ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]

 

λίγα λόγια
για τη συνέλευση της Τρίτης 19/2
και τη στάση που κράτησε το ΜΑΣ

 

 

Στη συνέλευση της Τρίτης 19/2  για άλλη μια φορά δυστυχώς ο σύλλογος δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε ουσιαστική συζήτηση και απόφαση επί των ζητημάτων που μας απασχολούν. 

 

Το θέμα, όμως, είναι να δούμε γιατί συνέβη αυτό, αν πρόκειται δηλαδή απλά για άλλο ένα δείγμα της γενικότερης τάσης αποστοίχισης από τις συλλογικές διαδικασίες που ομολογουμένως επικρατεί στον φοιτητικό σύλλογο [και δεν αρνούμαστε ότι το βαθύτερο αίτιο εξακολουθεί να είναι αυτό] ή αν, όσον αφορά στη συγκεκριμένη συνέλευση, ήρθαν να επιδράσουν και μια σειρά από άλλα αίτια, που έχουν να κάνουν με την πολιτική στάση που έχουν επιλέξει να κρατήσουν κάποιες κατά τα άλλα αριστερές πολιτικές δυνάμεις μέσα στο σύλλογο.

 

Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στις δυνάμεις του ΜΑΣ και στη στάση που κράτησαν στην τελευταία συνέλευση όπου, όταν η συμπλήρωση των ατόμων για την απαρτία ήταν αμφισβητούμενη, αρνήθηκαν να παραμείνουν στη διαδικασία έως ότου μετρηθούν τα άτομα και δούμε πράγματι αν υπάρχει απαρτία ή όχι και αποχώρησαν [για άλλη μια φορά] από τη διαδικασία της συνέλευσης, χωρίς να παραλείψουν προφανώς να καταγγείλουν τις πολιτικές δυνάμεις που πρέσβευαν εκείνη τη στιγμή μια αντίθετη άποψη.

Για να γίνουμε πιο σαφείς, εμείς ως σχήμα εκτιμούσαμε ότι το αμφιθέατρο της συνέλευσης ενδέχεται να συμπλήρωνε την απαρτία.

 

Και σε κάθε περίπτωση δεν ήμασταν διατεθειμένοι να "πουλήσουμε" τη διαδικασία της ΓΣ και την ευκαιρία να πάρει ο σύλλογος απόφαση μετά από μία παρατεταμένη περίοδο σιωπής, επειδή το αμφιθέατρο δεν γέμισε μέσα στην πρώτη ώρα, ή επειδή η απαρτία ενδέχεται και να ήταν οριακή.

 

Για αυτό το λόγο, αφενός δεν προκαταβάλαμε την αδυναμία διεξαγωγής ΓΣ, (πράγμα που από οποιαδήποτε δύναμη και αν εκφράστηκε θεωρούμε ότι ήταν λάθος) και αφετέρου όταν η απαρτία ήταν αμφισβητούμενη ζητήσαμε να μετρηθούν τα παρευρισκόμενα μέλη του συλλόγου.

 

Για εμάς, η στάση αυτή του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο της συνολικότερης απαξίωσής του προς τις διαδικασίες του συλλόγου, πράγμα το οποίο εκφράζεται πρώτα και κύρια με την συγκρότηση της Επιτροπής Αγώνα ως μια δομή από γεννησιμιού της παράλληλη και ξέχωρη από το φοιτητικό σύλλογο και από την απόλυτα εργαλειακή αντιμετώπιση των Γενικών Συνελεύσεων, ως διαδικασιών δηλαδή που η μόνη τους χρησιμότητα είναι η διάχυση της στεγανοποιημένης πολιτικής αντίληψης της ΚΝΕ.

 

Αυτή η στρεβλή πολιτική στάση περιχαράκωσης είναι εν τέλει η αιτία που, σε μία τόσο κρίσιμη συγκυρία για τους φοιτητικούς συλλόγους εν γένει και για την υπεράσπιση των συμφερόντων των φοιτητών απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, το ΜΑΣ επιλέγει να "πάρει διαζύγιο" με τα Ενιαία Αγωνιστικά Πλαίσια, να χρησιμοποιεί τις ΓΣ ως ένα βήμα για να καταγγείλει με όρους "μικρογραφίας του κοινοβουλίου" τις  δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτά, καταλήγοντας εν τέλει να αντιπροτάσσει τις συνελεύσεις ετών ως λύση στα προβλήματα των φοιτητών γιατί η ΓΣ είναι μια διαδικασία "εκφυλισμένη".

 

Αυτό που σίγουρα δεν μας λείπει, λοιπόν, σύμφωνα και με τα παραπάνω, είναι οι συνελεύσεις ετών.

Συνελεύσεις που κατά τη συνήθη στάση του ΜΑΣ, καλούνται από το ίδιο (άσχετα από το γεγονός ότι μόνο ο φοιτητικός σύλλογος μπορεί να καλεί σε συνελεύσεις και όχι όποια πολιτική δύναμη το κρίνει σκόπιμο), διασπά το φοιτητικό σώμα (αυτή τη φορά σε πρωτοετείς και μη) και λειτουργεί ως διαδικασία υποκατάστατο της ΓΣ.

 

Πριν όμως βιαστεί οποιαδήποτε πολιτική δύναμη και πιο συγκεκριμένα το ΜΑΣ να στήσει το δικό του στενότερο χώρο διάχυσης της κομματικής του γραμμής προεξοφλώντας την αναποτελεσματικότητα των συλλογικών διαδικασιών του συλλόγου, ας αναλογιστεί το δικό του μερίδιο ευθύνης (πέρα από την κύρια ευθύνη προφανώς που φέρει η ΔΑΠ με τη διαλυτική στάση που κρατά στο σύλλογο) για το τι σημαίνουν για τους φοιτητές πλέον οι ΓΣ, ειδικά στο βαθμό που κατέχει τα πρωτεία στον αποπροσανατολισμό της κουβέντας, στην καταγγελία της διαδικασίας, στην αποχώρηση από αυτήν και στον απομονωτισμό, με αυτόν τον τελευταίο να έχει στοιχίσει πολλές φορές την ήττα στο Ενιαίο Αγωνιστικό Πλαίσιο.   

 

Η συγκυρία δεν μας δίνει το χώρο και το χρόνο ούτε για "ελαφρά τη καρδία" αποχωρήσεις από μαζικές διαδικασίες, ούτε για μικροπολιτικές κόντρες, ούτε για διασπασμένα πλαίσια στη βάση μιας πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας.

 

 

Για την ακρίβεια, το βάρος που πέφτει στην πλάτη των αγωνιστικών ριζοσπαστικών δυνάμεων στο τώρα είναι το πως θα μπορέσουν να μιλήσουν στην ουσία, να εκφράσουν το συμφέρον όλων των φοιτητών ενιαιομετωπικά, μαχητικά και ανυποχώρητα υπερβαίνοντας κομματικούς πατριωτισμούς και επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, να κάνουν τις συλλογικές διαδικασίες και τον αγώνα υπόθεση όλων.

 

Για αυτό το λόγο και εμείς, ως Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν. επιλέγουμε καλώς ή κακώς να είμαστε εκείνοι οι "γραφικοί τύποι" που πιστεύουν ακόμα στις ΓΣ με την πραγματική τους σημασία, όχι δηλαδή ως πεδίο μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων και μάχης εντυπώσεων, αλλά ως ένα όπλο στα χέρια μας για να συζητάμε και να αποφασίζουμε για την υπεράσπιση των ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων.

 

Για αυτό το λόγο, θεωρούμε αναγκαία και παλεύουμε για μια κατεύθυνση συσπείρωσης των αγωνιστικών πολιτικών δυνάμεων της σχολής γύρω από την υπεράσπιση των φοιτητικών δικαιωμάτων και κεκτημένων, καλώντας πάγια το ΜΑΣ σε συμμετοχή στα Ενιαία Αγωνιστικά Πλαίσια.

 

Από κει και πέρα, η στάση της κάθε πολιτικής δύναμης είναι τελικά και αυτή που την κρίνει και από αυτήν όντως ο καθένας "βγάζει τα συμπεράσματά του"...