κείμενο για το άνοιγμα της σχολής (ή τη λήξη των κινητοποιήσεων)

Επιτέλους ανοίξαμε!

 

Στον απόηχο των πανηγυρισμών ΔΑΠ-Φορτσάκη-ΜΜΕ για το άνοιγμα της σχολής και την αποκατάσταση της ομαλότητας κόντρα στις “μειοψηφίες” ανακύπτει ένα ερώτημα: και τώρα τι; νομική όπως παλιά; Πέρα απ' το ότι το άνοιγμα των σχολών από τη ΔΑΠ είναι το τελευταίο χαρτί της κυβέρνησης ενάντια στους διοικητικούς υπαλλήλους το πανεπιστήμιο στο οποίο καλούμαστε να κάνουμε μάθημα είναι ένα πανεπιστήμιο-φάντασμα.

 

498 υπάλληλοι βρίσκονται εκτός, ενώ οι φύλακες, που ως κλάδος έχουν καταργηθεί δουλεύουν αμισθί με την ελπίδα της επαναπρόσληψης. Οι γραμματείες υποστελεχώνονται (στη νομική μένουν 4 υπάλληλοι για 4000 φοιτητές!),ενώ οι βιβλιοθήκες , η φοιτητική μέριμνα και συνολικά οι διοικητικές υπηρεσίες αποδιαρθρώνονται. Στο φόντο αυτού του διαλυμένου πανεπιστημίου, στο φόντο του τσακίσματος 498 ανθρώπων, στο φόντο επικείμενων εισαγγελικών διώξεων σε βάρος απεργών στήνεται το πανηγυράκι της ΔΑΠ και το όραμα του σύγχρονου. Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, παύει να είναι όπως το ξέραμε και οι μαζικές απολύσεις είναι το πρώτο βήμα στην υλοποίηση του πανεπιστημίου “σκάσε-διάβαζε-πλήρωνε”.

 

Οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί, προβλέπουν τη διάσπαση των πτυχίων μας σε bachelor και master (3+1) χρόνια και συνεπώς τον κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, ανάλογα με την κατεύθυνση (master) που θα επιλέξουμε στο 4ο έτος. Από την άλλη οι διαγραφές στα 6 χρόνια, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι επιτροπές κοψίματος απ' τις οποίες περνάς αν κοπείς 3 φορές σ' ένα μάθημα, τα πειθαρχικά συμβούλια απ' τα οποία περνάς αν δεν είσαι “φρόνιμο παιδί” σκιαγραφούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης και ένα πανεπιστήμιο-εργαστήρι παραγωγής πειθήνιων εργαζομένων, χωρίς καμία αναπαράσταση συλλογικής νίκης, χωρίς καν επαγγελματικά δικαιώματα. Το  πανεπιστήμιο αυτό μάλιστα είναι πολύ λιγότερο δωρεάν, καθώς οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί προβλέπουν την κατάργηση του συγγράμματος ως κάτι “παρωχημένο” και  “οπισθοδρομικό”, ενώ το κόστος του διοικητικού έργου που θα αναλάβουν ιδιώτες (πχ φύλαξη) θα μετακυλιστεί στους φοιτητές.

 

Η ριζική μετάλλαξη του πανεπιστημίου σ' ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο στοχεύει στη δημιουργία του νέου μοντέλου εργαζομένου, ενός εργαζόμενου πλήρως εξειδικευμένου λόγω του σπασμένου πτυχίου που θα αναγκαστεί να μπει σ' έναν κύκλο επανειδίκευσης και διαρκούς κυνηγιού προσόντων μήπως και επιβιώσει στην αγορά εργασίας. Ενός εργαζομένου που έχοντας μπει σ' ένα πανεπιστήμιο με πλήρως εντατικοποιημένους όρους φοίτησης και συνεπώς πλήρως αποστειρωμένο από τον πολιτικό διάλογο και τη συλλογική δράση θα εγκλωβίζεται διαρκώς σε μια ατομικίστικη αντίληψη, η οποία σε κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να είναι η απάντηση.

 

Το νέο αυτό πανεπιστήμιο μας καλεί να βρούμε την ατομική μας προοπτική σε ένα περιβάλλον κοινωνικής καταστροφής, μας καλεί να είμαστε ανταγωνιστικοί, προσηλωμένοι στην ατομική μας επιβίωση και τελικά να περάσουμε με 10 το μάθημα του κοινωνικού κανιβαλισμού. Στο μάθημα αυτό να κοπούμε ξανά και ξανά. Κόντρα στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό να διεκδικήσουμε πανεπιστήμιο με δημόσιο-δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα, να αποδείξουμε στον Σαμαρά και τα παραπαίδια του τους ΔΑΠίτες ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που οραματίζονται αλλά μια παραφωνία στα σχέδιά τους, μια κοιτίδα αμφισβήτησης και ξεσηκωμού.