![ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivdY2Mydq3VXTsMGdr04ypdQ1-VN1lCm8YSHxsB5TtY9BemaOTT8NbMFwi3WdLgLOq7lTpysNFrhczV4Q052CuH31khZg3Ujaqjt_yTRAKZZSRGSsugzke_SG32HgjpKR5l98_AyGtZx5I/s1600/logo+panther3.jpg)
Έχουν περάσει μόλις λίγες ημέρες από όταν το Υπουργείο Παιδείας μας κοινοποίησε το τελεσίγραφο του: από Σεπτέμβρη, όσοι φοιτητές έχουν μπει στις σχολές τους πριν το 2006, ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ. Για να δούμε και λίγο πιο «αριθμητικά» το ζήτημα, ο αριθμός των προς διαγραφή από τα ιδρύματα όλης της χώρας ανέρχεται περίπου στους 180.000 φοιτητές (σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ περίπου 70.000 ανήκουν σε ΤΕΙ).
Μάλιστα αν δει κανείς λίγο πιο προσεκτικά ένα συγκεκριμένο στατιστικό στοιχείο αντιλαμβάνεται σχεδόν αμέσως πόσο παράλογη –εκ μέρους του Υπουργείου- απαίτηση είναι η συγκεκριμένη: τέσσερις στους δέκα φοιτητές καθυστερούν σημαντικά ή έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις σπουδές τους, οι μισοί καθυστερούν ελαφρώς ενώ μόλις ο ένας στους δέκα (!) καταφέρνει να πάρει έγκαιρα το πτυχίο του. Τι σημαίνει αυτό για τους «ιθύνοντες»; Μα φυσικά πως οι υπόλοιποι εννέα στους δέκα πρέπει να διαγραφούν γιατί αποτελούν «βάρος» για την εκπαιδευτική διαδικασία. Και η απαίτηση του Υπουργείου γίνεται ακόμη πιο παράλογη αν σκεφτεί κανείς την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι φοιτητές όσο η κρίση βαθαίνει: πάρα πολλοί εργάζονται προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν οικονομικά στις υποχρεώσεις τους, άλλοι υποχρεώνονται να σπουδάζουν εξ’ αποστάσεως, καθώς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν ένα σπίτι στην πόλη που βρίσκεται το Πανεπιστήμιο τους ενώ ακόμη κι αυτοί που θέλουν και μπορούν να είναι «ενεργοί» φοιτητές αναγκάζονται να πληρώνουν για τα συγγράμματά, τη σίτιση και τη στέγασή τους (τα δωμάτια στις εστίες είναι άλλωστε είδος …υπό εξαφάνιση). Σε αυτό το φόντο είναι μάλλον προκλητικό να διαγράφεις φοιτητές κι από αυτούς που δε διαγράφεις γιατί είχαν την τύχη να μπουν μετά το 2006 στις σχολές να ζητάς να είναι συνεπείς στο όριο φοίτησης όποιο κι αν είναι αυτό. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως οι 180.000 διαγραφές ξεφεύγουν από το όριο της «αναμόρφωσης του Πανεπιστημίου» και δημιουργούν υποψίες για κάτι ευρύτερο.
Κυρίαρχο στοιχείο στην άρθρωση του κυβερνητικού λόγου για την υπεράσπιση των διαγραφών αποτελεί αφενός το επιχείρημα πως οι «αιώνιοι» φοιτητές αποτελούν επιβάρυνση για τον εκπαιδευτικό μηχανισμό σε οικονομικό επίπεδο (τρώνε δηλαδή χρήματα από τους προϋπολογισμούς των Πανεπιστημίων) και σε οργανωτικό ( δηλαδή «να μπει κάποια τάξη επιτέλους στα μητρώα των Πανεπιστημίων»). Αφετέρου κυριαρχεί η ρητορεία ότι οι «αιώνιοι» μένουν στο πανεπιστήμιο γιατί είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να βγουν στην αγορά εργασίας, κάτι που επιβαρύνει τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό της χώρας. Δεν βγαίνουν δηλαδή σε μια αγορά εργασίας με 60% στους νέους και συνθήκες εργασίας που υπαγορεύουν δουλειά με 400€, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και πλήρως έκθετοι στην αυθαιρεσία και εκμετάλλευση του εργοδότη.
Είναι ξεκάθαρο, όμως, πως η στόχευση του Υπουργείου δεν είναι αυτή. Άλλωστε τα χρήματα που τρώει κάποιος που μπήκε πριν το 2006 είναι τα εξής: η κόλλα του χαρτιού που γράφει στην εξεταστική. Κατά τα άλλα, ούτε συγγράμματα χρειάζεται (τα έχει ήδη), ούτε φοιτητικές παροχές τύπου πάσο και κάρτα σίτισης δικαιούται (κόβονται μετά τα ν+2 χρόνια), θέση στο αμφιθέατρο δεν έχει αξιώσεις να πιάσει (γιατί η καινούρια μόδα επιτάσσει να καθόμαστε σε σκαλιά, παράθυρα, έδρες ακόμα κι όρθιοι…), ο καθηγητής εκεί είναι και θα διδάσκει είτε αυτός πάει είτε όχι, ομοίως κι οι καθαρίστριες (απλήρωτες βέβαια…), το ίδιο κι οι διαθέσιμοι διοικητικοί υπάλληλοι. Γιατί λοιπόν επιλέγεται ο Σεπτέμβρης για να γίνει μια τόσο επιθετική και πρωτόγνωρη κίνηση από πλευράς κυβέρνησης;
Ο στόχος, λοιπόν, είναι τριπλός:
α) εκκαθάριση ενός μεγαλύτερου ηλικιακά δυναμικού, το οποίο λόγω ακριβώς της παρουσίας του στο μεγαλειώδες κίνημα του 2006-07, στο Δεκέμβρη του 2008, στο κίνημα του 2011 για το ν. Διαμαντοπούλου, στις μεγάλες απεργίες, στο κίνημα για το σχέδιο Αθηνά και τους διοικητικούς έχει αναπαραστάσεις συλλογικού αγώνα και νίκης κι αποτελεί δυνάμει αποσταθεροποιητικό παράγοντα για τη νηνεμία που επικρατεί σήμερα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης
β) ιδεολογική κατατρομοκράτηση και πειθάρχηση της επόμενης γενιάς, η οποία υπό το πρίσμα της διαγραφής θα επιστρέψει στα αμφιθέατρα για να πάρει το πτυχίο όσο πιο γρήγορα γίνεται και
γ) η παγίωση για τα μικρότερα έτη της λογικής της διαγραφής σε περίπτωση παρέκκλισης από την πειθάρχηση που επιτάσσει το «σύγχρονο Πανεπιστήμιο». Ασφαλώς όμως αυτό που αφορά πρωτίστως το Υπουργείο είναι οι διαγραφές να λειτουργήσουν ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των φοιτητών (ιδίως των πιο μικρών ετών) και να τους εθίσουν σε ένα πανεπιστήμιο με νέο πλαίσιο κι ύφος, με πιο οξυμένα δηλαδή τα πειθαρχικά χαρακτηριστικά.
Το Υπουργείο, λοιπόν, πιστό στην παραδοσιακή πρακτική του στοχοποιεί τους «αιώνιους» οι οποίοι πρέπει να διαγραφούν, για να νομιμοποιήσει τη διαδικασία των διαγραφών που θα αφορούν πλέον όλους. Αυτή η κατεύθυνση δεν είναι ξεκομμένη προφανώς από τους εσωτερικού κανονισμούς, που φέρνουν ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ διαγραφή στα ν+2 χρόνια, αλλά και ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ διαγραφή αν δεν περάσει κάποιος 3 φορές ένα μάθημα και αν αποτύχει άλλες 3 σε εξέταση από τριμελή επιτροπή καθηγητών. Επομένως, οι διαγραφές είναι το πρώτο βήμα στην υλοποίηση μιας ακόμη προσπάθειας εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης μέσω των ΠΕΚ, που θέλουν να περάσουν με κάθε τρόπο Υπουργείο-Συμβούλιο Ιδρύματος-καθηγητές-ΔΑΠ και φέρνουν τη διάσπαση των πτυχίων μέσω της αλλαγής του προγράμματος σπουδών, άρα ρευστοποίηση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, τις πιστωτικές μονάδες (60 ανά έτος και αν δεν τις μαζέψεις σε περιμένει ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ διαγραφή), τις αλυσίδες μαθημάτων κλπ.
Σε αυτή την κατεύθυνση, οι Οργανισμοί και οι νέοι Εσωτερικοί Κανονισμοί αποτελούν το δούρειο ίππο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης εντός των πανεπιστημίων. Όλοι εμείς από την άλλη αποτελούμε τη δύναμη εκείνη που μπορεί μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τους Φοιτητικούς Συλλόγους να ανατρέψει τα σχέδια του κάθε υπουργείου. Έτσι, η άφιξη των Οργανισμών και των ΕΚ οφείλουν να είναι casus belli για το φοιτητικό κίνημα σε μια περίοδο μάλιστα που όλοι το απαξιώνουν και το λοιδορούν. Στο χέρι μας είναι να κλείσουμε την πόρτα των Ιδρυμάτων μας στις στοχεύσεις τους όπως τόσες φορές οι φοιτητές έχουν κάνει.
Αν, λοιπόν, αυτοί θέλουν να μας διαγράψουν και να μας πετάξουν στο δρόμο επειδή τους χαλάμε την «αισθητική», επειδή περισσεύουμε, επειδή «εμείς φταίμε για την κρίση τους», αυτό που θέλουμε εμείς είναι μια ζωή με δουλειά κι αξιοπρέπεια. Και είμαστε έτοιμοι να τη διεκδικήσουμε διαταράσσοντας κάθε κλίμα ομαλότητας μέσα στο πανεπιστήμιο με την πρώτη υποψία διαγραφής συμφοιτητή μας.
Μάλιστα αν δει κανείς λίγο πιο προσεκτικά ένα συγκεκριμένο στατιστικό στοιχείο αντιλαμβάνεται σχεδόν αμέσως πόσο παράλογη –εκ μέρους του Υπουργείου- απαίτηση είναι η συγκεκριμένη: τέσσερις στους δέκα φοιτητές καθυστερούν σημαντικά ή έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις σπουδές τους, οι μισοί καθυστερούν ελαφρώς ενώ μόλις ο ένας στους δέκα (!) καταφέρνει να πάρει έγκαιρα το πτυχίο του. Τι σημαίνει αυτό για τους «ιθύνοντες»; Μα φυσικά πως οι υπόλοιποι εννέα στους δέκα πρέπει να διαγραφούν γιατί αποτελούν «βάρος» για την εκπαιδευτική διαδικασία. Και η απαίτηση του Υπουργείου γίνεται ακόμη πιο παράλογη αν σκεφτεί κανείς την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι φοιτητές όσο η κρίση βαθαίνει: πάρα πολλοί εργάζονται προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν οικονομικά στις υποχρεώσεις τους, άλλοι υποχρεώνονται να σπουδάζουν εξ’ αποστάσεως, καθώς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν ένα σπίτι στην πόλη που βρίσκεται το Πανεπιστήμιο τους ενώ ακόμη κι αυτοί που θέλουν και μπορούν να είναι «ενεργοί» φοιτητές αναγκάζονται να πληρώνουν για τα συγγράμματά, τη σίτιση και τη στέγασή τους (τα δωμάτια στις εστίες είναι άλλωστε είδος …υπό εξαφάνιση). Σε αυτό το φόντο είναι μάλλον προκλητικό να διαγράφεις φοιτητές κι από αυτούς που δε διαγράφεις γιατί είχαν την τύχη να μπουν μετά το 2006 στις σχολές να ζητάς να είναι συνεπείς στο όριο φοίτησης όποιο κι αν είναι αυτό. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως οι 180.000 διαγραφές ξεφεύγουν από το όριο της «αναμόρφωσης του Πανεπιστημίου» και δημιουργούν υποψίες για κάτι ευρύτερο.
Κυρίαρχο στοιχείο στην άρθρωση του κυβερνητικού λόγου για την υπεράσπιση των διαγραφών αποτελεί αφενός το επιχείρημα πως οι «αιώνιοι» φοιτητές αποτελούν επιβάρυνση για τον εκπαιδευτικό μηχανισμό σε οικονομικό επίπεδο (τρώνε δηλαδή χρήματα από τους προϋπολογισμούς των Πανεπιστημίων) και σε οργανωτικό ( δηλαδή «να μπει κάποια τάξη επιτέλους στα μητρώα των Πανεπιστημίων»). Αφετέρου κυριαρχεί η ρητορεία ότι οι «αιώνιοι» μένουν στο πανεπιστήμιο γιατί είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να βγουν στην αγορά εργασίας, κάτι που επιβαρύνει τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό της χώρας. Δεν βγαίνουν δηλαδή σε μια αγορά εργασίας με 60% στους νέους και συνθήκες εργασίας που υπαγορεύουν δουλειά με 400€, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και πλήρως έκθετοι στην αυθαιρεσία και εκμετάλλευση του εργοδότη.
Είναι ξεκάθαρο, όμως, πως η στόχευση του Υπουργείου δεν είναι αυτή. Άλλωστε τα χρήματα που τρώει κάποιος που μπήκε πριν το 2006 είναι τα εξής: η κόλλα του χαρτιού που γράφει στην εξεταστική. Κατά τα άλλα, ούτε συγγράμματα χρειάζεται (τα έχει ήδη), ούτε φοιτητικές παροχές τύπου πάσο και κάρτα σίτισης δικαιούται (κόβονται μετά τα ν+2 χρόνια), θέση στο αμφιθέατρο δεν έχει αξιώσεις να πιάσει (γιατί η καινούρια μόδα επιτάσσει να καθόμαστε σε σκαλιά, παράθυρα, έδρες ακόμα κι όρθιοι…), ο καθηγητής εκεί είναι και θα διδάσκει είτε αυτός πάει είτε όχι, ομοίως κι οι καθαρίστριες (απλήρωτες βέβαια…), το ίδιο κι οι διαθέσιμοι διοικητικοί υπάλληλοι. Γιατί λοιπόν επιλέγεται ο Σεπτέμβρης για να γίνει μια τόσο επιθετική και πρωτόγνωρη κίνηση από πλευράς κυβέρνησης;
Ο στόχος, λοιπόν, είναι τριπλός:
α) εκκαθάριση ενός μεγαλύτερου ηλικιακά δυναμικού, το οποίο λόγω ακριβώς της παρουσίας του στο μεγαλειώδες κίνημα του 2006-07, στο Δεκέμβρη του 2008, στο κίνημα του 2011 για το ν. Διαμαντοπούλου, στις μεγάλες απεργίες, στο κίνημα για το σχέδιο Αθηνά και τους διοικητικούς έχει αναπαραστάσεις συλλογικού αγώνα και νίκης κι αποτελεί δυνάμει αποσταθεροποιητικό παράγοντα για τη νηνεμία που επικρατεί σήμερα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης
β) ιδεολογική κατατρομοκράτηση και πειθάρχηση της επόμενης γενιάς, η οποία υπό το πρίσμα της διαγραφής θα επιστρέψει στα αμφιθέατρα για να πάρει το πτυχίο όσο πιο γρήγορα γίνεται και
γ) η παγίωση για τα μικρότερα έτη της λογικής της διαγραφής σε περίπτωση παρέκκλισης από την πειθάρχηση που επιτάσσει το «σύγχρονο Πανεπιστήμιο». Ασφαλώς όμως αυτό που αφορά πρωτίστως το Υπουργείο είναι οι διαγραφές να λειτουργήσουν ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των φοιτητών (ιδίως των πιο μικρών ετών) και να τους εθίσουν σε ένα πανεπιστήμιο με νέο πλαίσιο κι ύφος, με πιο οξυμένα δηλαδή τα πειθαρχικά χαρακτηριστικά.
Το Υπουργείο, λοιπόν, πιστό στην παραδοσιακή πρακτική του στοχοποιεί τους «αιώνιους» οι οποίοι πρέπει να διαγραφούν, για να νομιμοποιήσει τη διαδικασία των διαγραφών που θα αφορούν πλέον όλους. Αυτή η κατεύθυνση δεν είναι ξεκομμένη προφανώς από τους εσωτερικού κανονισμούς, που φέρνουν ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ διαγραφή στα ν+2 χρόνια, αλλά και ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ διαγραφή αν δεν περάσει κάποιος 3 φορές ένα μάθημα και αν αποτύχει άλλες 3 σε εξέταση από τριμελή επιτροπή καθηγητών. Επομένως, οι διαγραφές είναι το πρώτο βήμα στην υλοποίηση μιας ακόμη προσπάθειας εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης μέσω των ΠΕΚ, που θέλουν να περάσουν με κάθε τρόπο Υπουργείο-Συμβούλιο Ιδρύματος-καθηγητές-ΔΑΠ και φέρνουν τη διάσπαση των πτυχίων μέσω της αλλαγής του προγράμματος σπουδών, άρα ρευστοποίηση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, τις πιστωτικές μονάδες (60 ανά έτος και αν δεν τις μαζέψεις σε περιμένει ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ διαγραφή), τις αλυσίδες μαθημάτων κλπ.
Σε αυτή την κατεύθυνση, οι Οργανισμοί και οι νέοι Εσωτερικοί Κανονισμοί αποτελούν το δούρειο ίππο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης εντός των πανεπιστημίων. Όλοι εμείς από την άλλη αποτελούμε τη δύναμη εκείνη που μπορεί μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τους Φοιτητικούς Συλλόγους να ανατρέψει τα σχέδια του κάθε υπουργείου. Έτσι, η άφιξη των Οργανισμών και των ΕΚ οφείλουν να είναι casus belli για το φοιτητικό κίνημα σε μια περίοδο μάλιστα που όλοι το απαξιώνουν και το λοιδορούν. Στο χέρι μας είναι να κλείσουμε την πόρτα των Ιδρυμάτων μας στις στοχεύσεις τους όπως τόσες φορές οι φοιτητές έχουν κάνει.
Αν, λοιπόν, αυτοί θέλουν να μας διαγράψουν και να μας πετάξουν στο δρόμο επειδή τους χαλάμε την «αισθητική», επειδή περισσεύουμε, επειδή «εμείς φταίμε για την κρίση τους», αυτό που θέλουμε εμείς είναι μια ζωή με δουλειά κι αξιοπρέπεια. Και είμαστε έτοιμοι να τη διεκδικήσουμε διαταράσσοντας κάθε κλίμα ομαλότητας μέσα στο πανεπιστήμιο με την πρώτη υποψία διαγραφής συμφοιτητή μας.
Ούτε ν+2, ούτε 2ν, κανένας φοιτητής δεν θα διαγραφεί!
Δεν θα επιτρέψουμε να διαγραφεί ούτε ένας φοιτητής!
Δεν θα επιτρέψουμε οι 180.000 διαγραφές να είναι η αρχή για την διαγραφή του παρόντος και του μέλλοντός μας!
