Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα… …οικονομική κρίση και δημοσιονομική αστάθεια!

Και άλλες φορές έχουμε κληθεί να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομική κρίση και της επιπτώσεις της στην ελληνική κοινωνία, ωστόσο αυτή η περίοδος επιβάλλει περισσότερο από ποτέ απόπειρες ανάλυσης πέρα και έξω από τις κυρίαρχες στα μίντια. Αυτό συμβαίνει καθώς , ήδη μια σειρά «ειδικών» και φωστήρων, σπεύδοντας στο πλευρό της κυβέρνησης, έχουν βαλθεί να μας πείσουν με κάθε τρόπο, ότι ο μόνος δρόμος για να διέλθει η χώρα τον οικονομικό σκόπελο περνά μέσα από μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, αύξηση της φορολογίας και γενικότερα προώθηση των αντιδραστικών και αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς.

Νεοφιλελεύθερη επέλαση και μνήμες Μητσοτάκη…

Η νέα διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, έχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη ΝΔ-ΛΑΟΣ στα βασικά νομοθετήματα, διατηρώντας παραδοσιακά σχέσεις με τη γραφειοκρατική ηγεσία των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ, προχωρεί στις απαιτούμενες αναδιαρθρώσεις με το ιδεολόγημα της εθνικής συναίνεσης για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Η μητέρα όλων των μαχών (vol4):

Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά βρίσκουν τη συνέχειά τους στην πολιτική Λοβέρδου, με κύριο όμως στόχο τους δημοσίους υπαλλήλους. Με την κατάργηση πολλών κατηγοριών βαρέων- ανθυγειινών, την εξίσωση προς τα πάνω ορίων ηλικίας αντρών-γυναικών με την περαιτέρω μείωση των συντάξεων, στο όνομα του εξορθολογισμού των αποθεματικών, προωθείται η κατάργηση του δημόσιου-κοινωνικού συστήματος ασφάλισης και η μετατροπή του σε ατομικό- κεφαλαιοποιητικό.

Η πολιτική του φορτώματος των βαρών της κρίσης στα λαϊκά στρώματα βρήκε όνομα…

Και ενώ ο Γιωργάκης έγινε Γιώργος στο διάστημα μιας προεκλογικής περιόδου, πατώντας στην αδυναμία της ΝΔ να εξασφαλίσει τις κατάλληλες συμμαχίες για την προώθηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων και υποσχόμενος ψίχουλα μέσα σε αοριστολογίες για «διαφάνεια», «αξιοκρατία», «πράσινη ανάπτυξη» το όραμα του απέκτησε όνομα : Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Με το ιδεολόγημα της «καμένης γης» - αυτό που όλοι παραλαμβάνουν μετεκλογικά- προβαίνει σε μια φοροεπιδρομή αυξάνοντας τόσο τους άμεσους, όσο και τους έμμεσους φόρους. Μετατοπίζεται ο λεγόμενος δημόσιος διάλογος όχι στο αν θα περικοπούν μισθοί, συντάξεις (σημ: προεκλογικά μιλούσαν για αυξήσεις), αλλά σε ποιο βαθμό αυτό θα γίνει και φτάνουμε στο σημείο να περικόπτονται κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας όπως ο 13^ος και ο 14^ος μισθός. Ακόμα την ίδια ώρα που επιχειρήσεις κλείνουν η ανεργία καλπάζει και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας διαδίδονται πολλές φορές και με κρατική βούλα (βλέπε stage και ΣΔΙΤ). Και όλα αυτά πλαισιώνονται, είτε ως τα απαραίτητα για την ΕΕ μέτρα (με προσωρινό χαρακτήρα) για να μειωθεί το έλλειμμα στο έδαφος της κρίσης, είτε ακόμα ως συνέπειες επιθέσεων που δέχεται η χώρα από οικονομικά και πολιτικά κέντρα που δήθεν επιβουλεύονται την «εθνική κυριαρχία».

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Αν μπορεί κανείς να βγάλει μερικά συμπεράσματα για τον πραγματικό χαρακτήρα της παγκόσμιας οικονομικής αστάθειας θα διαπίστωνε ότι η ίδια η κρίση δεν οφείλεται σε αδυναμίες ενός είδους διαχείρισης, σε κερδοσκόπους ή σε golden boys. Αλλά αποτελεί αντίθετα ευκαιρία για ανανέωση του οικονομικού συστήματος. Οι αναδιατάξεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη οξύνονται, αλλά κυρίαρχα αυτό συμβαίνει και στο εσωτερικό κάθε χώρας. Με αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αναλύονται οι έντονες πιέσεις που δέχεται η κυβέρνηση από την ΕΕ και άλλα κράτη εντός αυτής. Δηλαδή ότι οι πιέσεις αυτές είναι περισσότερο χρήσιμες για εσωτερική κατανάλωση και αποδοχή των όποιων μέτρων με συναίνεση. Άλλωστε η πτώση των μισθών και η άρση των λαϊκών κατακτήσεων καθιστά την ευρωζώνη συνολικά ανταγωνιστικότερη.

Λένε ότι η κρίση βαθαίνει από το έλλειμμα στον προϋπολογισμό , κρύβουν όμως ότι αυτό τροφοδοτείται από τους εξοπλισμούς, τις επιχορηγήσεις σε επιχειρήσεις στο όνομα της κερδοφορίας, την κάλυψη των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων εξαιτίας της εισφοροδιαφυγής, την παρακολούθηση προηγούμενων δανείων… Και οι εργαζόμενοι καλούνται να υιοθετήσουν λογικές λιτότητας πληρώνοντας για άλλη μια φορά τα σπασμένα.

Λένε ότι ο δημόσιος τομέας είναι ούτως ή άλλως υπερτροφικός και οι εργαζόμενοι σε αυτόν «ρετιρέ», ενώ στην πραγματικότητα γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθεί ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό της εργασίας και να υποχωρήσουν οι όποιες κατακτήσεις στο όνομα της επέκτασης της ελαστικής και κακοπληρωμένης εργασίας.

Τέλος υποστηρίζεται ότι τα όποια μέτρα θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα, ενώ στην πραγματικότητα αυτά έρχονται για να μείνουν και να ακυρώσουν κατακτήσεις δεκαετιών στην κατεύθυνση αναδιαμόρφωσης του μέσου εργαζομένου, ώστε να δουλεύει πιο εντατικοποιημένα, περισσότερο και για λιγότερα χρήματα. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της «ανταγωνιστικότητας» και της «ανάπτυξης».

Η χρονική συγκυρία επομένως που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την επίθεση της κυβέρνησης στα λαϊκά δικαιώματα και τις κατακτήσεις, αλλά επιπλέον είναι και η πιο πρόσφορη για να διεκδικήσει το κίνημα καλύτερες θέσεις μάχης.

Άλλωστε και η εξέγερση της νεολαίας, των μεταναστών και των νέων εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας τον περασμένο Δεκέμβρη έδειξε τις διαστάσεις σε μαζικότητα και συγκρουσιακή διάθεση που μπορούν να πάρουν οι εκάστοτε κοινωνικές διαδικασίες εν μέσω κρίσης και τη συμβολή τους στην ένταση της πολιτικής αστάθειας.

Για αυτό άλλωστε και παράλληλα με τα όποια σκληρά νομοθετήματα πηγαίνει και η αύξηση της καταστολής, στην κατεύθυνση να προλάβουν τις όποιες κινητοποιήσεις μας εν τη γενεση τους. Μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις, αστυνομοκρατία στις γειτονιές και διάχυση ενός κλίματος φόβου, αποτελούν ένα παζλ σε αυτήν την κατεύθυνση με τελευταίο κομμάτι τις απόπειρες χτυπήματος , περιστολής ή άρσης του ασύλου με τη συνεργασία πρυτανικών αρχών και μηχανισμών καταστολής.

Και η νεολαία οφείλει να κινητοποιείται τις ημέρες κατά τις οποίες ορίζονται εργατικές κινητοποιήσεις, αφού οι τρέχουσες εξελίξεις μας βλάπτουν συνολικά ως μελλοντικά εργαζομένους. Η απεργία της 24/02 με τη μεγάλη συμμετοχή ανέδειξε σε ένα πρώτο επίπεδο τη συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια. Οι μεγαλειώδης και με παλμό πορεία κατά τη διάρκεια της οποίας το κίνημα ανέδειξε και τις ριζοσπαστικές πρακτικές του ήταν η αρχή.

ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.

ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ.

Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.