κείμενο για την επιστράτευση των καθηγητών

Back to school:

ή αλλιώς, η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών και η προσπάθεια της κυβέρνησης

 να επιστρέψει άλλος ένας κλάδος εργαζομένων στην «Τάξη»…

Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ μαζί με μια σειρά σκληρών μέτρων λιτότητας επιβάλλει και σκληρά μέτρα καταστολής και τρομοκρατίας. Τα  ΜΑΤ πιο εξοπλισμένα από ποτέ, η αστυνομική βία εντείνεται [βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και διαπόμπευση των συλληφθέντων], τα δακρυγόνα καλά κρατούν [ρίψη χημικών στις Σκουριές], ενώ η ιδεολογική τρομοκρατία υπό το πρόσχημα της  ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας πάει χέρι-χέρι με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καταπάτηση κάθε συλλογικής διεκδίκησης. Στο πλαίσιο αυτής της «δημοκρατικής και αναπτυξιακής»-αυταρχικής θα λέγαμε εμείς-πολιτικής της κυβέρνησης εντάσσονται και οι επιτάξεις κάθε κλάδου απεργών. Πρώτα ήταν οι χαλυβουργοί, μετά οι ναυτεργάτες, ύστερα οι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ. και τώρα οι εκπαιδευτικοί.

Λίγες μέρες πριν τις Πανελλαδικές εξετάσεις οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να απεργήσουν, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές, τις απολύσεις, τις υποχρεωτικές μεταθέσεις, την ανεργία και την ελαστική εργασία στον κλάδο τους, καθώς και την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση και στα ελληνικά σχολεία, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τους μαθητές τους. Πριν καν οριστικοποιηθούν οι απεργιακές τους κινητοποιήσεις η κυβέρνηση, με πιστούς συμμάχους της  τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. , έσπευσε να διασφαλίσει ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις  θα διεξαχθούν κανονικά και ότι δε θα επιτραπεί σε κανέναν ‘’να παίζει με το μέλλον των παιδιών’’ που αγωνιούν να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κατηγορώντας τους εκπαιδευτικούς για συντεχνιακούς και μόνο λόγους κήρυξης της απεργίας και προχωρώντας εν τέλει στην επίταξή τους.

«να παίζει με το μέλλον των παιδιών»

Θεωρούμε απαραίτητο να σταθούμε σ’ αυτήν ακριβώς τη φράση που συμπυκνώνει τις κυβερνητικές επιλογές και να ρωτήσουμε «Ποιο μέλλον;»… Το μέλλον που οραματίζεται ο Σαμαράς για τους μαθητές που δίνουν τώρα εξετάσεις είναι ένα Πανεπιστήμιο με μηδαμινές φοιτητικές παροχές, με διαγραφές φοιτητών, με καταπάτηση ασύλου, με σχολές που συγχωνεύονται και καταργούνται, με πρόγραμμα σπουδών έρμαιο στις βουλές του Αρβανιτόπουλου και κάθε Αρβανιτόπουλου [τελευταία ρύθμιση που ψηφίστηκε για το Σχέδιο Αθηνά], με αυταρχικές διοικήσεις και καθηγητές-τσιράκια του Υπουργείου, με πειθαρχικά για τους φοιτητές που συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες. Ένα Πανεπιστήμιο-αυταρχικό εκπαιδευτήριο, που θα δίνει πτυχία-κουρελόχαρτα, χωρίς κανένα επαγγελματικό αντίκρισμα, που θα δημιουργεί τους ελαστικούς, πειθήνιους εργαζόμενους του αύριο.

Κι όσον αφορά το παρόν των μαθητών, για το οποίο η κυβέρνηση «δεν βγάζει κιχ», είναι σχολεία χωρίς υποδομές, με παιδιά να στοιβάζονται στις αίθουσες και να λιποθυμούν από την ασιτία, με χαμένες ώρες διδασκαλίας εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών, με βιβλία δανεικά για ένα χρόνο, με αίθουσες χωρίς καλοριφέρ και διδακτικό εξοπλισμό. Κι αυτό το παρόν των μαθητών και των καθηγητών τους είναι μέρος μιας κοινωνικής πραγματικότητας, διαμορφωμένης από την ίδια την κυβέρνηση υπό τις επιταγές της Ε.Ε. Μιας  πραγματικότητας που περιλαμβάνει την εκτίναξη της ανεργίας  στο 64 % για τους νέους, την ανασφάλιστη ή επισφαλή εργασία για 400 ευρώ, τη λιγότερο δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και υγεία, την καταπάτηση των συλλογικών διεκδικήσεων, την φυσική και ιδεολογική καταστολή.

Και επειδή ακριβώς οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται ενάντια στο παρόν και το μέλλον που θέλει η κυβέρνηση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, ο αγώνας τους είναι δίκαιος όπως και κάθε συλλογικός αγώνας των εργαζομένων, των φοιτητών και των μαθητών. Επειδή παρά την επίταξή τους από την κυβέρνηση θα απεργήσουν για μια αξιοπρεπή δουλειά και ζωή, για να σταματήσει αυτή η αντιλαϊκή πολιτική, για να ανατραπεί αυτό το καθεστώς που είτε δέρνει, είτε τρομοκρατεί, είτε επιστρατεύει όποιον τολμάει να σηκώσει κεφάλι, πρέπει ο αγώνας τους να συνολικοποιηθεί και να αγκαλιαστεί από όλη την κοινωνία. Όπως έδειξαν και οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των χαλυβουργών, των ναυτεργατών και των εργαζομένων στα Μ.Μ.Μ, οι επιμέρους αγώνες δεν μπορούν να πετύχουν  αν δεν συνολικοποιηθούν και δεν έχουν στο πλάι τους κάθε πληττόμενο κομμάτι του λαού από την  πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Προπάντων αυτός ο αγώνας των εκπαιδευτικών πρέπει να έχει συμμάχους και συνοδοιπόρους, μαζί με το σύνολο των εργαζομένων και των φοιτητών, τους ίδιους τους μαθητές που είναι ανάγκη να καταλάβουν (όσο δύσκολο και αν φαίνεται) ότι δεν είναι ο αποστειρωμένος θεσμός των πανελληνίων αυτός που μπορεί να απαντήσει στο άγχος τους για μια θέση στην αγορά εργασίας αλλά ότι μόνο ο μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας στο πλευρό των καθηγητών τους (αλλά και των φοιτητών και των υπόλοιπων εργαζομένων) είναι αυτός που μπορεί να δώσει προοπτική στις προσδοκίες για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια.

 

Όλοι στην κινητοποίηση στα γραφεία της ΟΛΜΕ (Ερμού & Κορνάρου)

σήμερα στις 7.00 μμ