Κείμενο για τα γεγονότα στη Μανωλάδα

Φράουλες και αίμα

Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, τα ΜΜΕ μιλούν συνέχεια για τις υποτιθέμενες αξίες της δημοκρατίας, του νόμου, του κράτους δικαίου. Το χωριό της Μανωλάδας όμως στην Ηλεία μάλλον αποτελεί μια μαύρη (ή κόκκινη;) κηλίδα στο πλαίσιο αυτό που περιγράφουν. Πριν λίγες μέρες η συλλογική διεκδίκηση των μεταναστών εργατών για καταβολή των δεδουλευμένων τους πνίγηκε στο αίμα με τους επιστάτες των χωραφιών φράουλας να ανοίγουν πυρ εναντίον τους και να τραυματίζουν σοβαρά 34 απ' αυτούς. Η άγρια επίθεση της εργοδοσίας σε βάρος των εργατών ξαφνικά “ευαισθητοποίησε”  τους τοπικούς φορείς, την κυβέρνηση και τα μίντια, οι οποίοι σκόπιμα τόσο καιρό αποσιωπούσαν το σκηνικό της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης που εκτυλίσσεται εδώ και χρόνια στη Μανωλάδα.

 

Πιο συγκεκριμένα τα τελευταία 10 χρόνια μεγάλες εταιρείες εμπορίου φρούτων εκμεταλλευόμενες τα φθηνά εργατικά χέρια εξαθλιωμένων μεταναστών (κυρίως από το Μπαγκλαντές) αποκομίζουν εκατομμύρια ευρώ από την καλλιέργεια φράουλας στη Μανωλάδα. Από κάποιους η επιτυχία των εταιρειών στο εμπόριο φράουλας αποδίδεται στο επιχειρηματικό δαιμόνιο, στην πολιτική ανάπτυξης της γεωργίας κοκ, αλλά στην πραγματικότητα η επιτυχία αυτή στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών. Το ημερομίσθιο τους δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ, διαμένουν σε παράγκες τις οποίες τους νοικιάζουν οι ίδιοι οι εργοδότες, δεν έχουν καμία πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ στερούνται ακόμα και τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα. Και όλα αυτά κάτω από ένα πέπλο συγκάλυψης, καθώς μην έχοντας άδεια παραμονής στη χώρα δεν μπορούν να απευθυνθούν σε κανένα φορέα υπό το φόβο της απέλασης. Οι μετανάστες της Μανωλάδας ζώντας στο περιθώριο της κοινωνίας πέφτουν συχνά θύματα της εργοδοτικής βίας με τους επιστάτες των φραουλοχώραφων να τους βασανίζουν κατ' εντολή των εργοδοτών. Το πρόσφατο περιστατικό αποτελεί το αποκορύφωμα μιας σειράς επιθέσεων στους εργάτες με πιο χαρακτηριστική την διαμαρτυρία των μεταναστών  το 2008 για βελτίωση των συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης που κατεστάλη βίαια από τους επιστάτες και την αστυνομία. Η κατάσταση αυτή εργοδοτικής τρομοκρατίας και εξαθλίωσης μάλλον θυμίζει τα τσιφλίκια του Νότου της Αμερικής με τους μαύρους σκλάβους να δουλεύουν υπό το φόβο του μαστιγίου του επιστάτη.

 

Το φαινόμενο της εργοδοτικής βίας και τρομοκρατίας δεν είναι μεμονωμένο, αλλά πάγια οι εργοδότες προκειμένου να υλοποιήσουν τα συμφέροντα τους σε βάρος των εργαζομένων με τη σιωπηρή συναίνεση αστυνομίας και δικαστών αξιοποιούσαν τέτοιες πρακτικές. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επίθεση με βιτριόλι στην μετανάστρια καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα το 2008, η οποία έχει μείνει ατιμώρητη. Μάλιστα στο φόντο της μνημονιακής πολιτικής η κυβέρνηση διαλύοντας εργασιακά κεκτημένα επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο πρότυπο εργαζομένου πλήρως “υπάκουου” στις επιταγές της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Η επίταξη των απεργών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας , η διευκόλυνση των διαδικασιών απόλυσης και οι προτάσεις για την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία (βλ. επαναφορά του lock-out) διαμορφώνουν ένα νομικό καθεστώς έντασης της εργοδοτικής εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας.

 

Οι μετανάστες βέβαια αποτελούν τον πιο ευάλωτο στόχο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, καθώς η κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία ζουν και η αδυναμία τους να απευθυνθούν στα δικαστήρια τους αναγκάζει να συμβιβάζονται με εξευτελιστικά μεροκάματα και άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Από την άλλη, η ξενοφοβική πολιτική της κυβέρνησης (σκούπες σε μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατάργηση της ιθαγένειας) σε συνδυασμό με τη δράση της νεοναζιστικής γκρούπας της ΧΑ στοχοποιούν τους μετανάστες σαν τον εσωτερικό εχθρό που απειλεί τις “ελληνικές αξίες” και την οικονομία με κατάρρευση, με αποτέλεσμα μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας να διαποτίζονται από ρατσιστικό μίσος. Αντικειμενικά η πολιτική αυτή του ρατσισμού νομιμοποιεί πρακτικές βίας εναντίoν των μεταναστών και οπλίζει την εργοδοτική βία σε βάρος τους.

 

Τα βαμμένα με αίμα τσιφλίκια της Μανωλάδας αποτελούν το αποκορύφωμα του φόβου, της απειλής και της ανέχειας που καθημερινά βιώνουν οι μετανάστες στην δουλειά τους από τους εργοδότες και τους κάθε λογής “επιστάτες”-τσιράκια της εργοδοσίας. Αποτελούν άλλη μια όψη της ρατσιστικής  τρομοκρατίας που βιώνουν στις γειτονιές τους, στα μέσα μεταφοράς, στο δρόμο. Συνολικά σκιαγραφούν μία κατάσταση καταπίεσης και εξαθλίωσης που Έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν καθημερινά στο χώρο δουλειάς τους. Το πρόσχημα της κρίσης, ο φόβος της ανεργίας και οι νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης οδηγούν τους εργαζομένους σε μία ανοχή απέναντι στην ολοένα και εντεινόμενη υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας τους και στην περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Εν τέλει  κοινή συνισταμένη Ελλήνων και ξένων εργαζομένων είναι η εξαθλίωση και ο φόβος, και πάνω σ' αυτή τη συνισταμένη θα πρέπει οι εργαζόμενοι ξεπερνώντας ρατσιστικού διαχωρισμούς ενωμένοι να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, ένα αύριο με αξιοπρέπεια.

 

Οι  μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι ,

Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι