ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ…

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται και διαπερνάται από την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της. Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, επιχειρούνται και πραγματοποιούνται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την στήριξη του ΛΑΟΣ και της ΝΔ και υπό τις επιταγές της Ε.Ε και τις κατευθύνσεις του ΔΝΤ,  οι μεγαλύτερες αναδιαρθρωτικές τομές στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, από την περίοδο της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό και καθίσταται απαραίτητη η επεξεργασία των ερωτημάτων που προκύπτουν από την πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης και των επιπτώσεών της.

Ένα ζήτημα που προβάλλεται συχνά από τα ΜΜΕ, στα οποία η κυβέρνηση έχει βρει τον καλύτερο σύμμαχο ιδεολογικής καταστολής και τρομοκρατίας των λαϊκών αγώνων, είναι πως η οικονομική αυτή κρίση, είναι αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης και διαφθοράς συγκεκριμένων κυβερνήσεων και πολιτικών επιλογών. Το «συμπέρασμα» αυτό σαφέστατα στόχο έχει την ενσωμάτωση και τον αποπροσανατολισμό της λαϊκής οργής, καθώς και την προλείανση του εδάφους για νέες αναδιαρθρωτικές αλλαγές, για περισσότερα δυσβάσταχτα μέτρα, γι’ αυτό που αποκαλούν «νοικοκύρεμα» του κράτους.

Η πραγματικότητα είναι, πως η κρίση αυτή είναι κρίση του ίδιου του συστήματος, των πολιτικών και οικονομικών αδυναμιών του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που ακόμη και σε χώρες της ευρωζώνης που μέχρι τώρα θεωρούνταν «πρότυπα» ανάπτυξης και σωστής διαχείρισης, όπως η Ιρλανδία, εισχωρεί ο μηχανισμός «στήριξης» ΔΝΤ-ΕΕ, επιφέροντας δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα και αίροντας λαϊκές κατακτήσεις. Η κατάσταση αυτή πρέπει να μας ξεκαθαρίζει πως μια οικονομική κρίση, αποτελεί για το κεφάλαιο και τους υποστηρικτές των επιλογών του, ευκαιρία για αναδιαρθρώσεις και αναδιατάξεις στους εκάστοτε κοινωνικούς σχηματισμούς, μέσα από τις οποίες αλλαγές αυτές, το κεφάλαιο έχει την ευκαιρία αίροντας τις λαϊκές κατακτήσεις, να λάβει καλύτερη θέση μάχης στο πεδίο της ταξικής πάλης. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το ελληνικό κεφάλαιο στηρίζει και ωφελείται ξεκάθαρα από τις τομές αυτές στα πλαίσια της Ε.Ε.

Μια ακόμη αυταπάτη που χρόνια τώρα είχε καλλιεργηθεί και τίθεται υπό αμφισβήτηση και αίρεση στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, είναι ο ρόλος της Ε.Ε, καθώς και τα συμφέροντα που το μόρφωμα αυτό εξυπηρετεί. Τα επιχειρήματα περί «Ευρώπης των λαών» που ακόμη και ένα κομμάτι της επίσημης αριστεράς υιοθετεί, (βλ. ΣΥΝ), φαίνεται να καταρρέουν. Η Ε.Ε, δημιουργήθηκε ακριβώς, όχι στην βάση ενοποίησης και συγκερασμού δικαιωμάτων και λαϊκών αιτημάτων στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά για την οικονομική ολοκλήρωση των συμφερόντων του κεφαλαίου, στα πλαίσια της Ευρώπης. Η ολοκλήρωση αυτή, ασκείται κυρίως στη βάση μιας νομισματικής πολιτικής μέσω του ευρώ, που χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες του κάθε σχηματισμού, εκβιαστικά επιβάλλει οικονομικές πολιτικές σε βάρος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους. Γι’ αυτό και αποτελεί αυταπάτη, η επιδίωξη αλλαγής πολιτικής κατεύθυνσης ενός οργανισμού μέσα από την παρέμβαση σε αυτόν, όταν ο ίδιος ο στόχος από την ίδρυσή του, έρχεται αντιπαραθετικά με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των εργαζομένων.

Στην πολιτική της Ε.Ε, προστίθεται και η «σωτήρια» επέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που έρχεται να ισορροπήσει τις αντιφάσεις στο εσωτερικό της Ε.Ε, προωθώντας «αποτελεσματικότερα» και σταθεροποιώντας τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης. Καμία σημασία βέβαια δεν έχει η σύνθεση του μηχανισμού στήριξης, καθώς από όπου κι αν προέρχονται, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις του κεφαλαίου στόχο έχουν να πλήξουν τα συμφέροντα και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.

Ένα ακόμη επιχείρημα από την πλευρά της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και απ’ τα «παπαγαλάκια» της τα ΜΜΕ, είναι πως το δημόσιο έλλειμμα οφείλεται στην άκρατη ανάπτυξη του «κοινωνικού κράτους», και πως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απαραίτητη είναι η επιβολή μιας «τάξης», μέσα από περικοπές των δημόσιων παροχών στην υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, τις δημόσιες συγκοινωνίες, την εκπαίδευση και μια σειρά άλλων τομέων. Μια τέτοια «άποψη» ξεχνά φυσικά πως η αύξηση του ελλείμματος οφείλεται στην όλο και εντεινόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων, και στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος που θυσιάζεται στο βωμό της άκρατης ανάπτυξης του κεφαλαίου, με παραδείγματα όπως οι ολυμπιακοί αγώνες, τα άτοκα δάνεια από τα δημόσια ταμεία σε μεγάλες επιχειρήσεις, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εξαπολύει την μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, που έχει ζήσει ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός τις τελευταίες δεκαετίες. Αξιοποιώντας μια σειρά από ιδεολογήματα όπως «η εθνική ενότητα και συναίνεση», η «αξιοκρατία», η «πάταξη της διαφθοράς», η κυβέρνηση προχωρά στην άρση κατακτήσεων αιώνα, εγκαθιδρύοντας στην ουσία ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα.

Ένας από τους βασικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής, είναι ο περαιτέρω κατακερματισμός των εργαζομένων και η επιβολή ξεκάθαρων φραγμών στη δυνατότητά τους να οργανώνονται και να παλεύουν συλλογικά, μέσω της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την υπεροχή των κλαδικών έναντι αυτών, με αποτέλεσμα την άρση της κατοχύρωσης των εργαζομένων απέναντι στην αυθαιρεσία του κάθε εργοδότη. Είναι σαφές, πως όσο μικρότερη είναι η δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης για τους εργαζομένους, τόσο δυσκολότερη γίνεται γι’ αυτούς η εξασφάλιση αυτονόητων μέχρι τώρα δικαιωμάτων, όπως η προστασία απέναντι στις απολύσεις, ή η κατοχύρωση αξιοπρεπούς αμοιβής. Με τον τρόπο αυτό, και σε συνδυασμό με άλλα μέτρα όπως η απελευθέρωση των απολύσεων και οι περικοπές των μισθών, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κάνει καθεστώς την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, δημιουργώντας στρατιές νέων εργαζομένων που ζώντας στην ανασφάλεια θα είναι επιρρεπείς σε κάθε είδους εργοδοτική τρομοκρατία.

Επιπλέον, η κυβέρνηση προχωρά στην κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, αναιρώντας τον χαρακτήρα της ως λαϊκής κατάκτησης, και υποχρεώνοντας τον κάθε εργαζόμενο σε ατομική διεκδίκηση του δικαιώματος αυτού, από τον εκάστοτε εργοδότη. Ανάλογα με τις εισφορές του κάθε εργαζόμενου, θα κρίνεται και η δυνατότητά του στο δικαίωμα της σύνταξης και της περίθαλψης. Το «ασφαληστρικό» νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει ο αποχαρακτηρισμός μιας σειράς βαρειών και ανθυγειινών επαγγελμάτων, η εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης προς τα πάνω και οι περικοπές των συντάξεων.

Η ιδιωτικοποίηση των τομέων της υγείας, των συγκοινωνιών και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, αποτελεί επίσης έναν ξεκάθαρο στόχο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Παραδίδοντας κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και οργανισμούς στους ιδιώτες, η κυβέρνηση δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σ’ αυτές.

Τα παραπάνω μέτρα, αν συνδυαστούν και με τις υπόλοιπες αναδιαρθρωτικές τομές, όπως η περικοπή των μισθών, η κατακόρυφη αύξηση του ΦΠΑ, οι απολύσεις, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η επέκταση του καθεστώτος της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, συνθέτουν ένα ζοφερό πεδίο, μέσα στο οποίο η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, επιδιώκει να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων το βάρος μιας κρίσης που οι ίδιοι δεν δημιούργησαν.

Όλα τα παραπάνω, αφορούν και πρέπει να αποτελούν casus belli για το φοιτητικό κίνημα απέναντι στην κυβέρνηση και τους αρωγούς της. Τα μέτρα αυτά, θέτουν ξεκάθαρα στο στόχαστρο την κοινωνική ομάδα της νεολαίας, καθώς κυρίως πλήττουν τους νέους εργαζόμενους, τους εργαζόμενους του μνημονίου, επιβάλλοντάς τους ένα καθεστώς ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, αναγκάζοντάς τους να επανειδικεύονται και να πειθαρχούν στις ορέξεις του οποιουδήποτε εργοδότη. Όλα αυτά γίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρα με το «Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης», που επιβάλλει κατώτατο μισθό 480 ευρώ, και δεν κατοχυρώνει στον νέο εργαζόμενο κανένα ασφαλιστικό δικαίωμα και καμιά προστασία απέναντι στο ενδεχόμενο απόλυσης, μετατρέποντάς τον στην ουσία σε «αναλώσιμο» για τις ανάγκες της κάθε επιχείρησης και του κάθε εργοδότη. Δεν πρέπει να αγνοούμε άλλωστε, πως και οι επιχειρούμενες αλλαγές στην εκπαίδευση μέσα από την αυταρχικοποίηση του πανεπιστημίου, στόχο έχουν την διαμόρφωση του μελλοντικού εντατικοποιημένου και πειθήνιου εργαζομένου του Μνημονίου.

Είναι επίσης βέβαιο, πως οι επιλογές αυτές της κυβέρνησης, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, προσπαθούν να θέσουν ένα τέλος στο ελληνικό «παράδοξο» των  λαϊκών κατακτήσεων και των κοινωνικών αγώνων με μέτρα που σε καμία περίπτωση δεν είναι προσωρινά, αλλά όπως φαίνεται και από τις συμφωνίες για τα «Μνημόνια 2 και 3», στόχο έχουν να υποθηκεύσουν το παρόν και το μέλλον μας.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, η οικονομική κρίση αποτελεί για το κεφάλαιο ευκαιρία για βάθεμα των αναδιαρθρώσεων. Όμως, από την άλλη πλευρά, αποτελεί και για το εργατικό κίνημα ευκαιρία αγώνων και ανατροπής. Τα μέτρα που επιβάλλουν, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν μονόδρομο, και είναι μεγάλο στοίχημα για το λαϊκό κίνημα, να διεκδικήσει την έξοδο από την κρίση με όρους που θα ευνοούν το ίδιο και τους κοινωνικούς αγώνες. Απέναντι στις λογικές συνδιαχείρισης και ηττοπάθειας της καθεστωτικής αριστεράς, το λαϊκό κίνημα μπορεί να αποδείξει πως μαθαίνει και προχωρά κατακτώντας. Μια σειρά αιτημάτων όπως η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για την ευκολότερη διαχείριση των επιπτώσεων της κρίσης στα πλαίσια του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η εθνικοποίηση των μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων και τραπεζών για τον έλεγχο της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, η διαγραφή του χρέους και η στάση πληρωμών για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι μια κρίση που οι ίδιοι δεν δημιούργησαν, πρέπει να γίνουν σαν αιτήματα κτήμα των κινημάτων, δίνοντας προοπτική νίκης σε εργαζόμενους και νεολαία.

Το φοιτητικό κίνημα, πρέπει να σταθεί αλληλέγγυο δυναμικά στο πλάι των εργαζομένων, και απαντώντας την όλο και εντεινόμενη καταστολή που το κράτος επιστρατεύει και αναβαθμίζει για να καταστείλει τους λαϊκούς αγώνες, να διεκδικήσει την ανατροπή των μέτρων και του Μνημονίου! Κανείς δεν θα υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον μας! Με μαζικούς αγώνες θα συντρίψουμε τα σχέδιά τους, θα νικήσουμε!

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ!

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ΘΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!

Ρ.Α.Πα.Ν.- Σ.Α.Φ.Ν.