοχοποιούνται και περιθωριοποιούνται οι δεύτεροι.
Και τώρα, οι ίδιοι οι θύτες παρουσιάζονται σαν θύματα  καταγγέλλοντας την «βία» και τους «τραμπουκισμούς», ξεχνώντας, όμως, να πουν ότι είναι η πρώτη κομματική νεολαία που δολοφόνησε αριστερό αγωνιστή, τον Νίκο Τεμπονέρα. Είναι οι ίδιοι που «φλερτάρουν» με τα στοχάδια και την ακροδεξιά ρητορεία, που υποστηρίζουν μια σειρά από χουντικής έμπνευσης μέτρα της πολιτικής του Σαμαρά. Είναι η νεολαία των «Κενταύρων» και των «Rangers» και απόγονοι του Βορίδη, του «ακροδεξιού ακτιβιστή» που στο Φοιτητικό Σύλλογο Νομικής είχε πολύ συγκεκριμένο τέλος. Και τώρα είναι αυτοί που ζητούν «διαπιστευτήρια δημοκρατικότητας» από τις υπόλοιπες δυνάμεις και που ζητούν να εγγυηθούν πως αυτές οι πρακτικές και αυτός ο λόγος δεν έχουν θέση μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτοί, όμως, είναι που υποστηρίζουν το αιματοκύλισμα του ελληνικού λαού, που με τη στάση τους αποδέχονται και νομιμοποιούν τόσο τα χημικά και την καταστολή στις διαδηλώσεις, όσο και τις προσαγωγές και τις συλλήψεις συναγωνιστών συμφοιτητών μας. Κι αν θέλουν να το παίζουν εγγυητές της δημοκρατίας ας πάνε να ζητήσουν διαπιστευτήρια πρώτα από τα στελέχη της ΝΔ, το Φaήλο Κρανιδιώτη και τη Χριστίνα Σιδέρη, ας καταδικάσουν τις πρακτικές του Δένδια και μετά να μιλήσουν για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και την αριστερά.
Για μας ως Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν. και ως ΕΑΑΚ αυτές οι πολιτικές πρακτικές δε χωράνε μέσα στο πανεπιστήμιο και είμαστε αυτοί που θα πρωτοστατούμε στην απώθησή τους κάθε φορά που η έκφρασή τους στοχοποιεί τα αριστερά σχήματα και θέτει σε κίνδυνο τους αγωνιστές του κινήματος!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ!
 
ΡΑΠαΝ – ΣΑΦΝ [εαακ]
1979-2014