ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ[εαακ]

Πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο…

φοιτητές χωρίς φωνή.

Με το δεξί…μπήκε η ελληνική αστυνομία στις σχολές του κέντρου ,στις οποίες   για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό  επιχειρήθηκε παραβίαση του ασύλου υπό το πρόσχημα της πάταξης του παρεμπορίου .Το λαϊκό κεκτημένο του ασύλου ,που ως χώρος  κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση νικηφόρων κινημάτων καταργήθηκε πλέον νομικά με  το νόμο Διαμαντοπούλου και τώρα επιχειρείται με βίαιες κατασταλτικές επιθέσεις της αστυνομίας να μετατραπεί απλά και μόνο σε διακηρυκτική αρχή ελεύθερης διακίνησης ιδεών , καθώς χωρίς άσυλο η διεξαγωγή πολιτικών διαδικασιών και κινηματικών διεργασιών τίθενται στη…διακριτική ευχέρεια των ΜΑΤ και της δημοτικής αστυνομίας.

Τις δύο τελευταίες βδομάδες οι φοιτητές, έντρομοι, παρακολούθησαν την καταδίωξη των μεταναστών-μικροπωλητών μέσα στο χώρο του ασύλου,ενώ πραγματοποιήθηκαν τέσσερις συλλήψεις μέσα στο προαύλιο της Νομικής. Ανάλογες επιδρομές των ΜΑΤ έγιναν και στην ΑΣΟΕΕ, όπου μάλιστα έγινε ρίψη χημικών μέσα στον προαύλιο χώρο της σχολής.Οι επιθέσεις αυτές κατά του ασύλου με τη σχεδόν καθημερινή επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων πραγματοποιούνται στα πλαίσια της πολιτικής στόχευσης κατάργησης του ασύλου, που άλλωστε συνιστά πάγια επιδίωξη των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Γιατί όμως το άσυλο ενοχλεί τόσο πολύ;

Το πανεπιστημιακό άσυλο εδώ και δεκαετίες αποτελεί την κοιτίδα μαζικών, λαϊκών κινημάτων τα οποία εκτροχιάζουν τις εκάστοτε αντιλαϊκές πολιτικές. Το άσυλο ως χώρος, στον οποίο δεν μπορούν να επέμβουν οι κρατικές δυνάμεις καταστολής , έδινε τη δυνατότητα σε φοιτητές και εργαζομένους να πολιτικοποιούνται και να αναπτύσσουν κινηματική δραστηριότητα , με αποτέλεσμα να αναδειχθεί σε κομβικό κινηματικό πόλο.

Στη σημερινή συγκυρία της άνευ προηγουμένου επίθεσης σε δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας το κράτος προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή αντίδρασης και να συντρίψει κάθε αντίσταση στην εφαρμοζόμενη πολιτική «αδειάζοντας» πλατείες, γειτονιές, σχολεία και κάθε χώρο-επίκεντρο κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης. Έτσι το άσυλο, που κατοχυρώθηκε με αιματηρούς αγώνες και αποτέλεσε προπύργιο μεγάλων λαικών αγώνων , όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 στοχοποιέιται σήμερα περισσότερο από ποτέ, πράγμα που καταδεικνύεται και από την ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που ψήφισε το νόμο Διαμαντοπούλου και ως εκ τούτου και την κατάργηση του ασύλου.

Ένα πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο , το πανεπιστήμιο που οραματίζονται , θα είναι ένας χώρος στείρας κατάρτισης , αποσυνδεδεμένος από τα πολιτικά τεκταινόμενα  ,αφού γίνεται αντιληπτό πως κάθε πολιτική διαδικασία , διεκδίκηση και κινηματική δραστηριότητα θα μπορεί να κατασταλεί στο όνομα της ομαλότητας και της  «εύρυθμης ακαδημαϊκής λειτουργίας»,πράγμα που διαφάνηκε και στις συνελεύσεις του Συντάγματος, οι οποίες ουκ ολίγες φορές διαλύθηκαν με βιάιη επέμβαση των ΜΑΤ. Άλλωστε το σύνολο των διατάξεων του νόμου Διαμαντοπούλου δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης (διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια, απουσιολόγια, αλυσίδες μαθημάτων,  προαπαιτούμενα) μην αφήνοντας περιθώρια κοινωνικοπολιτικής διάχυσης μεταξύ των φοιτητών. Το άσυλο ,λοιπόν, προβαλλόμενο ως απομεινάρι άλλων εποχών επιχειρείται να επανανοηματοδοθεί  ως άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών (πράγμα αντιφατικό δεδομένου ότι υποτίθεται πως ελευθερία λόγου υπάρχει ανεξαρτήτως χωροταξικών κριτηρίων!) φέρνοντας έτσι την επιθυμητή «νηνεμία» στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Η πολιτική στοχοποίησης του ασύλου εκδηλώνεται με τους με τους ακόλουθους κυρίως τρόπους.

Αποκέντρωση των σχολών: Η δημιουργία της Πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου αλλά και της Πολυτεχνειούπολης όχι μόνο οδήγησε στη διάσπαση του σώματος των φοιτητών αλλά επιπλέον απομάκρυνε την πλειοψηφία των φοιτητών από τα πολιτικά κέντρα λήψης των αποφάσεων στοχεύοντας στην αποπολιτικοποίηση των φοιτητών και την απονέκρωση του φοιτητικού κινήματος. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και διάφορα σχέδια μετατροπής του Κάτω Πολυτεχνείου σε μουσείο επιδιώκοντας να τοποθετήσουν τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες σε ένα απώτερο χρονικό πλαίσιο και τους καταστήσουν έτσι νοσταλγικές ενθυμήσεις μίας άλλης εποχής που δεν έχουν καμία αντανάκλαση στο σήμερα.

Εμπόριο ναρκωτικών: Οι αστυνομικές δυνάμεις στα πλαίσια της στοχοποίησης του ασύλου εξωθούν το εμπόριο ναρκωτικών σε χώρους ασύλου προκειμένου αυτοί να συνδεθούν με την ανάπτυξη παραβατικής δραστηριότητας. Στη σχολή μας ήδη από πέρυσι, όπως και στο χώρο του Κάτω Πολυτεχνείου σε καθημερινή βάση συγκεντρώνονται έμποροι ναρκωτικών ουσιών και κατά συνέπεια δεκάδες τοξικομανείς, ενώ η αστυνομία επιδεικνύοντας μεγάλα περιθώρια ανοχής σφυρίζει αδιάφορα απέναντι στους εμπόρους προκειμένου  το άσυλο να λοιδορείται ως άσυλο της ανομίας και της παρανομίας και να νομιμοποιηθεί η παρέμβαση της αστυνομίας σε αυτό.

Πάταξη παρεμπορίου, καταδίωξη μεταναστών, “αναβάθμιση της Αθήνας”:

Οι περισσότερες επιθέσεις κατά του ασύλου εξαπολύονται με πρόφαση την «εκκαθάριση» της Αθήνας από το παρεμπόριο και τους μετανάστες. Οι μετανάστες που τον καιρό της κρίσης συνιστούν εξιλαστήρια θύματα στα οποία αποδίδονται από ακροδεξιές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις(βλ. ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή) τα δεινά του λαού, βρίσκονται υπό συνεχή διωγμό. Μάλιστα όσοι εκθέτουν τα εμπορεύματά τους σε χώρους ασύλου σχεδόν καθημερινά δέχονται αιφνιδιαστικές επιθέσεις των ΜΑΤ, καθώς η παρουσία τους αλλά και  δραστηριότητά τους δίπλα σε χώρους ασύλου  «αξιοποιούνται» από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους ως λόγος που επιτάσσει την εισβολή τους στο άσυλο. Η διττή βέβαια επίθεση σε άσυλο και μετανάστες εντείνεται λόγω της συμμετοχής των νοσταλγών της χούντας, βουλευτών του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. Ενδεικτικό είναι ότι λίγες μέρες πριν τις τελευταίες επιδρομές των ΜΑΤ στη Νομική ο Άδωνις Γεωργιάδης διατεινόταν την ανάγκη εξάλειψης του παρεμπορίου με παράλληλη κατάργηση του ασύλου.

ΜΜΕ: Όμως και τα ΜΜΕ διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στην συντονισμένη προσπάθεια κατάργησης του ασύλου ενορχηστρώνοντας ολόκληρη προπαγάνδα κατά του ασύλου. Ειδικότερα παρουσιάζουν το άσυλο σαν αναχρονιστικό θεσμό που παρεμποδίζει την άνοδο των  ελληνικών πανεπιστημίων στη διεθνή αξιολόγηση και που η μόνη σκοπιμότητα που υπηρετεί είναι η ανάπτυξη έκνομης δραστηριότητας.

Στην ίδια λογική της κατάργησης του  ασύλου και  βρίσκονται βέβαια και τα θεσμικά όργανα του πανεπιστημίου τα οποία όχι μόνο διατείνονται στις εκπομπές του Πρετεντέρη την αναγκαιότητα επαναπροσέγγισης του ζητήματος του ασύλου από τη σκοπιά της ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά επιπλέον αρνούνται να καταδικάσουν την καταπάτηση του ασύλου επικαλούμενοι το γεγονός πως η Σύγκλητος δεν εχει αποφανθεί επί του ζητήματος.Ούτε βέβαια περί του κλεισίματος της Νομικής ολόκληρη την εβδομάδα εορτασμού του Πολυτεχνείου αλλά και την επέτειο της 6^ης Δεκέμβρη είχε αποφασίσει η Σύγκλητος αλλά σ΄αυτή την περίπτωση δεν είδαμε τον πρύτανη κύριο Πελεγρίνη να υποστηρίζει πως παρακάμφθηκε το ανώτατο όργανο του πανεπιστημίου,η Σύγκλητος.

Με τα αιφνιδιαστικα lock-out των έξι συνολικά ημερών τα θεσμικά όργανα επιχείρησαν να παρεμποδίσουν τη διεξαγωγή πολιτικών διαδικασιών στο πλαίσιο της γενικότερης επιδίωξης αποκοπής του πανεπιστημίου το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι και την μετατροπή των σχολών σε αυταρχικά μεταλυκειακά εκπαιδευτήρια απ’τα οποία εκλείπει οποιαδήποτε πολιτική πρακτική.

Όπως ήταν αναμενόμενο και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ συστρατεύεται στις προσπάθειες,καθώς παρά το απολίτικο προφίλ που έχει υιοθετήσει της παράταξης-γραμματείας-διοργανώτριας παρτι το μόνο πολιτικό αίτημα που προβάλλει είναι η κατάργηση του ασύλου. Ενδεικτικό της στάσης της είναι το γεγονός πως αρνείται να υπογράψει τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΔΣ του συλλόγου φοιτητών Νομικής επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ρόλο της ως υλοποιητής της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια.

Δυστυχώς όμως και αριστερές πολιτικές δυνάμεις όπως το ΜΑΣ, μόνο σε διακηρυκτικο επίπεδο υπερασπίζονατιο το άσυλο. Συγκεκριμένα το ΜΑΣ όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε με τη φυσική του παρουσία το άσυλο κατά τις επιθέσεις της αστυνομίας, αλλά αρνείται και αυτό να υπογράψει τα ΔΣ θεωρώντας ότι το ζήτημα καταπάτησης του ασύλου είναι δευτερευούσης σημασίας στη σημερινή συγκυρία και ότι τέτοιες αποφάσεις δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό.

Στη σημερινή,λοιπόν, συγκυρία όπου αναιρούνται λαϊκά κεκτημένα ολόκληρου αιώνα και οποιαδήποτε κινηματική και  πολιτική πρακτική ποινικοποιείται δίνοντας το πράσινο φως στις αστυνομικές δυνάμεις να εφαρμόζουν βίαιες κατασταλτικές πρακτικές η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός χώρου κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης και κινηματικών διεργασιών προβάλλει πιο επικτατική από ποτέ. Το άσυλο δεν αποτελεί αναχρονιστικό θεσμό, κατάλοιπο άλλων εποχών όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της κατάργησης του στα τηλεοπτικά παράθυρα, στα κοινοβουλευτικά έδρανα και στα φοιτητικά αμφιθέατρα, αλλά αντίθετα στο σήμερα μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη στη συγκρότηση λαϊκων κινημάτων που θα διεμβολίσουν την κυβερνητική πολιτική ανατρέποντας τα μέτρα εξαθλίωσης εργαζομένων και νεολαίας. Οι φοιτητές με τις δυναμικές τους κινητοποιήσεις θα πετύχουν να διασφαλίσουν τη διατήρηση του ασύλου κόντρα σε κάθε προσπάθεια ναρκοθέτησης  χώρων-πεδίων ανάπτυξης πολιτικών δράσεων. Το πανεπιστημιακό άσυλο μπορεί να καταργήθηκε νομικά , αλλά η νομιμοποίησή του ως χώρου πολιτικοποίησης και κοιτίδας των αγώνων του λαού δεν οφειλόταν στη νομοθετική του κατοχύρωση, η οποία άλλωστε ήταν νίκη του λαικού κινήματος, αλλά στους αιματηρούς αγώνες μέσω των οποίων κατοχυρωθηκε.

Το άσυλο παραμένει ως σήμερα απτή παρακαταθήκη των κινημάτων του παρελθόντος και είναι στο χέρι μας να αφήσουμε το νόμο που προβλέπει την κατάργηση του κενό γράμμα, να αναδείξουμε και πάλι το άσυλο σε καταφύγιο του λαού, σε «φάρο» των κινημάτων του σήμερα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ!

ΑΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ!

Ρ.Α.Πα.Ν.-Σ.Α.Φ.Ν.