Κείμενο για τη ΔΑΠ και τη θεωρία των δύο άκρων

''Κρίση και Βία στα Πανεπιστήμια''

ή αλλιώς πώς να στοχοποιήσει κανείς τα αριστερά σχήματα και να βγάλει λάδι την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

 

  Στο φόντο της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής αφήνει για λίγο τα πάρτυ και τα μπουζούκια και κάνει στροφή στον ακαδημαϊσμό, διοργανώνοντας ημερίδα με θέμα ''Κρίση και Βία στα Πανεπιστήμια'', με συμμετοχή και μεγαλοκαθηγητάδων της Νομικής - Δρόσος, Κλαμαρής, Κοτσαλής, γνωστών για την αντιδραστική τους ρητορεία. Επί της ουσίας, το ακροδεξιό παραλήρημα του Σαμαρά περί καταδίκης της βίας ''από όπου κι αν προέρχεται'' και της θεωρίας των 2 άκρων γίνεται αντικείμενο ακαδημαϊκής διάλεξης στην οποία παρέχονται πιστοποιητικά παρακολούθησης. Καλούν, δηλαδή, τους φοιτητές ν' ασπαστούν την χουντικής εμπνεύσεως θεωρία των 2 άκρων με δωράκι ένα χαρτί για το βιογραφικό τους!

  Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ως νεολαία του Σαμαρά αναπαράγει, λοιπόν, την εξίσωση της βίας της ακροδεξιάς συμμορίας της Χρυσής Αυγής με τους λαϊκούς αγώνες (απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις), σε μια προσπάθεια να απονομιμοποιήσει και να οριοθετήσει τα λαϊκά κινήματα, εντείνοντας παράλληλα τον κρατικό αυταρχισμό. Η θεωρία, όμως, αυτή είναι προσχηματική, καθώς, αφ' ενός, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συγκάλυπτε την δράση της Χ.Α. και μάλιστα την πριμοδοτούσε πολιτικά μέσα από την ξενοφοβική και αυταρχική πολιτική της (βλ. στρατόπεδα συγκέντρωσης, τρομονόμος). Αφ' ετέρου, αυτή η καταδίκη δεν είναι σύνολη, γιατί υπάρχει μια μεγάλη εξαίρεση: η κρατική βία!

  Το δόγμα ''Ησυχία, Τάξη, Ασφάλεια'', όπως αυτό εκφράζεται με το μαύρο στην ΕΡΤ, τους ξυλοδαρμούς απεργών και διαδηλωτών από τα ΜΑΤ και τις μαζικές συλλήψεις αγωνιστών αντικειμενικοποιείται. Ο νόμος γίνεται κυβερνητικό θέσφατο και οι λαϊκοί αγώνες ποινικοποιούνται ως βία. Η προβολή του κράτους σαν το μόνο εγγυητή της νομιμότητας και της ομαλότητας είναι μια προσπάθεια τσακίσματος κάθε λαϊκής αντίστασης στην πολιτική της λιτότητας, τσακίσματος κάθε λαϊκού αγώνα.

  Η ΔΑΠ, υπηρετώντας την ιδεολογική προπαγάνδα του κομματικού της φορέα, εξειδικεύει τη θεωρία αυτή στο πανεπιστήμιο, κάνοντας λόγο για παράνομες γενικές συνελεύσεις, βίαιες μειοψηφίες, συντεχνίες εργαζομένων και φοιτητών που εμποδίζουν την εφαρμογή του νόμου. Τα φοιτητικά κινήματα από το ΄79, μέχρι και σήμερα ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων για δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου απονομιμοποιούνται ως βία μεμονωμένων ομάδων, μειοψηφιών. Αυτή ακριβώς η απονομιμοποίηση των συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων από μεριάς ΔΑΠ στοχεύει στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στα πανεπιστήμια, στην εμπέδωση δηλαδή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Με άλλα λόγια, στοχεύει στην απόλυση των απεργών διοικητικών, στις διαγραφές φοιτητών, στα διασπασμένα πτυχία χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, κάτι που άλλωστε είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τις προτάσεις της ΔΑΠ για ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατάργηση του Ασύλου και αστυνομία εντός των σχολών κλπ.

  Τα μαζικά φοιτητικά κινήματα ήταν αυτά που καταδίκασαν αυτή την πολιτική, ήταν αυτά που δεν υπέκυψαν στους κυβερνητικούς εκβιασμούς και τις τραμπούκικες πρακτικές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Γιατί όσες διακηρύξεις δημοκρατικότητας και αν κάνει τώρα η ΔΑΠ, δε μπορεί ούτε και θέλει να εξιλεωθεί για το «αμαρτωλό της παρελθόν»: ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ (κένταυροι και rangers) ενάντια στους λαϊκούς αγώνες, δολοφονία Τεμπονέρα στην Πάτρα, επιθέσεις με αλυσοπρίονα και λοστάρια στις καταλήψεις του '06-'07 και τραμπούκικες επιθέσεις σε φοιτητές. Πρόσφατο παράδειγμα «δημοκρατικού ήθους» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής αποτελεί η επίσημη τοποθέτησή της να μπουν τα ΜΑΤ στη Νομική και να συλλάβουν τους μετανάστες, οι οποίοι έβρισκαν καταφύγιο από τις ξενοφοβικές διώξεις του «Ξένιου Δία» στο Άσυλο. Αυτή ακριβώς η «άκρως δημοκρατική» θέση της ΔΑΠ για το Άσυλο είναι που έδωσε και δίνει πάτημα στις κατασταλτικές δυνάμεις να εισβάλουν σε χώρους του Πανεπιστημίου σπέρνοντας την τρομοκρατία, με πιο χαρακτηριστικό το συμβάν της φετινής 6ης Δεκέμβρη, όπου μαθητές που διαδήλωναν ενάντια στον αυταρχισμό του κράτους στην επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ψάχνοντας καταφύγιο στα Προπύλαια περικυκλώθηκαν από ΜΑΤ και δακρυγόνα. Ακόμα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η συκοφαντική ανακοίνωσή της ότι δήθεν υπερψηφίστηκε το πλαίσιό της στην τελευταία συνέλευση όταν τα αποτελέσματα βγήκαν καταφανώς υπέρ του πλαισίου της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης.

  ΝΔ και ΔΑΠ, αυτοί δηλαδή που στηρίζουν μια πολιτική ακραίου αυταρχισμού, αυτοί που συσπειρώνουν τα απολειφάδια της ακροδεξιάς και τους νοσταλγούς της Χούντας (Βορίδης, Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης) δε μπορούν να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας και να καταδικάζουν το  δίκιο του αγώνα.

 

Και αυτοί που μιλάνε για βία προπάντων ξεχνούν ότι βία είναι να σου παίρνουν τη δουλειά, βία είναι να σε καταδικάζουν να περνάς τα φοιτητικά σου χρόνια σε ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο, βία είναι να σου ανοίγουν τη σχολή με ΜΑΤ ενάντια σε όσα έχεις αποφασίσει στις γενικές σου συνελεύσεις, βία είναι να σου ετοιμάζουν ένα μέλλον με ανεργία, βία είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός και η κοινωνική ανέλιξη άνευ όρων πατώντας επί πτωμάτων.

 

Οι κοινωνικοί αγώνες από τις Σκουριές της Χαλκιδικής μέχρι τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων στο πανεπιστήμιο, δεν νομιμοποιούνται από καμία κυβέρνηση, αλλά δικαιώνονται στη συνείδηση του ίδιου του λαού, γιατί εν τέλει η διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια είναι δικαίωμα αναφαίρετο!