κείμενο για τους "Ανεξάρτητους"

Επιτέλους ανοίξαμε vol.2 : Το χρώμα της ανεξαρτησίας

Πολλές φορές έχει κάνει την εμφάνισή του στη σχολή μας το «ανεξάρτητο» πλαίσιο «Ανοιχτή Σχολή» όπως και σε μια σειρά άλλες σχολές. Εμείς θέλουμε με αφορμή την τελευταία Γενική Συνέλευση του συλλόγου και τη κεκαλυμμένη σύμπραξη ΔΑΠ και Ανεξάρτητων να επισημάνουμε ορισμένα χαρακτηριστικά των «ανεξάρτητων» που στηρίζουν τα πλαίσια για ανοιχτή σχολή. Στην προσπάθειά μας αυτή ούτε συνωμοσιολόγοι θα γίνουμε ούτε όμως θα περιοριστούμε σε μια επιφανειακή, απολιτίκ ανάγνωση του θέματος πέρα από τα βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά που έχει για εμάς το μπλοκ των ανεξάρτητων.

 

1) Πότε εμφανίζονται τα ανεξάρτητα πλαίσια: εμφανίζονται ΜΟΝΟ όταν έχει προηγηθεί μια κινηματική διεργασία στο φοιτητικό σύλλογο Νομικής η οποία παρακωλύει την εκπαιδευτική διαδικασία. Κοινώς όταν έχουν προηγηθεί καταλήψεις. Δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ άλλοτε σε κανέναν φοιτητικό σύλλογο να εμφανιστεί ανεξάρτητο πλαίσιο με αυτή την πολιτική φρασεολογία και τοποθέτηση χωρίς να έχει προηγηθεί μια τέτοια διεργασία και άρα χωρίς να αντιπαρατίθεται το ίδιο επιδιώκοντας τη λήξη της.

 

2) Τι ζητάνε τα ανεξάρτητα πλαίσια: ζητάνε «ανοιχτή σχολή» και τίποτε άλλο. Απέναντι ακριβώς σε μια κατάσταση ανωμαλίας με την παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας ζητάνε την αποκατάσταση της ομαλότητας και τη συνέχιση των μαθημάτων. Η πολιτική πρόταση άρα των ανεξάρτητων μολονότι φαίνεται να έχει θετικό περιεχόμενο, εντούτοις αυτό είναι μάλλον αρνητικό, αφού συμπυκνώνεται κυρίαρχα στο «τέλος στις καταλήψεις», «λήξη του αγώνα» και δεν περιγράφει με θετικό τρόπο την επόμενη μέρα εντός της σχολής ούτε ζητά ή αγωνίζεται για τους όρους φοίτησης στην ανοιχτή σχολή. Είναι χαρακτηριστικό ότι οποιαδήποτε ερώτηση και αν γίνει σε «ανεξάρτητο» φοιτητή γύρω από μια σειρά ζητημάτων που αφορούν τη χειροτέρευση των όρων φοίτησης και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είτε δεν έχει απάντηση είτε δηλώνει πως δεν είναι αρμόδιος να εκφραστεί επ’ αυτών (!) είτε ότι δεν θέλει να μπει σε πολιτική συζήτηση (!!!). Βλέπουμε, λοιπόν, πως η «ανοιχτή σχολή» τείνει να μετατρέπεται σε αυτοτελές αίτημα με όρους αυταξίας σε αντίθεση με την κατάληψη που παραμένει «μέσο πάλης» και όχι αίτημα του φοιτητικού κινήματος. Αίτημα είναι η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, η απόσυρση της ΚΥΑ και των Πρότυπων Εσωτερικών Κανονισμών και άλλα πράγματα που δεν απασχολούν τα ανεξάρτητα πλαίσια.

 

3) Το προφίλ του «ανεξάρτητου»:  το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει το μπλοκ των ανεξάρτητων είναι η υστερική τάση για επιστροφή στο αμφιθέατρο, μια τάση που δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε το συνάδερφο φοιτητή ούτε προφανώς εξωγενείς παράγοντες (εργαζόμενοι που απεργούν). Πρόκειται για  αυτό που λέμε «κοινωνικό κανιβαλισμό». Ότι δηλαδή «εγώ θέλω να κάνω μάθημα και δεν με νοιάζει για τους εργαζόμενους», ή «εγώ θέλω να κάνω μάθημα και δεν με νοιάζει για τους συμφοιτητές μου που θα διαγραφούν στα 6 χρόνια». Η τυφλή αυτή τάση αγγίζει τα όρια της αυτοκαταστροφής αφού αδυνατεί να δει το γεγονός ότι το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο διαλύεται και η εργασιακή προοπτική γίνεται όλο και πιο δυσχερής. Επίσης, άλλο βασικό χαρακτηριστικό είναι η βαθιά ηττοπάθεια που υπαγορεύει την ανοχή οποιασδήποτε φοιτητικής καθημερινότητας και εργασιακής προοπτικής στο φόντο ενός «από τα πριν χαμένου αγώνα».

 

4) Η σχέση με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Δεν είναι σκοπός μας να αποδείξουμε ότι οι ανεξάρτητοι είναι κάποιος σκοτεινός δάκτυλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Φτάνει το γεγονός ότι τρέφουν μια τέτοια συμπάθεια ο ένας για τον άλλο που βρισκόμενοι στον ίδιο χώρο και με τα πράγματα να σκουραίνουν πάντα σφιχταγκαλιάζονται και πορεύονται μαζί. Αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα πανεπιστήμια είχε και έχει έναν βασικό στόχο. Την διατήρηση της ακαδημαϊκής ομαλότητας εντός των ιδρυμάτων, την προώθηση των αναδιαρθρώσεων και την καταστολή των κινητοποιήσεων. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επειδή πολιτικά εναντιώνεται στις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις, επειδή πολιτικά τάσσεται κατά της απεργίας των διοικητικών, επειδή πολιτικά τάσσεται υπέρ των Πρότυπων Εσωτερικών Κανονισμών και της αναδιάρθρωσης για αυτό και κάθε φορά προσπαθεί να ανοίξει τη σχολή και να λήξει τις κινητοποιήσεις. Χρήσιμοι σύμμαχοι σε αυτήν την κατεύθυνση είναι όσοι φοιτητές τυφλωμένοι είτε από τον κοινωνικό κανιβαλισμό είτε από τον καριερισμό τάσσονται επίσης προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν αποκλείουμε βέβαια και στενότερες σχέσεις των ανεξάρτητων με τη ΔΑΠ καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ανεξάρτητοι φοιτητές που έχουν βρεθεί στο ψηφοδέλτιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

 

Το σίγουρο είναι ότι όσο και αν χτυπιούνται κάτω οι κάθε λογής «ανεξάρτητοι» συμφοιτητές μας ότι είναι όντως ανεξάρτητοι και δεν έχουν καμία σχέση με τη ΔΑΠ δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Και δεν μπορούν να πείσουν κανέναν όχι μόνο γιατί πάντα συμπράττουν με τη ΔΑΠ ακόμα και αν θέλουν να ονομάσουν το πλαίσιο κάπως αλλιώς (ανοιχτή σχολή). Όχι μόνο επειδή τα πλαίσια τους τα εκφωνεί ο εκπρόσωπος της ΔΑΠ και καταμετρά τους ψήφους τους. Όχι μόνο επειδή έχουν ενσωματώσει στο μάξιμουμ το ατομικίστικο πνεύμα που προωθεί η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στις σχολές. Αλλά, επίσης, επειδή είναι σαφές ότι κανείς σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία και με όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στο πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος και να τοποθετείται εκτός πολιτικής. Κανείς δεν μπορεί να αξιώνει στο όνομα της ανοιχτής σχολής ότι έχει μια μη πολιτική τοποθέτηση όταν αυτή η τοποθέτηση συνεπάγεται την απεργοσπασία, τη λήξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και την αποδοχή ενός πανεπιστήμιου που δεν θα έχει μείνει ίχνος δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Και μπορεί όποιος έχει μια τέτοια τοποθέτηση να μην είναι τσιράκι της κυβέρνησης, σίγουρα όμως είναι ένα χρήσιμο πιόνι στη σκακιέρα των κυβερνητικών επιτελείων.

Στο δια ταύτα, συνάδερφοι ανεξάρτητοι… συγχαρητήρια.

Η σχολή άνοιξε.

Με εμάς, όμως, τι θα γίνει;

Και εννοούμε όλους εμάς που μας περιμένει το κολλεγιοποιημένο αυταρχικό πανεπιστήμιο των Εσωτερικών Κανονισμών, εμάς που θα πάρουμε διασπασμένα πτυχία, εμάς που μας περιμένει ο Νέος Κώδικας Δικηγόρων, εμάς που μας περιμένει η ανεργία του 60% στους νέους.

Ωραία, η σχολή άνοιξε. Τα καταφέρατε.

Ας μιλήσουμε τώρα για το παρόν και το μέλλον μας.