ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2009: για εμάς επέτειος και ευκαιρία αγώνων, για αυτούς ευκαιρία για καταστολή και περιστολή των λαϊκών ελευθεριών

«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία». Το σύνθημα των αγώνων του Πολυτεχνείου, ηχεί σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Σύνθημα, που δεν μπορεί παρά να προκύπτει, από την ολομέτωπη επίθεση της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, στα μέτωπα της εργασίας, της παιδείας και των λαϊκών ελευθεριών.

Οι μαζικές απολύσεις των εργαζομένων των στέιτζ, οι εξαγγελίες για το ασφαλιστικό, οι ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια, η επιθετική πολιτική απέναντι στους χώρους των πανεπιστημίων με την αναγνώριση των ΚΕΣ, την εφαρμογή του Νόμου- Πλαίσιο και την στοχοποίηση του ασύλου, η συνεχής αστυνομοκρατία και καταστολή ιδιαίτερα σε περιοχές με κρίσιμη συμβολή στην γέννηση κινημάτων και κοινωνικών αντιστάσεων όπως τα Εξάρχεια, ο κουκουλονόμος, o νόμος για την περιύβριση των αστυνομικών οργάνων και το φακέλωμα μέσω DNA είναι ενδεικτικές κινήσεις της σκληρά νεοφιλελεύθερης και αντιλαϊκής πολιτικής της νέας κυβέρνησης.

Το θέμα του ασύλου και της στοχοποίησής του, είναι κάτι που χρίζει ιδιαίτερης αναφοράς. Είναι σημαντικό, να γίνει κατανοητό, πως το άσυλο αποτελεί πρώτα και πάνω απ’ όλα μια κοινωνική κατάκτηση. Δεν έχει απλά χαρακτήρα ακαδημαϊκό, αλλά είναι κεκτημένο λαϊκών και κοινωνικών αγώνων. Είναι η κατάκτηση αυτή, που καθιστά το πανεπιστήμιο έναν ιδιαίτερο κοινωνικό χώρο, που επιτρέπει την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, και την πολιτική ζύμωση των φοιτητών, αλλά και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Ο ρόλος αυτός του ασύλου γίνεται φανερός εάν αναλογιστούμε την κρισιμότητά του στα γεγονότα του πολυτεχνείου, όταν στον χώρο του χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι, πραγματοποίησαν γενικές συνελεύσεις διαμορφώνοντας τα αιτήματά τους και οργανώνοντας την πάλη τους. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και κατά την διάρκεια των γεγονότων του περσινού Δεκέμβρη.

Γίνεται φανερό επομένως, πως η προσπάθεια περιθωριοποίησης του ασύλου και χαρακτηρισμού του ως πυρήνα γέννησης τρομοκρατικών και παρακρατικών ενεργειών, κινείται σε μια κατεύθυνση ιδεολογικής καταστολής του κοινωνικού συνόλου, με την απονομιμοποίηση του πραγματικού του χαρακτήρα που εξηγήθηκε παραπάνω, ώστε με το πρόσχημα της τήρησης της «τάξης και της ασφάλειας», να ανοίξει ο δρόμος της καταστρατήγησής του. Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο, εντάσσονται και οι ενέργειες που έλαβαν χώρα τέσσερις ημέρες πριν την 17^η Νοέμβρη, με το πραξικοπηματικό και εν κρυπτώ κλείσιμο των σχολών από τις πρυτανικές αρχές, και την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων έξω από τον χώρο των πανεπιστημίων. Πρωτοφανές αποτελεί το γεγονός, πως δεν επετράπη στους φοιτητές που προσήλθαν στην Πρυτανεία για να διαμαρτυρηθούν, η είσοδός τους σ’ αυτή, ούτε σε φοιτητές σχολών όπως της Παντείου και του Παιδαγωγικού να εισέλθουν στα αμφιθέατρα, για να πραγματοποιήσουν τις προγραμματισμένες γενικές συνελεύσεις για το πολυτεχνείο. Τα γεγονότα αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαία, ιδιαίτερα εν όψει των κινητοποιήσεων που αναμένονται τον Δεκέμβρη. Βάζουν στο στόχαστρο όχι μόνο το άσυλο, αλλά και την νεολαία, ένα ενεργό κοινωνικό κομμάτι, με πρωτεύοντα ρόλο στις κινηματικές διαδικασίες.

Απέναντι στις επιθέσεις αυτές, διαμορφώνονται και τα κοινωνικά αιτήματα, που εκφράστηκαν με ιδιαίτερο δυναμισμό και αποφασιστικότητα, στην πορεία της 17 Νοέμβρη για το Πολυτεχνείο. Μια πορεία, που με την μεγαλύτερη μαζικότητα ανάλογων πορειών των τελευταίων χρόνων, απέδειξε πως η επέτειος του Πολυτεχνείου, σε καμία περίπτωση δεν έχει απλά έναν μουσειακό - εορταστικό χαρακτήρα, αλλά ξυπνώντας την συλλογική μνήμη, μπορεί να συσπειρώνει φοιτητές και εργαζόμενους με βάση τις διεκδικήσεις του σήμερα.

Στην μαζικότατη αυτή πορεία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» απάντησαν με πρωτοφανείς κινήσεις καταστολής. Ενδεικτική είναι, η παρουσία 6.500 αστυνομικών και σωμάτων ασφαλείας, στο κέντρο της Αθήνας, και στην διάρκεια της πορείας. Προχωρώντας πέρα απ’ το δόγμα της ιδεολογικής και προληπτικής καταστολής που φαινόταν μέχρι τώρα να ακολουθεί η κυβέρνηση, οι διαδηλωτές πήραν και μια άγρια γεύση της φυσικής βίας από την πλευρά της αστυνομίας. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα μέρος της πορείας που βρισκόταν στο ύψος της αμερικάνικης πρεσβείας, δέχτηκε την επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων, με τις προσαγωγές να φτάνουν στον άνευ προηγουμένου αριθμό των 150 ατόμων. Ένας αριθμός, που ξεπερνά κατά πολύ τις ανάλογες κινήσεις των δυνάμεων καταστολής επί κυβέρνησης Ν.Δ. Παράλληλα, διαδηλωτές που σκόπευαν να προχωρήσουν σε πορεία αλληλεγγύης και στήριξης των προσαχθέντων στην περιοχή των Εξαρχείων και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, βρέθηκαν περικυκλωμένοι από κλούβες και δυνάμεις των ΜΑΤ ,καταλήγοντας και αυτοί με την βία, στα κτίρια της Γ.Α.Δ.Α. Ο αριθμός των ατόμων που τελικά προσήχθησαν, ξεπέρασε τους 350, ενώ οι συλλήψεις ήταν τουλάχιστον 5 με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Η στάση αυτή της κυβέρνησης και των δυνάμεων καταστολής, σαφώς καταδεικνύουν, πως πέρα από τις συνεχείς προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ για ενσωμάτωση των κοινωνικών αγώνων με την αναζήτηση επίσημων συνομιλητών και σύναψης συμμαχιών, η κοινωνία συνεχίζει μαζικά να συσπειρώνεται γύρω από τα αιτήματα των υλικών αναγκών της. Κάτι, που έχει ως αποτέλεσμα την ανάδειξη του πραγματικού προσώπου της νέας κυβέρνησης, με την όξυνση της βίας και της κρατικής καταστολής, στην κατεύθυνση γρήγορης προώθησης των αναδιαρθρώσεων. Πράγμα που δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητο, αλλά που χρειάζεται να πυροδοτήσει νέους κοινωνικούς αγώνες που με μαζικό και δυναμικό τρόπο θα επανατοποθετήσουν τα αιτήματα του σήμερα σε σύνδεση με τους αγώνες του χτες, αλλά και θα διαμορφώσουν τους όρους για ένα καλύτερο αύριο.

Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν.