ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΡΕΥΝΕΣ, ΟΙ ΔΑΠΙΤΕΣ ΝΙΩΘΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ «ΑΣΦΑΛΕΙΑ» ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ…

Μία από τις κύριες στοχεύσεις των κυβερνήσεων, όπως εκφράζεται από τις επανειλημμένες προσπάθειες εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ήταν η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Σήμερα, λοιπόν, που προωθείται με κάθε μέσο η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ως εκφραστής της πολιτικής της ΝΔ στα πανεπιστήμια, επικροτεί την κατάργηση του «ασύλου της ανομίας» και προτείνει τη σύσταση ιδιωτικών ομάδων φύλαξης (security) σε συνεργασία με την ΕΛ.ΑΣ., που θα φροντίζουν για την επιβολή του τρίπτυχου «ησυχία-τάξη-ασφάλεια» εντός του πανεπιστημίου.

Τη στιγμή, λοιπόν, που η κυβέρνηση Σαμαρά, στην προσπάθεια επιβολής της μνημονιακής πολιτικής, χτυπάει κάθε φωνή αντίστασης, επιστρατεύει εργαζόμενους και ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση (συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ), εγκαθιδρύοντας ένα κλίμα τρομοκρατίας, θέτει στο στόχαστρο τον τελευταίο εναπομείναντα χώρο ελευθερίας πολιτικής δράσης και κινητοποιήσεων στο πλαίσιο συλλογικών διεκδικήσεων. Όταν, λοιπόν, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προωθεί την πειθάρχηση των φοιτητών σε ένα αυταρχικό πλαίσιο σπουδών, οριοθετείται το φοιτητικό κίνημα, που μέχρι τώρα προβάλλει αντιστάσεις. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία η τοποθέτηση της ΔΑΠ για το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, για τη δημιουργία ιδιωτικών σωμάτων ασφάλειας, τα οποία θα λογοδοτούν στον κοσμήτορα (του οποίου ο ρόλος ενισχύεται και από το σχέδιο Αθηνά) και θα συνεργάζονται με την αστυνομία. 

Επί της ουσίας, πρόκειται για μια ολοκληρωτική αλλαγή της φοιτητικής καθημερινότητας, εφόσον τα σώματα ασφαλείας δεν θα υπάρχουν για να καταστέλλουν εγκληματικές πρακτικές (οι οποίες μάλιστα δεν έχουν παρατηρηθεί και στο χώρο του πανεπιστημίου), αλλά για να περιορίζουν κάθε πολιτική δράση αντίθετη στις επιταγές της κυβέρνησης. Ακόμη περισσότερο, πρόκειται για μια επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα ελευθερίας λόγου και άλλων δημοκρατικών δικαιωμάτων, εφόσον η παρουσία της αστυνομίας στη σχολή θα καθορίζει με τρόπο αυταρχικό το ποιες απόψεις θα μπορούν να ακούγονται και ποιες όχι. Αυτό αποτελεί και ένα χτύπημα στις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού σώματος, καθώς η υλοποίηση κινηματικών αποφάσεων θα κρίνεται ως παράνομη, στο άσυλο «νομιμότητας» που η ΔΑΠ οραματίζεται. 

Ωστόσο, το άσυλο δεν αντλεί τη νομιμοποίησή του από τυπικούς νόμους, που το κατοχυρώνουν ή το καταργούν ανάλογα με τα συμφέροντα των κυβερνήσεων, αλλά από την ίδια τη δράση των φοιτητών για την υπεράσπισή του. Επιπλέον, και χωρίς να επιχειρούνται ακραίοι παραλληλισμοί, παρουσία της αστυνομίας στο άσυλο έχει να παρατηρηθεί από την εποχή της 7ετίας, γεγονός που δηλώνει το φόβο των αυταρχικών κυβερνήσεων απέναντι στο φοιτητικό σώμα, που ανέκαθεν αποτελούσε ένα αγκάθι στην απαρέγκλιτη εφαρμογή των κυβερνητικών επιταγών. Είναι χρέος, λοιπόν, των φοιτητών να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο, όχι το «άσυλο ανομίας» της ΔΑΠ, αλλά το άσυλο που διαχρονικά αποτελεί πεδίο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης της νεολαίας, το άσυλο που δίνει στους φοιτητές τη δυνατότητα να διεκδικούν συλλογικά τα συμφέροντά τους, το άσυλο που δίνει στη νεολαία τη δυνατότητα να παλεύει για το μέλλον της, το άσυλο που εν τέλει έριξε μια Χούντα!

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΚΟΣΜΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ!