Δεκέμβρης 2008: Mια κοινωνική έκρηξη που δεν πρέπει να σβήσει...

Το βράδυ του Σαββάτου 6/12, ο ειδικός φρουρός της αστυνομίας Ε. Κορκονέας δολοφονεί εν ψυχρώ, με σφαίρες κατευθείαν στην καρδιά, το 15χρονο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, Μεσσολογγίου και Τζαβέλλα.
Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός σπεύδει να κάνει δακρύβρεχτες δηλώσεις ''λύπης'', ο Υπουργός Εσωτερικών και ο Υφυπουργός Δημόσιας Τάξης δηλώνουν παραίτηση για λόγους ''ευθιξίας'' που φυσικά δε γίνονται δεκτές, ενώ τα ΜΜΕ σπεύδουν να αναγάγουν το γεγονός σε μεμονωμένο περιστατικό που η σφαίρα...''εξοστρακίστηκε''.
Τίποτε όμως δεν ήταν δυνατό να ανακόψει την τεράστια λαϊκή οργή που ξέσπασε στους δρόμους της Αθήνας και σε όλες τις μεγάλες πολεις ήδη από το βράδυ της δολοφονίας και κρατά μέχρι και σήμερα...

Το σίγουρο είναι ότι η δολοφονία του Αλέξη δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Ο κατάλογος των θυμάτων της αστυνομικής βίας και κρατικής καταστολής είναι μακρύς από τους ιστορικούς αγώνες του λαϊκού κινήματος έως και πιο πρόσφατα. Κανείς δεν ξεχνά το μικρό Μιχάλη Καλτεζά, τους δολοφονημένους διαδηλωτές Ι. Κουμή και Σ. Κανελλοπούλου, το Νίκο Τεμπονέρα. Πόσο μάλλον κανείς δεν ξεχνά τη νεκρή διαδηλώτρια στη Λευκίμμη το περασμένο καλοκαίρι, τους δαρμένους μέχρι θανάτου από τα ΜΑΤ μετανάστες στην Πέτρου Ράλλη λίγους μήνες πριν.
Η δολοφονία του Αλέξη ήρθε σαν απόληξη της αναβαθμισμένης κρατικής καταστολής στα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα, σαν τη μόνη απάντηση των κυβερνήσεων απέναντι στα κοινωνικά κινήματα. Η ασύστολη ρίψη χημικών και δακρυγόνων, οι μαζικές συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών (από...''ζαρντινιέρες'') κατά τη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος, η αστυνομοκρατία και η παρακολούθηση σε χώρους δουλειάς, σχολές, δρόμους, σε σημεία κόμβους για το λαϊκό κίνημα, ο βασανισμός κρατουμένων και μεταναστών, καταλήγουν όλα στην αυταρχικοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών, ακόμη και σε στυγνές δολοφονίες.
Οι μέρες που ακολούθησαν την 6η Δεκέμβρη αποτελούν μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα κοινωνική έκρηξη που διαγράφει στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, των περισσότερων πόλεων πανελλαδικά, τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση που εκρήγνυται με αφορμή την κρατική δολοφονία.
Αυθόρμητη παρουσία χιλιάδων κόσμου στους δρόμους, μαζικές συγκρούσεις διευρυμένων κοινωνικών στρωμάτων με την αστυνομία σε σημεία κόμβους της κυβέρνησης και των κατασταλτικων μηχανισμών, τη Βουλή, τα Α.Τ., απώθηση της κατασταλτικής επίθεσης των ΜΑΤ με πέτρες και οδοφράγματα στους δρόμους.
Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν η γνωστή. Διμοιρίες να κατακλύζουν κάθε γωνία, συλλήψεις, αποπνικτική ρίψη χημικών, ξυλοδαρμοί. Από την άλλη η ΝΔ επιχείρησε την ιδεολογική της νομιμοποίηση στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων που μαζικά και έμπρακτα εκφράζουν την οργή τους, μέσα από τα ΜΜΕ: τη χυδαία διαστρέβλωση των γεγονότων, τη διασπορά φημών περί θέση της χώρας σε ''κατάσταση εκτάκτους ανάγκης'', απειλές για άρση του ασύλου, αλλά και επικεντρώνοντας τις διαστάσεις της κοινωνικής έκρηξης στις καταστροφές μαγαζιών και το πλιάτσικο και όχι στις ριζοσπαστικές μορφές πάλης που υιοθετεί το λαϊκό κίνημα ως μέγιστη πολιτική πίεση απέναντια στην κρατική κατασταλτική βία.
Τίποτε όμως δεν μπορεί να κρύψει την κοινωνική διάσταση αυτής της έκρηξης, τη συσσωρευμένη πίεση που δέχονται χρόνια τώρα διευρυμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η πολιτική της λιτότητας, τα όρια της φτώχειας, οι αναδιαρθρώσεις στην εργασία, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αντι-ασφαλιστικές απο-ρυθμίσεις, η συρρίκνωση των δικαιωμάτων και ελευθεριών, οι σκληρές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση που με συνεπή και σκληρό τρόπο ακολουθούνται, με δεκανίκι τα ΜΑΤ και την κατατρομοκράτηση των μαζών, προκαλούν την αγανάκτηση και το ξέσπασμα του λαού, των πιο συμπιεσμένων και χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας και της νεολαίας. Δεν είναι μόνο η δολοφονία, αλλά και η ακολουθούμενη πολιτική που ξεχειλίζει το ποτήρι, ιδίως σε μια συγκυρία που τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Μια πολιτική που βγάζει στο δρόμο μετανάστες, άνεργους, χαμηλόμισθους, συνταξιούχους. Μια πολιτική που βγάζει στο δρόμο τους φοιτητές με τις φοιτητικές καταλήψεις που δίνουν έναν μεγαλειώδη αγώνα ενάντια στο Νόμο-Πλαίσιο και τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό, την άρση του ασύλου και των πολιτικοσυνδικαλιστικών ελευθεριών στο πανεπιστήμιο, τα χουντικής εμπνεύσεως πειθαρχικά συμβούλια και τις διαγραφές φοιτητών, την προσπάθεια σκληρής πειθάρχησης της νεολαίας. Αλλά και ενάντια στη διάλυση και τον κατακερματισμό του επαγγελματικού και εργασιακού ορίζοντα των αποφοίτων. Η πολιτική αυτή βγάζει ακόμα στο δρόμο το ακηδεμόνευτο μαθητικό κίνημα με ριζοσπαστικές μορφές πάλης απέναντι στην άγρια καταστολή και τους ξυλοδαρμούς μαθητών, από μια γενιά που βιώνει τις επιπτώσεις των σκληρών ρυθμίσεων Αρσένη, της ασφυκτικής μαθητικής καθημερινότητας, της βάσης του 10.
Mέσα στη μεγαλύτερη κοινωνική αναταραχή των τελευταίων δεκαετιών στην ελληνική κοινωνία αποκαλύπτεται η τοποθέτηση του καθενός. Με την κυβέρνηση, τον Καρατζαφέρη και τον Πρετεντέρη επέλεξε να συνταχθεί πλήρως το ΚΚΕ που πάντα ξένο από τους ριζοσπαστικούς και οξυμμένους αγώνες καταγγέλει το λαϊκό κίνημα που εξεγείρεται, ακόμη και τους μαθητές που πολιορκούν Α.Τ., ως ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΞΕΝΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ, ΠΡΕΖΕΜΠΟΡΟΥΣ, ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΥΣ! Λειτουργώντας ως η 5η φάλαγγα δέχεται τα συγχαρητήρια του Καρατζαφέρη, κάνει αλυσίδες στους διαδηλωτές που τους καταδιώκουν τα ΜΑΤ, αναλαμβάνει το ρόλο της ΔΑΠ σπάζοντας συνελεύσεις σχολών με απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ! Πέρα από την προδοτική στάση του ΚΚΕ που ανέλαβε το ρόλο της μαύρης αντίδρασης στο πολιτικό σύστημα ακόμη και άλλα κομμάτια της αριστεράς αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στη στήριξη των κινητοποιήσεων τουλάχιστον διακηρυκτικά και τη καταγγελειολογία, τα πιστοποιητικά φρονημάτων.

Σε αυτές τις πρωτόγνωρες κοινωνικές συνθήκες ανοίγεται ο μονόδρομος των οξυμμένων κοινωνικών λαϊκών αγώνων, των μαζικών κοινωνικών συγκρούσεων με τις επιλογές της λιτότητας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της δολοφονικής καταστολής των αγώνων. Ο μονόδρομος της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, των φοιτητικών και μαθητικών καταλήψεων, των απεργιών των εργαζομένων και ο συντονισμός των κινητοποιούμενων κομματιών της κοινωνίας. Ο μονόδρομος της νίκης!