Το δικαίωμα στον κοινωνικό κανιβαλισμό (κείμενο απάντησης στον Πάσχο Μανδραβέλη)

Στην Καθημερινή της Παρασκευής ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης (Π.Μ.), γνωστός για τα άρθρα του γύρω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την τοποθέτησή του κατά των αριστερών σχημάτων και υπέρ των τελευταίων νόμων για τα ΑΕΙ – ΤΕΙ (Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου), αφιέρωσε ένα άρθρο του ασκώντας κριτική στην ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, επ’ αφορμή ενός χιουμοριστικού εντύπου σχετικά με την εξεταστική περίοδο, στο οποίο θέταμε το ζήτημα της συλλογικής διεκδίκησης ανθρώπινων όρων εξέτασης, της συλλογικής αντίστασης απέναντι σε φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας και της ανάσχεσης μιας κουλτούρας ανταγωνισμού και ατομικισμού μεταξύ των φοιτητών. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και θα αναλύσουμε παρακάτω το περιεχόμενο του δικού μας εντύπου.

1)Ποιος είναι ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης;

Ο Π. Μανδραβέλης δεν είναι χθεσινός στο sport. Ποιο sport; Το να αναπαράγει μέσα από τα άρθρα του όλο τον κυβερνητικό, κρατικό λόγο και προπαγάνδα, το να επιτίθεται σε όποιον αγώνα έχει αρθρωθεί από το μνημόνιο και μετά στην Ελλάδα, να προβάλει παντού με όρους ακραίου ατομικισμού και φιλοκυβερνητισμού κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι ως ιδιοτελές, διεφθαρμένο, υποκινούμενο και κυρίως κοινωνικά ανεπιθύμητο και επικίνδυνο. Ο Π. Μανδραβέλης ήταν αυτός που χρόνια πριν κλείσει εν τέλει η ΕΡΤ μέσα σε ένα βράδυ, το 2011, κατά τη διάρκεια απεργίας των συναδέρφων του δημοσιογράφων, είχε γράψει άρθρο με τίτλο «Μια αδιάφορη απώλεια» (http://www.kathimerini.gr/728102/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/mia-adiaforh-apwleia ), στο οποίο με τον ίδιο κανιβαλικό τρόπο που επιτίθεται σε όλα τα κινήματα διεξήγαγε μια επίθεση κατά των ίδιων των συναδέρφων του την ώρα που αυτή απεργούσαν υπερασπιζόμενοι τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας τους, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Αλήθεια! Πήρε κανείς είδηση ότι εδώ και μία εβδομάδα δεν έχουμε ΕΡΤ; Ελειψε σε κανέναν, όχι μόνο η ΕΤ1 (για την οποία κλαίνε πολλοί ότι σαν κλείσει θα χαθεί ο ελληνικός πολιτισμός), αλλά και η ΝΕΤ και η ΕΤ3; Βεβαίως όλοι συνεχίζουμε αγόγγυστα να πληρώνουμε 4,25 ευρώ μηνιαίως για υπηρεσίες που δεν ξέρουμε αν χρειαζόμαστε, αλλά σίγουρα δεν μας λείπουν». Για αυτό το άρθρο φυσικά η ΕΣΗΕΑ (Ένωσις Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) του είχε επιβάλει ως πειθαρχική κύρωση την 3μηνη διαγραφή του από τα μητρώα των δημοσιογράφων το 2012 (http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20751:i-apofasi-tis-esiea-gia-ton-pasxo-mandrabeli&catid=104:media-stories&Itemid=159 ). Ας δούμε λίγο τους μάρτυρες υπεράσπισης του Π. Μανδραβέλη σε αυτή την υπόθεση, καθώς παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον:

-Σταύρος Τσακυράκης, αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου. Αυτό εξηγεί πολλά για τις διασυνδέσεις του Π. Μανδραβέλη με το καθηγητικό σώμα (και της Νομικής πιο συγκεκριμένα), καθώς και για τις πηγές πληροφόρησής του σε σχέση με την δράση και το υλικό της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ.

-Ριχάρδος Σωμερίτης, δημοσιογράφος, με “ενδιαφέρουσες” απόψεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα, καθώς ήδη από το 2011 καλούσε το κράτος, αστυνομία και ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους όσον αφορά τις τότε λαϊκές κινητοποιήσεις στις παρελάσεις βρίσκοντας κι συλλαμβάνοντας τους συμμετέχοντες, ακόμα και τους μαθητές που δεν γύρισαν το κεφάλι στην Υπουργό! (http://www.logiosermis.net/2011/10/blog-post_1047.html#.UzkuX42KDIU )

2) Σχετικά με το υλικό μας

Εμείς από την πρώτη στιγμή είχαμε κάνει σαφές ως ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, τόσο από το ίδιο το περιεχόμενο της εικόνας, η οποία αφενός ήταν χιουμοριστική, αφετέρου στο κείμενο δεν αναφερόταν τίποτα που να προτρέπει σε «μαζικές αντιγραφές», όσο και από τα συνοδευτικά στις αναρτήσεις κείμενά μας, ότι δεν θεωρούμε την αντιγραφή ως επίλυση των προβλημάτων. Αντιθέτως, τοποθετούσαμε την προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων μας στο επίπεδο του συλλογικού, μιλώντας για συλλογική διεκδίκηση πιο βατών θεμάτων, δικαιώματος επανεξέτασης, διευκρινήσεων και εν γένει καλύτερων όρων εξέτασης, προσπαθώντας να περιγράψουμε και να αντιπροβάλουμε μια φοιτητική φιγούρα και μια νεολαιίστικη κουλτούρα διαφορετική και αντίθετη προς τα κυρίαρχα πρότυπα ανταγωνισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού. Σε αυτά τα πλαίσια όσο δεν πιστεύουμε ότι η αντιγραφή είναι η λύση άλλο τόσο δεν μπορεί κανείς να μας πείσει ότι είναι και το πρόβλημα για το παρόν που ζούμε και το μέλλον που θα ζήσουμε. Για την αναίρεση, δηλαδή, της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, την κολλεγιοποίηση του πανεπιστημίου και την εργασιακή προοπτική της χαμηλόμισθης, ελαστικής εργασίας και της ανεργίας του 60% στους νέους. Η διαφορά είναι ότι εμείς σε αντίθεση με την υποκρισία άλλων πολιτικών δυνάμεων (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) που την ίδια ώρα που μιλάνε για αξιοκρατία σε όλους τους τόνους οργανώνουν μαζικές αντιγραφές για τα «δικά τους παιδιά», ή που ενσωματώνοντας από τα αριστερά τον κυρίαρχο λόγο βλέπουν τον αξιοκρατικό ατομικό ανταγωνισμό ως απαραίτητη και πολιτικά αδιάφορη διαδικασία, επιλέγουμε να τοποθετούμαστε ριζοσπαστικά και ανοιχτά και σε αυτό το ζήτημα.

3) Αλλά είναι εν τέλει αυτό το ζήτημα (δηλ. η αντιγραφή);

Όχι δεν είναι. Και δεν είναι το ζήτημα όχι μόνο για εμάς αλλά ούτε και για τον κάθε Μανδραβέλη και αντιδραστικό καθηγητή ή δημοσιογράφο που εμπλέκεται στην κουβέντα. Γιατί είναι σαφές ότι ο διάλογος επιχειρείται να στηθεί πάνω σε αυτό όταν επί της ουσίας πολεμάται κάτι άλλο. Στο άρθρο του ο Π.Μ. αναφέρεται πολύ λίγο στο ζήτημα της αντιγραφής στην οποία υποτίθεται πως εμείς καλούμε και περνά πολύ γρήγορα σε ευρύτερα ζητήματα γύρω από το τι πρέπει να αλλάξει στο πανεπιστήμιο.

Έτσι, είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό που πραγματικά στοχοποιείται είναι η δυνατότητα των φοιτητών να συγκροτούνται συλλογικά και να πετυχαίνουν πράγματα όλοι μαζί και αυτοί που εκφράζουν αυτή την άποψη. Η συλλογική διεκδίκηση ευκολότερων θεμάτων, διευκρινήσεων, πιο ανθρώπινων ρυθμών σπουδών, δικαιώματος επανεξέτασης σε περίπτωση μαζικού κοψίματος δαιμονοποιούνται συλλήβδην από τον Π.Μ.

Στο άρθρο ουσιαστικά περιγράφεται η θέση των φοιτητών μέσα σε ένα πολύ διαφορετικό πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, τον οποίο υποστηρίζει ανοιχτά ο Π.Μ., μέσα στο οποίο οι φοιτητές θα περιορίζονται στο να «λένε τη γνώμη τους» για κάποια θέματα χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν όμως στην ουσία κάτι. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός δηλαδή (ο οποίος δεν ταυτίζεται με την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ!) ως η ανώτερη μορφή συγκρότησης των φοιτητών σε κοινωνική δύναμη δεν έχει κανένα χώρο στο πανεπιστήμιο αυτό. Πόσο μάλλον ταυτίζεται με την συνδιαλλαγή των δύο καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) την περίοδο της συνδιοίκησης, συνδιαλλαγή η οποία καμία σχέση δεν έχει με τις πιο ριζοσπαστικές μορφές του φοιτητικού συνδικαλισμού, καμία σχέση δεν έχει με τα σχήματα των ΕΑΑΚ, που ποτέ δεν στήριξαν κανέναν πρύτανη, απείχαν από όλες τις εκλογές, καλούσαν σε αποχή και πολλές φορές την περιφρουρούσαν κιόλας. Αυτό φυσικά δεν είναι άγνωστο στον Π.Μ. απλώς είναι μια βολική παράλειψη προκειμένου να στήσει το υβρεολόγιό του απέναντι στα ανεξάρτητα, αριστερά, αντισυνδιαχειριστικά σχήματα εντός των πανεπιστημίων.

4) Καθηγητικό σώμα, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ΜΜΕ

Η κίνηση, όμως, δεν είναι τόσο μεμονωμένη αλλά εμφανίζει στοιχεία συντονισμού. Απορία προκαλεί άλλωστε το πως «έπεσε στα χέρια» του Π.Μ. ένα αφισάκι της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ. Είναι προφανής η σύνδεση του πιο αντιδραστικού κομματιού του πανεπιστημίου (κυρίως ΔΑΠ, αναδιαρθρωτικό κομμάτι καθηγητών) με το πιο αντιδραστικό κομμάτι των ΜΜΕ. Έτσι εξηγείται η συχνά συντονισμένη επίθεση ΔΑΠ, καθηγητών και ΜΜΕ απέναντι στο ριζοσπαστικό κομμάτι των φοιτητικών συλλόγων. Σημασία έχει εδώ να εντάξουμε την επανειλημμένη εμφάνιση του προέδρου μας, Θ.Φορτσάκη στις σελίδες της Καθημερινής, όπου έκανε λόγο για «εστίες ανομίας», και για «μειοψηφίες» που εμποδίζουν την εφαρμογή των μέτρων. Για άλλη μια φορά, η «μαφία» που συντονισμένα μεθόδευσε και προπαγάνδιζε στα ΜΜΕ το χάσιμο του εξαμήνου στη Νομική, ενεργοποιήθηκε προκειμένου να στήσει στον τοίχο ένα συγκεκριμένο σχήμα. Την ίδια στιγμή, ο Π.Μ. κανέναν ενδοιασμό δεν είχε να πάει στην εκδήλωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πάτρας, της παράταξης που είναι γνωστό τοις πάσι ότι πρωταγωνίστησε και πρωταγωνιστεί ακόμα στη συνδιαλλαγή με το καθηγητικό σώμα εντός των πανεπιστημίων, της ΔΑΠ των ομάδων κρούσης “Κενταύρων” και “Rangers”, το πιο εκφυλιστικό κομμάτι του φοιτητικού συνδικαλισμού για τον οποίο δείχνει τόσο πολύ να ενδιαφέρεται.

Το δικαίωμα στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Κλείνοντας, πολλές φορές όσοι προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την αναίρεση των δικαιωμάτων μας, την υποθήκευση του παρόντος και του μέλλοντός μας, εμφανίζονται ως οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές μας, ως αυτοί που θέλουν περισσότερο από όλους το καλό μας, ως αυτοί που θέλουν να εξυγιάνουν, να βελτιώσουν, να μας απελευθερώσουν. Ως ένας τέτοιος καλοθελητής εμφανίζεται και ο Μανδραβέλης, μόνο που στο δια ταύτα δεν έχει να πει και πολλά.

Τι έχει να πει για το 60% ανεργίας στους νέους; Μήπως και για αυτό φταίει η αριστερά; Τι έχει να πει για τη διάσπαση των πτυχίων και για τις διαγραφές; Τι έχει να πει για τον φοιτητή εκείνο που πληρώνει αυτή τη στιγμή για τα συγγράμματά του; Και για αυτό φταίνε οι «παλαβοί αριστεριστές τραμπούκοι» της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ;

Μήπως εν τέλει υπερασπίζεται μόνο το δικαίωμα στον κοινωνικό κανιβαλισμό; Μήπως υπερασπίζεται μόνο το δικαίωμα στον ανελέητο ανταγωνισμό και ατομικισμό χωρίς τύψεις; Μήπως εν τέλει υπερασπίζεται την κυβέρνηση; Μήπως εν τέλει υπερασπίζεται την πολιτική της ΝΔ που τόσο εκθειάζει στο άρθρο του; Μήπως υπερασπίζεται την χυδαιότητα και την αντισυναδερφικότητα που ο ίδιος είχε επιδείξει άλλωστε στους συναδέρφους του δημοσιογράφους;

Εμείς, ως ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, δηλώνουμε ότι καθόλου δεν μας πτοεί αυτή η στοχευμένη επίθεση και κανείς δεν πρόκειται να μας εμποδίσει να λέμε τη γνώμη μας όσο και αν προσπαθεί να μας περιθωριοποιήσει.

Η μάχη για ένα παρόν και μέλλον με αξιοπρέπεια συνεχίζεται και σε αυτήν την μάχη «εχθρός» δεν είναι ο συμφοιτητής μας όπως κάποιοι θέλουν να μας πείσουν. Στο τώρα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να βάλουμε απέναντί μας την πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ που καταστρέφουν μια ολόκληρη γενιά και μαζί κάθε παπαγαλάκι που το μόνο δικαίωμα για το οποίο δεν μπορεί και δεν θέλει να μιλήσει είναι το δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια.