Πρώτο
Θέμα… γραμμένο με αίμα
Το κυριακάτικο φύλλο της
εφημερίδας Πρώτο Θέμα αποτέλεσε ακόμα μία ημέρα ντροπής στην ιστορία της
ελληνικής δημοσιογραφίας προκαλώντας πλήθος φωνών αγανάκτησης και οργής. Η εμφάνιση της εικόνας του νεκρού Παύλου Φύσσα
στα χέρια της κοπέλας του δημιούργησε καταρχάς το απλό ερώτημα, πώς βρέθηκε
δηλαδή η φωτογραφία αυτή στα χέρια της εν λόγω εφημερίδας. Αυτό το γεγονός
έρχεται να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς της μάνας του Φύσσα, ότι υπάρχει
δηλαδή βίντεο της δολοφονίας το οποίο έχει κατατεθεί στην ασφάλεια, ενώ και οι
σχέσεις του εκδότη της εφημερίδας Θέμου Αναστασιάδη με τους κρατικούς
μηχανισμούς (βλέπε υπόθεση Ζαχόπουλου) μας οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα.
Το «δεν ξεχνώ το φασισμό» που συνόδευε τη
φωτογραφία του εξωφύλλου φαίνεται αρκετά ειρωνικό αν αναλογιστούμε ότι μέχρι
πρότινος η ίδια εφημερίδα έκανε
φασιστική προπαγάνδα. Αυτό το πετύχαινε προβάλλοντας την κοινωνική δράση
της Χρυσής Αυγής (συσσίτια για Έλληνες, συνοδεία και προστασία ηλικιωμένων σε
περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας), φιλοξενώντας πρόσωπα όπως ο Κασιδιάρης
και ο Γερμενής διεξάγοντας ιδεολογικό πόλεμο σε χώρους της αριστεράς
κατονομάζοντας τους ως απειλή. Παράλληλα με αυτό, φρόντιζε να κλείνει τα μάτια
σε τραμπουκισμούς σε σχολεία, σε ξυλοδαρμούς αγωνιστών (όπως η δολοφονική
επίθεση των χρυσαυγιτών στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα), καθώς και σε δολοφονίες
μεταναστών (όπως αυτή στα Πετράλωνα). Ούτε ο Θέμος ούτε το Πρώτο Θέμα αποτελούν
βέβαια εξαίρεση στον κανόνα των ΜΜΕ, τα οποία στα πλαίσια του ρόλου τους
προμόταραν ένα προηγούμενο διάστημα το λόγο και τη δράση της Χρυσής Αυγής προωθώντας
τον ακροδεξιό, εθνικιστικό, ρατσιστικό πολιτικό λόγο και τα αντίστοιχα
ιδεολογήματα στην ευρεία μάζα του λαού.
Μετά
όμως από τη δολοφονία του Φύσσα την προηγούμενη Τρίτη, ο ίδιος βλέποντας ότι
δεν μπορεί με την ίδια άνεση να κάνει την ύπουλη φασιστική προπαγάνδα του, αποφάσισε να το παίξει «αντιφασίστας». Προσπαθώντας, όμως, να βγάλει φράγκα
πουλώντας φτηνό αντιφασισμό πάνω από το πτώμα του Παύλου Φύσσα, πυροδότησε την
οργή και την αγανάκτηση του λαού, καθώς πέρα από την προφανή έλλειψη
στοιχειώδους σεβασμού απέναντι στην οικογένεια του θύματος, το πλασάρισμά του
ως «από πάντα αντιφασίστα» που μας παρακινεί «να μην ξεχάσουμε» το φασισμό
αποτελεί μια ξεκάθαρη πρόκληση και κοροϊδία απέναντι στους εργαζομένους και τη
νεολαία.
Ο
αντιφασιστικός αγώνας, τελικά, πέρα από τους φασίστες βρίσκεται και ενάντια σε
όλους όσους ένα προηγούμενο διάστημα έθρεψαν το φίδι του φασισμού. Όποιος
λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, το μαζικό λαϊκό κίνημα, να ξέρει ότι στο μέλλον
θα βρεθεί υπόλογος μπροστά του. Οι «αχρωμάτιστες» πολιτικές τοποθετήσεις έχουν
τελειώσει.
Ο
καθένας φέρει ευθύνη για τα λεγόμενά του και ακόμα περισσότερο για αυτά που δεν
λέει.