![ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivdY2Mydq3VXTsMGdr04ypdQ1-VN1lCm8YSHxsB5TtY9BemaOTT8NbMFwi3WdLgLOq7lTpysNFrhczV4Q052CuH31khZg3Ujaqjt_yTRAKZZSRGSsugzke_SG32HgjpKR5l98_AyGtZx5I/s1600/logo+panther3.jpg)
Λίγα λόγια για τη συνέλευση του πρώτου έτους
Η επόμενη μέρα των διαθεσιμοτήτων των διοικητικών υπαλλήλων βρίσκει το πανεπιστήμιο σε μία φάση μετάβασης από το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και από τα δημοκρατικά κεκτημένα των φοιτητών σε ένα κολλεγιοποιημένο εκπαιδευτήριο. Οι περικοπές στη σίτιση, τα συγγράμματα, η πλήρης αποδιάρθρωση των διοικητικών υπηρεσιών είναι μόνο μία εικόνα από το όραμα του υπουργείου για το νέο πανεπιστήμιο. Η διάσπαση των πτυχίων, οι διαγραφές και τα λοιπά πειθαρχικά μέτρα που θα φέρουν οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί θα διαμορφώσουν ένα ασφυκτικό παρόν εντατικοποίησης και ένα μέλλον εργασιακής επισφάλειας. Ο αστάθμητος παράγοντας σ' αυτή την εξίσωση του υπουργείου είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί δεν είμαστε απλοί θεατές της μετάβασης αυτής αλλά αυτοί που την υφίστανται. Και σε εμάς πέφτει το βάρος να διαλέξουμε την υποταγή και άρα τον εξοντωτικό ανταγωνισμό με τον διπλανό μας ή τη συλλογική δράση. Η πρώτη επιλογή είναι στην ουσία μια σιωπηρή συναίνεση, η δεύτερη επιλογή δύσκολη μεν αλλά η μόνη που έχει μία προοπτική νικηφόρας διεξόδου από το αδιέξοδο που πάνε να μας εγκλωβίσουν. Καλούμαστε, λοιπόν, να επανενεργοποιήσουμε τις συλλογικές μας δράσεις και όλοι μαζί να δώσουμε την απάντηση.
Η συνέλευση του πρώτου έτους μπορεί να μην προωθεί μία κατεύθυνση πλήρους εξατομίκευσης και ξεκάθαρης προβολής της ατομικής επίλυσης συλλογικών προβλημάτων αλλά παρόλα αυτά αποτελεί μια σχετική υποχώρηση από το συλλογικό (όλοι οι φοιτητές της σχολής) προς το πιο εξατομικευμένο (οι φοιτητές ενός έτους). Είναι μία αποσπασματική και αντικειμενικά συρρικνωμένη έκφραση του φοιτητικού συλλόγου, του οποίου μέλη είναι όλοι οι φοιτητές ανεξαρτήτως σε ποιό έτος βρίσκονται. Η συρρίκνωση αυτή δεν είναι μόνο αριθμητική (αφού προφανώς στη συνέλευση ενός έτους δεν εκφράζονται όλοι οι φοιτητές) αλλά και πολιτική, αφού λείπει η ανάδραση μεταξύ των φοιτητών και η κρίσιμης σημασίας μεταφορά εμπειρίας ανάμεσα στα έτη. Η έλλειψη ενός διευρυμένου πολιτικού διαλόγου ανάμεσα σε φοιτητές διαφορετικών ετών θα οδηγήσει αντικειμενικά σε μία αποπτωχευμένη κουβέντα εντός της συνέλευσης έτους, εφόσον θα θιγούν μόνο τα ζητήματα που οι πρωτοετείς γνωρίζουν, αφήνοντας άλλα που σύντομα θα τα βρουν μπροστά τους στο περιθώριο της συζήτησης.
Από την άλλη μία διευρυμένη και παγιωμένη πρακτική διαχωρισμού των φοιτητών σε συνελεύσεις ετών σίγουρα θα αποδυνάμωνε τη συλλογική πάλη, αφού πιθανώς να γεννούσε αντιφατικές αποφάσεις προκαλώντας χαοτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των ετών. Στο βαθμό που τα συμφέροντα μας είναι ενιαία πρέπει να αποτυπώνονται με ενιαίο τρόπο. Όλοι μας από το πρώτο μέχρι το τέταρτο έτος χάσαμε το εξάμηνο, πληρώνουμε για τα βιβλία, προσπαθούμε να μπούμε στο “γκρουπ” των δικαιούμενων σίτισης, όλοι μας απειλούμαστε με διαγραφές. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν διαφαίνεται να διαμορφώνεται μία ιδιαίτερη πολιτική ατζέντα για το πρώτο έτος. Ακόμη όμως κι αν ένα πρόβλημα εμφανίζεται αυτοτελώς σε ένα έτος (πχ στο πρώτο έτος δεν έχουν δοθεί κωδικοί για το mystudies και τον Εύδοξο) θα πρέπει όλοι μαζικά και ενιαία να διεκδικήσουμε την αντιμετώπισή του, όχι απλά λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι τα επιμέρους προβλήματα είναι όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Σε αντίστοιχη κατάσταση με τους πρωτοετείς συναδέλφους μας που δεν έχουν ηλεκτρονικούς κωδικούς βρίσκονται οι τεταρτοετείς που δεν μπορούν να πάρουν αναλυτικές βαθμολογίες. Ο κοινός παρονομαστής είναι η απόλυση του διοικητικού προσωπικού και η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου πίσω από αυτή. Τα ζητήματα είναι, λοιπόν, στη βάση τους κοινά κι αν η διαπραγμάτευση τους μεταφερθεί στο κάθε έτος χωριστά κινδυνεύουμε να μπούμε σε συντεχνιακές λογικές. Αν σπάσουμε τους δεσμούς μεταξύ των φοιτητών και διεκδικούμε αυτοτελώς τα συγγράμματα του έτους μας, τους κωδικούς του έτους μας κ.ο.κ. πλησιάζουμε μία αντίληψη “ο σωζων εαυτώ σωθήτω”. Και η αντίληψη αυτή του συντεχνιασμού όχι μόνο αποπολιτικοποιεί την κουβέντα, αφού τα αιτήματα υπό αυτό το πρίσμα προβάλλονται αυτοτελώς χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και υπόβαθρο, αλλά μετατρέπει μία συλλογική προσπάθεια σε μία “μαζική ατομικότητα”. Γιατί πράγματι η επικράτηση μίας συντεχνιακής λογικής θα κάνει τη συνέλευση έτους απλά μια συνισταμένη ατομικοτήτων απέναντι στο συλλογικό όργανο των γενικών συνελεύσεων. Ο σύλλογος με αυτή την έννοια θα διασπαστεί σε τέσσερις “ατομικότητες”.
Είναι, λοιπόν, διακύβευμα να μην επιτρέψουμε να κατακερματιστεί ο σύλλογος σε τέσσερις ομαδοποιήσεις, αλλά όλοι μαζί να αναζωπυρώσουμε τη γενική συνέλευση, να την τροφοδοτήσουμε με τα πολιτικά μας αιτήματα και τις τοποθετήσεις μας και να την μαζικοποιήσουμε. Αναγνωρίζουμε πράγματι ότι η συνέλευση του πρώτου έτους ενεργοποιείται σαν μία συλλογική προσπάθεια, σαν ένα εγχείρημα αυτοργάνωσης ενός κόσμου που επιθυμεί να τροφοδοτήσει τις συλλογικές διαδικασίες, ωστόσο θεωρούμε ότι μέσω αυτής της συγκεκριμένης δομής δεν μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο αλλά ίσα ίσα θα καταλήξει σε ακριβώς αντίστροφα αποτελέσματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι άλλες μορφές αυτοργάνωσης του κόσμου της σχολής που επιθυμεί να συμβάλει στις συλλογικές διαδικασίες δεν είναι προφανώς θεμιτές, όπως πχ η συγγραφή κειμένων από ανένταχτο κόσμο που θα καλούν στις Γενικές Συνελεύσεις.
Η λήψη αποφάσεων και η ανάληψης δράσης από ένα μόνο έτος διακινδυνεύει την ενιαία στάση μας, είναι αναποτελεσματική (αφού διαφορετικές πιέσεις μπορούμε να παράγουμε όλοι μαζί) και εν τέλει αποδυναμώνει τη γενική συνέλευση. Απέναντι στο αυταρχικοποιημένο κολλέγιο που ετοιμάζονται να κάνουν το πανεπιστήμιο να αντισταθούμε συλλογικά, να ξεπεράσουμε το “εγώ” χάριν του “εμείς”, να μην κλειστούμε ο καθένας στο αμφιθέατρο του έτους του, αλλά να ενώσουμε τις φωνές μας σε ένα μαζικό αμφιθέατρο κάνοντας τις παρακαταθήκες αλληλεγγύης και ενιαίας δράσης όπλα μας στο σήμερα.
Η επόμενη μέρα των διαθεσιμοτήτων των διοικητικών υπαλλήλων βρίσκει το πανεπιστήμιο σε μία φάση μετάβασης από το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και από τα δημοκρατικά κεκτημένα των φοιτητών σε ένα κολλεγιοποιημένο εκπαιδευτήριο. Οι περικοπές στη σίτιση, τα συγγράμματα, η πλήρης αποδιάρθρωση των διοικητικών υπηρεσιών είναι μόνο μία εικόνα από το όραμα του υπουργείου για το νέο πανεπιστήμιο. Η διάσπαση των πτυχίων, οι διαγραφές και τα λοιπά πειθαρχικά μέτρα που θα φέρουν οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί θα διαμορφώσουν ένα ασφυκτικό παρόν εντατικοποίησης και ένα μέλλον εργασιακής επισφάλειας. Ο αστάθμητος παράγοντας σ' αυτή την εξίσωση του υπουργείου είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί δεν είμαστε απλοί θεατές της μετάβασης αυτής αλλά αυτοί που την υφίστανται. Και σε εμάς πέφτει το βάρος να διαλέξουμε την υποταγή και άρα τον εξοντωτικό ανταγωνισμό με τον διπλανό μας ή τη συλλογική δράση. Η πρώτη επιλογή είναι στην ουσία μια σιωπηρή συναίνεση, η δεύτερη επιλογή δύσκολη μεν αλλά η μόνη που έχει μία προοπτική νικηφόρας διεξόδου από το αδιέξοδο που πάνε να μας εγκλωβίσουν. Καλούμαστε, λοιπόν, να επανενεργοποιήσουμε τις συλλογικές μας δράσεις και όλοι μαζί να δώσουμε την απάντηση.
Η συνέλευση του πρώτου έτους μπορεί να μην προωθεί μία κατεύθυνση πλήρους εξατομίκευσης και ξεκάθαρης προβολής της ατομικής επίλυσης συλλογικών προβλημάτων αλλά παρόλα αυτά αποτελεί μια σχετική υποχώρηση από το συλλογικό (όλοι οι φοιτητές της σχολής) προς το πιο εξατομικευμένο (οι φοιτητές ενός έτους). Είναι μία αποσπασματική και αντικειμενικά συρρικνωμένη έκφραση του φοιτητικού συλλόγου, του οποίου μέλη είναι όλοι οι φοιτητές ανεξαρτήτως σε ποιό έτος βρίσκονται. Η συρρίκνωση αυτή δεν είναι μόνο αριθμητική (αφού προφανώς στη συνέλευση ενός έτους δεν εκφράζονται όλοι οι φοιτητές) αλλά και πολιτική, αφού λείπει η ανάδραση μεταξύ των φοιτητών και η κρίσιμης σημασίας μεταφορά εμπειρίας ανάμεσα στα έτη. Η έλλειψη ενός διευρυμένου πολιτικού διαλόγου ανάμεσα σε φοιτητές διαφορετικών ετών θα οδηγήσει αντικειμενικά σε μία αποπτωχευμένη κουβέντα εντός της συνέλευσης έτους, εφόσον θα θιγούν μόνο τα ζητήματα που οι πρωτοετείς γνωρίζουν, αφήνοντας άλλα που σύντομα θα τα βρουν μπροστά τους στο περιθώριο της συζήτησης.
Από την άλλη μία διευρυμένη και παγιωμένη πρακτική διαχωρισμού των φοιτητών σε συνελεύσεις ετών σίγουρα θα αποδυνάμωνε τη συλλογική πάλη, αφού πιθανώς να γεννούσε αντιφατικές αποφάσεις προκαλώντας χαοτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των ετών. Στο βαθμό που τα συμφέροντα μας είναι ενιαία πρέπει να αποτυπώνονται με ενιαίο τρόπο. Όλοι μας από το πρώτο μέχρι το τέταρτο έτος χάσαμε το εξάμηνο, πληρώνουμε για τα βιβλία, προσπαθούμε να μπούμε στο “γκρουπ” των δικαιούμενων σίτισης, όλοι μας απειλούμαστε με διαγραφές. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν διαφαίνεται να διαμορφώνεται μία ιδιαίτερη πολιτική ατζέντα για το πρώτο έτος. Ακόμη όμως κι αν ένα πρόβλημα εμφανίζεται αυτοτελώς σε ένα έτος (πχ στο πρώτο έτος δεν έχουν δοθεί κωδικοί για το mystudies και τον Εύδοξο) θα πρέπει όλοι μαζικά και ενιαία να διεκδικήσουμε την αντιμετώπισή του, όχι απλά λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι τα επιμέρους προβλήματα είναι όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Σε αντίστοιχη κατάσταση με τους πρωτοετείς συναδέλφους μας που δεν έχουν ηλεκτρονικούς κωδικούς βρίσκονται οι τεταρτοετείς που δεν μπορούν να πάρουν αναλυτικές βαθμολογίες. Ο κοινός παρονομαστής είναι η απόλυση του διοικητικού προσωπικού και η αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου πίσω από αυτή. Τα ζητήματα είναι, λοιπόν, στη βάση τους κοινά κι αν η διαπραγμάτευση τους μεταφερθεί στο κάθε έτος χωριστά κινδυνεύουμε να μπούμε σε συντεχνιακές λογικές. Αν σπάσουμε τους δεσμούς μεταξύ των φοιτητών και διεκδικούμε αυτοτελώς τα συγγράμματα του έτους μας, τους κωδικούς του έτους μας κ.ο.κ. πλησιάζουμε μία αντίληψη “ο σωζων εαυτώ σωθήτω”. Και η αντίληψη αυτή του συντεχνιασμού όχι μόνο αποπολιτικοποιεί την κουβέντα, αφού τα αιτήματα υπό αυτό το πρίσμα προβάλλονται αυτοτελώς χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και υπόβαθρο, αλλά μετατρέπει μία συλλογική προσπάθεια σε μία “μαζική ατομικότητα”. Γιατί πράγματι η επικράτηση μίας συντεχνιακής λογικής θα κάνει τη συνέλευση έτους απλά μια συνισταμένη ατομικοτήτων απέναντι στο συλλογικό όργανο των γενικών συνελεύσεων. Ο σύλλογος με αυτή την έννοια θα διασπαστεί σε τέσσερις “ατομικότητες”.
Είναι, λοιπόν, διακύβευμα να μην επιτρέψουμε να κατακερματιστεί ο σύλλογος σε τέσσερις ομαδοποιήσεις, αλλά όλοι μαζί να αναζωπυρώσουμε τη γενική συνέλευση, να την τροφοδοτήσουμε με τα πολιτικά μας αιτήματα και τις τοποθετήσεις μας και να την μαζικοποιήσουμε. Αναγνωρίζουμε πράγματι ότι η συνέλευση του πρώτου έτους ενεργοποιείται σαν μία συλλογική προσπάθεια, σαν ένα εγχείρημα αυτοργάνωσης ενός κόσμου που επιθυμεί να τροφοδοτήσει τις συλλογικές διαδικασίες, ωστόσο θεωρούμε ότι μέσω αυτής της συγκεκριμένης δομής δεν μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο αλλά ίσα ίσα θα καταλήξει σε ακριβώς αντίστροφα αποτελέσματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι άλλες μορφές αυτοργάνωσης του κόσμου της σχολής που επιθυμεί να συμβάλει στις συλλογικές διαδικασίες δεν είναι προφανώς θεμιτές, όπως πχ η συγγραφή κειμένων από ανένταχτο κόσμο που θα καλούν στις Γενικές Συνελεύσεις.
Η λήψη αποφάσεων και η ανάληψης δράσης από ένα μόνο έτος διακινδυνεύει την ενιαία στάση μας, είναι αναποτελεσματική (αφού διαφορετικές πιέσεις μπορούμε να παράγουμε όλοι μαζί) και εν τέλει αποδυναμώνει τη γενική συνέλευση. Απέναντι στο αυταρχικοποιημένο κολλέγιο που ετοιμάζονται να κάνουν το πανεπιστήμιο να αντισταθούμε συλλογικά, να ξεπεράσουμε το “εγώ” χάριν του “εμείς”, να μην κλειστούμε ο καθένας στο αμφιθέατρο του έτους του, αλλά να ενώσουμε τις φωνές μας σε ένα μαζικό αμφιθέατρο κάνοντας τις παρακαταθήκες αλληλεγγύης και ενιαίας δράσης όπλα μας στο σήμερα.
