κείμενο για τους "Ανεξάρτητους"

Επιτέλους ανοίξαμε vol.2 : Το χρώμα της ανεξαρτησίας

Πολλές φορές έχει κάνει την εμφάνισή του στη σχολή μας το «ανεξάρτητο» πλαίσιο «Ανοιχτή Σχολή» όπως και σε μια σειρά άλλες σχολές. Εμείς θέλουμε με αφορμή την τελευταία Γενική Συνέλευση του συλλόγου και τη κεκαλυμμένη σύμπραξη ΔΑΠ και Ανεξάρτητων να επισημάνουμε ορισμένα χαρακτηριστικά των «ανεξάρτητων» που στηρίζουν τα πλαίσια για ανοιχτή σχολή. Στην προσπάθειά μας αυτή ούτε συνωμοσιολόγοι θα γίνουμε ούτε όμως θα περιοριστούμε σε μια επιφανειακή, απολιτίκ ανάγνωση του θέματος πέρα από τα βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά που έχει για εμάς το μπλοκ των ανεξάρτητων.

 

1) Πότε εμφανίζονται τα ανεξάρτητα πλαίσια: εμφανίζονται ΜΟΝΟ όταν έχει προηγηθεί μια κινηματική διεργασία στο φοιτητικό σύλλογο Νομικής η οποία παρακωλύει την εκπαιδευτική διαδικασία. Κοινώς όταν έχουν προηγηθεί καταλήψεις. Δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ άλλοτε σε κανέναν φοιτητικό σύλλογο να εμφανιστεί ανεξάρτητο πλαίσιο με αυτή την πολιτική φρασεολογία και τοποθέτηση χωρίς να έχει προηγηθεί μια τέτοια διεργασία και άρα χωρίς να αντιπαρατίθεται το ίδιο επιδιώκοντας τη λήξη της.

 

2) Τι ζητάνε τα ανεξάρτητα πλαίσια: ζητάνε «ανοιχτή σχολή» και τίποτε άλλο. Απέναντι ακριβώς σε μια κατάσταση ανωμαλίας με την παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας ζητάνε την αποκατάσταση της ομαλότητας και τη συνέχιση των μαθημάτων. Η πολιτική πρόταση άρα των ανεξάρτητων μολονότι φαίνεται να έχει θετικό περιεχόμενο, εντούτοις αυτό είναι μάλλον αρνητικό, αφού συμπυκνώνεται κυρίαρχα στο «τέλος στις καταλήψεις», «λήξη του αγώνα» και δεν περιγράφει με θετικό τρόπο την επόμενη μέρα εντός της σχολής ούτε ζητά ή αγωνίζεται για τους όρους φοίτησης στην ανοιχτή σχολή. Είναι χαρακτηριστικό ότι οποιαδήποτε ερώτηση και αν γίνει σε «ανεξάρτητο» φοιτητή γύρω από μια σειρά ζητημάτων που αφορούν τη χειροτέρευση των όρων φοίτησης και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είτε δεν έχει απάντηση είτε δηλώνει πως δεν είναι αρμόδιος να εκφραστεί επ’ αυτών (!) είτε ότι δεν θέλει να μπει σε πολιτική συζήτηση (!!!). Βλέπουμε, λοιπόν, πως η «ανοιχτή σχολή» τείνει να μετατρέπεται σε αυτοτελές αίτημα με όρους αυταξίας σε αντίθεση με την κατάληψη που παραμένει «μέσο πάλης» και όχι αίτημα του φοιτητικού κινήματος. Αίτημα είναι η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, η απόσυρση της ΚΥΑ και των Πρότυπων Εσωτερικών Κανονισμών και άλλα πράγματα που δεν απασχολούν τα ανεξάρτητα πλαίσια.

 

3) Το προφίλ του «ανεξάρτητου»:  το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει το μπλοκ των ανεξάρτητων είναι η υστερική τάση για επιστροφή στο αμφιθέατρο, μια τάση που δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε το συνάδερφο φοιτητή ούτε προφανώς εξωγενείς παράγοντες (εργαζόμενοι που απεργούν). Πρόκειται για  αυτό που λέμε «κοινωνικό κανιβαλισμό». Ότι δηλαδή «εγώ θέλω να κάνω μάθημα και δεν με νοιάζει για τους εργαζόμενους», ή «εγώ θέλω να κάνω μάθημα και δεν με νοιάζει για τους συμφοιτητές μου που θα διαγραφούν στα 6 χρόνια». Η τυφλή αυτή τάση αγγίζει τα όρια της αυτοκαταστροφής αφού αδυνατεί να δει το γεγονός ότι το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο διαλύεται και η εργασιακή προοπτική γίνεται όλο και πιο δυσχερής. Επίσης, άλλο βασικό χαρακτηριστικό είναι η βαθιά ηττοπάθεια που υπαγορεύει την ανοχή οποιασδήποτε φοιτητικής καθημερινότητας και εργασιακής προοπτικής στο φόντο ενός «από τα πριν χαμένου αγώνα».

 

4) Η σχέση με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Δεν είναι σκοπός μας να αποδείξουμε ότι οι ανεξάρτητοι είναι κάποιος σκοτεινός δάκτυλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Φτάνει το γεγονός ότι τρέφουν μια τέτοια συμπάθεια ο ένας για τον άλλο που βρισκόμενοι στον ίδιο χώρο και με τα πράγματα να σκουραίνουν πάντα σφιχταγκαλιάζονται και πορεύονται μαζί. Αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα πανεπιστήμια είχε και έχει έναν βασικό στόχο. Την διατήρηση της ακαδημαϊκής ομαλότητας εντός των ιδρυμάτων, την προώθηση των αναδιαρθρώσεων και την καταστολή των κινητοποιήσεων. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επειδή πολιτικά εναντιώνεται στις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις, επειδή πολιτικά τάσσεται κατά της απεργίας των διοικητικών, επειδή πολιτικά τάσσεται υπέρ των Πρότυπων Εσωτερικών Κανονισμών και της αναδιάρθρωσης για αυτό και κάθε φορά προσπαθεί να ανοίξει τη σχολή και να λήξει τις κινητοποιήσεις. Χρήσιμοι σύμμαχοι σε αυτήν την κατεύθυνση είναι όσοι φοιτητές τυφλωμένοι είτε από τον κοινωνικό κανιβαλισμό είτε από τον καριερισμό τάσσονται επίσης προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν αποκλείουμε βέβαια και στενότερες σχέσεις των ανεξάρτητων με τη ΔΑΠ καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ανεξάρτητοι φοιτητές που έχουν βρεθεί στο ψηφοδέλτιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

 

Το σίγουρο είναι ότι όσο και αν χτυπιούνται κάτω οι κάθε λογής «ανεξάρτητοι» συμφοιτητές μας ότι είναι όντως ανεξάρτητοι και δεν έχουν καμία σχέση με τη ΔΑΠ δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Και δεν μπορούν να πείσουν κανέναν όχι μόνο γιατί πάντα συμπράττουν με τη ΔΑΠ ακόμα και αν θέλουν να ονομάσουν το πλαίσιο κάπως αλλιώς (ανοιχτή σχολή). Όχι μόνο επειδή τα πλαίσια τους τα εκφωνεί ο εκπρόσωπος της ΔΑΠ και καταμετρά τους ψήφους τους. Όχι μόνο επειδή έχουν ενσωματώσει στο μάξιμουμ το ατομικίστικο πνεύμα που προωθεί η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στις σχολές. Αλλά, επίσης, επειδή είναι σαφές ότι κανείς σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία και με όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στο πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος και να τοποθετείται εκτός πολιτικής. Κανείς δεν μπορεί να αξιώνει στο όνομα της ανοιχτής σχολής ότι έχει μια μη πολιτική τοποθέτηση όταν αυτή η τοποθέτηση συνεπάγεται την απεργοσπασία, τη λήξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και την αποδοχή ενός πανεπιστήμιου που δεν θα έχει μείνει ίχνος δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Και μπορεί όποιος έχει μια τέτοια τοποθέτηση να μην είναι τσιράκι της κυβέρνησης, σίγουρα όμως είναι ένα χρήσιμο πιόνι στη σκακιέρα των κυβερνητικών επιτελείων.

Στο δια ταύτα, συνάδερφοι ανεξάρτητοι… συγχαρητήρια.

Η σχολή άνοιξε.

Με εμάς, όμως, τι θα γίνει;

Και εννοούμε όλους εμάς που μας περιμένει το κολλεγιοποιημένο αυταρχικό πανεπιστήμιο των Εσωτερικών Κανονισμών, εμάς που θα πάρουμε διασπασμένα πτυχία, εμάς που μας περιμένει ο Νέος Κώδικας Δικηγόρων, εμάς που μας περιμένει η ανεργία του 60% στους νέους.

Ωραία, η σχολή άνοιξε. Τα καταφέρατε.

Ας μιλήσουμε τώρα για το παρόν και το μέλλον μας.

κείμενο για το άνοιγμα της σχολής (ή τη λήξη των κινητοποιήσεων)

Επιτέλους ανοίξαμε!

 

Στον απόηχο των πανηγυρισμών ΔΑΠ-Φορτσάκη-ΜΜΕ για το άνοιγμα της σχολής και την αποκατάσταση της ομαλότητας κόντρα στις “μειοψηφίες” ανακύπτει ένα ερώτημα: και τώρα τι; νομική όπως παλιά; Πέρα απ' το ότι το άνοιγμα των σχολών από τη ΔΑΠ είναι το τελευταίο χαρτί της κυβέρνησης ενάντια στους διοικητικούς υπαλλήλους το πανεπιστήμιο στο οποίο καλούμαστε να κάνουμε μάθημα είναι ένα πανεπιστήμιο-φάντασμα.

 

498 υπάλληλοι βρίσκονται εκτός, ενώ οι φύλακες, που ως κλάδος έχουν καταργηθεί δουλεύουν αμισθί με την ελπίδα της επαναπρόσληψης. Οι γραμματείες υποστελεχώνονται (στη νομική μένουν 4 υπάλληλοι για 4000 φοιτητές!),ενώ οι βιβλιοθήκες , η φοιτητική μέριμνα και συνολικά οι διοικητικές υπηρεσίες αποδιαρθρώνονται. Στο φόντο αυτού του διαλυμένου πανεπιστημίου, στο φόντο του τσακίσματος 498 ανθρώπων, στο φόντο επικείμενων εισαγγελικών διώξεων σε βάρος απεργών στήνεται το πανηγυράκι της ΔΑΠ και το όραμα του σύγχρονου. Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, παύει να είναι όπως το ξέραμε και οι μαζικές απολύσεις είναι το πρώτο βήμα στην υλοποίηση του πανεπιστημίου “σκάσε-διάβαζε-πλήρωνε”.

 

Οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί, προβλέπουν τη διάσπαση των πτυχίων μας σε bachelor και master (3+1) χρόνια και συνεπώς τον κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, ανάλογα με την κατεύθυνση (master) που θα επιλέξουμε στο 4ο έτος. Από την άλλη οι διαγραφές στα 6 χρόνια, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι επιτροπές κοψίματος απ' τις οποίες περνάς αν κοπείς 3 φορές σ' ένα μάθημα, τα πειθαρχικά συμβούλια απ' τα οποία περνάς αν δεν είσαι “φρόνιμο παιδί” σκιαγραφούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης και ένα πανεπιστήμιο-εργαστήρι παραγωγής πειθήνιων εργαζομένων, χωρίς καμία αναπαράσταση συλλογικής νίκης, χωρίς καν επαγγελματικά δικαιώματα. Το  πανεπιστήμιο αυτό μάλιστα είναι πολύ λιγότερο δωρεάν, καθώς οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί προβλέπουν την κατάργηση του συγγράμματος ως κάτι “παρωχημένο” και  “οπισθοδρομικό”, ενώ το κόστος του διοικητικού έργου που θα αναλάβουν ιδιώτες (πχ φύλαξη) θα μετακυλιστεί στους φοιτητές.

 

Η ριζική μετάλλαξη του πανεπιστημίου σ' ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο στοχεύει στη δημιουργία του νέου μοντέλου εργαζομένου, ενός εργαζόμενου πλήρως εξειδικευμένου λόγω του σπασμένου πτυχίου που θα αναγκαστεί να μπει σ' έναν κύκλο επανειδίκευσης και διαρκούς κυνηγιού προσόντων μήπως και επιβιώσει στην αγορά εργασίας. Ενός εργαζομένου που έχοντας μπει σ' ένα πανεπιστήμιο με πλήρως εντατικοποιημένους όρους φοίτησης και συνεπώς πλήρως αποστειρωμένο από τον πολιτικό διάλογο και τη συλλογική δράση θα εγκλωβίζεται διαρκώς σε μια ατομικίστικη αντίληψη, η οποία σε κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να είναι η απάντηση.

 

Το νέο αυτό πανεπιστήμιο μας καλεί να βρούμε την ατομική μας προοπτική σε ένα περιβάλλον κοινωνικής καταστροφής, μας καλεί να είμαστε ανταγωνιστικοί, προσηλωμένοι στην ατομική μας επιβίωση και τελικά να περάσουμε με 10 το μάθημα του κοινωνικού κανιβαλισμού. Στο μάθημα αυτό να κοπούμε ξανά και ξανά. Κόντρα στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό να διεκδικήσουμε πανεπιστήμιο με δημόσιο-δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα, να αποδείξουμε στον Σαμαρά και τα παραπαίδια του τους ΔΑΠίτες ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που οραματίζονται αλλά μια παραφωνία στα σχέδιά τους, μια κοιτίδα αμφισβήτησης και ξεσηκωμού.

Κείμενο για τη ΔΑΠ και τη θεωρία των δύο άκρων

''Κρίση και Βία στα Πανεπιστήμια''

ή αλλιώς πώς να στοχοποιήσει κανείς τα αριστερά σχήματα και να βγάλει λάδι την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

 

  Στο φόντο της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής αφήνει για λίγο τα πάρτυ και τα μπουζούκια και κάνει στροφή στον ακαδημαϊσμό, διοργανώνοντας ημερίδα με θέμα ''Κρίση και Βία στα Πανεπιστήμια'', με συμμετοχή και μεγαλοκαθηγητάδων της Νομικής - Δρόσος, Κλαμαρής, Κοτσαλής, γνωστών για την αντιδραστική τους ρητορεία. Επί της ουσίας, το ακροδεξιό παραλήρημα του Σαμαρά περί καταδίκης της βίας ''από όπου κι αν προέρχεται'' και της θεωρίας των 2 άκρων γίνεται αντικείμενο ακαδημαϊκής διάλεξης στην οποία παρέχονται πιστοποιητικά παρακολούθησης. Καλούν, δηλαδή, τους φοιτητές ν' ασπαστούν την χουντικής εμπνεύσεως θεωρία των 2 άκρων με δωράκι ένα χαρτί για το βιογραφικό τους!

  Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ως νεολαία του Σαμαρά αναπαράγει, λοιπόν, την εξίσωση της βίας της ακροδεξιάς συμμορίας της Χρυσής Αυγής με τους λαϊκούς αγώνες (απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις), σε μια προσπάθεια να απονομιμοποιήσει και να οριοθετήσει τα λαϊκά κινήματα, εντείνοντας παράλληλα τον κρατικό αυταρχισμό. Η θεωρία, όμως, αυτή είναι προσχηματική, καθώς, αφ' ενός, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συγκάλυπτε την δράση της Χ.Α. και μάλιστα την πριμοδοτούσε πολιτικά μέσα από την ξενοφοβική και αυταρχική πολιτική της (βλ. στρατόπεδα συγκέντρωσης, τρομονόμος). Αφ' ετέρου, αυτή η καταδίκη δεν είναι σύνολη, γιατί υπάρχει μια μεγάλη εξαίρεση: η κρατική βία!

  Το δόγμα ''Ησυχία, Τάξη, Ασφάλεια'', όπως αυτό εκφράζεται με το μαύρο στην ΕΡΤ, τους ξυλοδαρμούς απεργών και διαδηλωτών από τα ΜΑΤ και τις μαζικές συλλήψεις αγωνιστών αντικειμενικοποιείται. Ο νόμος γίνεται κυβερνητικό θέσφατο και οι λαϊκοί αγώνες ποινικοποιούνται ως βία. Η προβολή του κράτους σαν το μόνο εγγυητή της νομιμότητας και της ομαλότητας είναι μια προσπάθεια τσακίσματος κάθε λαϊκής αντίστασης στην πολιτική της λιτότητας, τσακίσματος κάθε λαϊκού αγώνα.

  Η ΔΑΠ, υπηρετώντας την ιδεολογική προπαγάνδα του κομματικού της φορέα, εξειδικεύει τη θεωρία αυτή στο πανεπιστήμιο, κάνοντας λόγο για παράνομες γενικές συνελεύσεις, βίαιες μειοψηφίες, συντεχνίες εργαζομένων και φοιτητών που εμποδίζουν την εφαρμογή του νόμου. Τα φοιτητικά κινήματα από το ΄79, μέχρι και σήμερα ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων για δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου απονομιμοποιούνται ως βία μεμονωμένων ομάδων, μειοψηφιών. Αυτή ακριβώς η απονομιμοποίηση των συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων από μεριάς ΔΑΠ στοχεύει στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στα πανεπιστήμια, στην εμπέδωση δηλαδή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Με άλλα λόγια, στοχεύει στην απόλυση των απεργών διοικητικών, στις διαγραφές φοιτητών, στα διασπασμένα πτυχία χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, κάτι που άλλωστε είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τις προτάσεις της ΔΑΠ για ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατάργηση του Ασύλου και αστυνομία εντός των σχολών κλπ.

  Τα μαζικά φοιτητικά κινήματα ήταν αυτά που καταδίκασαν αυτή την πολιτική, ήταν αυτά που δεν υπέκυψαν στους κυβερνητικούς εκβιασμούς και τις τραμπούκικες πρακτικές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Γιατί όσες διακηρύξεις δημοκρατικότητας και αν κάνει τώρα η ΔΑΠ, δε μπορεί ούτε και θέλει να εξιλεωθεί για το «αμαρτωλό της παρελθόν»: ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ (κένταυροι και rangers) ενάντια στους λαϊκούς αγώνες, δολοφονία Τεμπονέρα στην Πάτρα, επιθέσεις με αλυσοπρίονα και λοστάρια στις καταλήψεις του '06-'07 και τραμπούκικες επιθέσεις σε φοιτητές. Πρόσφατο παράδειγμα «δημοκρατικού ήθους» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής αποτελεί η επίσημη τοποθέτησή της να μπουν τα ΜΑΤ στη Νομική και να συλλάβουν τους μετανάστες, οι οποίοι έβρισκαν καταφύγιο από τις ξενοφοβικές διώξεις του «Ξένιου Δία» στο Άσυλο. Αυτή ακριβώς η «άκρως δημοκρατική» θέση της ΔΑΠ για το Άσυλο είναι που έδωσε και δίνει πάτημα στις κατασταλτικές δυνάμεις να εισβάλουν σε χώρους του Πανεπιστημίου σπέρνοντας την τρομοκρατία, με πιο χαρακτηριστικό το συμβάν της φετινής 6ης Δεκέμβρη, όπου μαθητές που διαδήλωναν ενάντια στον αυταρχισμό του κράτους στην επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ψάχνοντας καταφύγιο στα Προπύλαια περικυκλώθηκαν από ΜΑΤ και δακρυγόνα. Ακόμα πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η συκοφαντική ανακοίνωσή της ότι δήθεν υπερψηφίστηκε το πλαίσιό της στην τελευταία συνέλευση όταν τα αποτελέσματα βγήκαν καταφανώς υπέρ του πλαισίου της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης.

  ΝΔ και ΔΑΠ, αυτοί δηλαδή που στηρίζουν μια πολιτική ακραίου αυταρχισμού, αυτοί που συσπειρώνουν τα απολειφάδια της ακροδεξιάς και τους νοσταλγούς της Χούντας (Βορίδης, Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης) δε μπορούν να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας και να καταδικάζουν το  δίκιο του αγώνα.

 

Και αυτοί που μιλάνε για βία προπάντων ξεχνούν ότι βία είναι να σου παίρνουν τη δουλειά, βία είναι να σε καταδικάζουν να περνάς τα φοιτητικά σου χρόνια σε ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο, βία είναι να σου ανοίγουν τη σχολή με ΜΑΤ ενάντια σε όσα έχεις αποφασίσει στις γενικές σου συνελεύσεις, βία είναι να σου ετοιμάζουν ένα μέλλον με ανεργία, βία είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός και η κοινωνική ανέλιξη άνευ όρων πατώντας επί πτωμάτων.

 

Οι κοινωνικοί αγώνες από τις Σκουριές της Χαλκιδικής μέχρι τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων στο πανεπιστήμιο, δεν νομιμοποιούνται από καμία κυβέρνηση, αλλά δικαιώνονται στη συνείδηση του ίδιου του λαού, γιατί εν τέλει η διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια είναι δικαίωμα αναφαίρετο!

3+1 σημεία για τη ΓΣ (9/12)

1) Τα όρια της ανεξαρτησίας: Μια, δυο, τρεις, καταντάει γραφικό. Οκ δεν είστε γραμμένοι στη ΔΑΠ αλλά δεν χρειάζεται να σκίζετε και τα ρούχα σας ότι δεν έχετε καμία απολύτως σχέση και να την καταγγέλλεται από πάνω μέχρι κάτω. Αφού αν βρεθείτε στον ίδιο χώρο δεν μπορείτε να αντισταθείτε στην έλξη που ασκεί ο ένας στον άλλο. Το πλαίσιο ΔΑΠ / Ανεξάρτητοι είναι αναπόφευκτο. Τουλάχιστον την επόμενη φορά πείτε ότι είστε μια κίνηση φοιτητών που κανένα πρόβλημα δεν έχει με τη ΔΑΠ και αυτά που λέει και απλά δραστηριοποιείται στη βάση της απραξίας της υπεύθυνης δύναμης. Είναι πιο τίμιο και γλιτώνετε και λίγη (ελάχιστη) αξιοπρέπεια. Τρανή απόδειξη ότι κανείς δεν είναι "εκτός πολιτικής", ότι το απολίτικο είναι βαθιά πολιτικό και εν τέλει βαθιά αντιδραστικό και συντηρητικό είναι η πολιτική αυτή σύμπνοια των δύο πλαισίων που τα οδηγεί σε κρίσιμες στιγμές ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ σε μια ενωμένη πορεία. Καμία έκπληξη, λοιπόν. Μόνο επιβεβαίωση.

Πολιτικά: η ίδια απολιτίκ, κανιβαλίστικη στάση και "ναιμεναλλαδισμός" (του τύπου "ναι μεν έχουν χίλια δίκια οι απεργοί αλλά...")

2) ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (και α και ου): Μουδιασμένη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέσα στο αμφ. Δρακοπουλου όπου έμπαινε για πρώτη φορά μετά από 14 εβδομάδες κινητοποιήσεων των εργαζομένων και διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων. Ήθελε να αλλάξουμε αίθουσα (όντως το κλίμα ήταν ασφυκτικό και η αίθουσα μικρή) αδυνατώντας να καταλάβει ότι το κτήριο δεν είναι τσιφλίκι της και ότι βρίσκεται σε ένα χώρο ο οποίος αποτελεί κέντρο αγώνα της απεργίας και είναι υπό την ευθύνη και την εποπτεία των απεργών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να μας παραχωρήσουν μεγαλύτερη αίθουσα. Πέραν αυτού μια έλλειψη συντονισμού υπήρχε και στο κλείσιμο των πορτών κατά την τελευταία τοποθέτηση, όπου αλλού οι πόρτες κλείνανε αλλού πάλι γινόταν προσπάθεια να μείνουν ανοιχτές με αποκορύφωμα και την εμφάνιση ΟΝΝΕΔιτών από το Πάντειο να πουλάνε μπραβιλίκι στις πάνω πόρτες του αμφιθεάτρου, πράγμα που μπορούν να επιβεβαιώσουν μια σειρά από μέλη του ΦΣ Νομικής που ήταν μπροστά στο περιστατικό.

Πολιτικά: ένα βήμα μπροστά από τον ακατέργαστο κανιβαλισμό του ανεξάρτητου πλαισίου. Μιλάμε για ένα ραφιναρισμένο συντηρητικό πλαίσιο το οποίο παίρνει συγκεκριμένη θέση για την απεργία (αδιάλλακτοι οι απεργοί του ΕΚΠΑ, καταστροφική η απεργία για το πανεπιστήμιο) και έχει συγκεκριμένη πρόταση (?) αφενός για τους απεργούς (δεχθείτε τις προτάσεις συμβιβασμού που έχουν γίνει από τον Αρβανιτόπουλο χωρίς αναστολή της ΚΥΑ) και αφετέρου για τους φοιτητές (γυρίστε στα αμφιθέατρα άνευ όρων, ακόμα και άμα δεν θα έχεις εξυπηρέτηση στη γραμματεία, τη βιβλιοθήκη, δεν θα έχεις συγγράμματα, δεν θα παίρνεις ενιαίο πτυχίο).

3) Ο φοιτητικός σύλλογος μέσα από μια ανοιχτή, δημοκρατική διαδικασία και παρά τις όποιες (δικαιολογημένες ή μη) εντάσεις πήρε αγωνιστική απόφαση με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου της σχολής. Εμείς περιμένουμε αυτή η απόφαση, στη βάση του ότι είναι αποτέλεσμα της πιο μαζικής διαδικασίας για φέτος που έχει διεξάγει ο σύλλογος, να γίνει σεβαστή από το σύνολο των φοιτητών της σχολής και των πολιτικών δυνάμεων. Στη βάση αυτής της απόφασης συνεχίζουμε τον αγώνα μας με κατάληψη, οργανώνουμε τις δράσεις της κατάληψης όλοι μαζί και περιφρουρούμε την απόφαση αυτή (όπως έγινε και το πρωι της Δευτέρας 9/12 από μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης).

4) "Και α και ου και ψέμα από παντού": η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ γράφει τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του φοιτητικού συλλόγου Νομικής την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Λίγη ώρα μετά το τέλος της συνέλευσης και αφού η καταμέτρηση είχε προχωρήσει με ελάχιστες εντάσεις και το αποτέλεσμα είχε ανακοινωθεί μπροστά σε όλους τους φοιτητές χωρίς καμία ένσταση, ανήρτησε ανακοίνωση στη σελίδα της στο διαδίκτυο όπου ανακοινώνει τον θρίαμβο του πλαισίου της (μόνο ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, χωρίς ανεξάρτητους) νοθεύοντας το αποτέλεσμα εκ των υστέρων πράγμα που αποτελεί ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία στην ιστορία του φοιτητικού συνδικαλισμού. Αποκρύπτοντας κάθε αναφορά σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα ανακοινώνει απλώς ότι το πλαίσιό της νίκησε λες και καθόμασταν 6 ώρες στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου μας προκειμένου θέλουμε ή δεν θέλουμε να αποδεχθούμε την επικράτησή της. Μάλλον κάποιος δεν έχει μάθει να χάνει, ή μάλλον οι άνωθεν εντολές από τα κομματικά γραφεία της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ προκειμένου να ανοίξουν οι σχολές είναι τόσο επιτακτικές που δικαιολογούν κάθε μέσο στην υλοποίησή τους.
΄Εμείς δεν θα ασχοληθούμε και πολύ με τους κομπλεξισμούς της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Απαντάμε με το Δελτίο Τύπου της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης Νομικής που βάζει τα πράγματα στην θέση τους (μπορεί να βρεθεί ήδη εδώ: http://left.gr/news/katalipsi-os-tis-1612-apofasisan-oi-foitites-tis-nomikis-athinon ) και την απόφαση του συλλόγου μας η οποία ψηφίσθηκε από την πλειοψηφία των φοιτητών της σχολής. Κατά τα άλλα θα την αφήσουμε βορά στα τρολλο-site και στον κόσμο των σχολών που μέρα με τη μέρα καταλαβαίνει όλο και περισσότερο ποιος είναι ο σκοτεινός της ρόλος.

Αποτελέσματα Γενικής Συνέλευσης Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής

Πλαίσιο Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης: 195

Πλαίσιο ΔΑΠ/ Ανεξάρτητοι: 172

Πλαίσιο Επιτροπής Αγώνα Νομικής (ΜΑΣ): 42

Λευκά: 7

Σύνολο ψηφισάντων: 416 (>140)

Απόφαση Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής:

1) Κατάληψη από τη Δευτέρα 9/12 μέχρι και την Δευτέρα 16/12

2) Συμμετοχή στην απεργιακή περιφρούρηση και στις κινητοποιήσεις στο πλάι των απεργών του ΕΚΠΑ

3) Συμμετοχή / παρέμβαση στη συνέλευση των διοικητικών υπαλλήλων την Τετάρτη 11/12 και ώρα 10.00 στην πρυτανεία

4) Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων και των διοικητικών υπαλλήλων

5) Μπλοκάρισμα των Πρότυπων Εσωτερικών Κανονισμών όποτε και αν αυτοί πάνε να ψηφισθούν εν κρυπτώ από Γενική Συνέλευση Τμήματος ή Σύγκλητο - Συνολικό ανάχωμα του φοιτητικού κινήματος στη διαδικασία ψήφισής τους

6) Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις του συλλόγου φοιτητών εστιών του Πανεπιστημίου Αθηνών την Τετάρτη 11/12, 10.00 στο Πολυτεχνείο για ζητήματα στέγασης

7) Αναβολή της εξεταστικής κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων - Να δοθούν όλα τα μαθήματα κανονικά και με ανθρώπινους ρυθμούς μετά το πέρας αυτών

8)Σύγκλιση της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης την Τρίτη 10/12, στη 13.00, στο κτήριο της πρυτανείας για τον καθορισμό των δράσεων και την επανοικειοποίηση του χώρου της σχολής

9) Περιφρουρούμε τις αποφάσεις του Συλλόγου - Νέα Γενική Συνέλευση την Δευτέρα 16/12

Κείμενο του σχήματος για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και τις ανακοινώσεις για άνοιγμα της Νομικής

Οι αστερίσκοι κάνουν τη διαφορά…

Βρισκόμαστε στη 14^η εβδομάδα κινητοποιήσεων των διοικητικών υπαλλήλων. Σε μία από τις πιο κρίσιμες συνελεύσεις των απεργών , παρατηρείται μια συντονισμένη κίνηση από την πλευρά του Φορτσάκη, της κοσμητείας και του Υπουργού. Με ανακοίνωσή του ο πρόεδρος στο site της σχολής παραγνωρίζοντας τις αποφάσεις των διοικητικών και του φοιτητικού συλλόγου μας για κατάληψη μέχρι και τη Δευτέρα, αναγγέλλει ότι η σχολή ανοίγει για τη διεξαγωγή μαθημάτων.

 Όλως τυχαίως η κίνηση αυτή από πλευράς Φορτσάκη – κοσμητείας – Υπουργού έρχεται να συμπέσει με την είσοδο, ύστερα από 13 εβδομάδες, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στη ΓΣ του συλλόγου. Στα μάτια μας αυτό το φαντάζει άκρως προκλητικό αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το γεγονός ότι αυτές τις 14 εβδομάδες για την υλοποίηση των αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου, είτε ήταν η κατάληψη του κτηρίου είτε ήταν μια απλή εκδήλωση οι πόρτες της σχολής ήταν πάντα κλειστές. Ξαφνικά, όμως, και ενώ υπάρχει αντίθετη απόφαση τόσο των φοιτητών όσο και των εργαζομένων, ο κοσμήτορας μαζί με τον πρόεδρο του τμήματος αποφάσισαν να ανοίξει η σχολή σε αγαστή συνεργασία από ό,τι φαίνεται και με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.    Η συνεννόηση αυτή είναι αποκαλυπτική για τις σχέσεις ΔΑΠ με τα όργανα διοίκησης και με το Υπουργείο γενικότερα, ενώ και ένα προηγούμενο διάστημα με τη στήριξή της στην διαδικτυακή κίνηση "ανοιχτές σχολές" (όπου υπέγραφε όποιος ήθελε αρκεί να είχε ένα email) έκανε τις προσπάθειές της για να σπάσει την απεργία. Την κίνηση αυτή μάλιστα στην πρόσφατη ανακοίνωσή της  η νεολαία της ΝΔ (κομματικού φορέα της ΔΑΠ), η ΟΝΝΕΔ,  έσπευσε να την χαρακτηρίσει ως κάτι παραπάνω από μαζική, προσπαθώντας να μας πείσει ότι χιλιάδες φοιτητές αγανακτούν για την μη ομαλή λειτουργία του ΕΚΠΑ (σε πλήρη σύμπνοια με τη ρητορεία της κυβέρνησης) ενώ οι φωτογραφίες από την σχεδόν άδεια πλατεία Κοραή ακόμα παλεύουν να γεμίσουν με τη βοήθεια του photoshop.

Η ρητορεία του Αρβανιτόπουλου φαίνεται να βρίσκει αρκετές ακόμα ομοιότητες με αυτή της υπεύθυνης δύναμης της ΔΑΠ στα εξής σημεία. Αρχικά, η κατάσταση των κλειστών ιδρυμάτων και καταλήψεων  σύμφωνα με την ΔΑΠ είναι αυτή που έρχεται να υποβαθμίσει το ίδρυμα και όχι οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες. Σε αυτό το σημείο μάλιστα έρχεται να διαφοροποιηθεί σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν όταν έλεγε ότι δεν κρίνει αν πράττουν καλά ή κακά οι απεργοί, αλλά ότι θέλει απλά να ανοίξουν οι σχολές για να γίνουν μαθήματα, ενώ τώρα παίρνει ανοιχτά θέση κατά της απεργίας των εργαζομένων του ΕΚΠΑ, κατηγορώντας για αδιαλλαξία (!) τους ίδιους τους απεργούς. Προκλητική φαντάζει τέλος η τοποθέτηση, η οποία περιγράφει ένα Πανεπιστήμιο ανοιχτό, ουσιαστικά (τι σημαίνει άραγε αυτό;) αξιολογημένο και ευρωπαϊκό, ενώ μπαίνει στην κουβέντα και το ζήτημα του εξαμήνου. Εν όψει και των Πρότυπων Εσωτερικών Κανονισμών που έρχονται φαίνεται  ότι η συγκεκριμένη πολιτική δύναμη συντάσσεται πλήρως με τις βλέψεις του Υπουργείου και της Κυβέρνησης για ένα λιγότερο δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό πανεπιστήμιο, ενώ υποκινεί και την παραφιλολογία για το εξάμηνο, το οποίο ως απειλή και ως όπλο της κυβέρνησης εν τέλει μεγαλώνει, μικραίνει και αξιοποιείται κατά το δοκούν προκειμένου να κάνει όλους εμάς να «καθόμαστε στα αυγά μας».

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και επειδή οι τοποθετήσεις αρχίζουν και γίνονται ιδιαίτερα ευκρινείς στο βαθμό που και ο αγώνας των απεργών κορυφώνεται , η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μάλλον πρέπει να μας εξηγήσει πιο συγκεκριμένα τι ακριβώς υποστηρίζει και με ποιου το μέρος είναι. Και να είναι σίγουρη πως είμαστε οι πρώτοι που δεν τους αρέσει να μιλάνε "με αστερίσκους και υποσημειώσεις". Άλλωστε, όλοι εμείς που παλεύουμε μέσα από τις Γενικές μας Συνελεύσεις για την υπεράσπιση των φοιτητικών κεκτημένων δεν βάλαμε ποτέ κανέναν αστερίσκο και καμία υποσημείωση ούτε στα ενιαία πτυχία, ούτε στους ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, ούτε στα δωρεάν συγγράμματα, σίτιση και στέγαση ούτε στο άσυλο. Άλλοι είναι αυτοί οι καλοθελητές που είναι έτοιμοι να τα πουλήσουν κοψοχρονιά στις κυβερνήσεις των κομμάτων τους.

Έτσι, λοιπόν, όσοι βλέπουν το «εγώ» μέσα από το «εμείς», όσοι βλέπουν τη λύση μέσα στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, όσοι ζητούν μια ζωή με αξιοπρέπεια έχουν το δικαίωμα να παλέψουν. Αυτό το δικαίωμα δεν θα τους το στερήσει κανένα μπλε παραπαίδι και κανένας κανίβαλος *

* ούτε σε αυτό βάζουμε αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Αποτελέσματα & Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής 2/12

Πλαίσιο Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης: 166
[ραπαν-σαφν, αρεν, αντινομια, αγωνιστικές κινήσεις]

Πλαίσιο Ανοιχτή σχολή: 76

ΜΑΣ: 31...

Λευκά: 7

Σύνολο ψηφισάντων: 280 (>140)

Απόφαση Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής:

1) Κατάληψη από την Δευτέρα 2/12 έως την Δευτέρα 9/12
2) Συμμετοχή στην απεργιακή περιφρούρηση και στις κινητοποιήσεις στο πλάι των απεργών του ΕΚΠΑ
3) Συμμετοχή / παρέμβαση στη συνέλευση των διοικητικών υπαλλήλων όποτε και αν αυτή πραγματοποιηθεί
4) Συμμετοχή του ΦΣ στη πορεία φοιτητικών συλλόγων και διοικητικών υπαλλήλων όποτε και αν προκηρυχθεί μέσα στην εβδομάδα
5) Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου την Παρασκευή 6/12
6) Αναβολή της εξεταστικής κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων - Να δοθούν όλα τα μαθήματα κανονικά και με ανθρώπινους ρυθμούς μετά το πέρας αυτών
7) Περιφρουρούμε τις αποφάσεις του Συλλόγου - Νέα Γενική Συνέλευση την Δευτέρα 9/12

Φωτογραφίες από το Ρεμπέτικο Γλέντι Καταλήψεων Αρχιτεκτονικής και Νομικής στις 29/11

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ;

«Δίκιο έχουν οι διοικητικοί, αλλά 13 εβδομάδες δεν είναι πολλές;» είναι ένα σχόλιο που ακούγεται συχνότατα το τελευταίο διάστημα. Οκ, αλλά με όσα ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας για το χώρο της εκπαίδευσης, 13 εβδομάδες θα έπρεπε να είναι μόνο η αρχή. Για να εξηγούμαστε, στη σχολή μας μένουνε, μετά τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, 4 μόνο διοικητικοί υπάλληλοι από τους 17, για την εξυπηρέτηση του συνόλου των φοιτητών (περίπου 4000), πράγμα που θα οδηγήσει σε τεράστια δυσλειτουργία του ιδρύματος. Ακόμη περισσότερο, η πλήρης αδυναμία λειτουργίας ορισμένων γραμματειών (βλ. οικονομικό, με 0 πλέον διοικητικούς υπαλλήλους) θα οδηγήσει, σε ένα πρώτο στάδιο, σε διοικητικές συγχωνεύσεις, και αργότερα σε συγχωνεύσεις γνωστικών αντικειμένων, όπως έχει ήδη εξαγγελθεί από το σχέδιο «Αθηνά». Συγκεκριμένα για τη νομική, το ότι γίνεται αυτόνομη σχολή (βλ. σχέδιο «Αθηνά») ανοίγει το δρόμο για την εισαγωγή κατευθύνσεων στο πτυχίο. Με άλλα λόγια, αντί για πτυχίο νομικού, πλέον θα παίρνουμε πτυχίο αστικολόγου, ποινικολόγου, εμπορικολόγου και πάει λέγοντας – πράγμα που δεν βγάζουμε από το μυαλό μας, αφού ήδη από πέρσι έχει περάσει το νομοθέτημα που επιτρέπει στον εκάστοτε υπουργό παιδείας να αλλάζει το πρόγραμμα σπουδών οποιασδήποτε σχολής εν μία νυκτί. Όλα αυτά θα προδιαγράφουν ένα εργασιακό μέλλον όπου ο απόφοιτος θα είναι καταδικασμένος σε ένα φαύλο κύκλο ειδίκευσης-αποειδίκευσης-επανειδίκευσης, ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, ενός εργαζομένου «μίας χρήσης», χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα.

 

Απέναντι σε αυτό το μέλλον που μας προετοιμάζουν, εμείς θέλουμε τις σχολές κατειλημμένες, ως αντίδραση σε όσα αποφασίζονται για εμάς χωρίς την έγκρισή μας, ως μέσο πίεσης απέναντι στο Υπουργείο, που με αδιαλλαξία προχωρά σε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δημιουργούν ένα πανεπιστήμιο που δεν χωράει κανέναν από εμάς. Κάποιοι συμφοιτητές μας, αντίθετα, πιέζουν για «ανοιχτές σχολές», προβάλλοντας συγκεκριμένα επιχειρήματα:

 

1) «Το πανεπιστήμιο είναι πεδίο ακαδημαϊκής δραστηριότητας κι όχι εργαλείο για πολιτικά παιχνίδια». Εμείς πιστεύουμε ότι η ακαδημαϊκή δραστηριότητα που μας επιφυλάσσεται είναι μέρος ενός ακόμη μεγαλύτερου πολιτικού παιχνιδιού. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση, με την πολιτική που εφαρμόζει, εντείνει το ρόλο του πανεπιστημίου ως μηχανισμού διάπλασης πειθήνιων, ευέλικτων και φθηνών εργαζομένων. Τη διαμόρφωση φοιτητών που εποφθαλμιούν τη θέση του τάδε μεγαλοδικηγόρου, ακόμη κι αν χρειαστεί στην πορεία να πατήσουν επί πτωμάτων –δηλαδή των ίδιων των συμφοιτητών τους. Φοιτητών που ξεχνούν ότι η διαρκής επιδίωξη της προσωπικής ανέλιξης και καριέρας βοηθά εν πολλοίς το κράτος σε μία από τις βασικές του στοχεύσεις, να μη διεκδικούμε δηλαδή (τώρα ως φοιτητές και μελλοντικά ως εργαζόμενοι) τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας!

 

2) Ύπουλες λέξεις: κινητικότητα, εξορθολογισμός, εξυγίανση, διαθεσιμότητα.

Τι κρύβεται πίσω από αυτά, αλήθεια; Εδώ μιλάμε για μια συγκεκριμένη λέξη που ντύνεται με όμορφο τρόπο, τις «απολύσεις», στις οποίες έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση να προχωρήσει, ακολουθώντας τις επιταγές μνημονίων, ΕΕ και ΔΝΤ. Στο ΕΚΠΑ, εν προκειμένω, 498 διοικητικοί υπάλληλοι εντάσσονται σε διαθεσιμότητα (75% καταβολή μισθού), την οποία ακολουθεί είτε η κινητικότητα (τοποθέτηση σε άλλη θέση) είτε η απόλυση, και αυτό παρουσιάζεται επικοινωνιακά ως «εξορθολογισμός» και «εξυγίανση» της δημόσιας εκπαίδευσης, προκειμένου η κοινωνία να στραφεί αυτόματα ενάντια στον αγώνα των διοικητικών. Είναι χαρακτηριστική η ασάφεια με την οποία εκφράζεται ο Αρβανιτόπουλος, ο οποίος τον τελευταίο καιρό παρουσιάζει «νέες», «αναβαθμισμένες» προτάσεις για το πανεπιστήμιο, χωρίς να αναφέρει κάτι συγκεκριμένο και, πρωτίστως, χωρίς να είναι διατεθειμένος να ικανοποιήσει το βασικό αίτημα των απεργών, την απόσυρση δηλαδή της ΚΥΑ (κοινή υπουργική απόφαση που εισάγει τις διαθεσιμότητες στα πανεπιστήμια).

 

3) «Ναι, αλλά χρειάζεται μία αξιολόγηση δομών και προσώπων για να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία». Η περιλάλητη αξιολόγηση αποτελεί, όχι μόνο όχημα για περαιτέρω απολύσεις, αλλά και μοχλό για την εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Κι αυτό πολύ απλά, γιατί η αξιολόγηση θα ελέγχει το κατά πόσο κάθε ίδρυμα έχει εφαρμόσει τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις (ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, σχέδιο «Αθηνά» κι όσα πρόκειται να ‘ρθουν). Για τα ιδρύματα, δε, που δε συμμορφώνονται με τις επιταγές του Υπουργείου, η «τιμωρία» είναι μία: υποχρηματοδότηση.

 

4) «Μα θα χαθεί το εξάμηνο…»

Αυτό το χαμένο εξάμηνο (που μόνο από την προπαγάνδα των ΜΜΕ θεωρείται σίγουρα χαμένο) δεν πάει κόντρα στην έναρξη/συνέχιση των σπουδών μας, αλλά κόντρα σε ένα χαμένο πανεπιστήμιο. Σε ένα «νέο», κατά τα λεγόμενα της Κυβέρνησης, πανεπιστήμιο που θα μας στερήσει πολλά περισσότερα εξάμηνα, εφόσον θα λειτουργεί όπως περιγράψαμε παραπάνω (ήδη, παραδείγματος χάρη, στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου το εξάμηνο που διανύουμε χάθηκε εξαιτίας έλλειψης διδακτικού προσωπικού, παράδειγμα καθόλου τυχαίο, αφού έχει ανακοινωθεί ήδη ότι μετά τι διαθεσιμότητες των διοικητικών, θα ακολουθήσουν διαθεσιμότητες στα μέλη ΔΕΠ). Αξίζει, λοιπόν, να υπερασπιζόμαστε ένα εξάμηνο που, ακόμη κι αν «σωθεί», θα πραγματοποιηθεί με πλήρως εντατικοποιημένους ρυθμούς, προκειμένου να βγει η ύλη, αντί να παλεύουμε με κάθε μέσο για την υπεράσπιση του δημοσίου, δωρεάν πανεπιστημίου;

 

Πώς γίνεται, λοιπόν, ένα πρόβλημα που αφορά χιλιάδες φοιτητές να λυθεί από τον καθένα μας ξεχωριστά, ως «ατομικότητα»; Κανένας μόνος του δεν μπορεί να αντιπαλέψει ένα κολλεγιοποιημένο πανεπιστήμιο, κανένας μόνος του δεν μπορεί να αντιπαλέψει ένα πλήρως εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών, κανένας μόνος του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα σε ένα εργασιακό μέλλον το οποίο θα περιγράφεται από το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τα δικαιώματά μας, που μέσα από αγώνες έχουν κατακτηθεί, δεν μπορούμε παρά μόνο με αγώνες να τα υπερασπιστούμε. Συλλογικούς αγώνες, συλλογικές διαδικασίες, συλλογικές διεκδικήσεις.

 

Ας καταλάβουμε ότι κανένα από αυτά δεν μας χαρίστηκε και ας πάρουμε θέση, σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, για την επίθεση που δέχεται, όχι μόνο μια μερίδα εργαζομένων, αλλά συνολικά το πανεπιστήμιο. Γιατί στην συγκυρία που διανύουμε, «αυτός που σωπαίνει δίνει την εντύπωση ότι συναινεί, όταν μπορεί και οφείλει να μιλήσει».

Προχωράμε, λοιπόν, με καταλήψεις και μ’ απεργίες, για ένα παρόν και μέλλον με αξιοπρέπεια!

ΥΓ: «πρώτα ήρθαν για τους εκπαιδευτικούς, αλλά δε φώναξα γιατί δεν ήμουν εκπαιδευτικός.

Μετά ήρθαν για τους διοικητικούς, αλλά δε φώναξα γιατί δεν ήμουν διοικητικός.

Στο τέλος ήρθαν για τους φοιτητές, αλλά δεν είχε μείνει κανείς να φωνάξει για μένα»