Κείμενο για την προηγούμενη ΓΣ [17/9]

Λίγα λόγια

για ένα αστείο που πρέπει να κοπεί...

Την Τρίτη 17/9 στο κτήριο του Παιδαγωγικού διεξήχθη, όπως είχε αποφασιστεί από το Διοικητικό Συμβούλιο του φοιτητικού συλλόγου Νομικής, Γενική Συνέλευση του συλλόγου προκειμένου να συζητηθεί η κατάσταση όπως διαμορφώνεται στη σχολή μας, στο πανεπιστήμιο, ευρύτερα στο χώρο της εκπαίδευσης, με κυρίαρχη αφορμή την ένταξη των διοικητικών υπαλλήλων του πανεπιστημίου μας σε διαθεσιμότητα και τις επικείμενες απολύσεις στο διοικητικό προσωπικό, καθώς και την αντίστοιχη κατάσταση στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η συζήτηση που έλαβε χώρα ήταν αρκετά χρήσιμη καθώς από όλες τις τοποθετήσεις των πολιτικών συλλογικοτήτων που εν τέλει συμμετείχαν (ραπαν-σαφν, αντινομια, αρεν, αγωνιστικές κινήσεις) διαφάνηκε αφενός η σύνδεση της επίθεσης στους διοικητικούς τόσο με την ευρύτερη κυβερνητική πολιτική όσο και με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και πιο συγκεκριμένα το Σχέδιο Αθηνά, με συνδετικό κρίκο την περιβόητη «αξιολόγηση», αφετέρου η αναγκαιότητα συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος στα πλαίσια ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που σαν μια γροθιά θα καταφέρει εν τέλει να προκαλέσει ρήγματα στην κυβερνητική πολιτική.

Ωστόσο, θεωρούμε σημαντικό να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα τόσο επί της διαδικασίας όσο και σχετικά με πολιτικές συλλογικότητες που στο όνομα του συλλόγου μας έχουν ταράξει δια της απουσίας τους ή τέλος πάντων της «θεαματικής» αποχώρησής τους μετά καταγγελίας από τις διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων. Και όχι δεν αναφερόμαστε στις προ πολλού ξεπουλημένες ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, που για εμάς τίποτα δεν είχαν δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ να πουν και να προσφέρουν στο φοιτητικό κίνημα. Αναφερόμαστε σε μια πολιτική συλλογικότητα με αγωνιστικό αριστερό πολιτικό λόγο, στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ).

Και η αναφορά μας αυτή έγκειται στο γεγονός ότι, για άλλη μια φορά, πριν ξεκινήσουμε τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης και ενώ πολλοί φοιτητές εισέρχονταν εκείνη τη στιγμή στο χώρο, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών αποφάσισε να αποχωρήσει. Είναι πραγματικά χυδαίο για μια αριστερή πολιτική δύναμη το πως μια κίνηση που υπονομεύει ξεκάθαρα την όποια δυνατότητα διεξαγωγής συνέλευσης, μπορεί να βαφτιστεί «πολιτική υπευθυνότητα», «πολιτική σοβαρότητα», «σεβασμός απέναντι στο σύλλογο», όταν είναι ο ίδιος ο σύλλογος που αποχαυνώνεται εν τέλει και συσσωρεύει ηττοπάθεια μέσα από μια διαδικασία άμαζων συνελεύσεων όπου χάνεται η απαρτία. Πόσο μάλλον στο βαθμό που (και αυτό είναι καθαρά μαθηματικά) αν είχε παραμείνει το ΜΑΣ, ο αριθμός των παρευρισκομένων θα ξεπερνούσε εν τέλει σε ικανοποιητικό βαθμό το προβλεπόμενο εθιμικά όριο της απαρτίας (εν δέκατο των ψηφισάντων στις φοιτητικές εκλογές… με βάση τις τελευταίες εκλογές: 140).

Αυτή η πολιτική στάση από πλευράς του ΜΑΣ δεν είναι η πρώτη φορά που διακυβεύει ολόκληρες Γενικές Συνελεύσεις, ούτε έχουν λείψει οι φορές που ο σύλλογος έχει στερηθεί παντελώς τη δυνατότητα συγκρότησης σε αποφασιστικό σώμα συνέλευσης και λήψης αγωνιστικής απόφασης σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα.

Για εμάς, ως ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, τέτοιου τύπου κινήσεις δεν μπορούν να συμπυκνωθούν σε μια σειρά από «ατυχείς επιλογές» ούτε προφανώς συνιστούν κανενός τύπου «υπεύθυνη στάση». Αντιθέτως, είναι ξεκάθαρο ότι πλαισιώνουν μια συνολικότερη κατεύθυνση απαξίωσης, υποβάθμισης και εργαλειακής αντιμετώπισης των Γενικών Συνελεύσεων με την ταυτόχρονη προσπάθεια ενδυνάμωσης παράλληλων περίκλειστων κομματικών δομών όπως και αν αυτές βαφτίζονται: «Επιτροπές Αγώνα», «Συνελεύσεις Ετών»· αρκεί να μην είναι Γενικές Συνελεύσεις. Και με τον όρο εργαλειακή αντιμετώπιση εννοούμε ακριβώς την συμμετοχή και τη δραστηριοποίηση μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις ως εργαλείο για την επίτευξη κάποιων στόχων (π.χ. ηγεμόνευση πολιτικού πλαισίου) και μόνο στο μέτρο που επιτυγχάνονται αυτοί οι στόχοι.

Για να συνοψίζουμε:

1)     Η απαρτία μιας Γενικής Συνέλευσης κρίνεται την στιγμή που καλείται να περάσει στο στάδιο της ανάγνωσης των πλαισίων και της ψηφοφορίας. Στη βάση αυτού είναι σκόπιμο και γόνιμο κατά την γνώμη μας να ξεκινάει πάντα μια διαδικασία με τις αξιώσεις της Γενικής Συνέλευσης, έτσι ώστε να ανοίγεται και η κουβέντα στα μέλη του συλλόγου ανεξάρτητα από το αν συγκεντρώνεται εξαρχής η απαρτία ή όχι. Όποια πολιτική συλλογικότητα αποχωρεί a priori, χωρίς να δέχεται τα παραπάνω το μόνο που κάνει είναι να διαλυτοποιεί τη διαδικασία.

2)     Η κατάσταση αυτή τη στιγμή στο χώρο της εκπαίδευσης, και συγκεκριμένα του πανεπιστημίου, είναι εξαιρετικά κρίσιμη ξεδιπλώνοντας παράλληλα εξαιρετικές ευκαιρίες για τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος πλάι σε άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια στο χώρο της εκπαίδευσης με όρους ενός μετώπου που θα επιδιώξει κεντρική πολιτική αντιπαράθεση. Σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία με τα γεγονότα να τρέχουν και να εκτυλίσσονται με απρόβλεπτο τρόπο και μία προηγούμενη συνέλευση να μην πραγματοποιείται εν τέλει λόγω χαμηλής προσέλευσης, για εμάς, ως ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, είναι ξεκάθαρο ότι ο σύλλογος θα έπρεπε οπωσδήποτε την Τρίτη 17/9 και εν όψει της 48ωρης απεργίας (18-19) να έχει λάβει απόφαση έστω και με την πιο οριακή απαρτία, δεδομένης και της αντικειμενικής δυσκολίας ενημέρωσης και προπαγάνδισης στο βαθμό που η σχολή αυτές τις μέρες είναι κλειστή.

3)     Είναι ξεκάθαρο το πώς πολιτικά σχέδια για την δημιουργία και την ενίσχυση δομών εντός του φοιτητικού συλλόγου που θα αποκεντρώνουν την κουβέντα οδηγώντας εν τέλει σε πιο κλειστές παράλληλες δομές και διαδικασίες όπως η Επιτροπή Αγώνα και η Συνέλευση Έτους, αντίκεινται πλήρως και τείνουν να υποτιμούν με κάθε ευκαιρία την διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης του συλλόγου. Η κατεύθυνση που ακολουθεί το ΜΑΣ δεν είναι τυχαία αλλά εδράζεται σε μια αντίληψη που θεωρεί ότι μια αντίρροπη πολιτική κίνηση εντός του συλλόγου μπορεί να προέρθει αυτή τη στιγμή μόνο και καταρχήν από μία ριζοσπαστική μειοψηφία, συνδέοντας την ριζοσπαστικότητα αυτή πολλές φορές με την εργατική της ταξική καταγωγή. Είναι μια αντίληψη που διαιρεί το σύλλογο, διασπά την έννοια των ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων και άρα της ενιαίας  διεκδίκησής τους από πλευράς των φοιτητών.

Ως ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ θεωρούμε ότι πρέπει ως σύλλογος να πάρουμε σαφείς αποστάσεις από τέτοιες λογικές και τέτοιες πρακτικές που δεν διστάζουν να αφαιρούν την δυνατότητα έκφρασης του συλλόγου μας προς την κοινωνία σε τόσο κρίσιμες στιγμές.

Απέναντι στην απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών από πλευράς ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, την συνειδητή υποβάθμισή τους, ακόμα και το «σαμποτάρισμα» πολλές φορές από πλευράς του ΜΑΣ, ο μόνος τρόπος να διατηρήσουμε ζωντανό το σύλλογο και τις διαδικασίες του είναι μέσα από την μαζικοποίησή τους, μέσα από τη διενέργεια ζωντανών, μαζικών διαδικασιών, που θα κάνουν τις απούσες πολιτικές συλλογικότητες να το σκέφτονται δύο φορές εάν δεν θέλουν να καταλήξουν στη χειρότερη ένα εμπόδιο, στην καλύτερη μια περιττή παρένθεση στην πολιτική ιστορία του φοιτητικού συλλόγου Νομικής.