ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]

ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΑΜΕ,
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ!

Η ΕΠΙΘΕΣΗ που ασκεί την περίοδο αυτή η κυβέρνηση στους εργαζομένους και την νεολαία, μία επίθεση που χρωματίζεται από το χρέος των δυνάμεων της κυβέρνησης και των πολιτικών της συμμάχων να επιβάλουν την αντιλαϊκή πολιτική τους προκειμένου να υπάρξει μια (βραχυπρόθεσμη) διέξοδος από το τέλμα στο οποίο έχει φθάσει το παρόν πολιτικό και οικονομικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει την φτώχια και την καταπίεση, σε συνδυασμό με την οξυμμένη αντίδραση του λαϊκού παράγοντα, δημιουργεί ένα πεδίο ραγδαίων και αλλεπάλληλων πολιτικών εξελίξεων εντός της ελληνικής κοινωνίας.
Το φαινόμενο αυτό δεν εντοπίζεται, βέβαια, μόνο στην Ελλάδα –κάνοντας στο σημείο αυτό μια μικρή παρένθεση, καθώς τα γεγονότα τρέχουν ακόμη στον απόηχο των απεργιών και των διαδηλώσεων χιλιάδων εργαζόμενων και φοιτητών στην Χιλή, των διαδηλώσεων του βρετανικού λαού, του λαού της Ιταλίας, εν όψει της πρόσφατης εισόδου της στο ΔΝΤ, αλλά και της πρώτης, μετά από χρόνια, Γενικής Απεργίας στο Oakland των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας ριζικότερης αμφισβήτησης μίας συστημικής πολιτικής που έχει δείξει τα όριά της.


48ωρη Απεργία – Μισό εκατομμύριο στους δρόμους
Στα καθ’ ημάς, ξεκινώντας από την μεγαλειώδη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου, που έρχεται να διαδεχθεί το εκρηκτικό προηγούμενο των κινητοποιήσεων του περασμένου Ιουνίου-Ιουλίου και του φοιτητικού κινήματος του Σεπτεμβρίου, ήταν εντυπωσιακή η προσέλευση και η συμμετοχή τόσο των εργαζόμενων όσο και της νεολαίας στην μαζικότερη ίσως πορεία από την μεταπολίτευση, προκειμένου να εναντιωθούν στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και γενικότερα στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της ανασφάλειας. Τόσο η μαζική προσέλευση κόσμου όσο και οι εκατοντάδες καταλήψεις εργασιακών χώρων και διοικητικών κτιρίων διαμόρφωναν ένα πλαίσιο εισροής του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό με προοπτικές ρήξης με την κυβερνητική πολιτική και ανατροπής της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σωματείο της ΠΟΕ-ΟΤΑ με τις μαχητικές απεργίες στα απορριμματοφόρα το προηγούμενο διάστημα καθώς και η δυναμική στάση του σωματείου των ταξιτζήδων που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να παραλύσουν την κρατική μηχανή. Παρ’ όλα αυτά, το «πολιτικό θάρρος» της κυβέρνησης, όπως ονομάζεται τώρα η καταστολή των λαϊκών αιτημάτων, οδήγησε, μετά από ένα όργιο αστυνομικής βίας, στην ψήφιση, τελικά, του πολυνομοσχεδίου.

Η στάση του ΠΑΜΕ να μείνει για τόση πολλή ώρα στο Σύνταγμα μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, δεδομένου του ξεκάθαρου υποχωρητισμού του στις προηγούμενες 48ωρες απεργίες και στην οριοθέτησή του από τις συγκρουσιακές διαθέσεις του κόσμου,  αποτιμάται, σε ένα πρώτο βαθμό, ως μια θετική μετατόπιση του ΚΚΕ, που οφείλεται μάλλον στις πιέσεις που ασκούνται από τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία εν όψει μιας τόσο κρίσιμης πολιτικής συγκυρίας.
Ωστόσο, η περικύκλωση της Βουλής με όρους περιφρούρησης της πορείας του από οποιοδήποτε άλλο μπλοκ διαδηλωτών, με όρους απαγόρευσης της πρόσβασης των διαδηλωτών προς το κτίριο του Κοινοβουλίου, αποτελεί  ξεκάθαρα τόσο μια πολιτική επιλογή περιχαράκωσης αλλά και, γενικότερα, μια λανθασμένη πολιτική επιλογή εκτόνωσης και συγκρότησης υγειονομικών ζωνών που παραγνώριζε τις διαθέσεις των υπόλοιπων διαδηλωτών, που, στην τελική, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λειτούργησε αναχωματικά όσον αφορά την παρεμπόδιση της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου.
Τίποτα παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να δικαιολογήσει την επίθεση με πέτρες και μολότοφ από μέρος διαδηλωτών απέναντι στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, απέναντι σε μπλοκ απεργών και νεολαίων αγωνιστών. Αυτές οι ομάδες, αν δεν είναι παρακρατικές, αντικειμενικά δρουν προβοκατόρικα απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Το τσάκισμα της τρομοκρατίας των εμφανών ή αφανών κέντρων της κρατικής καταστολής επαφίεται στην μαζικότητα και την ρηξιακή κατεύθυνση του λαϊκού κινήματος.
Ο νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, πέθανε κατόπιν ανακοπής, λόγω εισπνοής δακρυγόνων, είναι ένα θύμα της κρατικής καταστολής, θύμα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που έβαψε τα χέρια της με αίμα στην προσπάθειά της να «βάλει σε τάξη» τον τόπο και προστίθεται στη λίστα όλων εκείνων των αγωνιστών –θυμάτων του κράτους και του παρακράτους – που προσμένουν τους μελλοντικούς αγώνες μας ζητώντας δικαίωση.

Αυταρχικοποίηση – η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73
Με αφορμή αυτό, πρέπει να σημειώσουμε, επίσης, την γενικότερη αυταρχικοποίηση που παρατηρείται από την πλευρά του κράτους τα τελευταία χρόνια τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε υλικό, κατασταλτικό επίπεδο. Η αυταρχικοποίηση αυτή, ως η μία πλευρά του νομίσματος του νεοφιλελευθερισμού, είναι αυτή που επιτάσσει την στρατιωτικοποίηση των κατασταλτικών δυνάμεων ( με αποτέλεσμα την βιαιότατη καταστολή των απεργιών και των καταλήψεων, την συχνότατη ρίψη δακρυγόνων και τον θάνατο του διαδηλωτή του ΠΑΜΕ), την απαγόρευση των πολιτικών συζητήσεων στα σχολεία (εγκύκλιος υπουργείου), τις πειθαρχικές διώξεις των «ανήσυχων» φοιτητών, το κλείσιμο των σταθμών του μετρό που εξυπηρετούν τους διαδηλωτές, την πρόσφατη αναδιαμόρφωση όλων των Γενικών Επιτελείων των Ενόπλων Δυνάμεων από θετικά προσκείμενους στην κυβέρνηση αξιωματικούς· αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο: την αναπαραγωγή, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, της κυβερνητικής πολιτικής από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, τον χαρακτηρισμό του αγωνιζόμενου λαού ως «μειοψηφία» , απέναντι σε μια σκαιώδη, απροσδιόριστη, νομοταγή και σύμφωνη με τα μέτρα λαϊκή πλειοψηφία (χουντικής εμπνεύσεως προπαγάνδα), την προώθηση της εθνικής ενότητας στην προσπάθεια απόσπασης συναίνεσης του πληττόμενου κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.

Παρελάσεις 28^ης Οκτωβρίου – «ΟΧΙ» άλλη κοινωνική αδικία
Οι παρελάσεις για τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Πάτρα αλλά και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας αποτέλεσαν πραγματικά ένα μάθημα για την κυβέρνηση ότι η οργή του λαού και η ανυπακοή του στην κυβερνητική πολιτική δεν πρόκειται να κοπάσουν ακόμη και τις μέρες που η προσπάθεια έξαρσης του εθνικού φρονήματος επιδιώκει να θέση σε δεύτερη μοίρα τα υπαρκτά προβλήματα του λαού, τις κοινωνικές αντιθέσεις και την κοινωνική αδικία που υπάρχει. 
Εκατοντάδες διαδηλωτές παρευρέθηκαν είτε μπλοκάροντας την παρέλαση είτε απαιτώντας οργισμένα την αποχώρηση των επισήμων, των κυβερνητικών εκπροσώπων δηλαδή που όλο αυτό το διάστημα έριχναν στις πλάτες του λαού το ένα βάρος μετά το άλλο, του στερούσαν το ένα δικαίωμα μετά το άλλο. Οι χυδαίες επιθέσεις κατά των διαδηλωτών, κατά των εργαζομένων που χάνουν την δουλειά τους και τους μισθούς τους, των εκπαιδευτικών και της μπάντας του Δήμου που φόρεσε μαύρα περιβραχιόνια, των μαθητών που έστρεψαν το πρόσωπό τους αντίθετα από την Υπουργό Άννα Διαμαντοπούλου, την εμπνεύστρια του νόμου-έκτρωμα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δείχνουν ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου είναι μια κυβέρνηση που φοβάται το λαό, μια κυβέρνηση απομονωμένη.
Καμία εντύπωση δεν κάνει η στήριξη που πήρε από ΝΔ και από τα απολειφάδια της Χούντας και της μαύρης δεξιάς, του ΛΑ.Ο.Σ. που έφθασαν  στο  σημείο  να  υμνούν  τον    Ι. Μεταξά και να ζητούν την παραίτηση του Υπουργού «Προστασίας» του Πολίτη Χρ. Παπουτσή επειδή δεν άνοιξε τα κεφάλια των διαδηλωτών.
Για εμάς, όπως είπε και ο Μ. Γλέζος (ο οποίος μαζί με τον Α. Σάντα κατέβασε την σημαία του φασισμού από την Ακρόπολη το 1941), «αυτό είναι το πραγματικό νόημα της 28^ης Οκτωβρίου». Η αντίδραση αυτή του λαού έδειξε πως δεν θα υπάρξει καμία ανοχή σε αυτήν την πολιτική, κανένα διάλειμμα στον αγώνα του. Με αυτόν τον τρόπο τιμούμε την επέτειο της αντιφασιστικής νίκης των λαών, της νίκης του λαού μας απέναντι στην χιτλερική κατοχή και τους εγχώριους υποστηρικτές της, την κυβέρνηση δοσίλογων του Τσολάκογλου.


Κούρεμα του χρέους – Κούρεμα «με την ψιλή» των δικαιωμάτων μας
Στις 26 Οκτωβρίου, ο πρωθυπουργός προέβη σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους για την σύναψη της επόμενης δανειακής σύμβασης, ένα νέο επαχθές Μνημόνιο για τον ελληνικό λαό, ίσως το πιο δυσμενές από αυτά που έχουν περάσει μέχρι τώρα. Μιλώντας για αυτό το λεγόμενο κούρεμα του χρέους, την διαπραγματευτική αυτή δήθεν «νίκη» της Ελλάδας, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι στο χώρο της ευρωζώνης υπάρχουν αυτοί οι «καλοί Σαμαρίτες» που «χαρίζουν» στον ελληνικό λαό λεφτά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον σώσουν.
Το κλίμα θριάμβου που προσπαθεί η κυβέρνηση να καλλιεργήσει έχει ως μόνο στόχο να παραπλανήσει τον λαό ότι τάχα βρέθηκαν λεφτά από το πουθενά, και μάλιστα ότι αυτά τα λεφτά θα πάνε σε αυτόν και όχι στις τράπεζες και στις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ, παράλληλα, αποσιωπάται πλήρως το ζήτημα των νέων αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η συμφωνία της 26 Οκτωβρίου.
Η ελεγχόμενη χρεοκοπία στην οποία με αυτόν τον τρόπο εισέρχεται η Ελλάδα δεν θα σταθεί ικανή να αποτρέψει το εξαιρετικά πιθανό γεγονός της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, η οποία δεν είναι ένα λογιστικό γεγονός αλλά εξαρτάται από το βάθεμα της οικονομικής κρίσης.


Δημοψήφισμα – Πολιτικός Ελιγμός υπό το πρόσχημα της αμεσοδημοκρατικής ευαισθησίας
Η έλλειψη της απαιτούμενης πολιτικής συναίνεσης για την επικύρωση της σύμβασης με νόμο οδήγησε τον πρωθυπουργό σε έναν πολιτικό ελιγμό· δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός και ύστερα απόσυρσή του. Πάνω σε αυτό επισημαίνουμε τα εξής:
1)η κίνηση αυτή είχε σίγουρα ως στόχο να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης και ως μέσο για την ενσωμάτωση μέρους του αγανακτισμένου λαού με λιγότερο ριζοσπαστικά αιτήματα (κατάργηση βουλευτικής ασυλίας, δημοψήφισμα, καθορισμός ΑΟΖ) αλλά και πολιτικών δυνάμεων (ΣΥ.ΡΙΖ.Α).
2)Ένας άλλος στόχος ήταν να τεθεί το ερώτημα ευθέως στο λαό με όρους τρομοκρατίας (Γ. Παπανδρέου: «αν όλα πάνε καλά, η εκταμίευση της 6^ης δόσης θα είναι λίγες μέρες πριν από το διάστημα για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων») μέσω της διάχυσης από τα ΜΜΕ της ιδέας ότι τα μέτρα λιτότητας και η παραμονή στην ευρωζώνη είναι μονόδρομος, προκειμένου να διασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική.
Σημαντική είναι στο σημείο αυτό η άρνηση αριστερών δυνάμεων του κοινοβουλίου (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) να σηκώσουν το γάντι, καλώντας τον λαό να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα ψηφίζοντας όχι στην σύμβαση. Η στάση τους δείχνει την απροθυμία τους για συνολικότερη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
3)Ο πιο σημαντικός στόχος της κυβέρνησης ήταν βέβαια να εκβιάσει την πολιτική συναίνεση για την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τα υπόλοιπα κόμματα του συνασπισμού εξουσίας (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ), πράγμα που όπως φαίνεται πέτυχε με την μετατόπιση της ΝΔ, η οποία τελικά δηλώνει ότι θα ψηφίσει την δανειακή σύμβαση όπως προέκυψε από την συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου.


Στάση Πολιτικών Δυνάμεων
Ενδιαφέρον έχει να παρατηρήσουμε την στάση συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων από την στιγμή που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έμεινε με 152 βουλευτές και σοβαρούς κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της εν όψει της ψήφου εμπιστοσύνης, μέχρι τελικά την εξασφάλιση της τελευταίας την Παρασκευή.
- Η ΝΔ πρότεινε παραίτηση της κυβέρνησης και σχηματισμό προσωρινής μεταβατικής κυβέρνησης χωρίς πολιτικά πρόσωπα με μόνο στόχο την ψήφιση της δανειακής σύμβασης και την εκταμίευση της 6^ης δόσης. Πετώντας, λοιπόν, τις αντιμνημονιακές μάσκες και παύοντας τις λαϊκίστικες φανφάρες, η ΝΔ δηλώνει ανοιχτά την στήριξη της και την σύμπλευσή της με τα αντιλαϊκά μέτρα χάριν ενός ανώτερου σκοπού, της επιβίωσης του ίδιου του συστήματος, της διαιώνισης της κοινωνικής αδικίας, της εξαθλίωσης και της ανασφάλειας.
- το ΚΚΕ λέγοντας όχι στο δημοψήφισμα, πρότεινε άμεσα εκλογές, προκειμένου να αποδυναμωθούν τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, καλώντας τους εργαζομένους να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ ώστε αυτό με την σειρά του να ισχυροποιήσει το λαϊκό κίνημα. Χωρίς να μην είναι αναμενόμενη, η στάση του ΚΚΕ εμμένει σε μία χιλιαστική επίκληση στη λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία στην οποία εγκλωβίζεται η φρασεολογία του για έξοδο από την ΕΕ και διακρίνεται από μία αδυναμία πραγματικής ρήξης και υλοποίησης του πολιτικού του λόγου. Δεδομένου, λοιπόν, ότι οι εκλογές δεν φέρνουν την άνοιξη και ότι «αν άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες» (Engels), αίσθηση κάνουν οι δηλώσεις της Λιάνας Κανέλλη σε βρετανική εκπομπή: “the solution in a democracy is only elections” (η λύση σε μια δημοκρατία είναι μόνο οι εκλογές).
Αναδεικνύεται, λοιπόν, για άλλη μια φορά, η αυτόκεντρη λογική του ΚΚΕ, η αντίληψη του για την συσσώρευση όρων και η θέση του ότι τα κινήματα δεν μπορούν να πετύχουν νίκες εντός του καπιταλισμού και ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος να βγει στο προσκήνιο και να πετύχει νίκες. Θέση που οδηγεί σε μια ρητορεία περί εκλογών και ανόδου ποσοστών του ίδιου λέγοντας ότι αυτή είναι η λύση στην κρίση που περνάει η ελληνική κοινωνία.
- ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α – σε δύσκολη θέση, έχοντας προτείνει την περασμένη περίοδο δημοψήφισμα – κατηγορώντας την νεοφιλελεύθερη πολιτική για την ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, διακηρύττει σε πρώτη φάση ότι η μόνη εθνική σωτηρία είναι η προσφυγή του λαού στο δημοψήφισμα. Παραβλέπει, πρώτον, ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική ασκείται με τις ευλογίες, αν όχι τις πιέσεις της ευρωζώνης και, δεύτερον, ότι ένα ενδεχόμενο όχι στο δημοψήφισμα θα διακύβευε την ίδια την θέση της Ελλάδας μέσα σε αυτήν, κάνοντας την θέση του δύσκολη ως υποστηρικτή της Ε.Ε. Σε δεύτερη φάση προτείνει εκλογές, καλώντας, παράλληλα, όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στα μέτρα σε συσπείρωση, προκειμένου να προκύψει μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα εκφράζει την πραγματική σύνθεση του λαού και θα χαράσσει μία εναλλακτική πολιτική, έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Ο διαχειριστικός και εκλογίστικος αυτός αριστερός κυβερνητισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καλλιεργεί με ακόμα πιο παραπλανητικούς όρους στο λαό ότι η λύση βρίσκεται στα πολύ στενά όρια που παραθέτει το υπάρχον σύστημα, ότι δεν βρίσκεται στην ριζική ανατροπή του, αλλά σε μία αγαθών προαιρέσεων προσπάθεια «εξανθρωπισμού» του, σε μια «αριστερή» κυβέρνηση που θα διαμορφώσει εκείνους τους όρους ώστε οι τραπεζίτες να δανείζουν άτοκα, οι διευθυντές επιχειρήσεων να δίνουν δώρο  «Καθαρής Δευτέρας» και όλα αυτά μέσα στην ΕΕ(το σφαγείο των μισθών και των συντάξεων), με όλες τις επιταγές της και με μια καλύτερη διαπραγμάτευση του χρέους. Το χρέος όμως, φαίνεται να παραβλέπει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι ένα γεγονός λογιστικό, αποκλειστικά οικονομικό, αλλά ένα πολιτικό γεγονός, αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων.

Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας – τα βρίσκουν δεν τα βρίσκουν στο κτίριο της Βουλής
                                                            η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς…
Τι σημαίνει κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας;
Εθνική Σωτηρία ονομάζεται η από δω και πέρα αντιλαϊκή πολιτική που θα ασκηθεί, τα περαιτέρω μέτρα που θα παρθούν εις βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας και Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας είναι αυτή που θα έχει αυτήν την συναίνεση, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ώστε να αντέχει τους κραδασμούς που θα προκαλεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση και να την τσακίζει (σε πολιτικό, ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο).
Μια πολιτική σε βάρος των Ελλήνων εργαζομένων και νεολαίων και υπέρ των Ελλήνων και ξένων τραπεζιτών και επιχειρηματιών αφετηριακά δεν μπορεί να είναι Εθνικής Σωτηρίας, επειδή γίνεται φανερό πως αφετηριακά δεν υπάρχει αυτή η κοινότητα συμφερόντων, το λεγόμενο εθνικό συμφέρον,  σε έναν κοινωνικό σχηματισμό εχόντων και μη.
Η δημιουργία τέτοιων κυβερνήσεων, κυβερνήσεων δηλαδή διασφάλισης της συστημικής σταθερότητας, διασφάλισης της ομαλότητας, αυταρχικού θωρακισμού απέναντι στην λαϊκή οργή αποτελεί έκφραση της ευελιξίας που διαθέτουν η ίδια η κυβέρνηση και οι πολιτικοί της σύμμαχοι να συσπειρώνονται σε περιόδους που διακυβεύονται οι ρίζες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Με αυτό το σκεπτικό, γίνεται κατανοητό το γιατί έχαιρε τόσο ευρείας συναίνεσης (250+ βουλευτές) στην ψήφιση του το νομοσχέδιο (τότε!) της Διαμαντοπούλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το οποίο επιδιώκει να δημιουργήσει μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αυταρχικοποιώντας την λειτουργία του πανεπιστημίου, εντατικοποιώντας τους ρυθμούς σπουδών και διαλύοντας την δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Είναι, δηλαδή, τόσο απαραίτητη αυτή η αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προκειμένου να διαμορφώσει εκείνο το ευέλικτο, υποταγμένο και συνεχώς επανακαταρτιζόμενο εργατικό δυναμικό που θα προσαρμόζεται πλήρως στον εργασιακό μεσαίωνα των Μνημονίων, ώστε πέφτουν οι μάσκες των ψευτο-αντιπαραθέσεων μεταξύ των κομμάτων του συνασπισμού εξουσίας.  

Η απάντησή μας – Αντίσταση εργαζόμενων, ανέργων, νεολαίων, φοιτητών απέναντι στην
                                   πολιτική της εκμετάλλευσης                                                              

Η πολιτική αυτή ούτε έχει μείνει ούτε θα μείνει χωρίς απάντηση από τον λαό. Η πληθώρα των πανεργατικών απεργιών, των κινητοποιήσεων εργαζομένων και νεολαίας, τα κινήματα των πλατειών, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής (βλ. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ) και οι καταλήψεις έχουν δείξει ήδη τον δρόμο.

Στα πανεπιστήμια, όπου ο νόμος Διαμαντοπούλου πλήττει εμάς του φοιτητές πρέπει να δώσουμε ξεκάθαρη απάντηση στην κυβέρνηση ότι ο αγώνας μας δεν ήταν μέχρι την εξεταστική ούτε έγινε για πλάκα, αλλά πως θα συνεχίσουμε με μαζικές καταλήψεις, πορείες και άλλες κινηματικές δράσεις μέχρι την ανατροπή αυτού του νόμου που υποθηκεύει το παρόν και το μέλλον μας.

Να παλέψουμε για ένα μαζικό, ρηξιακό, συγκρουσιακό φοιτητικό κίνημα, το οποίο στην βάση των επίδικων που ορθώνονται μπροστά του, θα μάχεται μέχρι την ανατροπή του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, ικανό, παράλληλα, να πυροδοτήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σε συμπόρευση με το λαϊκό κίνημα.

Ένα λαϊκό κίνημα σε αντικαπιταλιστική, μη συνδιαχειριστική, μη συναινετική κατεύθυνση και με ενεργό ρόλο μιας πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς που θα βλέπει το αύριο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση πατώντας στο σήμερα, προτάσσοντας σε σχολεία, σχολές, εργασία και γειτονιές την συλλογικότητα και την αυτοργάνωση.
Ένα λαϊκό κίνημα απεγκλωβισμένο από λογικές «μονόδρομου» που θα μάχεται: για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης Μνημονίων, ΕΕ, ΔΝΤ, τραπεζιτών και επιχειρήσεων, για την διαγραφή του χρέους, ενός χρέους που δεν είναι του λαού, για την ρήξη και την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ και για την εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο.

                       

ΜΟΝΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ!
                                      Ρ.Α.Πα.Ν-Σ.Α.Φ.Ν.