Η νεολαία των διαδηλώσεων και η Αριστερά… των εκτονώσεων!

Οι μεγάλοι στρατηγοί φαίνονται στις μεγάλες μάχες και όχι όταν από τον καναπέ ή το γραφείο τους σχεδιάζουν τα πράγματα. Οι δυνάμεις της αριστεράς του κοινοβουλίου, εν μέσω των γεγονότων του Δεκέμβρη, κρατώντας διαφορετική στάση η καθεμία, απάντησαν με τη σειρά τους στο δίλημμα που αναδείχθηκε: ή με την εξέγερση ή με την κυβέρνηση.

Συγκεκριμένα, οι γραφειοκράτες του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη καθώς και μετά από αυτόν έπραξαν τα εξής:

Από τις πρώτες ώρες του ξεσπάσματος του νεολαιίστικου κινήματος, σαμπόταραν τις δυναμικές διαδηλώσεις προτιμώντας κάποιες φορές την υποβολή μέσω βουλευτών του υπομνημάτων διαμαρτυρίας στη ΓΑΔΑ. Για να δικαιολογήσουν την απουσία τους, μιλούσαν για προβοκατόρικες επιθέσεις μαθητών στα αστυνομικά τμήματα (υποκινούμενες από πράκτορες της CIA!), δίνοντας έτσι πάτημα στην κυβέρνηση, στα ΜΜΕ, ακόμα και στο ίδιο το ΛΑΟΣ, να κατασυκοφαντούν τις χιλιάδες κόσμου που κατέβαιναν στο δρόμο διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και να καλούν τελικά την αστυνομία να παρέμβει ακόμα πιο αποφασιστικά ώστε να επανέλθει η επιθυμητή κοινωνική ομαλότητα. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμα και τους μετανάστες που βρέθηκαν στο δρόμο δεν κατάφεραν να τους εκφράσουν και κατέληξαν να τους καταδικάσουν καταφεύγοντας σε προκλητικούς χαρακτηρισμούς.

Όταν τελικά το ΚΚΕ αποφάσισε να κινητοποιηθεί, επέλεξε το μοχανικό και «φιλειρηνικό»-ελεγχόμενο δρόμο των πορειών μακριά από κάθε διαφορετική αντίληψη και μαχητική πρακτική, μακριά από το κέντρο της Αθήνας και τη βουλή.

Η συνολική στάση του κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη χαρακτηριζόταν από μια εκτονωτική διάθεση της εξέγερσης σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την πολιτική του «καθαρότητα και συνέπεια». Συγκεκριμένα, κρατήθηκε μακριά από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, χωρίς να θέτει επιθετικά αιτήματα (ανατροπή της κυβέρνησης, αφοπλισμός της αστυνομίας), χωρίς να παράγει δηλαδή την παραμικρή πίεση για την κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτό και στοχεύοντας κυρίαρχα στην κομματική του ενδυνάμωση, παρείχε πλήρη κάλυψη στην κυβέρνηση και τις πρακτικές της. Στήριξε δηλαδή το κυβερνητικό κέντρο νομιμοποιώντας την άγρια καταστολή, ακόμα και την άρση του ασύλου, παίρνοντας για τη στάση που τήρησε συγχαρητήρια ακόμα και από τον…Καρατζαφέρη!

Η τακτική ωστόσο αυτή του ΚΚΕ δεν περιορίστηκε στην περίοδο του Δεκέμβρη. Δεν είναι άραγε η δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και ο αγώνας που έχει αρχίσει για τη μαύρη εργασία ζητήματα που θα έπρεπε να το αφορούν; Το ίδιο δεν ισχύει και για τη βομβιστική επίθεση στο στέκι μεταναστών; Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η παντελής απουσία του ΚΚΕ από το κίνημα ήταν εμφανέστατη και ο αντιπαραθετικός του προς αυτό ρόλος προκλητικός.

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην αρχή του ξεσπάσματος παρείχε τη στήριξή του στη νεολαία που αγωνιζόταν, σύντομα υπό το βάρος των εξελίξεων άλλαξε πλήρως τη στάση του. Λίγες μόνο μέρες μετά τη δολοφονία, στις 10/12, μαζί με την ΠΑΣΚΕ ακυρώνει την πανεργατική διαδήλωση. Αργότερα διαπραγματεύεται την «αστυνομία που θέλουμε» μακριά από το περιεχόμενο του κινήματος, ενώ στρέφεται ξανά σε σενάρια κεντρικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.

Τελικά, μόνη απόληξη της έκρηξης γι’ αυτόν είναι η αλλαγή των συσχετισμών στο κοινοβούλιο, χωρίς καμία αναφορά σε συνέχιση των αγώνων και με μόνη αντιπρόταση την ψήφο στα 16! Αυτή η στάση δεν έχει καμία σχέση με τις τοποθετήσεις του ΔΙΚΤΥΟΥ για αγώνα διαρκείας, δείχνει αντίθετα ότι για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ οι αγώνες λήγουν στις κάλπες και στις δημοσκοπήσεις.

Απέναντι σε τέτοιο είδους λογικές εμείς απαντάμε με αγώνες διαρκείας μέσω των γενικών συνελεύσεων και συντονιστικών και υιοθετούμε συγκρουσιακές λογικές τόσο στο περιεχόμενο όσο και στις πρακτικές μας. Δε συμβιβαζόμαστε και δεν υποχωρούμε μέχρι την ανατροπή των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία.

Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.

(ε.α.α.κ.)