ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]

ΑΣΥΛΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

 Ή ΑΣΥΛΟ ΙΔΕΩΝ;

δύο όροι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά ή η διαπάλη δύο αντικρουόμενων πολιτικών αντιλήψεων για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία;

Βλέποντας κάποιος τον τίτλο αυτού του κειμένου σε μια τόσο οξυμμένη πολιτική συγκυρία θα μπορούσε κάλλιστα να σκεφτεί ότι ασχολούμαστε με ζητήματα φιλολογικού περιεχομένου, αναντίστοιχα των καιρών, ή ότι πρόκειται για μία «υψηλής πολιτικής» συζήτηση για την ανάδειξη του πιο ριζοσπαστικού πολιτικού όρου.
Δεν θεωρούμε ωστόσο ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο καθώς οι δύο όροι τείνουν στο σήμερα να ενσαρκώνουν τελείως διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, να εξυπηρετούν τελείως διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις, πράγμα που αποτυπώνεται και στην χρήση τους από τελείως διαφορετικές ιδεολογικά πολιτικές δυνάμεις.

A)Συγκεκριμένα, τι  σημαίνει  «άσυλο ιδεών»  σύμφωνα  και  με τα λεγόμενα των  υποστηρικτών του;

«Άσυλο ιδεών», όπως υποστηρίζει η καθεστωτική παράταξη της ΔΑΠ στην σχολή, σημαίνει προστασία της ακαδημαϊκής λειτουργίας του πανεπιστημίου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέσα σε αυτό. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και πέρα από πολιτικαντισμούς, αυτό που ουσιαστικά μας λέει η ΔΑΠ είναι ότι η νεολαία και ο ελληνικός λαός που αγωνίστηκε στα χρόνια της Χούντας αγωνίστηκε για την κατοχύρωση ενός θεσμού ο οποίος προστατεύει με έναν ιδιαίτερο τρόπο το δικαίωμα να διδασκόμαστε π.χ. συνταγματικό δίκαιο και το δικαίωμα να λέει κανείς ότι θέλει μέσα στο πανεπιστήμιο. Και εδώ προκύπτουν τα εξής προβλήματα:

1)δεν ισχύει –τουλάχιστον υποθετικά– ότι ο καθένας μπορεί να εκφράζει οποιαδήποτε άποψη είτε είναι εντός είτε είναι εκτός του πανεπιστημίου; Και με αυτό δεν προσπαθούμε να ισχυριστούμε την απουσία ανάγκης για την ύπαρξη ασύλου αλλά ακριβώς ότι αυτή η αντίληψη προσπαθεί να περιορίσει το άσυλο σε κάτι που αποδεικνύεται κενός λόγος. Και τέλος πάντων αν κινδυνεύει ακόμα και ο σκληρός πυρήνας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και αυτό ανησυχεί την ΔΑΠ δεν έχει παρά να «βάλει χέρι» σε εκφραστές –πλέον– του κομματικού της φορέα (ΝΔ) 
όπως δήλωσε ο ίδιος ο Άδωνις σε εκπομπή του:

  «τώρα με τον νέο νόμο  Διαμαντοπούλου…
              Indymedia σου ερχόμαστε!!»

 (το Indymedia   εκπέμπει μέσα από το Πολυτεχνείο)                                                                                                                                                                         

Ποιοι έρχονται που; Για ποιους; Και για ποιο λόγο;

 
2)τι νόημα έχει να υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών όταν απαγορεύεται η εφαρμογή της ιδέας στην πράξη; Το πέρασμα από την ιδεολογία στην πρακτική; Όταν, για να μιλάμε απλά, επιτρέπεται να μιλάει κανείς για συλλογικό δρόμο αλλά απαγορεύεται να καλεί σε συνελεύσεις; Όταν επιτρέπεται να μιλάει κανείς για ριζοσπαστικές μορφές πάλης αλλά άμα κάνει κατάληψη θα έχει σε χρόνο μηδέν δύο διμοιρίες στην πόρτα της σχολής του; Οι ομοιότητες ανάμεσα στο «άσυλο ιδεών» και στο «άσυλο-φιλολογικός όμιλος» όπως περιγράφθηκε παραπάνω εξηγούν και την μανία της ΔΑΠ με αυτόν τον όρο καθώς σε αυτόν μπορεί να εκφραστεί η πραγματική της θέση, η κατάργηση, δηλαδή, του ασύλου, η αυταρχικοποίηση του πανεπιστημίου και η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών, χωρίς, παράλληλα να χρειάζεται να έρθει σε ανοιχτή ρήξη με την ιδέα του πανεπιστημιακού ασύλου.

Πρόκειται για μία δήθεν «ουδέτερη» και απολιτίκ θέση που προάγει τον ακαδημαϊσμό, στην ουσία όμως αποτελεί μία βαθιά πολιτική θέση, μία ξεκάθαρη πολιτική στόχευση επανανοηματοδότησης του ασύλου (βλέπε «το Πολυτεχνείο δεν ήταν ταξικό, ήταν φιλελεύθερο και δημοκρατικό» σύνθημα ΔΑΠ) προερχόμενη κατευθείαν από τα επιτελεία της ΝΔ και της ΟΝΝΕΔ, η οποία ανοίγει το δρόμο για το νέο μοντέλο αυταρχικών εκπαιδευτηρίων, που ουσιαστικά αποτελεί μια παλιά συνταγή (πανεπιστήμια δεκαετίας ’50 και ’60, όπου όλες οι συλλογικές-συνδικαλιστικές διαδικασίες ήταν ποινικοποιημένες).      

Β)Από την άλλη, υπάρχει και συμφωνούμε με την αντίληψη που θεωρεί ότι το άσυλο δημιουργήθηκε μέσα από τους αγώνες του λαού και για το λαό. Ήταν, και είναι το σπίτι του και το προπύργιό του για τους κοινωνικούς αγώνες του σήμερα. Είναι ένας χώρος πολιτικοποίησης, πολιτικού λόγου και πολιτικής δράσης και οι αγώνες των νέων και του λαού έχουν κατοχυρώσει την απουσία των κατασταλτικών οργάνων του κράτους από αυτό.

Άσυλο των κοινωνικών αγώνων είναι το δικαίωμά μας να δίνουμε στο λόγο μας υλική αποτύπωση, να κάνουμε τις διεκδικήσεις μας πράξη, να αποφασίζουμε εμείς για εμάς, άσυλο είναι οι συνελεύσεις μας και οι καταλήψεις απέναντι στους αυταρχικούς νόμους για την εκπαίδευση.

Οι ρητορείες περί «ασύλου ανομίας» αποτελούν μια ξεκάθαρη προσπάθεια τόσο ποινικοποίησης των φοιτητικών αγώνων όσο και ιδεολογικής επίθεσης στο άσυλο και μάλιστα υποβοηθούνται από κινήσεις του κράτους όπως το σπρώξιμο των ναρκωτικών σε περιοχές ασύλου όπως είναι και ο πεζόδρομος της Μασσαλίας έξω από την σχολή μας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε ότι το ζήτημα της περιφρούρησης του ασύλου είναι υψίστης σημασίας και σε αυτό θα πρέπει υπερβαίνοντας τις επιμέρους πολιτικές διαφορές τους να παρουσιάζουν μια κοινή πολιτική στάση οι δυνάμεις της αριστεράς μέσα στο πανεπιστήμιο. Για αυτό πιστεύουμε ότι κινήσεις όπως η μη υπογραφή από το ΜΑΣ κειμένου Δ.Σ. για την σύσταση πρωτοβουλίας για το άσυλο είναι κινήσεις απομονωτισμού και σεχταρισμού που δεν αναγιγνώσκουν την κρισιμότητα της πολιτικής συγκυρίας.     

Σε αυτό το πλαίσιο, σας καλούμε όλους στην Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 29/3 ώρα 13.00 στο αμφ.1, κόντρα σε όσους θέλουν να διαλύσουν κάθε ίχνος συλλογικής κουλτούρας, συλλογικής δράσης και επίλυσης των προβλημάτων, κόντρα σε όσους θέλουν ένα «άσυλο ιδεών» που θα κλείνει την φοιτητική φωνή σε γυάλα για να συνεχίσουν οι ίδιοι ανενόχλητα να αναπαράγουν την ξευτίλα των πελατειακών τους σχέσεων και τις σχέσεις τους με τα κυκλώματα των μαγαζιών διασκέδασης και τα μπραβίδια τους (έτσι και αλλιώς μόνο η ΔΑΠ δεν υπέγραψε γιατί παρευρισκόταν σύσσωμη σε εκδρομή στο Βόλο!).

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!

Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.