ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]

ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το πανεπιστήμιο στο απόσπασμα.

 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

  Φέτος, το ακαδημαϊκό έτος ξεκινάει αργότερα απ’ ότι συνηθίζεται και το Πανεπιστήμιο – σε αντίθεση με ό,τι προσπαθούν να μας πείσουν καθηγητές και καθεστωτικές παρατάξεις κάθε άλλο παρά τελεί υπό καθεστώς ομαλότητας. Η φετινή χρονιά δεν σημαδεύεται μόνο από τις ραγδαίες εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και από αυτές στον τομέα της εκπαίδευσης τόσο αναφορικά με τις κινήσεις της κυβέρνησης και των συμμάχων της όσο και αναφορικά με τη δυναμική απάντηση του φοιτητικού κινήματος.

Πιο συγκεκριμένα, στις 24 Αυγούστου ψηφίστηκε πραξικοπηματικά στη Βουλή το νομοσχέδιο- έκτρωμα Διαμαντοπούλου με μηδενική κοινωνική συναίνεση (με τις σχολές κλειστές και το φοιτητικό σώμα απόν καθώς και με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία στους δρόμους και στις πλατείες να αγωνίζεται ενάντια στην διάλυση κάθε δικαιώματος και κεκτημένου σε εργασία και σε εκπαίδευση). Αντίθετα, πρωτοφανής ήταν η πολιτική συναίνεση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ, ΔΗ.ΣΥ.), γεγονός που αναδεικνύει την πλήρη σύμπλευση παρά τα όποια επικοινωνιακά αντιπολιτευτικά παιχνίδια, των αστικών πολιτικών κομμάτων στην κατεύθυνση επίρριψης της κρίσης στις πλάτες του λάου και της νεολαίας καθώς και στην κατάπνιξη κάθε φωνής αντίστασης.
Ειδικότερα, ο νέος νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, ακριβώς επειδή, στο χώρο της εκπαίδευσης, πλήττει σε συντριπτικό βαθμό την καθημερινότητα και τα υλικά συμφέροντα του φοιτητικού σώματος, διαμορφώνοντας, έτσι, τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει η σημερινή φοιτητιώσα νεολαία την γενιά που θα βιώνει τις νέες, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, συνάδει με τις κατευθύνσεις του μνημονίου, που έπληξε τις οικογένειές μας και εμάς, ενδεχομένως, στον εργασιακό τομέα το προηγούμενο διάστημα.
Προς αυτήν την κατεύθυνση ο νόμος-πλαίσιο συμπυκνώνει όλες τις αναθεωρητικές τομές που επιχειρήθηκαν στο χώρο του Πανεπιστημίου τα τελευταία 30 χρόνια και τις οποίες θα αναλύσουμε αμέσως παρακάτω.
Η απάντηση, ωστόσο του φοιτητικού κινήματος ήταν άμεση. Ήδη από την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου οι φοιτητικοί σύλλογοι πανελλαδικά μπήκαν σε τροχιά κινητοποιήσεων. Οι 350 αυτοί κατειλημμένοι σύλλογοι αποτελούν παρακαταθήκη του κινήματος και μας δείχνουν τον δρόμο για την ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής του νόμου με νικηφόρα προοπτική.

 

 ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ  ΦΟΙΤΗΤΩΝ -  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ  ΔΙΑΤΑΞΗΣ    ν+2  !

 Μια από τις πιο αντιδραστικές διατάξεις του νομοσχεδίου που πλήττει στο έπακρο την φοιτητική καθημερινότητα αποτελεί η περιβόητη διάταξη του ν+2.
Πιο συγκεκριμένα, ως αιώνιοι πλέον χαρακτηρίζονται όσοι φοιτητές ξεπερνάνε τα 6 χρόνια φοίτησης  ( 4+2 ) και μετά το πέρας του διαστήματος αυτού επέρχεται η οριστική διαγραφή τους από την σχολή, την ίδια στιγμή που ο μέσος όρος αποφοίτησης στην Νομική είναι τα 6 χρόνια.
Παράλληλα, για τους φοιτητές που έχουν 3επεράσει ήδη τα 4 χρόνια δίνεται περιθώριο 2 ετών για να τελειώσουν τις σπουδές τους, ανεξάρτητα από τα μαθήματα που μπορεί να χρωστάνε.
Αυτή η αυταρχική ρύθμιση εντατικοποιεί εκβιαστικά τους ρυθμούς σπουδών δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης υπό την μακροπρόθεσμη απειλή της διαγραφής και της επιστροφής στις πανελλήνιες.
Αποτέλεσε μάλιστα το κεντρικό σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007 και της τότε Υπουργού Παιδείας,  Μαριέττας Γιαννάκου, οδηγώντας, ύστερα από τις μεγαλειώδεις καταλήψεις που έγιναν τότε από τους φοιτητικούς συλλόγους εκατοντάδων σχολών, στην μη εφαρμογή της διάταξης αυτής.
Είναι προφανής η κατεύθυνση της συγκεκριμένης διάταξης, όχι μόνο να ομαλοποιήσει και να αδρανοποιήσει την λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων αλλά και να πειθαρχήσει την νεολαία, εντατικοποιώντας τους ρυθμούς σπουδών της.
Συνοπτικά, αποτέλεσμα της ρύθμισης θα είναι οι διαγραφές εκατοντάδων φοιτητών και μέσα στο ίδιο το τμήμα μας.

 ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

 Μέσα στο πλαίσιο της κατάργησης των ακαδημαϊκών ελευθεριών, η ακαδημαϊκή διάλεξη μετατρέπεται σε υποχρεωτική παρακολούθηση οδηγώντας έτσι στην «σχολειοποίηση» του Πανεπιστημίου που, σε συνδυασμό με την καθηγητική αυθαιρεσία ( η οποία ενισχύεται με το νέο νόμο ) διαπλάθει μία ανυπόφορη φοιτητική καθημερινότητα, καθώς δεν θα ορίζουμε πλέον ελεύθερα τον τρόπο οργάνωσης των σπουδών μας. Οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ή πολιτική δραστηριότητα θα περιορίζεται υπό την απειλή των απουσιών.

Με πολύ πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά παρουσιάζεται το πρόβλημα αυτό στο κομμάτι εκείνο των φοιτητών ( και δεν είναι μικρό ) που εργάζεται προκειμένου να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, καθώς πολλοί από αυτούς θα αναγκαστούν ενδεχομένως να εγκαταλείψουν την σχολή.

 ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ - ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ

 Ένα απλό παράδειγμα αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνουν οι αλυσίδες μαθημάτων οι οποίες εισάγονται σύμφωνα με διάταξη του νέου νόμου-πλαισίου. Αν κάποιος φοιτητής π.χ. από την σχολή μας δεν έχει περάσει Γενικό Ποινικό δεν θα μπορέσει να εξεταστεί στο μάθημα του Ειδικού Ποινικού καθώς για αυτό απαιτείται η επιτυχής εξέταση στο Γενικό.

Αν υπολογίσει κανείς την καθηγητική αυθαιρεσία και, πολλές φορές, τον ρεβανσισμό των καθηγητών και τα μαζικά κοψίματα η ρύθμιση αυτή έρχεται να δυσχεράνει ακόμα περισσότερο την απόκτηση του πτυχίου. Ιδιαίτερα μέσα στα 6 χρόνια.

  

 ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΝΑ ΔΥΟ ΕΞΑΜΗΝΑ

 Εάν ένας φοιτητής δεν περάσει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων σε ένα εξάμηνο δεν μπορεί να γραφτεί στο επόμενο, ενώ αν δεν γραφτεί σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα διαγράφεται οριστικά από την σχολή.

   Είναι φανερό -και σε συνδυασμό και με τα παραπάνω - ότι οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, το ν+2, οι αλυσίδες μαθημάτων, η διαγραφή φοιτητών μετά από δύο εξάμηνα, η αναβαθμισμένη δυσκολία της σχολής ( συνθέσεις ) αλλά και η καθηγητική αυθαιρεσία και τα μαζικά κοψίματα ( λαμβάνοντας υπόψη και  τον μέσο όρο αποφοίτησης στη σχολή μας ) φέρνουν το ενδεχόμενο της διαγραφής όλο και πιο κοντά κάνοντας σχεδόν ακατόρθωτο το δρόμο προς το πτυχίο.

Παράλληλα, οξύνονται αντιδραστικά αντανακλαστικά όπως αυτά του ατομικισμού και του ανταγωνισμού, συνθέτοντας ένα πλαίσιο ανταγωνιστικών σχέσεων μέσα στο οποίο ο φοιτητής βλέπει τον διπλανό του ως πιθανό διαγραφέντα (homo homini lupus)

ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

 Στα πλαίσια της μετατροπής του Πανεπιστημίου σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο, συντάσσονται πειθαρχικά συμβούλια για τους φοιτητές οι οποίοι εμφανίζουν κάθε είδους συμπεριφορά που θεωρείται ότι παρακωλύει την ομαλή ακαδημαϊκή λειτουργία. Έτσι, από το πιο μικρό πράγμα, δηλαδή να κάνεις μια παράσταση διαμαρτυρίας σε έναν καθηγητή για λόγους καθηγητικής αυθαιρεσίας (μαζικά κοψίματα) ή να κάνεις ανακοίνωση στα αμφιθέατρα, μέχρι το πιο μεγάλο, να συμμετέχεις στην γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου μας ή να προχωράς σε κατάληψη της σχολής, απλώνεται ένα πλέγμα πειθαρχικών διατάξεων, ένα «πλούσιο ποινολόγιο».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, και πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου, είναι τα πειθαρχικά συμφοιτητών μας από την Πάτρα, οι οποίοι διώκονται για την συνδικαλιστική τους δράση.

Άλλο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι δηλώσεις καθηγητή από το ΑΠΘ, ο οποίος προτείνει την σύσταση «μαύρης λίστας» για τους φοιτητές που «υποκινούν» τις καταλήψεις, δίνοντας μάλιστα δύο ονόματα συμφοιτητών μας στην δημοσιότητα για αρχή! 

Δίνεται, τέλος, η δυνατότητα στον πρύτανη σε περίπτωση που δεν καταφέρει, καλώντας την αστυνομία, να «σπάσει» την κατάληψη, να τιμωρήσει τους συμμετέχοντες σε αυτήν φοιτητές με μια σειρά από τρόπους, με έναν από αυτούς να είναι η απολογία σε πειθαρχικά συμβούλια και η απώλεια του εξαμήνου για τον «φοιτητή-δράστη».   

 ΠΤΥΧΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

 Ο νέος νόμος-πλαίσιο καταργεί κάθε έννοια ενιαίου πτυχίου, εισάγοντας 3 κύκλους σπουδών, έναν 3ετή, έναν μεταπτυχιακό και έναν διδακτορικό, που σημαίνει ότι ο καθένας ανάλογα με τις επιλογές του αλλά και τις οικονομικές του δυνατότητες θα επιλέγει αν θα προχωρήσει στους δύο ανώτερους κύκλους.

Καταργείται, έτσι, το ενιαίο πτυχίο και τα επαγγελματικά δικαιώματα που αυτό κατοχύρωνε και την θέση του παίρνουν πιστωτικές μονάδες σε έναν «ατομικό φάκελο προσόντων» χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο φοιτητής μπαίνει σε ένα κυνήγι πιστωτικών μονάδων, σε μια συνεχή δηλαδή διαδικασία ειδίκευσης και επανειδίκευσης σε συνάρτηση με τις αλλαγές στην αγορά εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο κατοχυρώνονται και θεσμικά πλέον οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η δια βίου υποταγή του εργαζομένου στον εργοδότη του καθώς ο πρώτος δεν έχει καμία αποτύπωση των επαγγελματικών του δικαιωμάτων ούτε την δυνατότητα διεκδίκησής τους.
Την ίδια στιγμή, το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης μαζί με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την καταβαράθρωση των εργασιακών κατακτήσεων διαμορφώνει ένα μέλλον εργασιακής περιπλάνησης, αβεβαιότητας και ανασφάλειας.

 
ΚΕΣ  -  Αναγνώριση Επαγγελματικών Δικαιωμάτων

 Δίνεται η δυνατότητα σε απόφοιτους ΚΕΣ να εισάγονται στο 4^ο έτος της σχολής και να παίρνουν πτυχίο μέσα σε ένα χρόνο.

 ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ - ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ

 Πλέον τα Προγράμματα Σπουδών εξατομικεύονται πλήρως καθώς με την διάσπαση του πτυχίου εισάγονται κατευθύνσεις (αστικολόγοι, ποινικολόγοι)
Αυτό, σε συνδυασμό με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων που ρευστοποιεί τα επαγγελματικά μας δικαιώματα αλλά και με το άνοιγμα του επαγγέλματος των δικηγόρων, οδηγεί σε μία αδυναμία συλλογικής διεκδίκησης και κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων αλλά και διαμορφώνει το προφίλ ενός ατομικά διαπραγματευόμενου και συνεχώς επανακαταρτιζόμενου εργαζομένου.

 ΔΙΑΛΥΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

 Καταργείται η δωρεάν παροχή σίτισης και στέγασης από το κράτος και μεταβιβάζεται στο εκάστοτε ίδρυμα (έχει πόρους το ίδρυμα; Έχεις παροχές. Δεν έχει; Δεν διαθέτεις καμία) ενώ ως προς την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από τα πανεπιστήμια εισάγονται όροι ανταποδοτικότητας, πράγμα που σημαίνει ότι οι πόροι ενός ιδρύματος και κατ' επέκταση οι υποδομές και οι παροχές του εξαρτώνται άμεσα από την αξιολόγηση του ιδρύματος, δηλαδή από την παραγωγικότητα φοιτητών και καθηγητών στην εκπαιδευτική διαδικασία καθώς και από τον βαθμό στον οποίο εφαρμόζονται οι επιταγές της κυβέρνησης και του Υπουργείου.

Εφόσον, λοιπόν, διαφαίνεται ότι η χρηματοδότηση εξαρτάται από την παραγωγικότητα των φοιτητών γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό ότι οι ρυθμοί σπουδών θα ενταθούν ακόμα περισσότερο προκειμένου να έχει ο φοιτητής πρόσβαση στις παροχές, δεδομένου μάλιστα του γεγονότος ότι βασικό κριτήριο της αξιολόγησης των ιδρυμάτων θα είναι ο όσο το δυνατόν μικρότερος μέσος όρος φοίτησης.
Στην επίθεση στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση ήρθαν να προστεθούν και οι εξαγγελίες της Υπουργού ότι μέχρι το 2014 θα έχουν καταργηθεί όλα τα δωρεάν διανεμόμενα συγγράμματα, τα οποία πλέον θα διατίθενται μόνο σε ηλεκτρονική μορφή.
Είναι εν τέλει απαράδεκτο το πώς σε μία τόσο δυσμενή οικονομική συγκυρία οι οικογένειές μας, ήδη επωμισμένες με το βάρος της οικονομικής κρίσης με την μορφή του μνημονίου και της εν γένει δυσχέρανσης των εργασιακών σχέσεων, φορτώνονται στις πλάτες τους -ακόμα περισσότερο -και το κόστος για τις σπουδές μας.

 ΑΣΥΛΟ - ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

 Χρόνια τώρα γινόμαστε μάρτυρες μιας ιδεολογικής επίθεσης που με όλα τα μέσα ( ΜΜΕ, παραπληροφόρηση, προβοκατόρικες ενέργειες ) προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να διεξαγάγει απέναντι στο πανεπιστημιακό άσυλο, ένα κοινωνικό άσυλο που για συγκεκριμένους ιστορικούς και πολιτικούς λόγους αναγνωρίζεται στα πανεπιστήμια καθιστώντας τα, από την μεταπολίτευση και έπειτα, κάστρα των κοινωνικών αγώνων.  Το άσυλο, αποτελώντας πάντοτε παράγοντα αποσταθεροποίησης του πολιτικού και κοινωνικού status quo ( ησυχία, τάξη, ασφάλεια ) βρισκόταν πάντοτε στο στόχαστρο των κυβερνητικών επιτελείων. Καρπός αυτής της προσπάθειας αποτελεί ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου.

 Έτσι, απουσιάζει εντελώς ο όρος «Πανεπιστημιακό Άσυλο» από το νόμο-πλαίσιο της Υπουργού ενώ διασφαλίζεται ρητά μόνο η «ελευθερία της έρευνας και της διδασκαλίας»
Πρόκειται για μια πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας ασύλου στο πανεπιστήμιο τόσο στο βαθμό που δεν αναφέρεται καν η ελεύθερη διακίνηση ιδεών (αν και αυτό θεωρητικά παντού επιτρέπεται) όσο ακόμα περισσότερο στο βαθμό που ποινικοποιείται η ίδια η μετουσίωση της ιδέας σε κοινωνική πρακτική (η ουσία του ασύλου).
Η αυταρχικότατη αυτή διάταξη που έρχεται να ικανοποιήσει πάγια ακροδεξιά πολιτικά αιτήματα εισάγει το φοιτητικό σώμα σε μία νέα περίοδο που προσιδιάζει σε σκοτεινές εποχές, όταν - όπως και τώρα πλέον με τη ρύθμιση του νόμου-πλαίσιο - η είσοδος της αστυνομίας στο χώρο του πανεπιστημίου, η λογοκρισία και η φίμωση των φοιτητών ήταν συχνότατη, η δε ποινικοποίηση κοινωνικών πρακτικών και συλλογικών αντιστάσεων όπως η κατάληψη, η συνέλευση και ο φοιτητικός συνδικαλισμός εν γένει δεδομένη.

Το άσυλο κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες από το λαό και για το λαό, αποτελεί βασικό παράγοντα επιτυχίας του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος και συνεπώς οφείλουμε όλοι να το προασπίσουμε.

ΔΙΟΙΚΗΣΗ - ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

 Σύμφωνα με το νέο νόμο-πλαίσιο ορίζεται ένα 15μελές Συμβούλιο Διοίκησης ( 8 πανεπιστημιακοί, 6 εξωπανεπιστημιακοί και 1 φοιτητής ).

Το νέο αυτό μοντέλο όχι μόνο εισάγει στην διοίκηση εξωπανεπιστημιακούς υλοποιητές ουσιαστικά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, εντολοδόχους του Υπουργείου, αποκλείοντας τους φοιτητές από κάθε συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων, καταργώντας έτσι το μέχρι τώρα ισχύον μοντέλο της συνδιοίκησης.

Ο εξοβελισμός αυτός των φοιτητικών συλλόγων από την συμμετοχή στην διοίκηση, παρότι το μοντέλο της συνδιοίκησης είχε βλέψεις ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος από πλευράς του κράτους, τους στερεί κάθε δυνατότητα άσκησης ελέγχου και μαζικών, συλλογικών πιέσεων στην λήψη αποφάσεων των πανεπιστημιακών διοικητικών οργάνων.

Παράλληλα, έχουμε μία πρωτοφανή παρέμβαση του κράτους (που μόνο στην περίοδο της Χούντας είχε εφαρμοστεί!) στον τρόπο ανάδειξης των εκπροσώπων του φοιτητικού σώματος στα όργανα διοίκησης (δηλαδή τον ένα φοιτητή που θα συμμετέχει στον Συμβούλιο) μέσω ενιαίου ψηφοδελτίου, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα από το φοιτητικό σώμα να ορίζει το ίδιο τον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτείται συλλογικά.

Με την κατάργηση των τομέων, την ίδια στιγμή, οδηγούνται σε απόλυση διοικητικοί υπάλληλοι καθώς και διδακτικό προσωπικό ( λέκτορες ), ενώ σε συνδυασμό με την επαναφορά της έδρας και την ενίσχυση του καθηγητικού κατεστημένου ενισχύεται με την σειρά της περαιτέρω η καθηγητική αυθαιρεσία και αυταρχικοποιείται ακόμα περισσότερο η εκπαιδευτική διαδικασία.

  ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥΣ.

 Μέσα σε αυτούς τους ασφυκτικούς όρους σπουδών, των διαγραφών, των απουσιών, των αλυσίδων μαθημάτων, των πτυχίων ανεργίας, με την κατάργηση του λαϊκού κεκτημένου του ασύλου, μέσα σε ένα πανεπιστήμιο σκληρά αυταρχικοποιημένο που θυμίζει εποχές χούντας, διαμορφώνεται το πιο μαύρο παρόν και μέλλον για το φοιτητικό σώμα, ένα δυσοίωνο μέλλον εργασιακής ανασφάλειας και περιπλάνησης - ουσιαστικά επιβάλλεται στο φοιτητή το ρητό «μη μιλάς - διάβαζε - πλήρωνε». Το Πανεπιστήμιο αυτό δε μας χωράει. Το Υπουργείο μας κήρυξε πόλεμο. Αυτή η επίθεση πρέπει να ενοποιήσει τη γενιά μας απέναντι στην ιστορικότερη μάχη που έχει να δώσει. Η απόφαση της Συγκλήτου για την αναβολή των εξεταστικών μας δίνει το έδαφος για τη διεξαγωγή μαζικών συνελεύσεων και καταλήψεων, για τη συγκρότηση ενός μαχητικού φοιτητικού κινήματος ανατροπής. Πρόκειται για το πιο αντιδραστικό νομοθέτημα της μεταπολίτευσης, πιο αντιδραστικό ακόμα και απ' τις προβλέψεις του προηγούμενου διαστήματος. Το καθήκον της γενιάς μας απέναντι στο νόμο αυτό είναι ιστορικό.

 Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;

 Στη μάχη της γενιάς μας, θα βγούμε νικητές!

 
Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν.