Το Άσυλο των κοινωνικών αγώνων στο στόχαστρό τους...

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ…

Το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται από πλευράς κυβερνητικού κέντρου, πολιτικών κομμάτων και φορέων, ΜΜΕ, αλλά και πανεπιστημιακών αρχών για το ζήτημα του Ασύλου, και μάλλον όχι τυχαία. Η σύγκλητος του ΕΚΠΑ με αφορμή το περιστατικό της διάλυσης εκδήλωσης από ομάδα ατόμων προέβη σε μια πρωτοφανή και

κατάπτυστη ανακοίνωση η οποία καταλήγει καλώντας «την Πολιτεία και τα Κόμματα» να επέμβουν δραστικά στα πανεπιστημιακά ιδρύματα προκειμένου να περιοριστούν τα κρούσματα βίας. Όχι μόνο τηρείται σιγή ιχθύος, αναφορικά με το ζήτημα του Ασύλου και τις παραβιάσεις του, αλλα εν τέλει προσφέρεται πλήρης νομιμοποίηση στους κρατικούς μηχανισμούς, αναπόσπαστο μέρος των οποίων αποτελεί και ο κατασταλτικός μηχανισμός, να άρουν το Άσυλο, να ασκήσουν τη δική τους (σίγουρα ισχυρότερη) βία και να καταστείλουν οποιαδήποτε δράση βάσει των δικών τους κριτηρίων, διασαλεύει «την τάξη, την ησυχία και την ασφάλεια».

Το Άσυλο υπήρξε πάντα η ασφαλιστική δικλείδα της πραγμάτωσης ενός θεμελιώδους ρόλου του πανεπιστημίου εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που δεν είναι άλλος από το ρόλο του ως χώρος πολιτικοποίησης, αμφισβήτησης και διεκδίκησης και ανάπτυξης δυναμικών και νικηφόρων κινημάτων. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι ο όρος «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» την οποία προασπίζει το Άσυλο δεν αναφέρεται κυρίαρχα στην εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς εκεί είναι ούτως ή άλλως εξασφαλισμένη, αλλά στην ελεύθερη ιδεολογικοπολιτική ζύμωση, στην ανεμπόδιστη ανάπτυξη πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης από τους φοιτητές χωρίς κανενός είδους έλεγχο, περιορισμό και πειθάρχηση από τα ασφυκτικά στενά όρια της «νομιμότητας» όπως αυτή ορίζεται από τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό.

Αναμφίβολο είναι πως εάν το Άσυλο εξέλειπε, η πολιτική ενεργοποίηση μεγάλης μερίδας του φοιτητικού σώματος, η προβολή αντιρρήσεων απέναντι στις επιλογές του εκάστοτε κυβερνητικού κέντρου και στη βία που ασκείται μέσω αυτών, η σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων οι οποίες θα μπορούσαν να λάβουν αγωνιστικές αποφάσεις δεν θα ήταν καθόλου δεδομένες. Αναμφίβολο είναι επίσης, ότι ούτε λόγος δεν θα γινόταν για δυναμικές μορφές πάλης, όπως αυτή των καταλήψεων, του μέσου που πραγματικά άσκησε τη μέγιστη πίεση στην κυβέρνηση και οδήγησε το φοιτητικό κίνημα των προηγούμενων χρόνων σε νίκες. Είναι προφανές πως οποιαδήποτε απόπειρα υιοθέτησης οξυμένων μορφών πάλης και σύγκρουσης με τις κυρίαρχες επιλογές θα ποινικοποιούνταν και θα καταστέλλονταν άμεσα, πατάσσοντας κάθε αναπτυσσόμενη αντίσταση εν τη γενέσει.

Από όλα τα παραπάνω συνάγεται άμεσα ότι το Άσυλο συνιστά σημαντικότατο οχυρό των φοιτητικών αλλά και εν γένει λαϊκών αγώνων, καθώς είναι ελλιπές να το αντιμετωπίζουμε ως θεσμό που αφορά αμιγώς το φοιτητικό υποκείμενο αλλά, αντιθέτως ως χώρο έκφρασης και άμυνας του συνόλου των κινητοποιούμενων μαζών απέναντι σε κάθε μορφής φυσικής και ιδεολογικής κρατικής βίας και καταστολής.

Στον αντίποδα, η ύπαρξή του μπορεί να θέσει ανυπέρβλητα αναχώματα στις κυρίαρχες στοχεύσεις. Στην προσπάθεια άρσης στοιχειωδών δικαιωμάτων φοιτητών και εργαζομένων, στην προσπάθεια πειθάρχησης, καθυπόταξης και απολιτικοποίησής τους (ο ρόλος του Ασύλου στον πρόσφατο αγώνα των φοιτητών ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση το απέδειξε περίτρανα). Γι’ αυτό το λόγο, η παραβίαση, η περιστολή και εν τέλει η πλήρης κατάργησή του αποτελεί διαρκή κατεύθυνση που τίθεται από τα εκάστοτε κέντρα εξουσίας. Κάτι τέτοιο γίνεται προφανές από τις συνεχείς παραβιάσεις του από τις αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος, όπου τα ΜΑΤ καταδίωκαν τους διαδηλωτές έως τους χώρους Ασύλου και έπειτα επιδίδονταν σε αλόγιστη ρίψη χημικών και δακρυγόνων μέσα στο Άσυλο στοχεύοντας αφ’ ενός στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων φοιτητών και αφ’ ετέρου στην υπονόμευση της διεξαγωγής συντονιστικών διαδικασιών των Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων, οι οποίες θα έθεταν και σαφές στίγμα συνέχισης και κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, δηλαδή στην άρση του δικαιώματος των φοιτητών στην ελεύθερη διακίνηση των πολιτικών τους ιδεών.

Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που η κυβερνητική παράταξη, η ΔΑΠ, έχει καταστρατηγήσει το Άσυλο φέρνοντας μέσα σε αυτό μπράβους και λοιπά παρακρατικά στοιχεία, ενώ πρόσφατο είναι το περιστατικό της πύλης του Κάτω Πολυτεχνείου από ΜΑΤ, τα οποία εμπόδισαν το σώμα διαδηλωτών να προσεγγίσει τον πιο ιστορικά φορτισμένο χώρο Ασύλου σε ολόκληρο τον κοινωνικό σχηματισμό.

Ωστόσο, η περιστολή και η προοπτική κατάργησης του Ασύλου αποτελεί εξαιρετικά υψηλό ιεραρχημένο στόχο και σε θεσμικό επίπεδο. Η σχετική διάταξη του νέου νόμου-πλαίσιο διαστρεβλώνει και ουσιαστικά αναστρέφει πλήρως τη λειτουργία που επιτελεί το Άσυλο. Αυτό, πλέον, περιορίζεται αποκλειστικά σε χώρους όπου πραγματοποιείται μάθημα και μόνο ως προς την ανεμπόδιστη ροή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μέσω της οποίας διακινούνται ελεύθερα οι ακαδημαϊκές ιδέες. Τελικά, σύμφωνα με το νέο νόμο-πλαίσιο, το Άσυλο περιορίζεται για να αντιμάχεται όλα όσα μέχρι τώρα προστάτευε, αφού, για παράδειγμα, η διακοπή ενός μαθήματος για τη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης σε μια αίθουσα ή μια κατάληψη διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία της σχολής και άρα συνιστούν παραβίαση του Ασύλου. Φυσικά, είναι σαφές ότι οι «ατίθασοι» φοιτητές που θα διεκδικούν να παρεμβαίνουν δυναμικά στις Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος καθηγητών προκειμένου να διασφαλίσουν τα απτά και άμεσα υλικά συμφέροντά τους (όπως την αποπομπή του Ρούσσου) πολύ εύκολα θα χαρακτηρίζονται ως ταραξίες της ακαδημαϊκής ομαλότητας και συνεπώς δεν θα έχουν θέση μέσα στο νέου τύπου Άσυλο!

Η κατεύθυνση καταστρατήγησης του Ασύλου είναι ιδιαίτερα ενισχυμένη στην παρούσα συγκυρία. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αντίθετα, σχετίζεται άμεσα με την όξυνση των κοινωνικών αγώνων, με την κοινωνική έκρηξη κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη. Ένα τέτοιο δυναμικό κίνημα, πραγματικά ικανό να προκαλέσει τριγμούς στο κυβερνητικό κέντρο και να ανακόψει την επιθετική κίνηση της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα, ανέδειξε σε αναγκαιότητα στην τελευταία και τους συμμάχους της την επιβολή ενός συνολικού κατασταλτικούς χτυπήματος στις δυνάμεις του κινήματος. Αυτή ακριβώς ήταν και η αιτία που οδήγησε το σύνολο των κρατικών μηχανισμών σε μια συνεχή συκοφάντηση και λασπολογία ενάντια στην έννοια και στο ρόλο του Ασύλου, χαρακτηρίζοντάς το ως «άσυλο εγκληματιών».

Οι δυνάμεις καταστολής όχι μόνο παραβίαζαν καθημερινά το Άσυλο κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη, πολιορκώντας επί ώρες τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και πετώντας δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης μέσα σε αυτά, αλλά έφτασαν κυριολεκτικά ένα βήμα πριν την εντελώς παράνομη είσοδό τους σε ένα χώρο Ασύλου με ειδικό πολιτικό βάρος, αυτόν του κάτω Πολυτεχνείου. Το γεγονός ότι η συζήτηση περί οριοθέτησής του ανακινείται σε μια συγκυρία με τόσο αναβαθμισμένα κινηματικά χαρακτηριστικά αναδεικνύει το πώς τα κυβερνητικά κέντρα αναγνώριζαν το Άσυλο ως έναν, απροσπέλαστο γι’ αυτά, χώρο συγκέντρωσης του «εσωτερικού εχθρού», δηλαδή ως ένα ορμητήριο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, το οποίο τώρα περισσότερο από ποτέ οφείλουν να εξαλείψουν.

Μάλιστα, το Άσυλο του κάτω Πολυτεχνείου είναι εκείνο που επιλέγουν να θέτουν συνεχώς υπό διακύβευση ακριβώς επειδή λόγω της ιστορικότητάς του η ενδεχόμενη άρση του σηματοδοτεί ήττα και εξαιρετικά επαχθές προηγούμενο συνολικά για το λαϊκό κίνημα. Υπ’ αυτή την έννοια, καθόλου αθώες δεν θα έπρεπε να φαντάζουν οι σκέψεις για μεταφορά της αρχιτεκτονικής σχολής στην πολυτεχνειούπολη και μετατροπή του κάτω Πολυτεχνείου, του πιο κεντρικού και αναγνωρίσιμου χώρου Ασύλου για το σύνολο των κινητοποιούμενων μαζών, σε πάρκο.

Απ’ όλα όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι το ζήτημα του Ασύλου είναι ζωτικής σημασίας για τις δυνάμεις του κινήματος και ότι αποτελεί σημαντικότατη κατάκτηση αλλά και διαρκές διακύβευμα. Συνεπώς, η στάση και η ανακοίνωση της Συγκλήτου δε συνιστά μεμονωμένο και άστοχο περιστατικό αλλά εντάσσεται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο προσπάθειας απονομιμοποίησης και περιστολής του Ασύλου. Τέτοιου τύπου κινήσεις, ιδιαίτερα σε μια συγκυρία όπως αυτή έχει ήδη περιγραφεί, μπορούν να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου και να προλειάνουν με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος για την σταδιακή ή και άμεση επιβολή ενός κατασταλτικού πλήγματος με εξαιρετικά δυσμενείς πραγματικές και ιδεολογικές επιπτώσεις για τα κινητοποιούμενα κομμάτια της κοινωνίας καθώς και για την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων στο μέλλον. Ως εκ τούτου, τέτοιες αποφάσεις σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να απολαμβάνουν καμίας νομιμοποίησης και ανοχής από πλευράς φοιτητών.

Το Άσυλο, ως κοινωνικό κεκτημένο, δεν μπορεί να προασπιστεί παρά από αυτούς για τους οποίους προορίζεται. Επομένως, είναι καθήκον ολόκληρου του λαϊκού κινήματος να το υπερασπιστεί έμπρακτα. Ειδικότερα, όμως οι φοιτητές ως μια πρωτοπόρα κινηματικά κοινωνική κατηγορία, η οποία μάλιστα βρίσκεται καθημερινά σε ανάδραση με το χώρο του Ασύλου, οφείλουν τόσο με την πολιτική τους δραστηριοποίηση και την αντίθεσή τους στην προσπάθεια πολιτικής και κινηματικής απονέκρωσης των Φοιτητικών Συλλόγων από τις καθεστωτικές παρατάξεις όσο και με την άμεση και δυναμική αντίστασή τους σε κάθε απόπειρα καταστρατήγησής του να εμποδίσουν την περεταίρω κατασταλτική θωράκιση του κράτους, την υποστολή των κοινωνικών αγώνων, εν τέλει την μετατροπή του πανεπιστημίου από χώρο κατ’ εξοχήν πολιτικής δράσης σε ένα αυταρχικό σπουδαστήριο κατά τις επιταγές του νέου νόμου-πλαίσιο!

…ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.