![ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivdY2Mydq3VXTsMGdr04ypdQ1-VN1lCm8YSHxsB5TtY9BemaOTT8NbMFwi3WdLgLOq7lTpysNFrhczV4Q052CuH31khZg3Ujaqjt_yTRAKZZSRGSsugzke_SG32HgjpKR5l98_AyGtZx5I/s1600/logo+panther3.jpg)
Η κυβερνητική πολιτική που επέβαλλε το μνημονιακό καθεστώς των 3 τελευταίων ετών είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία μάλιστα ταχεία οδηγούν πολλά κοινωνικά στρώματα σε φτωχοποίηση και εξαθλίωση. Πάγια τακτική αποτελεί το τσάκισμα λαϊκών κεκτημένων και δικαιωμάτων ετών, με την πρόφαση πάντα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και εξόδου από αυτή, η οποία ωστόσο ολοένα και βαθαίνει, ενώ άρρηκτα εντείνεται και ο κρατικός αυταρχισμός. Αυτός στοχεύει στο να αποσπαστεί η συναίνεση του κόσμου στα εκάστοτε νέα μέτρα που καλούνται να υποστούν και μακροπρόθεσμα στη σταδιακή ''αναίμακτη'' επιβολή της υπακοής και της πειθαρχίας. Η εκβιαστική στάση της κυβέρνησης και των συμμάχων της είναι πλέον εξόφθαλμη: ακριβώς επειδή τα εφαρμοστέα-κατά μνημονιακή επιταγή-μέτρα δε βρίσκουν κανένα νόμιμο έρεισμα, οι κυβερνητικές δυνάμεις προσπαθούν πάση θυσία να τα ενσωματώσουν στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας χτυπώντας παράλληλα οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτά! Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της αυστηρότερης θωράκισης απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό, ο κρατικός αυταρχισμός αντικατοπτρίζεται πλέον σε κάθε όψη της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Εν τω μεταξύ, από την αυταρχική αυτή πολιτική της κυβέρνησης πριμοδοτείται αντικειμενικά η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Όταν ο κυρίαρχος λόγος αξονίζεται γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα, όταν διασύρονται οροθετικές γυναίκες και αποθεώνονται σεξιστικά πρότυπα, όταν οι κινητοποιήσεις του λαού και οι απεργίες ταυτίζονται και ανάγονται σε τρομοκρατικές πρακτικές, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος ώστε οι φασίστες της ΧΑ να υλοποιούν τις εγκληματικές πρακτικές τους υπό το πρόσχημα ότι καλύπτουν ένα κενό, που δημιουργεί η δεξιά μετατόπιση του πολιτικού συστήματος. Η ύπαρξη και η δράση της ΧΑ οξύνει αντιδραστικά αντανακλαστικά στην κοινωνία, εντείνοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Συγκεκριμένα, κοινός πλέον τόπος είναι το ότι κάθε κινηματική πρωτοβουλία πλέον χτυπιέται βάναυσα τόσο σε φυσικό (καταπνίγεται από τη ρίψη χημικών, από άγριους ξυλοδαρμούς, συνοδεύεται δε και από προσαγωγές ατόμων που έτυχε να βρίσκονται ''στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή'' ή επειδή φέρουν κάποια ''ύποπτα διακριτικά χαρακτηριστικά'', όπως μακριά μαλλιά, ενδυμασία, σακίδια κ.ο.κ), όσο και ιδεολογικό επίπεδο (τρομοκρατία ΜΜΕ για απεργίες, απειλές με απολύσεις συνδικαλιστών και απεργών, κλπ). Η αστυνομοκρατία δεσπόζει σήμερα σε όλο της το μεγαλείο. Αν μάλιστα συνδυαστεί και με την εφαρμογή των λεγόμενων ''τρομονόμων'', νόμοι χουντικής εμπνεύσεως το περιεχόμενο των οποίων αποβλέπει στην κατατρομοκράτηση και στην καταστολή οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας (βλ. κατατεθέν νομοσχέδιο του Υπουργείου «προστασίας του πολίτη» περί ποινικοποίησης παραδοσιακών μορφών πάλης, σαν τις απεργίες), γίνεται αντιληπτό πως αυτή αποτελεί το πλέον αποτελεσματικότερο μέσο εκφοβισμού του κόσμου με σκοπό την αποσόβηση μιας διευρυμένης αγανάκτησης και πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και του κράτους είναι ξεκάθαρη: να περιθωριοποιήσει το λαϊκό αγώνα και να τον προβάλλει ως κοινωνικό ''καρκίνωμα'', ώστε έτσι να τον καταστείλει! Στο σαμποτάρισμα αυτό κάθε κοινωνικής αντίδρασης δε μπορεί φυσικά να παραλειφθεί και η συμβολή των ΜΜΕ τα οποία με κάθε ευκαιρία συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα, συντασσόμενα μετά εκάστοτε κυβερνητικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν. Παράλληλα διαστρεβλώνουν την κοινή γνώμη φορτώνοντας τις ευθύνες για την υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική συγκυρία σε διάφορες κοινωνικές ομάδες (δημόσιοι υπάλληλοι, μετανάστες, φοιτητές) και στρέφοντας τη μια κατά της άλλης, χωρίς ποτέ να κάνουν λόγο για τους πραγματικούς υπαίτιους, τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες.
Βιώσαμε σχετικά πρόσφατα ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα της αυταρχικής πολιτικής των συγκυβερνώντων κομμάτων, πολιτική η οποία μας φέρνει εικόνες από μαύρες εποχές της ιστορίας πίσω στα χρόνια της χούντας. Η επίταξη των απεργών στο Μετρό και κατ’ επέκταση λύση της απεργίας τους αρχικά με τους ναυτεργάτες να ακολουθούν στη συνέχεια όχι μόνο αποτελεί μια κατάφωρη παράβαση της συνταγματικής επιταγής του άρθρου 23 παρ.2 του Συντάγματος «περί καθολικότητας του δικαιώματος στην απεργία και απονομιμοποίησης οποιουδήποτε περιορισμού ο οποίος τείνει να το καταργήσει» (σε συνδυασμό μάλιστα με το άρθρο 11 της ΕΣΔΑ περί ελευθερίας του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι»), αλλά καθιστά μία ακόμη πρακτική φίμωσης, αποθάρρυνσης και τρομοκρατίας των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων στην οποιαδήποτε αντίστασή τους κόντρα σε μια σειρά μέτρων που επιβάλλονται σε αυτούς. Μια πρακτική η οποία στο πέρασμα του χρόνου θα εγχαραχθεί σχεδόν αυτόματα στη συνείδηση του κόσμου ως πλήρως νομιμοποιημένη, αν δεν υπάρξει η αναγκαία και άκρως επιτακτική αντίσταση σε φαινόμενα καταστρατήγησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπέρ της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Χωρίς να πάμε πολύ μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε και μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, για να δούμε ότι ο κρατικός αυταρχισμός διοχετεύεται και στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια, περικοπές συγγραμμάτων, εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών με αυστηρότερους όρους φοίτησης που καθιστούν έτσι τους φοιτητές «ρομποτάκια» και «θαμώνες των αμφιθεάτρων», εισαγωγή του θεσμού των Συμβουλίων Διοίκησης, συγχωνεύσεις των τμημάτων βάσει του σχεδίου «Αθηνά», απότοκο των οποίων είναι η διάσπαση του ενιαίου πτυχίου και η «υποχρεωτική» ειδίκευση-αποειδικευση και επανειδίκευση των φοιτητών (αφού το πτυχίο μπορεί να απαξιώνεται ανά πάσα στιγμή), που θα καθιστά τους τελευταίους έρμαιο της αυθαιρεσίας και εκμετάλλευσης του εκάστοτε εργοδότη, είναι μερικές από τις εκφάνσεις του κρατικού αυταρχισμού στο χώρο του Πανεπιστημίου και τις οποίες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το αμέσως επόμενο διάστημα!
Η κρατική ασυδοσία, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην καταστολή οποιασδήποτε κινηματικής πρωτοβουλίας. Κορωνίδα αποτέλεσε η επίσης πρόσφατη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των συλληφθέντων της ληστείας στο Βελβεντό, στις οποίες μάλιστα απεικονίζονται τα φρικαλέα και αποτρόπαια βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθησαν οι συλληφθέντες κατά τη διενέργεια της προανάκρισης από τους αστυνομικούς υπαλλήλους. Η ενέργεια αυτή όχι μόνο δεν βρίσκει καμία σχετική νομιμοποίηση (αφενός γιατί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την βασική αρχή περί μυστικότητας της προανακριτικής διαδικασίας του άρθρου 241 ΚΠΔ βάσει της οποίας απαγορεύεται η οποιαδήποτε δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων του κατηγορουμένου αλλά και δεδομένων που αφορούν την απαγγελθείσα σε αυτόν κατηγορία, εωσότου η εισαγγελία αποφανθεί περί εισαγωγής της υπόθεσης στο ακροατήριο, αφετέρου δε γιατί παραβιάζει την καθολικής ισχύος αρχή περί απαγορεύσεως των βασανιστηρίων του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ σε συνδυασμό με το άρθρο 6 παρ.1 περί προσήκουσας μεταχείρισης των κατηγορουμένων), αλλά αποτελεί εν γένει μέρος της συνολικής κατασταλτικής στρατηγικής, η οποία αποσκοπεί στην σταδιακή εκβιαστική παγίωση της αντίληψης «αυτά θα παθαίνει στο εξής όποιος συλλαμβάνεται»! Μια κατάσταση φυσικά άκρως βολική υπό το πρίσμα της συγκεκριμένης κοινωνικοοικονομικοπολιτικής συγκυρίας, όταν οι προσαγωγές και συλλήψεις σε κάθε πορεία ή απεργία ξεπερνούν κάθε «προσδοκία» ή γίνονται ακόμη και προληπτικά. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα ανάλογα περιστατικά διασυρμού τον περασμένο χρόνο των συλληφθέντων σε πανεργατική απεργία διαδηλωτών (οι οποίοι είχαν προσαχθεί προληπτικά απλώς ως ύποπτοι για επεισόδια και των οποίων τα προσωπικά στοιχεία είχαν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης στην οποία υπήρχε το αίτημα επικοινωνίας εκείνων των πολιτών που γνώριζαν κάτι σχετικό με τους προσαχθέντες), καθώς επίσης και των οροθετικών ιεροδούλων «επειδή αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και μετέδιδαν ανεξέλεγκτα τον ιό του AIDS», όλα αυτά πάντα «προς προάσπιση της κοινωνικής ασφάλειας»(!). Επιχειρείται, έτσι, ένας σταδιακός ακρωτηριασμός οποιασδήποτε επιχείρησης λαϊκού ξεσηκωμού σε μέτρα δυσβάστακτα με την απειλή μιας ενδεχόμενης προσαγωγής ή σύλληψης και στη συνέχεια δημοσιοποίησης των προσωπικών δεδομένων, μια τρομοκράτηση του κινήματος και ποινικοποίηση της συλλογικής διεκδίκησης. Γίνεται αντιληπτό, δηλαδή, ότι ο νόμος δεν είναι στην πραγματικότητα κάτι ουδέτερο, που βρίσκεται πάνω από την εκάστοτε κυβέρνηση και περιορίζει τις εξουσίες της, αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με τους πολιτικούς συσχετισμούς που παρατηρούνται σε κάθε κοινωνία και χρησιμοποιείται εργαλειακά από το πολιτικό σύστημα. Ιστορικά, μόνο όταν το κίνημα βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο μπορεί να θέτει αναχώματα στις κυβερνητικές πολιτικές!
Το τρίπτυχο ΗΣΥΧΙΑ (ώστε να μην αντιδρούμε σε όσα μέτρα σκοπεύουν να μας περάσουν), ΤΑΞΗ (την οποία σκοπεύουν να επιβάλλουν με κάθε κόστος) και ΑΣΦΑΛΕΙΑ (για τους φορείς της κρατικής εξουσίας ώστε να δρουν ανενόχλητοι) όχι μόνο δεν πρέπει να το ανεχθούμε με απάθεια αλλά συλλογικά, μαζικά και ριζοσπαστικά να το ανατρέψουμε! Η ύπαρξη, λοιπόν, μιας ασπίδας υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που θα απαντάει στα φαινόμενα του κρατικού αυταρχισμού, τόσο από πολιτικές δυνάμεις όσο και από κοινωνικούς φορείς που θα δρουν μετωπικά, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!
Εν τω μεταξύ, από την αυταρχική αυτή πολιτική της κυβέρνησης πριμοδοτείται αντικειμενικά η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Όταν ο κυρίαρχος λόγος αξονίζεται γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα, όταν διασύρονται οροθετικές γυναίκες και αποθεώνονται σεξιστικά πρότυπα, όταν οι κινητοποιήσεις του λαού και οι απεργίες ταυτίζονται και ανάγονται σε τρομοκρατικές πρακτικές, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος ώστε οι φασίστες της ΧΑ να υλοποιούν τις εγκληματικές πρακτικές τους υπό το πρόσχημα ότι καλύπτουν ένα κενό, που δημιουργεί η δεξιά μετατόπιση του πολιτικού συστήματος. Η ύπαρξη και η δράση της ΧΑ οξύνει αντιδραστικά αντανακλαστικά στην κοινωνία, εντείνοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Συγκεκριμένα, κοινός πλέον τόπος είναι το ότι κάθε κινηματική πρωτοβουλία πλέον χτυπιέται βάναυσα τόσο σε φυσικό (καταπνίγεται από τη ρίψη χημικών, από άγριους ξυλοδαρμούς, συνοδεύεται δε και από προσαγωγές ατόμων που έτυχε να βρίσκονται ''στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή'' ή επειδή φέρουν κάποια ''ύποπτα διακριτικά χαρακτηριστικά'', όπως μακριά μαλλιά, ενδυμασία, σακίδια κ.ο.κ), όσο και ιδεολογικό επίπεδο (τρομοκρατία ΜΜΕ για απεργίες, απειλές με απολύσεις συνδικαλιστών και απεργών, κλπ). Η αστυνομοκρατία δεσπόζει σήμερα σε όλο της το μεγαλείο. Αν μάλιστα συνδυαστεί και με την εφαρμογή των λεγόμενων ''τρομονόμων'', νόμοι χουντικής εμπνεύσεως το περιεχόμενο των οποίων αποβλέπει στην κατατρομοκράτηση και στην καταστολή οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας (βλ. κατατεθέν νομοσχέδιο του Υπουργείου «προστασίας του πολίτη» περί ποινικοποίησης παραδοσιακών μορφών πάλης, σαν τις απεργίες), γίνεται αντιληπτό πως αυτή αποτελεί το πλέον αποτελεσματικότερο μέσο εκφοβισμού του κόσμου με σκοπό την αποσόβηση μιας διευρυμένης αγανάκτησης και πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και του κράτους είναι ξεκάθαρη: να περιθωριοποιήσει το λαϊκό αγώνα και να τον προβάλλει ως κοινωνικό ''καρκίνωμα'', ώστε έτσι να τον καταστείλει! Στο σαμποτάρισμα αυτό κάθε κοινωνικής αντίδρασης δε μπορεί φυσικά να παραλειφθεί και η συμβολή των ΜΜΕ τα οποία με κάθε ευκαιρία συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα, συντασσόμενα μετά εκάστοτε κυβερνητικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν. Παράλληλα διαστρεβλώνουν την κοινή γνώμη φορτώνοντας τις ευθύνες για την υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική συγκυρία σε διάφορες κοινωνικές ομάδες (δημόσιοι υπάλληλοι, μετανάστες, φοιτητές) και στρέφοντας τη μια κατά της άλλης, χωρίς ποτέ να κάνουν λόγο για τους πραγματικούς υπαίτιους, τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες.
Βιώσαμε σχετικά πρόσφατα ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα της αυταρχικής πολιτικής των συγκυβερνώντων κομμάτων, πολιτική η οποία μας φέρνει εικόνες από μαύρες εποχές της ιστορίας πίσω στα χρόνια της χούντας. Η επίταξη των απεργών στο Μετρό και κατ’ επέκταση λύση της απεργίας τους αρχικά με τους ναυτεργάτες να ακολουθούν στη συνέχεια όχι μόνο αποτελεί μια κατάφωρη παράβαση της συνταγματικής επιταγής του άρθρου 23 παρ.2 του Συντάγματος «περί καθολικότητας του δικαιώματος στην απεργία και απονομιμοποίησης οποιουδήποτε περιορισμού ο οποίος τείνει να το καταργήσει» (σε συνδυασμό μάλιστα με το άρθρο 11 της ΕΣΔΑ περί ελευθερίας του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι»), αλλά καθιστά μία ακόμη πρακτική φίμωσης, αποθάρρυνσης και τρομοκρατίας των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων στην οποιαδήποτε αντίστασή τους κόντρα σε μια σειρά μέτρων που επιβάλλονται σε αυτούς. Μια πρακτική η οποία στο πέρασμα του χρόνου θα εγχαραχθεί σχεδόν αυτόματα στη συνείδηση του κόσμου ως πλήρως νομιμοποιημένη, αν δεν υπάρξει η αναγκαία και άκρως επιτακτική αντίσταση σε φαινόμενα καταστρατήγησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπέρ της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Χωρίς να πάμε πολύ μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε και μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, για να δούμε ότι ο κρατικός αυταρχισμός διοχετεύεται και στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια, περικοπές συγγραμμάτων, εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών με αυστηρότερους όρους φοίτησης που καθιστούν έτσι τους φοιτητές «ρομποτάκια» και «θαμώνες των αμφιθεάτρων», εισαγωγή του θεσμού των Συμβουλίων Διοίκησης, συγχωνεύσεις των τμημάτων βάσει του σχεδίου «Αθηνά», απότοκο των οποίων είναι η διάσπαση του ενιαίου πτυχίου και η «υποχρεωτική» ειδίκευση-αποειδικευση και επανειδίκευση των φοιτητών (αφού το πτυχίο μπορεί να απαξιώνεται ανά πάσα στιγμή), που θα καθιστά τους τελευταίους έρμαιο της αυθαιρεσίας και εκμετάλλευσης του εκάστοτε εργοδότη, είναι μερικές από τις εκφάνσεις του κρατικού αυταρχισμού στο χώρο του Πανεπιστημίου και τις οποίες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το αμέσως επόμενο διάστημα!
Η κρατική ασυδοσία, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην καταστολή οποιασδήποτε κινηματικής πρωτοβουλίας. Κορωνίδα αποτέλεσε η επίσης πρόσφατη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των συλληφθέντων της ληστείας στο Βελβεντό, στις οποίες μάλιστα απεικονίζονται τα φρικαλέα και αποτρόπαια βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθησαν οι συλληφθέντες κατά τη διενέργεια της προανάκρισης από τους αστυνομικούς υπαλλήλους. Η ενέργεια αυτή όχι μόνο δεν βρίσκει καμία σχετική νομιμοποίηση (αφενός γιατί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την βασική αρχή περί μυστικότητας της προανακριτικής διαδικασίας του άρθρου 241 ΚΠΔ βάσει της οποίας απαγορεύεται η οποιαδήποτε δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων του κατηγορουμένου αλλά και δεδομένων που αφορούν την απαγγελθείσα σε αυτόν κατηγορία, εωσότου η εισαγγελία αποφανθεί περί εισαγωγής της υπόθεσης στο ακροατήριο, αφετέρου δε γιατί παραβιάζει την καθολικής ισχύος αρχή περί απαγορεύσεως των βασανιστηρίων του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ σε συνδυασμό με το άρθρο 6 παρ.1 περί προσήκουσας μεταχείρισης των κατηγορουμένων), αλλά αποτελεί εν γένει μέρος της συνολικής κατασταλτικής στρατηγικής, η οποία αποσκοπεί στην σταδιακή εκβιαστική παγίωση της αντίληψης «αυτά θα παθαίνει στο εξής όποιος συλλαμβάνεται»! Μια κατάσταση φυσικά άκρως βολική υπό το πρίσμα της συγκεκριμένης κοινωνικοοικονομικοπολιτικής συγκυρίας, όταν οι προσαγωγές και συλλήψεις σε κάθε πορεία ή απεργία ξεπερνούν κάθε «προσδοκία» ή γίνονται ακόμη και προληπτικά. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα ανάλογα περιστατικά διασυρμού τον περασμένο χρόνο των συλληφθέντων σε πανεργατική απεργία διαδηλωτών (οι οποίοι είχαν προσαχθεί προληπτικά απλώς ως ύποπτοι για επεισόδια και των οποίων τα προσωπικά στοιχεία είχαν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης στην οποία υπήρχε το αίτημα επικοινωνίας εκείνων των πολιτών που γνώριζαν κάτι σχετικό με τους προσαχθέντες), καθώς επίσης και των οροθετικών ιεροδούλων «επειδή αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και μετέδιδαν ανεξέλεγκτα τον ιό του AIDS», όλα αυτά πάντα «προς προάσπιση της κοινωνικής ασφάλειας»(!). Επιχειρείται, έτσι, ένας σταδιακός ακρωτηριασμός οποιασδήποτε επιχείρησης λαϊκού ξεσηκωμού σε μέτρα δυσβάστακτα με την απειλή μιας ενδεχόμενης προσαγωγής ή σύλληψης και στη συνέχεια δημοσιοποίησης των προσωπικών δεδομένων, μια τρομοκράτηση του κινήματος και ποινικοποίηση της συλλογικής διεκδίκησης. Γίνεται αντιληπτό, δηλαδή, ότι ο νόμος δεν είναι στην πραγματικότητα κάτι ουδέτερο, που βρίσκεται πάνω από την εκάστοτε κυβέρνηση και περιορίζει τις εξουσίες της, αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με τους πολιτικούς συσχετισμούς που παρατηρούνται σε κάθε κοινωνία και χρησιμοποιείται εργαλειακά από το πολιτικό σύστημα. Ιστορικά, μόνο όταν το κίνημα βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο μπορεί να θέτει αναχώματα στις κυβερνητικές πολιτικές!
Το τρίπτυχο ΗΣΥΧΙΑ (ώστε να μην αντιδρούμε σε όσα μέτρα σκοπεύουν να μας περάσουν), ΤΑΞΗ (την οποία σκοπεύουν να επιβάλλουν με κάθε κόστος) και ΑΣΦΑΛΕΙΑ (για τους φορείς της κρατικής εξουσίας ώστε να δρουν ανενόχλητοι) όχι μόνο δεν πρέπει να το ανεχθούμε με απάθεια αλλά συλλογικά, μαζικά και ριζοσπαστικά να το ανατρέψουμε! Η ύπαρξη, λοιπόν, μιας ασπίδας υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που θα απαντάει στα φαινόμενα του κρατικού αυταρχισμού, τόσο από πολιτικές δυνάμεις όσο και από κοινωνικούς φορείς που θα δρουν μετωπικά, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΠΑΛΗ ΘΑ ΤΗ ΣΠΑΣΕΙ!
