ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]

ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΣΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ

Η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης συντρίβει κάθε κεκτημένο δικαίωμα των εργαζομένων και της νεολαίας, σαρώνοντας σαν κύμα όλη την ελληνική επικράτεια…

      Όλη???  ΟΧΙ ΟΛΗ!!

Οι 400 εργαζόμενοι-απεργοί της Χαλυβουργίας Ελλάδος εδώ και 40 και πλέον ημέρες αρνούνται να υποκύψουν, αρνούνται να τερματίσουν τον αγώνα τους προκειμένου να παρθούν πίσω οι     απολύσεις των 34 συναδέρφων τους,    διακηρύττοντας από την πρώτη μέρα της απεργίας ότι «είναι όλοι απολυμένοι» και άρα ή θα γυρίσουν όλοι πίσω στην δουλειά χωρίς να δυσχερανθούν οι εργασιακές τους σχέσεις ή θα συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι να δικαιωθούν.

Παρά το γεγονός ότι δούλευαν χρόνια τώρα σε ένα εργοστάσιο, το οποίο λειτουργούσε 14 ώρες τη μέρα, υπό
άθλιες συνθήκες εργασίας που οδήγησαν στον θάνατο ενός συναδέρφου τους πέρυσι και στην απώλεια της αρτιμέλειας ενός άλλου και παρά το ότι αύξησαν την παραγωγικότητα του εργοστασίου κατά 40% τα τελευταία 2 χρόνια (από 196.000 σε 266.000 τόνους χάλυβα) με τους περισσότερους εργαζόμενους να έχουν στερηθεί την θερινή τους άδεια λόγω της εντατικής εργασίας και τον όμιλο να έχει βγάλει συνολικά τζίρο το 2010 περίπου 227 εκατομμύρια ευρώ, οι τσέπες του αφεντικού τους, του βιομήχανου Μάνεση, φαίνεται πως δεν έχουν φουσκώσει αρκετά…

Έτσι, με το επιχείρημα ότι η επιχείρηση τα τελευταία χρόνια είναι ζημιογόνος (!) η εργοδοσία προχώρησε σε 34 απολύσεις. Μάλιστα, όταν ταρακουνήθηκε από τις πρώτες κινητοποιήσεις των χαλυβουργών έκανε την επαίσχυντη πρόταση να επιστρέψουν μεν όλοι οι εργαζόμενοι στην δουλειά αλλά με 5ωρη εργασία και 40% μείωση του μισθού. Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας απέναντι στην κοροϊδία αυτή, απέναντι στην ξεκάθαρη αυτή επίθεση της εργοδοσίας εναντίον τους απάντησαν ότι δεν θα γίνουν σκλάβοι αλλά ότι θα συνεχίσουν, όπως κάνουν μέχρι σήμερα, τον αγώνα τους έως την τελική δικαίωσή τους, έναν αγώνα που παρότι δεν προβάλλεται από τα περισσότερα ΜΜΕ, εντούτοις έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία, πυροδοτώντας ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης.

Την στιγμή, λοιπόν, που εμπεδώνεται η πιο σκληρή πολιτική λιτότητας και ανεργίας, η πολιτική του ΔΝΤ, της ΕΕ, των μνημονίων και των τραπεζιτών, την στιγμή που η κυβέρνηση-συνεργασίας πραγματοποιεί κατά μέτωπο επίθεση σε όλες τις λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα στο όνομα της «Εθνικής Σωτηρίας», την ίδια  στιγμή που και μέσα στα πανεπιστήμια ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου έρχεται να διαλύσει τα πτυχία μας, να μας διαγράψει, να μας κόψει τα συγγράμματα και να μας πετάξει στην ανεργία και ενώ όλοι στεκόμαστε κάπως μουδιασμένοι απέναντι σε όλα αυτά που ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς, κάποιοι, κάπου, κάνουν τον για πολλούς ουτοπικό αγώνα πράξη, υπερβαίνουν το άτομό τους, υπερβαίνουν τον εαυτό τους, επιλέγουν τον συλλογικό δρόμο απέναντι στην απάθεια και τον ατομικισμό, επιλέγουν τον αγώνα απέναντι στην αναξιοπρέπεια και την απόλυτη εξαθλίωση και δεν κοιτούν ποτέ ξανά πίσω!

Στον αγώνα αυτόν έχουν απέναντί τους τον Μάνεση, την εργοδοτική τρομοκρατία, τα ΜΜΕ, τις κατασταλτικές δυνάμεις της αστυνομίας και των ΜΑΤ και μια ολόκληρη κυβέρνηση που θέλει να τους δει υποταγμένους και γονατισμένους κάτω από την πίεση της εργοδοσίας, συμβιβασμένους με τις απολύσεις και τις περικοπές μισθών.
Στον αγώνα αυτόν δεν είναι όμως μόνοι τους. Ήδη εκατοντάδες σωματεία, συνδικάτα, σύλλογοι, συνελεύσεις και άλλοι πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς έχουν δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στηρίζοντας τον αγώνα των απεργών χαλυβουργών είτε οικονομικά, είτε με την παρουσία τους στις κινητοποιήσεις και στο χώρο της απεργίας.

Έτσι, η απεργία στην Χαλυβουργία παίρνει την μορφή ανοιχτής σύγκρουσης μεταξύ αφενός των συμφερόντων των εργαζομένων (τόσο στην Χαλυβουργία όσο και παντού) και της νεολαίας που καταδικάζεται μελλοντικά στην ανεργία και την επισφάλεια, αφετέρου της εργοδοσίας, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και μιας ολόκληρης κυβέρνησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Και αυτό γιατί μια ήττα των απεργών της Χαλυβουργίας θα είναι πραγματικά μια ευκαιρία τσάκισης του εργατικού κινήματος και εφαρμογής των πιο αντεργατικών μέτρων. Αντίστοιχα, μία νίκη των χαλυβουργών μπορεί να είναι εκείνο το σάλπισμα που θα σημάνει την αναζωπύρωση του λαϊκού κινήματος, την έξοδο από την ηττοπάθεια και τον ατομικισμό, μπορεί να δώσει το παράδειγμα και να δείξει το δρόμο για το πώς οι εργαζόμενοι, πως ο λαός μπορεί όταν συσπειρώνεται και διεκδικεί συλλογικά να συντρίβει τους αντιπάλους του όσο παντοδύναμοι και αν φαίνονται και να πετυχαίνει νίκες.


Μέσα στα πανεπιστήμια ας παραδειγματιστούμε από αυτόν τον ηρωικό αγώνα όσον αφορά τα δικά μας υλικά συμφέροντα και το πώς μπορούμε να τα διεκδικήσουμε συλλογικά και ας δείξουμε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη μας σε έναν αγώνα που δίνεται για λογαριασμό όλης της κοινωνίας…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

rapan-safn.blogspot.com    

                                                                                                                                            Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.