Το τίμημα του success story vol.1

 

Η ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα φέτος προβάλλεται σαν το επισφράγισμα της προσπάθειας του success story. Αν θέλουμε όμως να δούμε μια μικρογραφία της Ελλάδας του success story ή αλλιώς μια εικόνα από το μέλλον αυτή είναι ένα μικρό χωριό στη Χαλκιδική, οι Σκουριές, όπου η ανάπτυξη που υπόσχεται ο Σαμαράς αχνοφαίνεται πίσω από τα δακρυγόνα και τις δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ που επιβάλλουν με τη βία τα συμφέροντα μίας καναδικής πολυεθνικής σε βάρος του δικαιώματος των κατοίκων σε μία αξιοπρεπή ζωή. Το όραμα της ανάπτυξης είναι η μικρογραφία αυτή να γίνει η κυρίαρχη συνθήκη σε ολόκληρη την Ελλάδα. Δηλαδή, επενδύσεις πολυεθνικών και ντόπιων εταιρειών στηριγμένες στη συμπίεση των μισθών και την διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Το όραμα αυτό στήνεται πάνω στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού, η οποία μάλιστα πραγματοποιείται μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας φυσικής (ξύλο στις πορείες, δακρυγόνα), νομοθετικής (επιτάξεις απεργιών, τρομονόμοι) και ιδεολογικής (“ευρώ ή χάος”, “μαζί τα φάγαμε”). Εν τέλει επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα σύνδρομο αυτοενοχοποίησης (εμείς φταίμε, εμείς πρέπει να υποστούμε και τις συνέπειες). Ποιος, όμως, φταίει πραγματικά;

Μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία το τρένο της ανάπτυξης που υποσχόταν ο Σημίτης εκτροχιάστηκε και το ευρώ από όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη. Το ευρώ σηματοδότησε τη στροφή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, καθώς η βιομηχανία της Ελλάδας συνετρίβη στο διεθνή ανταγωνισμό από τις χώρες του Βορρά (Γαλλία, Γερμανία) και το ελληνικό κεφάλαιο στράφηκε στις τραπεζικές επενδύσεις. Επί της ουσίας όλη ανάπτυξη της δεκαετίας του 2000 στηρίχθηκε στο δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό, ο οποίος οδήγησε στη συσσώρευση ενός χρέους 360 δις, δηλαδή στο 120% του ΑΕΠ. Το ιλιγγιώδες αυτό χρέος δημιουργήθηκε, λοιπόν από την πολιτική επιλογή της ένταξης στο ευρώ αλλά και την “φιλευσπλαχνία” του ελληνικού κράτους απέναντι στις τράπεζες. Την ώρα που κόβονται μισθοί και συντάξεις οι τράπεζες διαρκώς ανακεφαλαιοποιούνται (έχουν λάβει 50 δις σε ζεστό χρήμα από το 2008 και 145 δις με τη μορφή εγγυήσεων). Όλα αυτά βέβαια σκόπιμα αποσιωπώνται από τα μίντια και τις μνημονιακές κυβερνήσεις που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με την προπαγάνδα του τεμπέλη - φοροδιαφυγά - βολεμένου στο δημόσιο Έλληνα. Η μεγαλύτερη όμως φοροδιαφυγή που μάλιστα γίνεται με νομοθετική βούλα είναι η αυτή των τραπεζιτών, οι οποίοι για τα επόμενα χρόνια απολαμβάνουν πλήρους φοροαπαλλαγής και των εφοπλιστών που απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές ύψους 9 δις το χρόνο. Οι επαγγελματίες της προπαγάνδας βέβαια (δημοσιογράφοι του mega), ενώ σφίγγουν τα χείλη για τα χαράτσια και τους πλειστηριασμούς λέγοντας μας, ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν λένε λέξη στο κανάλι τους που τα τελευταία 5 χρόνια έχει πάρει δάνειο-δωράκι 98 εκατομμυρίων ευρώ, από το οποίο δεν έχει αποπληρώσει τίποτα! Τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι το χρέος αυτό το δημιούργησαν οι λίγοι, για να φορτωθεί τελικά στις πλάτες των πολλών και συγκεκριμένα ενός ολόκληρου λαού.

Αυτό ακριβώς το χρέος των λίγων (τραπεζιτών/βιομηχάνων/εφοπλιστών) επικαλέστηκε ως αιτία το πολιτικό σύστημα για να φορτωθούμε στις πλάτες μας το μνημόνιο, το οποίο υποτίθεται θα μας έσωζε. Πώς, όμως, θα μας σώσει η μνημονιακή πολιτική όταν το χρέος τη στιγμή της ένταξής μας στο μνημόνιο βρισκόταν στο 120% του ΑΕΠ, τώρα βρίσκεται σχεδόν στο 170 % του ΑΕΠ, και σύμφωνα με τις πιο αισιόδιξες εκτιμήσεις το 2020 θα βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ; Για να είμαστε συγκεκριμένοι, το μνημόνιο διαιωνίζει το χρέος και δεν είναι τίποτα άλλο από το μοχλό εφαρμογής ενός πειράματος στη χώρα μας το οποίο και συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο: φτώχεια-ανεργία-κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων.

Τι εστί μνημόνιο;

Τέσσερα χρόνια μνημονίου έχουν επιφέρει τη ραγδαία φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, την εκτίναξη της ανεργίας στο 30% (για τους νέους 60%), την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (εκ περιτροπής εργασία, ευκολότερες απολύσεις, παγίωση του 4ωρου σαν κανονική εργασία), δημιουργώντας μία δεξαμενή εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού, το οποίο θα στελεχώσει το όραμα της ανάπτυξης.

Το νέο κεφάλαιο του μνημονίου γράφεται με χρυσά γράμματα: αθρόες ιδιωτικοποήσεις ή για για να είμαστε ακριβείς ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση κοινωνικών παροχών όπως η υγεία και η παιδεία με πρόσφατα παραδείγματα το κλείσιμο του ΕΟΠΠΥ και την απομείωση του διοικητικού ιστού των πανεπιστημίων με τις μαζικές απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων. Το ελληνικό πείραμα είναι μονόδρομος για την παραμονή στην ευρωζώνη, καθώς η συντριπτική συρρίκνωση των μισθών αυξάνει την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και την προσαρμόζει στα δεδομένα του διεθνούς ανταγωνισμού εντός ΕΕ.

Στο φόντο του μνημονίου σκιαγραφείται ένα νέο μοντέλο εργαζομένου. Ο νέος εργαζόμενος είναι χαμηλά αμοιβόμενος, ανασφάλιστος και ευέλικτος. Η έννοια της ευελιξίας είναι αποτέλεσμα της συρρίκνωσης των επαγγελματικών δικαιωμάτων και της αναπόφευκτης επανειδίκευσης του εργαζομένου προκειμένου να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της αγοράς εργασίας. Όλα αυτά διαμορφώνουν μία εργασιακή ζούγκλα στην επιβιώνουν μόνο οι “άξιοι”. Το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας επιβάλλει τον σκληρό ανταγωνισμό, την επανακατάρτιση, την εξειδίκευση και το ατέρμονο κυνήγι προσόντων προκειμένου να επιτευχθεί η ατομική διέξοδος από την κρίση. Από την άλλη η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων σηματοδοτεί το τέλος της συλλογικής διεκδίκησης και την εξατομίκευση των όρων εργασίας. Ο καθένας ατομικά διαπραγματεύεται με τον εκάστοτε εργοδότη, άρα και με πολύ χειρότερους όρους πρόσληψης ή διεκδίκησης οποιουδήποτε δικαιώματος. Η συλλογική διεκδίκηση υπονομεύεται, οι συλλογικές αντιστάσεις κάμπτονται και ο καθένας καλείται να τα βγάλει πέρα μόνος του στο περιβάλλον του μνημονίου. Τέλος, τα ίδια τα ποσοστά ανεργίας οδηγούν στο να αντιμετωπίζεται ο διπλανός μας συνάδελφος ή υποψήφιος προς πρόσληψη ως ανταγωνιστής κι “εχθρός” κάνοντας τους σημερινούς εργαζόμενους ή δυνάμει εργαζόμενους, προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας, να υιοθετήσουν λογικές “ο θάνατός σου η ζωή μου” και να συναινέσουν σε μια χαμηλόμισθη, άνευ ασφάλισης και δικαιωμάτων έστω και πρόσκαιρη εργασία για να βγάλουν τα προς το ζην. Συνοψίζοντας, η νέα νοοτροπία που φέρνει η μνημονιακή εργασιακή συνθήκη είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός, δηλαδή η διαίρεση των εργαζομένων μεταξύ του ίδιου ή διαφορετικών κλάδων και άρα η εμπέδωση των συμφερόντων των εργοδοτών με βάση το δόγμα “διαίρει και βασίλευε”.

Στα καθ’ ημάς

Αυτό ακριβώς το μοτίβο έρχεται να επιβληθεί και στο δικό μας κλάδο μέσω του Νέου Κώδικα Δικηγόρων. Η έννοια του ελεύθερου επαγγέλματος στη δικηγορία καταργείται καθώς η δικηγορική ύλη συγκεντρώνεται στις μεγάλες δικηγορικές εταιρείες, οδηγώντας τα μικρά γραφεία σε οικονομική ασφυξία και τους νέους δικηγόρους να μισθωτοποιούνται, δουλεύοντας ως έμμισθοι συνεργάτες σε δικηγορικές εταιρείες. Η έννοια του έμμισθου συνεργάτη είναι μια έννοια παγίδα καθώς ενώ επί της ουσίας είναι μισθωτοί εργαζόμενοι, οι δικηγόροι νομικά θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες με αποτέλεσμα να καλύπτουν οι ίδιοι της ασφαλιστικές και φορολογικές τους εισφορές. Το άνοιγμα του επαγγέλματος θα επιτείνει αυτήν την κατάσταση, καθώς επιτρέπει σε δικηγορικές εταιρείες που έχουν γίνει καθεστώς κυρίως σε μεγάλες πόλεις να ανοίξουν παραρτήματα και σε επαρχιακές πόλεις, γεγονός που θα οδηγήσει τα μικρότερα γραφεία των επαρχιακών πόλεων σε οικονομική εξόντωση και στην ένταση της εκμετάλλευσης των νέων δικηγόρων. Την ίδια στιγμή προβλέπεται η μείωση του κατώτατου μισθού, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι μόνο τυπικός καθώς πια φτάνει να αγγίζει στους νέους δικηγόρους τα 300 ακόμη και τα 200 ευρώ, ενώ στους ασκούμενους δεν υπάρχει πλέον κατοχυρωμένς κατώτατος μισθός. Τα ποσοστά ανεργίας οδηγούν και τους απόφοιτους νομικής στη μεγαλύτερη δυνατή συλλογή προσόντων για μια θέση στον ήλιο, κυνηγώντας βαθμούς και μεταπτυχιακά, ενώ για να περάσουν από το στάδιο της άσκησης στη δικηγορία πρέπει πια να εξεταστούν μέσα από πανελλήνιες, οι οποίες ντύνονται την ιδεολογία του “ας νικήσει ο καλύτερος” για να μπορέσουν να νομιμοποιηθούν. Τέλος, για να μην υπάρχει καμιά έστω κι υποτυπώδης συλλογική διεκδίκηση δυσχεραίνονται κι οι όροι διεξαγωγής γενικής συνέλευσης στο ΔΣΑ ενώ παράλληλα δίνονται υπερεξουσίες στο ΔΣ και ειδικά στον Πρόεδρο.

Παρακολουθώντας αυτό το ασφυκτικό πλέγμα που κυβέρνηση και ΕΕ έρχονται μέσω των μηχανισμών στήριξης και του μνημονίου να συγκροτήσουν και να παγιώσουν για όλους μας εμείς δε πρέπει να μείνουμε απλοί θεατές. Είναι πραγματικό στοίχημα για μας να μη δεχτούμε και να μην δηλώσουμε υποταγή στις πολιτικές και τα μέτρα που ΕΕ και συγκυβέρνηση θέλουν με τόσο πείσμα να μας επιβάλλουν για να μας κρατήσουν δέσμιους σε μια πολιτική που ασκείται ενάντια στα συμφέροντά μας. Δε θα γίνουμε εμείς η γενιά που θα πληρώσει το χρέος τους, ούτε η γενιά του ατομικού δρόμου και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Θα παλέψουμε ενάντια στις πολιτικές που κλέβουν το μέλλον μας για αποδέσμευση απο τους μηχανισμούς στήριξης, για έξοδο από το ευρώ και για αποδέσμευση από την ΕΕ.

Γιατί αν γι’αυτούς μονόδρομος είναι η πάση θυσία παραμονή στη ΕΕ για τα συμφέροντα λίγων, για μας μονόδρομος είναι να ζήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια.